รักกลิ่นเลือด nc19++++

Ep.19 🌈END🌈

ความรักของคุณเป็นอย่างไร ความรักของผมดูไม่สมหวังแม้สักอย่างเดียว..ผมอาจจะตายก็ได้นี่ ผมคงต้องฝากให้คนที่ชนะ เขาดูแลหัวใจของผมให้ดีที่สุดด้วยนะ...
:
:
:
ฮึก...อือ...เปลือกตาสีมุกที่ดูหนักอึ้งค่อยๆลืมขึ้น นัยตาสีฟ้าขยับถี่รัวเพื่อปรับภาพข้างหน้าให้ชัดขึ้น แรงกระแทกจากการถูกหินฟาดเข้าที่ศีรษะ ทำเอาคนตัวเล็กสลบไปนานเลย..
:
:
:
ไม่นานภาพตรงหน้าก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้าวนกลับมาทำให้คนที่สลบไปนานเริ่มนึกออก
ตนยังไม่ตาย..มือบางจับเข้าที่แก้มนิ่มของตนเอง และตีเพื่อเรียกสติตัวเอง ที่เหมือนจะหลุดลอยไปให้กลับมา..
:
:
:
สายตาที่มองไปรอบๆก็พบกับศพของคาร่า หญิงสาวที่มาจากชนเผ่าเดียวกับตน นอนสลบแน่นิ่งและไม่มีวันตื่นขึ้นจากห้วงนิทรานี่อีก...แต่แปลกก
:
:
:
ก่อนหน้านี้ริชาร์จก็ถูกแทง..เหตุใดริชาร์จจึงไม่อยู่แล้วหล่ะ นั่นทำให้คนตัวเล็กนึกสงสัยไม่น้อย แต่ก็ใช้เวลาไม่นานความขุ่นข้องในใจก็สว่างขึ้น คงเพราะเลือดของเงือกสินะ..เลือดของคาร่าที่ช่วยชีวิตริชาร์จไว้..
:
:
:
ร่างบางพยายามลุกขึ้น โดยใช้มือบางค้ำยันตามหินหรือแม้แต่พื้น เพื่อไม่ให้ร่างนั้นเซจนล้มไปเสียก่อน เมื่อเริ่มไล่ลำดับเหตุการณ์ได้ แบมแบมจึงต้องรีบไปที่วังเพื่อบอกกับทุกคนว่าตนยังไม่ตาย..
:
:
:
แต่นั่นคงเป็นวิธีที่โง่เง่าที่สุดเพราะต่อให้เรียกร้องยังไงองค์ชายก็ต้องหมั้นอยู่ดี แต่เหมือนดูจะมีสิ่งหนึ่งที่จะช่วยต่อรองกับพระราชาจอมกระหายอำนาจนั่นได้สินะ
:
:
:
เมื่อคิดได้เช่นนั้นคนตัวเล็กจึงเดินไปที่ร่างของคาร่าเพื่อนร่วมเผาของตนที่บัดนี้นั้นไร้ซึ่งลมหายใจแล้ว
:
:
:
มือบางควักเข้าที่อก ตามรอยดาบที่ถูกจ้วงแทงเพื่อควักหัวใจของคาร่ามา...ผ้าสีขาวที่ห่อของล้ำค่าราวกับเพรชพลอยแต่หาใช่ไม่ มันก็แค่หัวใจของเงือกที่ทุกคนเฝ้าหวังที่จะได้เห็นและอยากครอบครอง..
:
:
:
คนตัวเล็กจึงเข้าไปในวังหลวงทันที หากแต่ว่าตอนนี้กำลังมีพิธีเลี้ยงฉลองให้กับอาเดลเเละมาร์คต้วน ก่อนงานแต่งที่จะถึงในอีกสองถึงสามวันข้างหน้า
:
:
:
คนตัวเล็กจึงใช้โอกาสนี้ในการแอบลักลอบเข้าไปทางด้านหลัง ไม่นานคนตัวเล็กก็แฝงตัวเข้ามาสำเร็จ และเเล้วก็เข้ามาในงานได้ แท่นประจำตำแหน่งที่มีพระราชานั่งอยู่ รองลงมาคงเป็นองค์ราชินี ถัดมาคือลูกชายเพียงคนเดียวอย่างองค์ชายมาร์คและว่าที่มเหสีของนาง อาเดล...
:
:
:
เมื่ออยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเช่นนี้ คนตัวเล็กเองก็ไม่รีรอ หากแต่ไม่มีอะไรที่ตนต้องเสียเเล้ว ต่อให้ต้องตายก็ขอให้ได้พบหน้าคนรักของข้าเป็นครั้งสุดท้าย..
:
:
:
ร่างบางเดินตรงเข้าไปโดยไม่สนใจทหารที่กักกันตนไว้เลยสักนิด..นั่นยิ่งทำให้คนอย่างมาร์คต้วนตกใจไม่น้อย แต่นั่นก็แฝงมาด้วยความดีใจเสียจนแทบจะหลุดยิ้ม ต่างจากอาเดลที่เเววตาดูเคียดแค้นราวกับกองเพลิง ทำไมมันไม่ตาย!
:
:
:
:
แบม:ช้าก่อนพระราชา ข้ามีข้อเสนอ
:
:
:
คนตัวเล็กรวบรวมความกล้าพูดขึ้น ตนไม่มีอะไรจะเสียเเล้วจริงๆ แต่นั่นก็ทำให้พระราชาสั่งเหล่าทหารให้ถอยห่างจากแบมแบม
:
:
:
พระราชา:หึ..มีอะไร
:
:
พระราชาถามขึ้นด้วยความสงสัย เหตุใดจึงกล้าเช่นนี้ กล้าบุกมาถึงตำหนักของตน
:
:
แบม:ข้ามาขอซื้อองค์ชายมาร์คต้วน
:
:
:
คนตัวเล็กหยิบยื่นข้อเสนอนั่นไปอย่างไม่สนใจผลที่จะตามมาเลยสักนิด..แต่นั่นก็ยิ่งทำให้คนตัวโตนึกแปลกใจ
:
:
:
พระราชา:ฮะ ฮา...จะซื้อลูกข้าเรอะ จ่ายด้วยอะไรหล่ะ
:
:
:
คำพูดที่ดูสบประมาทของพระราชาลั่นออกมาเสียจนคนฟังหน้าเสียไม่น้อย.
:
:
แบม:หัวใจเงือก
:
:
:
สิ้นเสียงของคนตัวเล็ก พระราชาก็ดูตื่นตาตื่นใจกับข้อเสนอนี่ขึ้นมาทันที ราวกับว่าเหมือนเห็นขุมสมบัติวางกองอยู่ตรงหน้า
:
:
:
พระราชา:ข้าจะเชื่อเจ้าได้เช่นไร
:
:
แต่เป็นถึงกษัตริย์ความปลอดภัยย่อมมาก่อนเสมอ
:
:
:
แบม:ท่านบอกข้าเอง ถ้าผู้ใดได้กินหัวใจเงือกจะรับรู้ได้ถึงพละกำลัง และเลือดเงือกก็ยังรักษาคนได้ นี่คือหัวใจของคาร่า ยามที่ข้าตื่นมา ข้าเห็นริชาร์จฟื้นขึ้นมา นั่นคงยืนยันได้เป็นแน่..
:
:
:
เมื่อคนตัวเล็กพูดจบ ริชาร์จก็เดินตามออกมาทันที นั่นยิ่งทำให้อาเดลหน้าเสียและโมโหมากขึ้นไม่น้อย..
:
:
พระราชา:ถ้าเป็นของจริง ข้าขอชิมหน่อยสิ
:
:
พระราชายื่นข้าเสนอแก่คนตัวเล็ก แม้จะไร้ทางสู้แต่นั่นก็ทำให้คนตรงหน้ายินยอม
:
:
แบม:ได้ แต่ถ้าเป็นของจริง ท่านต้องยกองค์ชายมาร์คให้ข้า..
:
:
คนตัวเล็กพูดขึ้น ตนต้องแน่ใจว่าจะไม่ถูกโกง เพราะพยานที่รู้เห็นค่อนข้างเยอะ..
:
:
พระราชา:ตกลง
;
:
:
:
เมือคนตัวเล็กเห็นเช่นนั้น ก็เดินนำหัวใจเงือกสีแดงสดไปมอบให้แก่พระราชาทันที เมื่อผู้ที่รับมา กัดกินมันเข้าไปหนึ่งคำ ก็เหมือนได้รับพลังที่มหาศาลราวกับที่เคยได้รับมาเมื่อหลายสิบปีก่อน หน้าตาที่ดูหนุ่มแน่น กลับยิ่งดูหนุ่มกว่าเดิม ร่างกายที่กำยำขึ้นเสียจนไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง..
:
:
:
:
พระราชากลับมาดูหนุ่มแน่นอีกครั้งราวกับหนุ่มอายุน้อยๆ...และนั่นก็ยิ่งทำให้อาเดลไม่พอใจเป็นอย่างมาก
:
:
แบม:ของจริงหรือไม่
:
:
คนตัวเล็กร้องท้วงข้อเสนอและสัญญาที่ให้ไว้กับตน
:
:
พระราชา:ข้าขอประกาศ ข้ายกลูกชายของข้าให้กับแบมแบม ตามที่ได้ให้สัญญาไว้
:
:
:
คนตัวเล็กยิ้มหวานเสียจนแก้มแทบแตก ต่างกับอาเดลที่แผดเสียงร้องท้วงขึ้นมา ตนไม่ได้รับความยุติธรรม นางจึงไม่ยอม..
:
:
:
อาเดล:ไม่ ทำไมท่านถึงยอมง่ายเช่นนี้ ข้าชนะนะ
:
:
หญิงสาวลุกยืนขึ้นพูดจาอย่างไม่เกรงใจ ตนต้องได้รับความยุติธรรมจากเรื่องนี้
:
:
:
พระราชา:หึ มันก็แค่ความสนุกของข้า ข้าจะยกลูกชายของข้าให้กับใครก็ได้ และเป็นพระราชาต้องรักษาคำพูด
:
:
:
พระราชาเอ่ยขึ้นอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร ราชินีก็ดูไม่ได้ขัดแย้งอันใด เพราะต่อให้แย้งไปก็ไม่เกิดผลดีตามมา..
:
:
:
อาเดล:แล้วข้าจะแข่งทำไมในเมื่อสุดท้ายท่านก็ยังให้คนอื่น
:
:
:
อาเดลโวยวายเสียงดังราวกับความอดทนของเธอนั้นได้หมดลงเเล้ว
:
:
:
:
พระราชา:อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะองค์หญิง เจ้าหน่ะมีคนคอยให้ท้ายตลอด เจ้าชนะมาแบบโกงๆ เจ้าคิดว่าข้าโง่รึไง พี่ชายของเจ้าย่อมทำตามคำสั่งของเจ้าอยู่เเล้ว เฉกเช่นทาสคนแล้วคนแล้วเล่าของเจ้าไง ถ้าทนไม่ได้ก็กลับบ้านกลับเมืองไปซะ ข้าไม่อยากเสียเวลา ไปทหารหาผู้หญิงมาบรรณาการข้า เร็ว!!
:
:
:
:
สิ้นเสียงคำสั่งเหล่าทหารต่างพากันแยกย้ายไปหาหญิงสาวมาให้พระราชาของตน ที่ตอนนี้กำลังหื่นกระหายได้ที่..อาเดลเองก็เสียหน้าเสียจนต้องเดินออกไป
:
:
:
ราชินีที่เห็นดังนั้นก็กลับเข้าตำหนักตนไป พระราชากลับเข้าห้องเชือดเพื่อรอหญิงสาวผู้โชคร้ายของตน ร่างบางนั่งนิ่งลงกับพื้น มองเหตุการณ์โกลาหนตรงหน้า
:
:
:
แต่แล้วร่างบางนั่นก็ถูกโอบกอดด้วยอ้อมกอดอุ่นที่แสนคุ้นเคย กลิ่นหอมที่ยามนี้คิดถึงเสียจนแทบขาดใจ ความโล่งใจส่งผ่านอ้อมกอดอุ่นนั่นอย่างห้ามไม่ได้
:
:
:
ใบหน้าหวานซุกเข้าหาอกแกร่งอย่างคุ้นเคย มือหนาลูบกลุ่มผมด้วยความโหยหา...
:
:
แบม:ขะ..ข้ารักษาสัญญาแล้วนะ
:
:
ใบหน้าหวานเงยขึ้นจากอกแกร่ง พรางบอกคนตัวโตที่โอบกอดตนไว้ไม่ห่าง..
:
:
มาร์ค:อื้ม ข้าใจเสียแทบแย่ตอนเห็นเจ้านอนสลบไปเช่นนั้น
:
:
คนตัวโตพูดมันออกมาอย่างไม่อาย ความห่วงใยที่ถูกส่งไปต่างฝ่ายต่างรับรู้ได้ซึ่งกันและกัน..
:
:
แบม:ข้ารักเจ้านะ รักเจ้าคนเดียว รักไม่เหลือที่ว่างให้ใครเลย..
:
:
มือบางโอบแผ่นหลังกว้างแน่นขึ้น มันอบอุ่นเสียจนไม่อยากผละออก..
:
:
มาร์ค:อืม..ข้ารู้แล้ว ข้าเองก็รักเจ้านะแบมแบม
:
:
:
คำพูดที่รอคอยมานานแสนนาน ตอนนี้มันถูกเอ่ยออกมาจากปากของคนที่ตนเฝ้ารอ น้ำมีใสไหลออกจากหน่วยตาด้วยความดีใจ ฮือ...
:
:
:
แบม:ฮึก..ตอนไหนหรอชอบข้าตอนไหน
:
:
แม้จะดีใจเสียจนร้องไห้ แต่ก็ยังอยากแกล้งแหย่คนรักของตนเล่นเสียอย่างนั้น
:
:
มาร์ค:ไม่บอกหรอก เรืองแบบนี้ข้าก็อายเป็นนะ
:
:
คนตัวโตพูดพรางหูแดงกล่ำ รามมาจนถึงแก้มสากอย่างห้ามไม่อยู่..
:
:
แบม:ข้าไม่แกล้งแล้ว
:
:
ใบหน้าหวานยิ้มหยีเสียจนตาเป็นสระอิ รอยยิ้มแห่งความดีใจถูกส่งออกไป..
:
:
มาร์ค:เหนื่อยไหม
:
:
คนตัวโตถามคนในอ้อมกอดอย่างเป็นห่วงเป็นใย
:
:
แบม:เหนื่อยสิ แต่ก็คุ้มค่าที่สุดเลย
:
:
:
คนตัวเอ่ยพรางผละออกจากอ้อมกอดอุ่น และลุกขึ้นตามแรงพยุงของคนตัวโต ทั้งคู่ต่างพากันเดินกลับเข้าไปยังห้องพักของตน..
:
:
:
ด้านองค์หญิงอาเดล ที่โมโหและโกรธแค้นไม่น้อยจึงเริ่มคิดแผนการชั่วร้ายหวังแก้แค้นเสียให้สิ้นซาก..
:
:
:
ริชาร์จที่ฟื้นขึ้นจากความตายก็เดินเข้ามาหาน้องรักของตน แม้จะโดนคนที่ตนรักจ้วงแทงเจือนตาย แต่ก็ยังคงไม่เปลี่ยนใจ..
:
:
ริชาร์จ:ไง ทำข้าเกือบตายเลยนะ
:
:
ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเสียงที่คุ้นเคยทำให้อาเดลหันมา
:
:
อาเดล:ข้าขอโทษนะท่านพี่ ข้าไม่มีทางเลือกจริงๆ
:
:
อาเดลทำท่าทีอ้อนวอนขอร้องให้คนตรงหน้ายกโทษให้อย่างสำนึก..
:
:
ริชาร์จ:อืม กลับบ้านเรากับเถอะอาเดล มีแค่เจ้ากับข้าเราก็มีความสุขได้นี่
:
:
ริชาร์จยื่นข้อเสนอและทางออกที่ดีที่สุดให้กับคนที่ตนรักจนหมดใจ..
:
:
:
อาเดล:ข้ากลับแน่ท่านพี่ แต่ถ้าข้าไม่สมหวังก็อย่าหวังเลยว่าจะได้รักกันดี ข้าจะจัดการองค์ชายนั่นซะ แล้วเราจะกลับบ้านกันนะท่านพี่
:
:
:
อาเดลที่ไม่ลดละความแค้นที่ฝังลงใสใจตน ก็ริเริ่มแผนแก้แค้นขึ้นมาทันที..ริชาร์จที่ไร้ซึ่งท่าทีปฏิเสธก็ยินยอมที่จะทำตามอย่างว่าง่าย
:
:
:
ด้านพระราชาที่กินหัวใจเงือกเข้าไปก็เริ่มมีสัมพันธ์กับหญิงสาวไม่ซ้ำหน้า ใครทนไม่ไหวเป็นต้องสลบไปก็มีมาก..
:
:
:
หากแต่อยู่ดีๆ พระราชาก็เกิดน้ำลายฟูมปาก แผลพุพองเต็มตัวดิ้นทุรนทุรายอย่างทามาน จนทหารต้องเข้ามาหามขึ้นไปยังห้องบรรทม
:
:
:
และตามองค์ราชินีมาดูอาการ และเรื่องก็ร้อนถึงหู
ของมาร์คต้วนและแบมแบม ที่ต้องรีบมาดูอาการป่วยนี่
:
:
:
ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึง ชายหนุ่มรูปร่างเต็งตึงเมื่อครู่ แต่เเล้วเวลาผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงกลับมีแผลพุพองทั่วร่าง ดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด ผิวหนังลอกเสียจนเห็นเนื้อสีแดงสด น้ำลายฟูมปาก กรีดร้องด้วยความทรมานจากพิษบาดแผลนี่..
:
:
:
ราชินี:ช่วยสวามีข้าแบมแบม เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้
:
:
องค์ราชินีที่ดูร้อนอกร้อนใจเสียจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ก็พูดขึ้น..
:
:
:
แบม:ข้าคิดว่าอาจจะเพราะอาการคงเหมือนการแพ้ ที่ได้รับสิ่งนั้นซ้ำเข้าไป ครั้งแรกร่างกายอาจพอทนไหว หากแต่รอบสองนั้นอาจจะเกินทน หัวใจของคาร่าเต็มไปด้วยความคิดที่อยากแก้แค้น คนที่รับเข้าไปยากที่จะตัดต้านไหว..
:
:
:
แบมแบมอธิบายถึงสาเหตุอาการณ์ ที่ตนเห็นอย่างจริงจัง
:
:
ราชินี:รักษาสวามีข้า เจ้านำมาเจ้าต้องรับผิดชอบแบมแบม..
:
:
:
คนตัวเล็กเห็นดังนั้นจึงต้องจำใจ ใช้มีดบางกรีดเข้าที่ข้อมือของตน..เหลือสดสีแดงไหลลงปากของพระราชาอึกแล้วอึกเล่า มากเสียจนคนให้หน้ามืด แบมแบมเสียเลือดมากเกินไปกับการรักษานี่ ร่างกายที่ได้รับเลือดค่อยๆดีขึ้นแผลรามตัวลดลง เสียจนเกือบหมด
:
:
:
มือบางขององค์ราชินีจับเข้าที่ข้อมือบางของคนตัวเล็กให้พอ ตนอยากให้พระราชาได้อยู่ในสภาพที่ขยับไปไหนไม่ได้เสียบ้าง เพราะตนนั้นก็ทนกับการโดนนอกใจมานานหลายปี จนเกินจะทน พระราชาที่เจ็บสาหัตเสียจนหมดสติไป ก็ยังคงไม่ฟื้น แต่ในเมื่อองค์ราชินีสั่งให้พอ
:
:
:
ตนนั้นก็ต้องพอ มิเช่นนั้นคงเป็นแบมแบมเองที่จะเดือดร้อน..ร่างบางเดินออกมายังนอกห้องด้วยอาการหน้ามืดหลังจากการให้เลือด
:
:
:
แต่เมื่อเดินออกมากลับไม่พบคนรักของตน ที่บอกว่าจะออกไปเตรียมยาสมุนไพรมาให้ ตอนนี้ก็หายไปนานมากเสียเเล้ว แบมแบมจึงเดินตามหาอย่างทุลักทุเลจนเจอ..
:
:
:
องค์ชาย!! คนตัวเล็กร้องเสียงหลงเมื่อเจอเข้ากับสภาพคนรักของตนที่ตอนนี้นอนจมกองเลือด บาดแผลตามตัวมากมายเสียจนห้ามเลือดแทบไม่อยู่..
:
:
:
คนตัวเล็กรีบนั่งลงประคองใบหน้าของคนรักตนขึ้นมาแนบอก..และเเล้วตัวการของปัญหาทั้งหมดก็เผยออกมา...
:
:
:
แบม:ทำ ทำไม ทำองค์ชายของข้าทำไมฮืออ
:
:
:
ใบหน้าหวานถามขึ้นถามอย่างทรมาน เหมือนหัวใจถูกบดแหลกคามือ ตนพยายามแทบตายเพื่อให้ตนนั้นสมหวังเหตุใดถึงได้ต้องเจอเหตุการณ์เช่นนี้..
:
:
:
อาเดล:หึ ข้าไม่สมหวัง เจ้าก็อย่าหวังเลย อีกไม่นานคนของเจ้าก็คงต้องตายฮะ..ฮาาา
:
:
เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังขึ้นจากสาวผมทองร่างบางคนนั้น...
:
:
แบม:ทำไม ริชาร์จทำไมเจ้าถึงหักหลังข้า ข้าช่วยเจ้านะทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้
:
:
แบมแบมถามหาคำตอบจากปากของผู้กระทำทั้งสอง มันเจ็บเสียจนอยากตายแทน..
:
:
ริชาร์จไม่ตอบอะไร..ต่างจากคนตัวเล็กที่เอาแต่ร้องไห้เพราะคนรักของตนนอน จมกองเลือดอยู่..
:
:
แต่เหมือนสิ่งที่ตัวเองกระทำลงไปมันทวงคืนผลลัพธ์ไวเสียจนตั้งตัวไม่ทัน..
:
:
:
ริชาร์จที่ใช้ดาบประจำตัวของตนที่อาเดลเป็นคนมอบให้ แทงเข้ากลางแผ่นหลังบางของอาเดล ทะลุถึงขั้วหัวใจของตน..
:
:
:
:
และกล่าวประโยคสุดท้ายที่แทนความรู้สึกทั้งหมดของตนออกมา.."ข้ารักเจ้าอาเดล ข้ารู้ดีว่าต่อจากนี้เจ้าคงทำเหมือนเดิม เหมือนตอนที่ตัดสินใจแทงข้า และจะไปอยู่กับชายอื่น แต่วิธีนี้เจ้าจะเป็นของข้าตลอดไปอาเดล"
:
:
:
สิ้นเสียงทุ้มนั่น ร่างทั้งสองก็ล้มลงกับพื้น เลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่หยุด คนตัวเล็กยังคงช็อคกับเหตุการณ์ตรงหน้านี้ไม่หาย..แต่แล้วมือหนาของมาร์คต้วน..
:
:
:
กับสัมผัสเข้าที่แก้มนิ่มของตน เช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย นั่นทำให้แบมแบมหันไปมองทันที..
:
:
แบม:เจ้าฟื้นเเล้ว เจ็บมากไหมข้าจะใช้เลือดข้ารักษาเจ้าเองนะ..
:
:
คนตัวพูดพรางยกแขนของตนมาใกล้ๆปากของคนตัวโต..
:
:
มาร์ค:ไม่ต้องหรอก ข้าต้องตายอยู่ดี ข้าเจ็บหนัก เจ้าเองก็เสียเลือดไปมาก เจ้าไม่ต้องช่วยข้าหรอกแบมแบม
:
:
คนตัวโตพูดพรางดันแขนบางนั่นออกไปให้ไกลจากปากตน..
:
:
มาร์ค:ปล่อยให้ข้าตาย..ไม่ต้องช่วยข้าแบมแบม
:
:
คนตัวโตดื้อรั้นที่จะเช่นนั่น แต่คนตัวเล็กกลับไม่เห็นด้วยแม้แต่น้อย..
:
:
แบม:ไม่ข้าไม่ยอม..เจ้าต้องอยู่กับข้าสิองค์ชายไม่ ไม่ยอม ข้าไม่ยอม..
:
:
คนตัวเล็กร้องไห้ฟูมฟาย ราวกับโลกทั้งใบมันล่มสลายต่อหน้าต่อตาตนไปเสียแล้ว..
:
:
มาร์ค:ข้ารักเจ้าแบมแบม..
:
:
:
คนตัวโตพูดก่อนที่ลมหายใยเฮือกาดท้ายจะดับลง..
ใบหน้าหวานแปดเปื้อนไปด้วยน้ำตา ตนยอมตายแทนเสียยังดีกว่า ตนคงยอมไม่ได้หากคนรักของตนต้องมาตายต่อหน้าต่อตาตน..
:
:
:
มือบางชูขึ้นลูบแก้มหยาบของคนรักตน อย่างเบามือ มือบางเริ่มกลายเป็นเล็บยาว ราวปีศาจ..มือบางจ้วงแทงเข้าไปที่อกข้างซ้ายข้างตน แม้มันจะเจ็บเจือนตาย แต่คนรักของตนต้องมีชีวิตอยู่ต่อ ตนได้รักมามากพอแล้ว
:
:
:
:
ได้ยินสิ่งที่เฝ้ารอแล้ว ตนไม่หวังสิ่งใดขอแค่องค์ชายรอด.. มือบางคสักเอาก้อนเนื้อที่ยังเต้นอยู่ออกมาจากอก..เลือดแดงฉาดไหลนองเต็มสองมือ ก่อนที่จะบรรจงป้อนก้อนเนื้อนั่นลงไปที่ปากของคนรักตนจนหมด..
:
:
:
:
และไม่นานคนตัวเล็กก็หมดสติลง..กลับเข้าสู่ห้วงนิทราและความเคว้งคว้างที่ตนเป็นคนเลือกรับมันเข้ามาเอง..
เลือกให้คนที่รักมามีชีวิตอยู่ต่อ แม้ว่าจะไร้ซึ่งตนก็ตาม
:
:
:
:
มีเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเเล้วในตอนนี้ และไม่อาจหวนคืนกลับมาได้อีก...
:
:
เคยตัดสินใจอะไรโดยที่ไม่ได้ปรึกษาใครไหม..ผมเองก็คงเป็นหนึ่งในนั้น..มันอาจจะดูทุ่มเทมากไปหน่อย แต่สำหรับผมเขาเหมือนครึ่งหนึ่งของชีวิตเลยหล่ะ..หรือทั้งหมดของชีวิตดี..
:
:
:
นิ้วเรียวยาวที่เริ่มกระดิกไปมา..ราวกับว่าเหมือนคนกำลังตื่น..เปลือกตาที่แสนหนักอึ้งลืมขึ้นช้าช้า พร้อมกับปรับโฟกัสภาพตรงหน้าทันที
:
:
:
เรื่องราวก่อนหน้านี้ที่แล่นผ่านเข้ามาราวกับมีดที่กรีดอก.. มือหนาใช้ฝ่ามือของตนขยี้ตาช้าช้า เพื่อมองอะไรอะไรให้ชัดขึ้น..
:
:
:
ใบหน้าอันหล่อเหลา แต่ดูเหมือนมีคราบเลือดสีแดงสดติดอยู่เต็มใบหน้า..พรางหันไปทางไออุ่นที่ตนได้รับ..
และเมื่อเริ่มปะติดปะต่อเหตุการณ์ได้ทั้งหมดก็เสียจะตายตามให้รู้แล้วรู้รอด..
:
:
:
ร่างบางที่เมื่อป้อนก้อนเนื้อที่ราวกับชีวิตและเลือดเนื้อของตนให้กับคนที่ตนรักที่สุด ไม่นานร่างบางนั่นก็แน่นิ่งไป มือบางยังคงโอบศีรษะของผู้เป็นที่รักนั่นไว้แนบอก
:
:
:
ใบหน้าหวานไหลลงซบกับอกแกร่ง..เลือดสีแดงสดที่ไหลยาวราวกับธารน้ำนั้นก็เปราะเต็มเสื้อของคนตัวโตไปหมด..
:
:
:
แต่เมื่อเวลาผ่านไปไม่นานคนตัวโตก็ฟื้นขึ้นราวกับมี
เวทมนต์ เพราะบาดเเผลที่ได้รับนั้นสาหัตเสียจนดูแล้วรักษาไปก็เสียเปล่า.. แต่บัดนี้กลับตื่นขึ้นมาราวกับพึ่งตื่นนอน..
:
:
:
แผลตามร่างกายหายไปจนหมด..พลังที่พรั่งพรูออกมา ความแข็งแรงที่ได้รับ ความกำยำของร่างกายกับมาอีกครั้ง ราวกับการขอพร แต่หากว่าพรเหล่านั้นต้องแรกมาด้วยคนที่ตนรักหล่ะ ...
:
:
:
มาร์ค:บะ..แบมแบม..
:
:
เสียงสั่นเทาราวกับคนกำลังกลัว...ใช่ มาร์คต้วนกำลังกลัว กลัวจะเสียคนที่ตนรักไป..กลัว...
:
:
มาร์ค:แบมแบม..นายทำแบบนี้ทำไมฮึก..
:
:
:
:
คนตัวโตลุกขึ้นจากอกแกร่ง..ใบหน้าหวานเอนตัวลงมือหนาคว้าจับเอาไว้และรวบร่างไร้วิญญาณนั่นมาแนบอก
น้ำตาที่ไม่ว่าจะเจอเรื่องแย่แค่ไหนมันกลับไม่ไหลออกมาแต่ยามนี้เพียงแค่เห็นคนตรงหน้านอนแน่นิ่งไป หยาดเลือดที่เสียไปทำใจคนตัวโตกระตุกวูบ..
:
:
:
:
ดวงตาคมมองสำรวจรอบร่างกายบางนั่น มือหนาสัมผัสเข้าที่อกข้างซ้าย จุดที่เลือดไหลออกมามากที่สุด มือหนาสั่นเทา ก้อนเนื้อที่ว่ามีค่า ผู้คนต่างแย่งชิงกันมากมาย ตอนนี้มันไม่มีแล้ว...
:
:
:
มาร์ค:บะ..แบมแบม นะ..นายทำทำไม นายทำแบบนี่ทำไมฮึก..ทำไมแบมแบม ปากบอกจะไม่ทิ้งกัน ทำไมทำแบบนี้แบมแบม..
:
:
:
ปากหยักพ่นคำพูดออกมา ทุกคนควบกล่ำไปด้วยหยาดน้ำตา สายตาคมแดงกล่ำ มือหนาเขย่าร่างตรงหน้าแม้ว่าจะไร้การตอบสนองก็ตาม..
:
:
:
มาร์ค:ตอบสิแบมแบม ตอบ! เจ้ามารับผิดชอบที่เหลือของข้าเดี๋ยวนี้ ตื่นขึ้นมา ฮึก.. กล้ามารักคนอย่างข้า กล้ามาสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกันไป ทำไมทำแบบนี้แบมแบม เจ้ามันฮือ....
:
:
:
น้ำตาหยดเเล้วหยดเล่าไหลพรากออกจากหน่วยตาออกมาไม่หยุด คนตัวเล็กที่นอนแน่นิ่ง ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายนั่นหายไป แค่นี้ก็ทำให้คนที่เอาแต่ฟูมฟายรู้เรื่องก่อนหน้านี้ได้ไม่ยาก...
:
:
:
:
มาร์ค:แบม..ฮือ..ข้ารักเจ้านะ ข้ารักเจ้า เจ้าถามข้ามาตลอดว่ารักตั้งแต่ตอนไหน ที่ข้าตอบไม่ได้ก็เพราะข้าไม่รู้..ฮึก ข้าไม่รู้ รู้ตัวอีกทีข้าก็ไม่ชอบเวลาเจ้าเข้าใกล้ใคร ไม่ชอบให้เจ้ายิ้มหวานๆแบบนั้นใส่ใคร ไม่ชอบให้ทำตัวอ่อนโยนกับใคร ไม่ชอบเลยแบมแบม..ฮึก..
:
:
:
:
คำพูดที่ไร้การตกแต่ง ถูกกลั่นออกมาจากใจแม้จะรู้ดีว่ามันไม่อาจหวนคืนกลับมาเช่นเดียวกับเวลาที่เดินย้อนกลับ ตอนมีอยู่กับไม่รักษาให้ดี กลับอยากผลักไสไล่ส่ง แต่พอต้องลา...ไม่สิไม่ได้ล่ำลาแม้สักคำ..มันแย่ยิ่งกว่า
:
:
:
:
มาร์ค:จะทิ้งให้ข้าอยู่แบบนี้ใช่ไหม..ฮือ..ขอโทษ ขอโทษที่รู้ตัวช้าไป ข้าขอโทษ เจ้ามาจากทะเลนี่เนอะ ข้าจะฝาก ฝากให้ที่ที่เจ้ามา ดูแลเจ้าอย่างดีแบมแบม..
:
:
:
:
คนตัวโตเมื่อคิดได้ดังนั้น ก็อุ่มร่างบางที่แนบอกขึ้น และเดินตรงไปชายหาด ทะเลที่แรกที่พาคนตัวเล็กนั้นมา กลับไปยังจุดเริ่มต้น..และหวังว่าสักวันมันจะวนกลับมาราวกับเข็มยาวกับเข็มสั้นของนาฬิกา ที่เดินมาเจอกันอีกครั้ง แม้ว่าครั้งนี้อาจจะกลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกันก็ตาม..
:
:
:
:
ไม่นานก็มาถึงทะเล..เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งกระทบหาดทรายขาว ราวกับเสียงแข่งคร่ำครวญที่มันดังก้องอยู่ในอกของคนตัวโต..
:
:
:
เท้าแกร่งก้าวเข้าไปใกล้ผืนน้ำ..เกลียวคลื่นซัดเข้าใกล้กายหยาบ ขาแกร่งทรุดลงเสียดื้อดื้อ เข่าทั้งสองล้มพับลงหายทรายที่เปียกปอนไปด้วยน้ำทะเล ร่างน้อยน้อยที่อุ้มมายังคงแนบอกแกร่งไม่ไปไหน..
:
:
:
แต่เมื่อถึงเวลานี่คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด..แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ริมฝีปากหยักกดจูบลงที่หน้าผากของใบหน้าหวาน หยดน้ำสีใสไหลเปื้อนเเก้มเนียนอย่างไม่ได้ตั้งใจ
:
:
:
มาร์ค:ลาก่อนนะแบมแบม..ข้ารักเจ้าจำไว้นะข้ารักเจ้า
:
:
:
นี่คงเป็นการตัดสินใจที่ดูยากที่สุด การที่ต้องยอมมือจากคนที่ตนยังรักอยู่ไป แต่มันคงดีเสียกว่าถ้าปล่อยไปแล้วยังคงได้เจอหน้ากันอยู่ หากแต่ตอนนี้มันหวนกลับมาไม่ได้เลย...
:
:
:
แขนแกร่งปล่อยร่างบางลงไปกับเกลียวคลื่น..คลื่นทะเลค่อยๆพัดพาเอาร่างบางไป..ราวกับหลุมดำที่กำลังดูดกลืนความรู้สึกของคนตัวโต
:
:
:
ไม่นานร่างบางก็หายลับตาไป..ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลย..
:
:
ตัวโตตัวเมื่อเห็นอย่างนั้นก็ตัดใจ..และเดินกลับวังไปดังเดิม..
:
:
:
:
ความเสียใจอยู่กับคนที่ยังคงอยู่ไม่ไปไหน ราวกับเงาที่ไม่ว่าจะหันไปเจอหรือเผลอนึกถึงมันก็ยังเจ็บแปล๊บ
แปล๊บในใจ..คนคนนึงเสียไป แต่ในใจเขาก็ยังคงอยู่ อยู่ที่เดิม ที่ที่ไม่มีใครเข้ามาแทนที่ได้ ราวกับมันถูกออกแบบมาเพื่อเขาเพียงคนเดียว.
:
:
:
:
นี่ก็ผ่านมาเกือบร้อยปีแล้วสินะ เป็นร้อยปีที่ทรมาน ไม่ว่าจะพยายามจบชีวิตตัวเองเพื่อให้ได้พบกับเจ้าอีกครั้งมันก็ไม่เคยสำเร็จเลย ร่างกายที่ไม่มีวันแก่ ราวกับยาอายุวัฒนะ ร่างกายกำยำราวกับหนุ่มๆแม้อายุจะปาไปเกือบร้อยปีก็ตาม..
:
:
:
:
แม้หลายๆอย่างจะเปลี่ยนไปเช่นเดียวกับวันเวลา และเสด็จพ่อ ท่านพ่อเสียสิ้นพระชนเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว ท่านแม่ที่เสียใจจนกระทั่งต้องตรอมใจตาม ตอนนี้หลงเหลือไว้เพียงองค์ชายมาร์คต้วน ที่ขึ้นเป็นกษัตริย์
กษัตริย์ที่ไร้ชายาคู่ใจ องค์ชายมาร์คต้วนไม่เคยหลงรักหรือผูกมัดกับสาวหรือชายหนุ่มคนใดอีกเลย ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน
:
:
:
:
ไม่ว่าคนคนนั้นที่เข้ามาจะดีมากถึงเพียงไหน แต่ภายในใจ ทุกซอกทุกมุมของก้อนเนื้อนั่นก็ยังมีแต่เจ้า..แบมแบม..
:
:
:
:
คนตัวโตยืนมองวิวจากหอคอยสูงชะรูด นี่เป็นเวลาเดิมๆที่ตนนั้นทำเช่นนี้ทุกวันราวกับเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต การที่ขึ้นมาอยู่ที่สูงสูง มองทอดออกไปยังทะเลกว้างเพื่อเฝ้ารอใครสักคน ที่หวังไว้ไม่ว่าจะนานขนาดไหนเขาก็จะหวนคืนกลับมา..
:
:
:
:
ลมทะเลพัดเข้ากระทบผิวกายหยาบ แต่สั่นสะท้านถึงหัวใจ สร้างความหนาวเหน็บและทำให้กำแพงน้ำแข็งนั่นหนามากกว่าเดิม หนาเสียจนไม่ยอมให้ใครเข้ามา มีเพียงแบมแบมคนเดียว ที่จะได้ครอบครองมัน..
:
:
:
ก๊อกก๊อก..เสียงเคราะประตูห้องดังขึ้นคนตัวโตรู้ดีว่า มันคืออะไร
:
:
มาร์ค:ไม่ข้าไม่ต้องการ ข้าจะรอแบมแบม ข้าจะรอคนของข้า ออกไปซะคิมยูคยอม
:
:
:
เสียงทุ่มพูดบอกน้องชายคนสุดท้อง ที่อายุห่างกับตนราวสี่สิบห้าสิบปี แต่ดูท่าเเล้วตนนั่นยังคงดูหนุ่มและดูแน่นกว่า
:
: