หญิงสาวร่างบางทีคอยสังเกตการณ์อยู่ไม่ห่าง..ก็พบว่าคนตัวเล็กนั้นไม่มีปัญหากับองค์ชายแล้ว..จึงรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก...
:
:
:
อาเดล:อะไรกันข้าใส่ไฟไปขนาดนั้นทำไมถึงคืนดีกันเร็วนัก..
:
:
ริชาร์จ:เจ้าคิดจะทำอะไรอีก..อาเดล
:
:
อาเดล:ในเมื่อองค์ชายเองยังไม่ยอมแต่งงานกับข้าให้ไวที่สุด...ข้าต้องไปขอให้องค์ราชินีช่วย..
:
:
ริชาร์จ:เจ้าจะรีบแต่งทำไม..เจ้ามีข้าอยู่ทั้งคนนะ
:
อาเดล:ท่านจะไปเข้าใจอะไร..
:
ริชาร์จ:เจ้าจะเอายังไงต่อ
:
อาเดล:ข้าจะเข้าพบองค์ราชินี...เดี๋ยวนี้!
:
:
หญิงสาวร่างบางเดินด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวมายังที่ประทับขององค์ราชินี...ก่อนที่จะขอเข้าพบโดยด่วน...
:
:
สาวร่างบางนั่งคุกเข่าลงกับพื้นด้วยท่าทางเศร้าโศก...
มือบางปาดน้ำตา...ที่เอ่อล้นออกมาอย่างห้ามมิได้...
:
:
ราชินี:เจ้ามีอะไรองค์หญิง
:
:
อาเดล:ข้าแค่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ..องค์ชายมิทรงสนพระทัยข้าเลย...ทรงเอาแต่ตามใจสนมเอกผู้นั้น...
:
:
ราชินี:เจ้าต้องการอะไร...
:
:
อาเดล:ข้าต้องการให้ปลดนางออกจากสนมเอก...เป็นเพียงแค่สาวใช้ธรรมดา..ฮึก. .
:
:
มือบางเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานที่แสนเศร้าสร้อย...
:
ราชินี:เรื่องนี้ข้าคงทำให้มิได้หรอก..
:
อาเดล:ทำไมหล่ะเพคะ!
:
:
ราชินี:กับแค่นางสนมธรรมดาๆเจ้ายังไม่มีปัญญาจัดการด้วยตนเอง...เจ้าจะเป็นราชินีที่ดีได้อย่างไร..
:
:
อาเดล:แต่ข้า...(หืม..นี่ดูถูกข้าหรอ)
:
:
ราชินี:มันเป็นเรื่องของเจ้า..เจ้ามีหน้าที่จัดการเอง เจ้าจะมาขอความช่วยเหลือจากข้าได้อย่างไร..
:
:
อาเดล:. . .(ไม่ช่วยข้า ซ้ำยังมีหน้ามาด่าข้าอีก!)
:
:
ราชินี:ถ้าปัญหาแค่นี้จัดการเองไม่ได้ก็อย่าหวังตำแหน่งราชินี..ออกไปซะข้าไม่อยากสนทนากับเจ้าเเล้ว...
:
:
อาเดล:.....
:
:
หญิงร่างบางเดินออกจากที่ประทับขององค์ราชินีด้วยท่าทีโกรธจัด...
:
:
ริชาร์จ:เป็นอย่างไรบ้าง...นางยอมช่วยไหม
:
อาเดล:ไม่เลย! หนำซ้ำยังมาด่าข้าฉอดๆว่าข้าไม่ควรเป็นราชินี..
:
ริชาร์จ:อือ...ทรงหัวสูงไม่เบา
:
อาเดล:ข้าจะจัดการอย่างไรดี..
:
:
ริชาร์จ:เจ้าอย่าเครียดไปเลย..เดี๋ยวก็มีทางออกหน่าตอนนี้เรามาระลึกความหลังดีกว่า..ตั้งแต่มาอยู่นี่ข้ายังไม่เคยได้.....
:
:
:
ริชาร์จพุ่งตัวเข้าไปโอบเอวบางของอาเดล..อย่างคุ้นเคย...ทั้งคู่พากันเดินไปที่ลับตาคน..เพื่อระลึกถึงความหลังที่โหยหามานาน...
:
:
:
คนตัวเล็กกว่าจะลุกออกจากเตียงได้ก็ใช้เวลาอยู่นานเพราะคนตัวโตนั้นไม่ยอมตื่นเเละกอดตนไว้แน่น...
:
:
แบม:องค์ชายข้าอยากลุกเเล้ว..ข้ามีงานที่ต้องทำ
:
:
คนตัวเล็กรวบรวมแรงทั้งที่มีลุกขึ้นจากแขนแกร่งและเดินลงจากเตียงไปเพื่อที่จะไปอาบน้ำ...
:
:
คนตัวโตเมื่อรู้สึกว่าคนที่ตนนอนกอดอยู่นั้นลุกออกไปเเล้ว..ก็เงยหน้ามองคนที่กำลังเดินเข้าห้องน้ำไปทันที...
:
:
ไม่นานคนตัวเล็กก็เดินออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ที่พร้อมทำงานเป็นอย่างดี...คนตัวเล็กเดินมาที่เตียงนิ่มเพื่อบอกให้คนที่ไม่ยอมลุก..ลุกออกไปซะดีๆ....
:
:
มาร์ค:แบมแบม..
:
แบม:ครับ
:
มาร์ค:ข้าจะออกไปขี่ม้าที่ป่าฝั่งนู้น ไปกับข้า
:
แบม:ท่านชวนองค์หญิงไปเถอะ..ข้าไม่อยากมีปัญหา
:
มาร์ค:นางคงไม่ยอมไปหรอก..
:
แบม:เจ้าลองถามรึยัง
:
มาร์ค:ทำไมอยากเห็นข้าอยู่กับนางนักรึไง
:
แบม:เจ้ามีชายาเเล้วนะ...
:
มาร์ค:ไปกับข้า
:
:
คนตัวโตไม่พูดต่อและไม่รอฟังคำตอบ..แต่กลับเดินเข้าห้องน้ำไปและเดินออกมาให้ชุดขี่ม้า..ที่หล่อเหลาไม่น้อย....
:
:
มาร์ค:ไป..
:
:
คนตัวโตพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปนำคนตัวเล็กที่นั่งรอที่เตียงนิมออกไปที่คอกม้าหลวง...
:
:
แบม:ขะ..ข้าขี่ไม่เป็น
:
มาร์ค:เดี๋ยวข้าสอน..
:
:
คนตัวโตขึ้นค่อมม้าประจำตัวอย่างชำนาญ...ก่อนที่จะยื่นมาหนาออกไป..ให้คนตัวเล็กจับเเละขึ้นมานั่งข้างตน..
:
:
ร่างบางที่สั่นๆก็ขึ้นมานั่งไพร่บนม้าข้างหน้าคนตัวโต...
:
มาร์ค:เจ้าหายกลัวรึยัง
:
แบม:หายก็บ้าเเล้วข้าไม่เคยขี่ม้านะ..
:
:
คนตัวโตเพียงฟังเเค่คำตอบเท่านั้น...ก็หันไปสั่งผู้ดูแลม้าอย่างที่เคย..
:
:
มาร์ค:ข้าจะออกไปขี่ข้างนอก
:
ผู้คุมม้า:ครับองค์ชาย..
:
:
:
ชายหนุ่มผู้หล่อเหลา..ควบม้าตัวโตท่าทางสง่าออกไปด้านหลังวังเเละมุ่งหน้าเข้าป่าทันที..โดยมีคนตัวเล็กนั่งสั่นอยู่ข้างหน้าตน...
:
แบม:ช้าๆหน่อย..ข้ากลัวตก
:
มาร์ค:กลัวก็จับไว้แน่นๆ
:
แบม:ข้ากลัวนี่...
:
มาร์ค:เกาะข้าไว้...
:
แบม:อือ...
:
มือบางจับรั้งเข้าที่เสื้อของคนตัวโต..โดยอีกมือก็ยังเกาะม้าแน่น...เพื่อกันตก..
:
:
คนคัวโตควบมาไปตามทางโดยมีคนตัวเล็กที่นั่งอยู่หน้าตนและเกาะไว้แน่น...ทั้งคู่ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเดินทางมาถึง..ที่ตั้งใจจะมา...
:
:
แบม:จะถึงรึยังครับ..
:
มาร์ค:เจ้าอย่าใจร้อนสิ...
:
แบม:ข้าปวดก้นเเล้วนะ..ข้านั่งนานไปแล้ว..
:
มาร์ค:เจ้าอย่าบ่น
:
แบม:เจ้าลากข้าออกมานะ
:
:
:
คนตัวโตไม่ตอบอะไรได้แต่ควบม้ามาเรื่อยๆ...จนถึงธารน้ำใส...ที่ยาวออกไปไกลจนสุดลูกหูลูกตา...คนตัวหยุดม้า. และลงมาอย่างทะมัดทะแมง..ต่างจากอีกคนที่แทบจะก้าวเท้าลงมาไม่ได้ด้วยซ้ำ..ไป..
:
:
:
ขาบางค่อยๆก้าวลงมาอา...แต่เหยียบพลาดอีกเเล้วร่างเล็กร่วงลงมาจากม้าตัวโตทันที...โดยมีคนร่างหนารับไว้ได้ทัน...
:
:
ทั้งคู่จึงปลอดภัย...
:
แบม:อ่า..ข้าขอโทษก่อเรื่องอีกเเล้ว
:
มาร์ค:ไม่เป็นไร..ข้าเข้าใจ
:
แบม:พามาที่นี่ทำไมมาดูแค่นี้รือ..
:
มาร์ค:อือ..ทุกครั้งที่ข้าไม่สบายใจข้าจะมาที่นี่
:
แบม:ที่ในความลับของเจ้าหรอ
:
มาร์ค:อือ..เจ้าหล่ะไม่มีหรอ
:
แบม:ข้ามีแต่ที่เกาะ...
:
มาร์ค:คิดถึงบ้านไหม
:
แบม:จะไล่ข้าหรอ
:
มาร์ค:ป่าว...ข้าถาม
:
แบม:อือ..คิดถึงสิ แล้วเจ้ามาที่นี่ทำไม..
:
ทั้งสองนั่งลงบนพื้นหญ้าข้างๆธารน้ำใส..เพื่อระบายอารมณ์และความเหนื่อย...
:
มาร์ค:ข้าก็แค่ไม่สบายใจ..
:
แบม:เล่าให้ข้าฟังสิ...
:
มาร์ค:ไว้ใจเจ้าได้หรอ..
:
แบม:อือ..
:
มาร์ค:เห้อ...ช่างมันเถอะ
:
แบม:เจ้านี่นะ...มีอะไรก็อย่าเก็บไว้สิ
:
มาร์ค:เจ้าว่าเป็นพระราชานี่มันเหนื่อยไหม
:
แบม:ก็คงเหนื่อยมั้ง...แต่ดูพระราชาก็สบายดีนี่..
:
มาร์ค:ข้าไม่ได้เลือดเย็นแบบท่านพ่อสักหน่อย
:
แบม:ฮา..ท่านนี่นะ
:
มาร์ค:อยากกลับวังหรือยัง
:
แบม:อือ เจ้าควรกลับเจ้ามีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบจะมัวมาเที่ยวเล่นได้อย่างไร...
:
มาร์ค:อือ...ข้าขอนั่งเล่นสักพักเดี๋ยวข้าจะกลับเเล้ว
:
แบม:ข้าขอถามได้ไหม..
:
มาร์ค:อือ ว่ามาสิ
:
แบม:เจ้ารักองค์หญิงอาเดลไหม
:
มาร์ค:รักสิ...สักวันข้าก็ต้องแต่งอยู่ดียังไงก็ต้องรักได้..
:
แบม:อือ...
:
คนตัวเล็กที่ได้ยินคำตอบก็ดูหงอยไปทันทีเลย...
:
มาร์ค:ไปกลับรึยัง..
:
แบม:อือ..กลับเถอะ
:
:
คนตัวโตอุ้มร่างบางพาดบ่าแกร่ง...และยกขึ้นเพื่อให้นั่งบนม้าได้..ตนจึงรีบขึ้นไปเพื่อให้อีกคนเกาะ..จะได้ไม่ร่วง...
:
:
ร่างบางนั่งเงายบมาตลอดทาง...คงเพราะคำตอบของคนตัวโตที่ทำให้คิดมากได้ขนาดนี้...
:
มาร์ค:เป็นอะไรรึป่าว
:
แบม:ข้าเงียบเพราะกลัวต่างหาก
:
มาร์ค:เสียงสั่นๆนี่ เจ้าเป็นอะไรรึป่าว
:
แบม:ป่าว ข้าไม่เป็นอะไรข้าเเค่กลัวตกหน่ะ
:
:
มาร์ค:อือ..ปกติเจ้าเป็นอะไร รู้สึกอะไรก็พูดออกมาหมดนี่แล้วทำไมคราวนี้ถึงไม่พูดออกมาหล่ะ..
:
:
แบม:จะให้ข้าพูดอยู่ฝ่ายเดียวหรอ ข้าก็พูดความรู้สึกข้าออกมาตลอด มีแต่เจ้านั่นแหละที่ไม่พูด
:
:
มาร์ค:กล้าเถียงข้าหรอ..
:
แบม:ข้าไม่ได้เถียง..
:
:
คนตัวเล็กหันหน้าไปประจันกับคนตัวโตที่กำลังควบม้าอยู่..ทำให้สายตาทั้งสองสบกันโดยบังเอิญ...
:
:
:
นัยตาสีฟ้าครามที่สั่นระริก..มีน้ำสีใสเอ่อล้นขึ้นมานิดหน่อย...แต่ตอนนี้กับถูกจับจ้องด้วยแววตาของคนตัวโตอย่างเอาจริงเอาจัง...
:
:
มือหนาหยุดม้าของตนทันที....
:
แบม:ทำไมไม่ไปต่อ
:
มาร์ค:เป็นอะไร
:
แบม:ข้าป่าว..ข้าอยากกลับ
:
มาร์ค:ข้าไม่กลับจนกว่าเจ้าจะบอกข้า...ว่าเจ้าเป็นอะไร
:
แบม:ไม่...ข้าไม่ได้เป็นอะไร
:
มาร์ค:โกหก...
:
แบม:ตามใจ..
:
:
:
มือบางปล่อยออกจากเสื้อของคนตัวโตและหันมาโอบกอดม้าตัวใหญ่ด้วยสองมือบางแทน...ใบหน้าหวานซุกลงม้าตัวโตเพื่อนอนรอให้คนตัวโตไปต่อ...
:
:
:
คนตัวโตมองการกระทำของคนตรงหน้าไม่ห่าง..
:
มาร์ค:ทำอะไร
:
แบม:ข้าจะนอนรอไง..เจ้าจะไปก็ไปไม่ไปข้าจะนอนรอ
:
มาร์ค:งั้นก็ตามใจเจ้า..
:
คนตัวก้มหน้านอนนิ่ง..มือบางโอบพี่ม้าตัวโตไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองนั้นตกลงไป...
:
:
คนตัวโตเมื่อเห็นอย่างนั้นก็ควบม้าต่อทันที..เพราะไม่อยากให้ถึงวังค่ำ...ทำให้คนตัวเล็กที่โอบม้าไว้..ก็ต้องปล่อยมือและมาจับเสื้อคนตัวโตดังเดิม..
:
:
:
ให้ระหว่างที่ปล่อยมือ..ทำให้เสียหลัก..คนตัวเล็กจึงเอนเข้าหาคนตัวโตโดยไม่ได้ตั้งใจ..อกแกร่งรับคนตัวเล็กไว้ มือหนาสอดเข้ามาที่เอวบางเพื่อกอดไว้แน่น...
:
:
:
แบม:ปล่อยข้า
:
มาร์ค:อย่าอวดดี เดี๋ยวเจ้าก็ร่วงลงไปหรอก..
:
แบม:ข้าอึดอัด..เอามือเจ้าออกเลย..
:
มือหนา...สอดเข้าไปใต้ร่มผ้าของคนตัวเล็ก..โดยที่ร่างบางไม่ทันตั้งตัว...
:
แบม:จะทำอะไรข้า!
:
มือหนาสัมผัมต่อจุดที่ไว้ต่อความรู้สึกทันที...
:
แบม:อ๊ะ...ปล่อยของข้าเดี๋ยวนี้..
:
มาร์ค:หึ....
:
:
:
คนตัวโตชักรูดแก่นกายของร่างบางขึ้นลงเบาๆ...พรางให้มืออีกข้างควบคุมม้าของตนไปด้วย..เสียงเล็กเร็ด
ลอดออกมาเรื่อยๆ ตามจังหวะที่คนตัวโตกระทำ...
:
:
:
แบม:หยุด...ข้าบอกให้เจ้าหยุดไง
:
มาร์ค:บอกสิว่าเจ้าคิดอะไร...หรือหึงข้า..
:
:
:
คนตัวเล็กที่ได้ฟัง...สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที...ให้ตายสิเขาเขินกับการกระทำพวกนี้จะแย่เเล้ว..ปฏิเสธไม่ได้สักครั้ง...อา.....อือ....
:
:
:
แบม:อึก...หยุดพูดบ้าๆสักทีเจ้าหยุดได้เเล้ว..
:
มาร์ค:ทำไม..ข้าทำให้เจ้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไง..
:
คนตัวโตจะรู้ไหม..แค่เพียงสัมผัสเบาๆที่ถูกส่งมาคนตัวเล็กก็แทบจะต้านทานไว้ไม่อยู่...
:
แบม:อ๊า.........อา....
:
ร่างบางเกร็ง..และกระตุกเบาๆก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำรักของตนออกมาจนเละมือหนาไปหมด...
:
:
ใบหน้าหวาน หันมาหาคนตัวโตด้วยตาหวานเยิ้ม..มันเหมือนการเรียกร้องขอให้ทำอีก... อารมณ์ของคนตัวโตเริ่มปะทุเเล้วสิ....
:
:
มาร์ค:ทำหน้าแบบนี้จะทำอีกรึไง..
:
แบม:อา....ข้าป่าว
:
มาร์ค:งั้นก็นั่งนิ่งๆไปสิ จะถึงวังอยู่แล้ว...
:
:
:
คนตัวเล็กเชื่อฟัง..พรางหันไปเกาะเสื้อของคนตัวโตแน่น...ไม่นานทั้งคู่ก็กลับมาถึงคอกม้าของวังโดยที่ยังไม่ค่ำเสียก่อน...คนตัวโตลงมาอย่างชำนาญ..
:
:
:
ร่างบางที่ก็ยังคงกล้าๆกลัวๆกับการขึ้นลงนี่อยู่เลย..ร่างบางลงมาถึงพื้นเสร็จก็ถูกคนตัวโต..ลากไปยังด้านหลังคอกม้าหลวง...
:
:
:
ซึ่งเป็นที่เก็บอาหารม้า..จำพวกฟางหรือหญ้า..ร่างหนาดึงแขนเรียวเข้ามาภายในนั้น...มาร์คต้วนรู้ดีว่าเวลานี้พวกทหารจะกลับไปพักกันหมดเเล้ว..
:
:
:
แบม:จะพาข้าไปไหน.. วังหลวงอยู่ทางนู้น..
:
:
:
คนพี่ไม่ตอบอะไรได้แต่ลากคนน้องเข้ามาในที่ลับตาคน
มือหนาดึงกางเกงของคนที่ตนลากมาด้วยลง...และหันกลับมาดึงของตนลงทันที...เผยให้เห็นแก่นกายที่ตั้งท่าพร้อมรบเเล้ว..
:
:
:
แบม:จะ...ทำอะไรข้า...
:
มาร์ค:ข้าช่วยเจ้าเเล้วนี่ เจ้าก็ต้องตอบเเทนสิ..
:
:
ESTÁS LEYENDO
รักกลิ่นเลือด nc19++++
Fanfic#รักกลิ่นเลือด เชื่อเรื่อง เงือกไหมหล่ะ?! หึ...แบบนี้มันไม่มีใครเชื่อหรอก.. . แบมแบมนายโกหก..ทำไมพวกเขาไม่ได้กับมา.. . พระราชาได้โปรด...ให้เรารักได้รักกันข้าแลกด้วยหัวใจของข้า.... . เธอมัน...หนีบ้านหนีเมืองตัวเองมาตามผู้ชาย . สมสู่กับซะ! มาร์คต้วนละ...
