.B.E. // KaiSoo

2.Bölüm

🔹 Lütfen oy vermeyi unutmayın..♥️♥️🔹

Kai, sabah saat dörtte evinin balkonundan, parmaklıklarda ağ ören örümceği izliyordu.

Kedisi ayaklarına dolanmaya başlanyınca dikkatini kedisine çevirdi. Çömelip, sakat gözündeki yarayı okşamaya başladı, kedi özellikle bu noktadan okşanmaya bayılıyordu.

Üç yıl önce, balkonunda belirdiğinde de gözü sakattı kedinin. Gözüne ne olduğunu, nereden geldiğini ve bir anda kaybolup nereye gittiğini bilmiyordu. Kısacası birbirlerine çok benziyorlardı.

Kediyi alıp omzuna yerleştirdi ve ayağa kalktı. Kedinin, çalışma masasından sonra en sevdiği yer burasıydı.

Gözleri tekrardan, sayısız kez gidip gelerek ağını örmeye devam eden örümceğe kaydı.

Bir anda eli cebindeki çakmağa gitti arından ağı ve örümceği ateşler altında bırakarak, yok olup gitmesini izledi.

Bilgisayarından duyduğu sesle, yeni bir e-posta geldiğini anladı. Omzundaki kediyle beraber içeri, çalışma masasına doğru ilerlerdi.

Rahat sandalyesine oturduğunda postayı gönderen, yaklaşık bir buçuk yıldır beraber çalıştığı Baekhyun'du.

Kendisi bilgisayar alanında uzman, zamanında Amerikada Times gazetesinde çalışmış biriydi. Bulamayacağı hiçbir bilgi yoktu.

Kurduğu internet sitesi ise başlı başına bir sanat eseriydi. Sadece doğru şifreyi bilenler sayfada Baekhyun'a ulaşabiliyordu.

Ve biri ulaşmıştı.

Baekhyun'un gönderdiği postada, müşterinin bilgileri, ne öğrenmek istediği, kurbanın ismi, yeri ve ödeyeceği bir miktar yazılıydı.

Kai'nin, B.E -bilgi edinme- işinde sadece üç kuralı vardı;
Çocuklar üzerinde asla çalışmaz,
Geçmişinde kalp rahatsızlığı olanları kabul etmez,
Yetmiş yaşını geçmiş insanları sorgulamazdı. Zira bu yaştan sonra kalp krizi ve felç geçirme olasılığı yüksekti.

Kai bir saat ve yer vererek postayı cevapladı. Bu işi kabul etmek değildi, Baekhyun ile oturup konu hakkında konuşacaktı ama önce gitmesi gereken bir yer vardı.

🔹🔷🔹

"Bir tüneldeyim. Bu sefer çıkışı görüyorum. Koşuyorum fakat arkamdan tünel çöküyor ve ben çıkışa doğru koştukça sanki hala aynı yerdeyim, tünelden çıkamıyorum."

Psikolog olan bay Sungmin, Kai kliniğine geldiğinden beri doğru düzgün ilgilendiği tek hastası olmuştu.

Seanslarda sadece rüyalar hakkında konuşulsada zaman zaman Kai, gündelik hayatından bir kaç şey anlattığı oluyordu.

"Rüyanda kaç yaşlarındasın Kai?"

Kai, yattığı koltukta gözlerini tavandan ayırmadan cevapladı. "10."

Sungmin biraz durdu ve gözlüklerini çıkarıp masaya koydu. "Küçük Kai, bir şeyden kaçıyor gibi. En ufak bir şey bile hatırlamıyor musun geçmişin hakkında?"

Kai kafasını olumsuz anlamda salladı.

Doktor derince bir iç çekti. Bu adamın rüyaları çok fazla şey söylüyordu ama en önemlisi, korkuydu.

Rüyalarında Kai, hep bir şeyden kaçıyordu.

"Çocukluğunda.." dedi doktor yumuşak bir tonda. "Senin dayanma sınırını aşacak şeyler olmuş olmalı. Bu yüzden içinde geçmişte kalan zavallı çocuk, hala kaçmaya çalışıyor."