act

hoofdstuk 12

P.o.v. lilian

'lilie!' ik word wakker van niall die me roept, ik draai me kreunend om en kijk op de wekker. 1 uur, waarom roept niall me? ik kruip mijn bed uit en sleep me over de vloer naar nialls kamer toe. ik doe de deur voorzichtig open en zie niall -voor zover het kan vanaf de grond- gewoon in bed liggen.

hij heeft zijn ogen dicht en zijn mond een stukje open, 'lilie' mompelt hij nog een keer waarna hij zijn arm in de lucht steekt. 'je bent blauw' mompelt hij dan waardoor ik mijn lach amper in kan houden, en dan gebeurt er iets dat ik niet verwacht.

hij houd zijn handen voor zich net alsof het een gitaar is 'a,b,e,c' herhaalt hij een aantal keer en maakt een aantal akkorden in de lucht. ik pak snel een schrijfblok van zijn bureau en schrijf de akkoorden op, dan draait hij zich op zijn zij en legt zijn handen onder zijn kussen.

'who's that shadow?' mompelt hij ineens waardoor ik dacht dat hij wakker is maar er komt niks na, 'baby look what you've done to me' mompelt hij dan 'baby look what you've done now' ik schrijf de nog net verstaanbare zinnentjes op op het kladblok. in de hoop dat ik het morgen nog kan lezen aangezien het lastig is om in het donker te schrijven.

'baby, i'll never leave if you keep holding me this way

baby look what you've done to me

baby, you got me tied down

baby, i'll never leave if you keep holding me this way' 

mompelt hij verder waarna hij zich weer omdraaid, ik sta op en wil uit zijn kamer lopen als ik nog een reeks zinnen uit zijn mond hoor komen.

'i know they'll be coming to find me soon

but my stockholm syndrome is in your room

yeah i fell for you'

ik blijf nog een tijdje staan om te wachten of hij nog meer zal zeggen maar hij draait zich om met zijn hoofd in zijn kussen dus als hij nu iets zou zeggen zou ik het toch niet verstaan.

ik loop zijn kamer uit naar de ''muziekkamer'' en kijk rond, het enige dat er staat is een klein bureau, de gitaar van niall en een zwarte piano. die moesten de jongens hier zo nodig neer zetten.

ik ga op het krukje van de piano zitten, klap de  piano open en zet het kladblok neer op de standaard.  'a,b,e,c' fluister ik in mezelf en begin de noten te spelen, ik neurie mee op de klanken van de piano en probeer een stukje van de tekst mee te zingen.

'i know they'll coming to find me soon, but my stockholm syndrome is in your room. yeah i fell for you'

het klinkt niet als het beste maar dat komt denk ik omdat je het op de gitaar hoort te spelen en ik niet kan zingen. ik klap de piano weer dicht en pak een pen van het bureau, zou het een bestaan liedje zijn of heeft hij er nu een verzonnen?

ik leg mijn hoofd neer op de piano en kan mijn ogen niet tegenhouden dicht te vallen.