ด้านคนตัวโตที่ต้องไปพบพ่อของตนเพราะถูกเรียกพบ..เขาไม่ชอบเลยที่ถูกรามตัวเหมือนเด็กๆแบบนี้..แต่ถ้าขัดก็คงโดนเล่นงานไม่น้อย..
:
:
:
ร่างหนาเดินมาถึงห้องที่เขาไม่ค่อยจะถูกชะตานัก..ห้องมืดที่ราวกับกางคืน..มีเเสงไฟส่องสว่างเฉพาะจุด และมีเสียงกรีดร้อง..ครวญครางจากความเจ็บปวด...
:
:
:
พ่อของตนนั้นซาดิสและรุนแรงเรื่องเซ็กมาก..ถึงกับมีอุปกรณ์ที่เอาไว้ทารุณเหล่าหญิงสาวที่ไม่ยอมภักดีต่อตน...
:
:
:
คนที่จะรองรับอารมณ์และความดิบเถื่อนของอารมณ์ท่านพ่อได้นั้น...มักไม่ใช่สาวบริสุทธิ์..ร่างหนาเดินมาถึงก็ค่อยๆเดินเข้าไปในห้อง..
:
:
:
ก็พบพ่อของตนกำลังนั่งจิบไวน์ราคาแพงโดยสวมเพียงชุดที่คลุมเรือนร่างไว้เท่านั้น...เรียกได้ว่าพร้อมออกรบทุกเวลาจริงๆ....
:
:
:
พระราชา:หึ...กว่าจะมา
:
มาร์ค:ท่านมีอะไรเรียกข้ามาถึงที่นี่เชียว
:
พระราชา:ข้าแค่อยากถาม
:
มาร์ค:ถามอะไรข้ารึ..
:
พระราชา:แบมแบมใช่เงือกรึป่าว...
:
เมื่อคนตัวโตได้ยินคำถามก็นิ่งไปทันที...ทำไมพ่อข้าถึงถามแบบนี้...
:
มาร์ค:ข้าไม่รู้...แต่แบมแบมไม่เคยแปลงเป็นเงือกต่อหน้าข้า..
:
พระราชา:เงือกหน่ะ...มันจะเผยตัวก็ต่อเมื่สมสู่เสร็จพวกมันจะลงน้ำ...เพื่อรักษาบาดแผลต่างๆที่รับ..
:
มาร์ค:แล้วยังไงท่านพ่อ
:
พระราชา:ข้าก็แค่...ถ้าเจ้าไม่ยอมให้ข้าพิสูจน์เอง เจ้าก็จัดการซะสิ...
:
มาร์ค:ข้าไม่ยอมฆ่าคนเหมือนท่านพ่อเป็นแน่...
:
พระราชา:ไม่ใช่สักหน่อย..ข้าก็แค่ให้เจ้าสมสู่กัน ละคอยจับตาดูตอนมันลงน้ำ
:
มาร์ค:ทำไมท่านถึงสงสัย
:
:
พระราชา:เพราะนัยตาของมันมีสีเดียวกับเงือกที่ข้าเคยจัดการไปหน่ะสิ...ข้าควักหัวใจมันกลับมือ..ข้ายอมจำได้เป็นแน่...
:
:
มาร์ค:ท่านจะป่าเถื่อนไปแล้วท่านพ่อ
:
พระราชา:หึ...แต่มันก็ทำให้ข้าแข็งแรง ยังดูหนุ่มอย่างนี้ไงหล่ะ..
:
มาร์ค:จะใช้ข้าเป็นเครื่องมือสินะ..
:
พระราชา:ฉลาดมากลูกพ่อ...
:
มาร์ค:หมดธุระแล้วข้าขอลา...
:
พระราชา:อย่าลืมนะลูกพ่อ...
:
:
คนตัวโตเดินออกมาโดยไม่สนใจคำแนะนำของพ่อตนเลยสักนิด...ร่างหนาจะไม่ช่วยพ่อของตนทำเรื่องชั่วๆนี่เป็นแน่...
:
:
คนตัวโตเดินกลับมาที่ห้องของตนก็พบว่าร่างบางนั้นนอนเล่นอยู่ที่เตียงนิ่มเสียงเเล้ว..
:
:
มาร์ค:อาบน้ำเสร็จเเล้วเจ้าจะนอนก็ได้นะ..
:
แบม:ไม่หล่ะ...ข้าไม่ง่วง
:
มาร์ค:งั้นมาช่วยถูหลังให้ข้าสิ..
:
แบม:แต่ข้า....
:
มาร์ค:งานเจ้าคือทำให้ข้าพอใจ เจ้าจะขัดคำสั่งรึ..
:
แบม:ก็ได้...
:
:
:
ร่างบางเดินตามคนตัวโตที่เดินเข้าห้องน้ำไป...ร่างหนาเปลือยก่อนเเละเดินลงไปแช่ในอ่างน้ำไม้....ที่มีน้ำอยู่เต็ม...คนตัวเล็กเดินเข้ามาและนั่งลงข้างๆอ่างไม้ ที่มีคนตัวโตกำลังแช่อยู่...
:
:
:
มาร์ค:ถูหลังให้ข้าสิ...
:
:
มือบางลูบไล้บนแผ่นหลังหนาอย่างเบามือ...ลูบไล้ผ่านซอกคอขาว..ลากยาวมาที่ไหล่กว้าง...และค่อยๆถูกลงเรื่อยๆตามกระดูกสันหลัง...
:
:
มาร์ค:เจ้านี่ทำดีจริงๆ
:
:
ร่างบางถูกหลังแกร่งไปเรื่อยๆจนคนตัวโตพอใจและจึงเดินออกไป...ตนต้องระวังให้มาก ถ้าถูกฉุดลงไปในอ่างนั่น..ความแตกแน่ๆ...
:
:
ร่างบางเดินมานั่งรอคนตัวโตที่ริมหน้าต่างเพื่อมองวิวและท้องฟ้าด้านนอก...
:
:
ไม่นานคนตัวโตก็เดินออกมา...ในชุดที่ดูปลอดภัยต่อร่างบางขึ้นมาหน่อย...ร่างใหญ่เดินเข้ามาใกล้ๆคนตัวเล็กที่กำลังจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง...
:
:
มาร์ค:อะไรของเจ้า..มองอะไร
:
แบม:มองอะไรไปเรื่อยเจ้ามีอะไรก็ไปทำสิ..
:
มาร์ค:คำนี้ข้าควรพูดนะ
:
แบม:เอ่อ...
:
มาร์ค:เดี๋ยวตามข้าไปที่ตำหรนักท้ายวังข้าจะไปเอาหนังสือ..มาอ่าน
:
แบม:เอาสิ..ที่ข้าเอามาข้าอ่านจบหมดเเล้ว..
:
มาร์ค:อืม..
:
คนตัวโตเดินนำออกมาและตรงไปที่ตำหนักหลังท้ายวังหลวงทันที...
:
:
คนตัวเล็กเปิดประตูเข้าไป..ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเพียงแต่มีฝุ่นเกาะเล็กน้อย...ทั้งคู่เดินเข้าไปที่ห้องหนังสือ..
:
:
:
ร่างหนานั่งลงที่เก้าอี้ตัวโปรดและหยิบหนังสือเล่มเดิมๆที่ตนอ่านจบเเล้ว นำมาอ่านซ้ำอีกรอบ...คนตัวเล็กที่ดูวุ่นๆกับการหาหนังสือไปอ่านฆ่าเวลา..ทำให้ไม่ได้สนใจคนที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้มากนัก...
:
:
:
มาร์ค:พอแล้วมั้ง..เจ้าจะโลภไปไหน
:
แบม:อะไรกันข้าเหงาหนิ...ข้าทำงานเสร็จข้าก็อยากหาหนังสืออ่าน
:
มาร์ค:มาหยิบตรงข้านี่ มีแต่เรื่องเล่าสนุกๆ
:
:
คนตัวเล็กได้ยินดังนั้นก็รีบเดินมาหาคนตัวโตทันทีเพื่อหยิบหนังสือแถวนั้น...แต่ทว่ามันก็แค่หลุมพรางตื้นๆหน่ะ...
:
:
มือหนาจับเอวบางและกระตุกเพียงเล็กน้อย..ก็ทำให้ร่างบางนั้นเเสียหลักและนั่งลงมาบนตักตนเเล้ว...:
:
:
ร่างบางที่พยายามจะลุกขึ้นจากตักแกร่งก็ถูกมือหนาคล้องเอวไว้เสียแน่น...
:
:
แบม:ข้าอยากลุกท่านปล่อยข้า..
:
มาร์ค:นั่งกับข้านี่แหละ เดินเยอะข้าปวดหัว
:
แบม:แต่ข้าจะหาหนังสือต่อนะ
:
มาร์ค:พอแล้ว แค่นี้ก็เกินสิบเล่มเเล้ว
:
แบม:ก็นานๆมาทีนี่ ข้าจะต้องเอาไปให้เยอะๆ
:
มาร์ค:เจ้านี่นะ...เดี๋ยวก่อนกลับข้าหยิบเล่มโปรดของข้าไปให้สักเล่มสองเล่ม
:
แบม:อืม..ขอบคุณเจ้ามากๆ
:
คนตัวเล็กหันมายิ้มแก้มแทบแตกส่งให้คนที่จับตนนั่งเมื่อครู่....
:
มาร์ค:งั้นก็นั่งบนตักข้าเป็นการตอบแทนละกัน..
:
แบม:ให้ข้านั่งเฉยๆหน่ะรึ...
:
มาร์ค:เจ้าจะโยกข้าอีกเเล้วหรอ..
:
คนตัวโตส่งยิ้มร้ายกับมาให้ร่างบางที่ดูไม่คิดอะไรกับคำตอบของตน...
:
แบม:เจ้าจะบ้ารึไง..ข้าจะหยิบหนังสือตรงนั้นมาอ่านดีกว่า..
:
:
คนตัวเล็กเอื่อมมือไปที่ชั้นวางหนังสือของข้างบนสุดเหนือเก้าอี้ ทำให้ตอนนี้คนตัวเล็กเป็นฝ่ายค่อมคนตัวโตซะงั้น....
:
:
:
มือหนาจับเอวบางที่นั่งค่อมไว้บนตัวตน..เพื่อไม่ให้คนข้างบนเสียหลัก...มือบางที่เอื้อมหยิบหนังสือนั้นก็ดูยากลำบาก..เพราะแขนไม่ถึง..และเพราะคนข้างล่างนั้นกำลังแกล้งตนอยู่....
:
:
:
ปากหยักงับเข้าที่เม็ดทับทิมสีแดง..ของคนตัวเล็กโดยมีเสื้อบางๆกั้นไว้เพียงเท่านั้น...ลิ้นร้อนเริ่มเลียที่ยอดอกผ่านเสื้อตัวบาง...อย่างเอาแต่ใจ...อ๊า.....
:
:
:
แบม:ข้ากำลังพยายามหยิบอยู่นะ..
:
มาร์ค:ก็หยิบไปสิ..
:
:
:
ลิ้นร้อนสัมผัมที่เนินอกนั่น...จนตั้งยอดชูชัน..น้ำหวานจากปากหยักทำให้เสื้อตัวบางนั้นชุ่ม...จึงทำให้ง่ายต่อการแกล้งยิ่งขึ้น..
:
:
:
มือหนาผละออกเอวบางข้างหนึ่ง...และจับเข้าที่ก้นนิ่มอย่างแรง...จนคนโดนกระทำแทบเก็บอาการไม่อยู่..
:
:
แบม:อ๊ะ...ข้าเจ็บ ข้ายังระบมอยู่เลย...
:
มาร์ค:เจ้าเคยได้ยินไหม..ถ้าซ้ำอีกรอบมันจะหายเจ็บ
:
แบม:อย่ามาหลอกข้า..และเลิกบีบๆที่บั้นท้ายข้าสักที
:
:
:
คนตัวเล็กเริ่มโมโห..เพราะยิ่งสัมผัสมันก็ยิ่งทำให้ตนไม่มีสมาธิแน่วแน่ในการหยิบหนังสือสักที..เพราะมัวแต่ตอบรับการสัมผัสนั่นแบบไม่ตั้งตัว...
:
:
:
มือหนาทั้งสองข้างบีบเข้าที่บั้นท้ายคนตัวเล็กเล่นอย่างน่าหมั่นเขี้ยว...โดยไม่สนใจคำห้ามปรามสักนิด...
:
:
:
มือบางเอื้อมหยิบหนังสือได้พอดี..จึงรีบโน้มตัวกลับมาแต่มันเป็นจังหวะพอดิบพอดีกับที่มือหนานั้นสัมผัสเข้าที่รอยแผลเก่าจากรอบก่อน...ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกจี๊ดๆที่บั้นท้ายขึ้นมา...
:
:
:
มือบางที่ถือหนังสืออยู่ถูกสั่งให้ปล่อยโดยอัตโนมัติ..
หนังสือเล่มหนาร่วงจากมือบางทันที...โดยตกไปที่ท้องแกร่งของคนพี่อย่างแรง...
:
:
:
มาร์ค:โอ้ย...นี่เจ้าเอาคืนข้าหรอ!
:
แบม:ป่าวนะ..ก็เจ้าจับโดนมันไงข้าเจ็บข้าไม่ได้ตั้งใจ
:
มือหนาผละออกจากก้มนิ่มและมาจับเข้าที่ท้องของตนทันที...
:
แบม:ข้าขอโทษๆๆๆ
:
มือบางจับเข้าที่ท้องของคนตัวโต...เพราะตนไม่ได้ตั้งใจ
:
แบม:เจ้าเจ็บมากไหม..ข้าจะทำแผลให้..
:
มาร์ค:ไม่หรอก..หนังสือมันไม่ได้ใหญ่มาก ก็แค่เจ็บหน่ะ
:
แบม:ข้าขอโทษนะ..
:
มาร์ค:อืม..เจ้านั่งเฉยๆไปเลย..
:
:
:
คนตัวโตสั่งให้คนตัวเล็กที่ดูรู้สึกผิดไม่น้อยนั้งนิ่งๆไป มือหนาจับเข้าที่คนตัวเล็กและเอนให้ร่างบางลงมานาบชิดกับแกร่งของตน..เพื่อที่จะนอนอ่านหนังสือไปด้วยกัน...
:
:
:
มือหนาคล้องคนตัวเล็กไว้เพื่อไม่ให้ตก...
:
แบม:ไม่เจ็บแล้วหรอ..
:
มาร์ค:ไม่หรอก..หนังสือไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นเจ้านอนนิ่งๆหล่ะ..
:
แบม:อือ...
:
:
คนตัวเล็กยอมนอนนิ่งๆในอกแกร่งที่แสนอบอุ่นและคุ้นเคยจนเผลอหลับไป.....
:
:
ตนตัวโตกระชับกอดในแน่นขึ้นเพื่อให้คนตัวเล็กไม่ตกลงไป....
:
:
เวลาร่วงเลยไปนาน...จนคนตัวเล็กตื่นก็พบว่าตนนั้นนอนหลับอยู่ในอกแกร่งซะแล้ว...
:
:
แบม:อา...ข้าขอโทษข้าเผลอหลับไป
:
มาร์ค:อืม..เจ้าคงเพลียข้าเข้าใจ
:
แบม:ค่ำหรือยัง..
:
มาร์ค:เจ้านอนจนฟ้ามืดเเล้ว
:
แบม:อา..รีบกลับเข้าวังหลวงเถอะ เดี๋ยวเจ้าจะเดือดร้อน
:
มาร์ค:ไม่หรอก ไปเข้าไปนอนในห้องข้าเถอะข้าง่วงเเล้ว..
:
:
:
คนตัวเล็กลุกขึ้น...คนตัวโตจึงยืนขึ้นได้อย่างเต็มความสูงหลังจากที่ถูกคนตัวเล็กนอนมาตั้งนาน..ร่างทั้งสองเดินไปยังห้องนอนของตน...ซึ่งวันนี้ทั้งคู่ก็คงต้องนอนที่ตำหนักหลังเเล้วหล่ะ...
:
:
:
แต่นี่คงเป็นการเริ่มแผนร้ายของใครอีกคน...
:
:
:
เจ้าหญิงอาเดลที่จับตามองทั้งคู่อยู่นานเมื่อรู้ว่าทั้งสองไม่กลับมาที่ห้องของตนเเล้ว...จึงได้นำสร้อยส่วนตัว..ที่มีทับทิมาแดงติดอยู่...
:
:
:
ได้นำมาซ้อนไว้ในห้องของทั้งคู่ตอนดึก...เพื่อที่จะโยนความผิดให้ตัวเล็ก..และตนจะได้จับทั้งคู่แยกออกจากกันได้ง่ายขึ้น...
YOU ARE READING
รักกลิ่นเลือด nc19++++
Fanfiction#รักกลิ่นเลือด เชื่อเรื่อง เงือกไหมหล่ะ?! หึ...แบบนี้มันไม่มีใครเชื่อหรอก.. . แบมแบมนายโกหก..ทำไมพวกเขาไม่ได้กับมา.. . พระราชาได้โปรด...ให้เรารักได้รักกันข้าแลกด้วยหัวใจของข้า.... . เธอมัน...หนีบ้านหนีเมืองตัวเองมาตามผู้ชาย . สมสู่กับซะ! มาร์คต้วนละ...
