มาร์ค:ท่านมีอะไรถึงเรียกพบข้าเสด็จแม่..
:
เสด็จแม่:สนมเอกของเจ้า...
:
มาร์ค:ข้าขอให้แบมแบมเข้ามาอยู่กับข้าในวัง..
:
เสด็จแม่:ทำไม...
:
มาร์ค:สนมเอก..ก็มีหน้าที่ปรนิบัตรนายของตนไม่ใช่รือท่านแม่...
:
เสด็จแม่:ก็ถูก..
:
มาร์ค:ถือว่าข้าขอ...ไม่งั้นข้าหนีพิธีแต่งงานนี้แน่ท่านแม่
:
เสด็จแม่:รักนางมากหรอ...
:
มาร์ค:ข้าไม่ได้รัก...ข้าแค่สบายใจ
:
เสด็จแม่:หึ..ข้ายอมเจ้าก็ได้มาร์คต้วน เหมือนพ่อเจ้าไม่มีผิดเลยสินะ..
:
มาร์ค:ข้าขอถาม..
:
เสด็จแม่:ว่ามา
:
มาร์ค:ท่านยอมให้เสด็จพ่อมีหญิงเยอะแยะแบบนี้ได้อย่างไร
:
:
เสด็จแม่:หึ...ข้าไม่หวงหรอกเพราะสุดท้ายข้าก็ใหญ่ที่สุดในบรรดาดอกไม้ริมทางพวกนั้น...
:
มาร์ค:พวกท่านรักกันไหมข้าถามจริงๆ
:
เสด็จแม่:เจ้าเลิกถามข้าเถอะ..เอาเวลาไปดูและชายาของเจ้าดีกว่า..
:
มาร์ค:ข้าขอตัว...ข้าไม่รบกวนเเล้ว..
:
:
:
คนพี่เดินออกมาจากห้องบรรทมของเสด็จแม่ตน.."อา ถามเรื่องนี้ไม่เคยได้ความเลยสินะ.." คนพี่เดินมาที่ตำหนักท้ายวัง...เพื่อมาพาคนตัวเล็กย้ายเข้าไปในวัง..
:
:
:
แบม:ข้าได้ไปอยู่กับเจ้าไหม..
:
มาร์ค:ได้...
:
แบม:ขอบใจเจ้ามาก...ท่านพ่อเจ้าหล่ะ
:
มาร์ค:อยู่ในห้องเชือด..
:
แบม:ห้องอะไรหรือ..
:
:
มาร์ค:อย่าได้สงสัย..มันไม่ได้น่าสนุกสักนิดไปเก็บของเเล้วไปกับข้าได้เเล้ว..
:
:
แบม:ไปสิ...ข้าไม่มีอะไรต้องเก็บอยู่เเล้ว
:
มาร์ค:แล้วกล้าดียังไงมาเอาหนังสือของข้าไป
:
แบม:ข้ายังอ่านไม่จบ..ข้าขออ่าน
:
มาร์ค:เจ้านี่นะ...
:
แบม:ไปสิ...
:
:
ทั้งคู่เดินจากตำหนักท้ายวังมายังวังหลวง..เพื่อมายังห้องของมาร์คต้วน...
:
:
มาร์ค:เจ้าพักในนี้...
:
แบม:ให้ข้าทำอะไรไหม..
:
มาร์ค:จัดของในห้องให้เป็นระเบียบก็พอ
:
แบม:เจ้าจะไปไหน
:
มาร์ค:ออกไปขี่ม้า
:
แบม:ครับ...
:
:
:
คนตัวเล็กจัดการจัดของในห้องให้เป็นระเบียบและเห็นว่าผ้าปูเตียงนั้น..ค่อนข้างเละเพราะไม่ได้พักนาน..ตนจึงดึงออกและเดินไปหาที่ซัก...
:
:
:
คนตัวเล็กเดินออกมาจากห้องและเดินไปถามสาวใช้ที่เดินผ่าน...
:
แบม:พี่สาวครับ...ที่ซักผ้าของวังอยู่ไหนครับ
:
สาวใช้:สนมเอกขององค์ชายสินะ...
:
แบม:เอ่อ...ครับ
:
:
สาวใช้:เดินตรงไปทางนี้นะ...และเลี้ยวซ้ายเลยจะเห็นเหล่าสาวๆซักผ้ากันอยู่..
:
:
แบม:ขอบคุณนะครับ...
:
:
คนตัวเล็กเดินไปตามทางที่สาวใช้แนะนำ..และก็พบกับสาวใช้อีกสามถึงสี่คนกำลังซักผ้ากันอยู่...
:
:
สาวใช้:นั่นสนมเอกคนแรกสินะ..
:
สาวใช้:ใช่ๆ
:
:
คนตัวเล็กไม่พูดอะไร...เดินเข้ามาเเละขออนุญาตใช้ข้าวของส่วนกลางตามมมารยาท...
:
:
คนตัวเล็กใช้เวลาซักสักพัก..ก็เดินเอาผ้าไปตาก...และยกตระกร้าเตรียมกับเข้าไปในห้องพักของตน...
:
:
แต่ก็ต้องเจออุปสรรคอีกเเล้วสิ...
:
อาเดล:จะไปไหน...
:
:
:
หญิงสาวสวยร่างบางปากแดง...หันหน้ามาถามคนตัวเล็กอย่างตะคอก...ทำให้สาวใช้ที่อยู่ในห้องสักผ้าหันมามองกันเต็มไปหมด...
:
:
:
แบม:ขอโทษนะครับ...ผมแค่มาซักผ้าและจะเอาตระกร้าไปเก็บ..
:
อาเดล:รู้จักข้าไหม..
:
แบม:องค์หญิงอาเดลไงครับ...
:
อาเดล:หึ..รู้ไว้ก็ดี เป็นแค่สนมอย่าริมาทำตัวเสมอองค์หญิง...
:
สาวใช้ที่ได้ยินดังนั้น..ก็หันหน้าซุบซิบถึงพฤติกรรมของพระชายาทันที...
:
แบม:ข้ารู้ตัวเองดี...ข้าจะไม่ทำให้ท่านกับองค์ชายต้องมีปากเสียงหรือทะเลาะกัน
:
อาเดล:รู้ไว้ก็ดี...
:
มือบางของหญิงสาว...ผลักเข้าที่ตะกร้าของร่างบางที่กำลังถืออยู่...จนมันล่วงลงพื้นไป..
:
แบม:ท่านต้องการอะไรจากข้า...
:
อาเดล:รีบๆออกไปจากองค์ชายของข้าซะ...ไม่งั้นเจ้าจะเจ็บตัว...
:
แบม:ข้า....
:
อาเดล:เสียเวลาคุยกับเจ้า จำคำข้าไว้..
:
:
:
สาวร่างบางพูดทิ้งไว้แค่นั้น...ก่อนที่จะเดินจากไป..คนตัวเล็กยืนนิ่งให้กับการกระทำตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง...จึงก้มลงเก็บตระกร้าของตนและกลับห้องไปทันที...
:
:
คนตัวเล็กเดินกลับมาที่ห้องของตน..ก็ไม่พบใครเพราะมาร์คต้วนออกไปขี่ม้าที่ข้างวัง...ซึ่งตนไม่ควรไป..ไม่สิไม่ควรยุ่งกับผู้ชายคนนั้นอีกเลย..ทำไมไม่กล้บเกาะ...
:
:
:
ถ้ากลับได้ข้ากลับเเล้ว..ข้าฆ่าเจ้าไม่ได้ถ้าจะกลับก็ต้องฆ่าเจ้า..จะให้ข้าทำร้ายรักแรกของข้า..ข้าทำไมลง..
คนตัวเล็กคิดทบทวบความคิดของตัวเองวนไปวนมาซ้ำอยู่อย่างนั้น...
:
:
:
แบม:ข้าจะทน...ข้ารักเจ้า...
:
คนตัวเล็กไม่ลังเลเลยที่จะเลือกอยู่ที่นี่เพราะใคร....
:
:
ไม่นานชายหนุ่มที่แสนคุ้นเคยก็กลับเข้ามาในห้องของตนด้วยสีหน้าโมโหเล็กน้อย...
:
:
แบม:กลับมาเเล้วรึ..ข้าจะไปน้ำมาให้..
:
:
:
มือหนากระชากข้อมือบางและดึงให้มาใกล้ตนมากขึ้น..แววตาที่ดูดุดันไม่น้อยถูกส่งมา..ให้คนถูกกระทำอย่างชัดเจน...
:
:
:
แบม:ข้าเจ็บเจ้าบีบข้าเเรงไปเเล้วนะ..
:
คนตัวเล็กเริ่มดิ้นเพื่อให้หลุดจากการจับกุมนั่น..
:
มาร์ค:ไปก่อเรื่องอะไรมา
:
แบม:ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะ
:
มาร์ค:เจ้าบอกความจริงมาแบมแบม..เจ้าไปทำอะไรที่ลานซักผ้า..
:
แบม:ข้าก็แค่เอาผ้าปูเตียงเจ้าไปซัก...และเจอเจ้าหญิงอาเดล..นางมาหาเรื่องข้า..
:
มาร์ค:โกหก...อาเดลบอกข้าว่าเจ้าทำร้ายร่างกายนาง
:
แบม:ข้าไม่ได้ทำ...
:
มาร์ค:โกหก!
:
แบม:ไม่เชื่อข้าหรอ...
:
น้ำสีใสที่พยายามกลั้นเอาไว้ก็เอ่อคลอ...ออกมา.
:
มาร์ค:เจ้าหาหลักฐานมาสิ..
:
แบม:ไม่มี...ข้ามีแต่คำพูด..เจ้าเชื่อข้าได้ไหม
:
:
มาร์ค:หึ..แต่พวกสาวใช้ที่อยู่ห้องซักผ้าต่างบอกว่าเจ้าทำร้ายอาเดล..นางเองก็ได้รับบาดเจ็บจากเจ้าเหมือนกัน
:
:
แบม:ไม่จริง..ข้าไม่ได้ทำนางสร้างเรื่อง..
:
แรงที่มือหนาบีบข้อมือบางเริ่มเเรงขึ้นเรื่อยๆ...จนคนตัวเล็กร้องขึ้นมา...
:
แบม:เจ็บข้าเจ็บ...
:
มาร์ค:เจ้ายอมรับมาสิ...ว่าเจ้าผิดแบมแบม
:
แบม:ท่านอยากได้ยินข้าก็จะพูด...แต่ขอให้รู้ไว้ข้าไม่ได้ทำฮึก...
:
น้ำสีใสกลั้นไว้ไม่อยู่แล้วสิ....
:
มาร์ค:เจ้านี่มันตัวปัญหาจริงๆ
:
แบม:ฮึก....ฮือ....
:
มาร์ค:ยอมรับรึยังว่าเจ้าทำ...
:
แบม:ข้าไม่ได้ทำ...ข้าบอกว่าไม่ได้ทำไงฟังสิ..ฟังข้า
:
มาร์ค:แล้วแผลที่อาเดลหมายความว่าไง...
:
แบม:ข้าไม่รู้...
:
มาร์ค:ทำผิดเเล้วยังปากแข็ง..
:
:
แบม:เข้าใจเเล้ว..ข้าเข้าใจเเล้วอยากได้ยินใช่ไหม..ได้..ข้าทำเอง..ข้าผิด..ข้าขอโทษ..พอใจเจ้ารึยัง..
:
:
มาร์ค:......
:
:
:
มือหนาคลายแรงบีบข้อมือบางลง..คนตัวเล็กดูน่าสงสารไม่น้อย...ร่างบางที่เมื่อถูกปล่อยมือเเล้ว..ก็ล้มลงกองกับพื้นทันที...มือบางกุมข้อมือตนอีกข้างไว้..มันเจ็บ....
:
:
:
แบม:ฮึก...ฮือ...พอใจเจ้ารึยัง
:
:
:
คนตัวโตไม่พูดอะไร...และเดินออกจากห้องไปทันที..
ทิ้งไว้ก็แต่คนตัวเล็กที่ต้องยอมรับผิดในสิ่งที่ตนไม่ก่อ..
ฮึก....ฮือ....เสียงสะอื้นและน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด...
ดังก้องอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมนั่น...อย่างโดดเดี่ยว...
:
:
:
คนตัวโตที่เดินออกมานอกห้องก็พบกับอิม แจบอม..พี่ชายต่างมารดา ของตน..
:
เจบี:ทำไมทำแบบนั้น
:
มาร์ค:กล้าแอบฟังข้าหรอ!
:
:
เจบี:เจ้าเป็นคนบอกเองว่าอาเดลเชื่อถือไม่ได้..ทำไมไม่ไปเค้นสาวใช้พวกนั้นหล่ะ...มาเค้นคนที่ภักดีกับเจ้าทำไม...
:
:
มาร์ค:กล้าดียังไงมาแอบฟังข้า...เป็นพี่ข้าก็ไม่เว้นนะ
:
เจบี:เห้อ...ข้าไม่ได้อยากฟังเเค่บังเอิญเดินผ่านละได้ยิน
:
มาร์ค:ฟังไม่ขึ้นเลยพี่ข้า...
:
เจบี:สิ่งที่เจ้าทำข้าก็พูดไม่ออกเหมือนกัน..
:
:
เจบรตบไหล่แกร่ง..พรางบอกเป็นนัยๆว่าให้เจ้าไตร่ตรองให้ดีเสียก่อน...
:
:
คนตัวโตที่เห็นดังนั้น...ก็เดินไปที่ห้องซักผ้าทันที...ตนจึงตัดสินใจเดินเข้าไปเงียบๆ...
:
และก็เป็นตามคาด..พวกนางกำลังคุยกัน
:
สาวใช้:นี่..เห็นเมื่อตอนกลางวันไหม
:
สาวใช้:เห็นสิ
:
:
สาวใช้:พระชายานี่ร้ายไม่เบาเลยนะ...เป็นคนผลักตระกร้าของสนมเอกแท้ๆ...
:
:
สาวใช้:เจ้าอย่าดังไป...เรื่องนี้เป็นความลับนะ
:
:
สาวใช้:เพราะองค์หญิงทรงให้เงินสินบนแกเราต่างหาก..แต่ก็ดีแค่โกหกก็ได้เงินละ...
:
:
สาวใช้:เงียบเลย...เดี๋ยวองค์หญิงได้ยินก็เรื่องใหญ่อีก..
:
สาวใช้:เออๆๆ
:
:
คนตัวโตที่ได้ยินดังนั้นก็เข้าใจทุกอย่างชัดเจนทันที...
จึงเดินกลับมาที่ห้องของตน..ก็ไม่พบคนตัวเล็กซะเเล้ว..
:
:
แต่เมื่อกำลังจะเดินออกไปนั้น..คนตัวเล็กก็เดินเข้ามาพอดี...พร้อมกับผ้าปูเตียงของตน...
:
:
คนตัวโตมองไปที่ข้อมือบาง..ที่มีรอดแดงเพราะเเรงบีบของตน..."อา...ข้าผิดไปแล้วสิ..."
:
:
:
คนตัวโตไม่พูดอะไรปล่อยให้อีกคนจัดการปูเตียงตามหน้าที่ไป...เมื่อตนตัวเล็กปูเตียงเสร็จ..ก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ริมหน้าต่างทันที...
:
:
มาร์ค:เจ้าจะไม่กินข้าวกินปลารึไง
:
แบม:ไม่..ข้าไม่หิว..
:
มาร์ค:เลิกทำตัวไร้สาระสักที..เจ้าทำผิดอยู่นะ..
:
แบม:ข้าก็อยู่นิ่งๆนี่ไง จะได้ไม่ก่อเรื่อง
:
มาร์ค:....(ปากเสียอีกเเล้ว...)
:
:
คนตัวเล็กเดินไปหยิบหมอนใบเล็กและผ้าห่มเเละเดินนำไปไว้ที่โซฟาไม้ตัวยาวทันที...โดยไม่สนใจคนตัวโตที่ยืนอยู่เลยด้วยซ้ำ...
:
:
มาร์ค:ทำอะไร..
:
แบม:ข้าก็จะนอนที่นี่ไง..
:
มาร์ค:เจ้าอย่าเรื่องมากนอนที่เตียงก็ดีอยู่เเล้ว
:
แบม:คุยกับข้านี่แต่เรื่องมาก..ไร้สาระ..ข้าตัวปัญหามากเลยสินะ..
:
:
คนตัวเล็กเดินเข้าห้องน้ำไป...โดยไม่รอฟังคำตอบของคนตัวโตสักนิด...
:
:
:
มือบางล็อกกรประตูอย่างแน่นหนาเพื่อไม่ให้ร่างที่แท้จริงเป็นที่รับรู้แกใคร...คนตัวเล็กเดินลงไปแช่ที่อ่างไม้ที่มีน้ำใส่อยู่เต็ม...ร่างที่แท้จริงถูกเผยออกมา...
:
:
:
แบม:อา......
:
น้ำสีใสไหลออกมาจากนัยตาสีฟ้าคราม...อย่างไม่ได้ตั้งใจ...
:
:
:
คนตัวเล็กแช่น้ำอยู่สักพัก...ก็เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดสบายๆที่ตนพร้อมนอน...แต่ก็ยังคงเจอคนตัวโตที่นั่งจ้องตนอยู่...
:
:
:
มาร์ค:เลิกประชดข้าแบมแบม...
:
แบม:...
:
มาร์ค:ฟังที่ข้าพูดไหม
:
แบม:ที่ท่านยังไม่ยอมฟังข้าเลย..
:
มาร์ค:เลิกประชดซะ..
:
แบม:เจ้านั่นแหละ...
:
:
คนตัวโตเดินเข้ามาจู่โจมคนตรงหน้า..ด้วยการใช้มือหนาจับที่ข้อมือบางไว้...
:
:
แบม:เอาสิ..จับเลยข้าจะได้เจ็บอีก..
:
มาร์ค:..
:
:
:
นัยตาของคนตัวโต...จ้องมองเข้าไปที่นัยตาสีฟ้าครามอย่างจริงจัง...นัยตาสีฟ้าครามสั่นระลิก..เพราะพึ่งร้องไห้ออกมาเมื่อครู่...มือหนาปล่อยออกจากข้อมือบางและมาสัมผัสที่ใบหน้าหวาน...
:
:
:
ก่อนจะโน้มริมฝีปากหยักลงมาเรื่อยๆ...ใบหน้าหวานหันหนี..จูบที่แสนคุ้นเคยทันที...
:
:
แบม:ข้าขอตัว..ข้าง่วง
:
:
คนตัวเล็กเดินไปที่โซฟาตัวเดิมที่ตนนำผ้าห่มและหมอนไปวางไว้..ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนมันที...และหันหลังให้กับคนตัวโต..
:
:
คนตัวโตที่เห็นดังนั้น..ก็ไม่พูดอะไรจึงเดินไปเข้าห้องร้ำไปเพื่อชำระล้างร่างกายของตน...
:
:
ไม่นานคนตัวโตก็เดินออกมา..ก็พบว่าคนตัวเล็กนั้นนอนหลับคาโซฟาไปเสียเเล้ว...
:
:
แขนแกร่งซ้อนตัวคนตัวเล็กมาอุ้มไว้นาบอก..และเดินไปพาคนตัวเล็กไปนอนที่เตียงดังเดิม...
:
:
:
ร่างหนาสอดตัวใต้ผ้าห่มอุ่นพร้อมกับโอบกอดร่างที่แสนคุ้นเคยไว้..."ข้าขอโทษ..." และทั้งคู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยกัน. . .
:
:
:
เช้าตรู่ของอีกวัน..คนตัวเล็กลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตนนั้นนอนอยู่บนเตียงนิ่มเสียเเล้ว..ซ้ำยังโดนตนตัวโตกอดไว้เสียแน่น...
:
:
:
แบม:ข้ามานอนที่นี่ได้ยังไง..
:
คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งที่เตียงนิ่มและถามคนที่นอนหลับอยู่ทันที...
:
มาร์ค:หึ...เจ้าหน่ะละเมอเดินมาปลุกปล้ำข้าบนเตียง ข้าสู้แรงเจ้าไม่ไหว..เลยต้องสมยอม
:
:
แบม:ไม่จริง...
:
:
มาร์ค:งั้นเจ้าจะมานอนที่นี่ได้ยังไง...เจ้าหน่ะปลุกปล้ำข้าตอนข้านอน..
:
แบม:โกหก..ทำไมข้าไม่รู้ตัว
:
:
มาร์ค:ก็เจ้าละเมอไง...เห็นไหมข้านอนเปลือยแบบนี้หลักฐานคาตาอยู่นี่....
:
:
คนตัวเล็กเถียงไม่ออกเลยซักนิด...นี่มันอะไร..เขาทำจริงๆหรอ...
:
:
มาร์ค:เจ้ายัง....(ยิ้มร้าย)
:
:
แบม:พอๆๆ ข้าไม่อยากฟังเเล้ว
:
มาร์ค:จะคุยกับข้าเหมือนเดิมได้รึยัง..
:
:
แบม:ข้า...
คนตัวเล็กยังคงตะลึงกับสิ่งที่เห็นอยู่ไม่หาย...
:
:
มาร์ค:ถ้าเจ้าไม่หายโกรธ...ข้าจะเอาไปประกาศให้ทั่ววังเลยว่าเจ้าปลุกปล้ำข้า...
:
:
แบม:ยอมๆๆข้ายอมเเล้ว...
:
มาร์ค:ฮา...มาๆเมื่อคืนละเมอตอนนี้รู้ตัวก็ทำได้..
:
:
:
คนตัวโตดึงแขนบางเข้ามาหาตน..และกอดคนตัวเล็กไว้แน่น...ฮา...แผนเขาสำเร็จคนตัวโตมองดูอาการที่ตกใจไม่น้อยของคนตัวเล็กและนอนหลับต่อไป....
ESTÁS LEYENDO
รักกลิ่นเลือด nc19++++
Fanfic#รักกลิ่นเลือด เชื่อเรื่อง เงือกไหมหล่ะ?! หึ...แบบนี้มันไม่มีใครเชื่อหรอก.. . แบมแบมนายโกหก..ทำไมพวกเขาไม่ได้กับมา.. . พระราชาได้โปรด...ให้เรารักได้รักกันข้าแลกด้วยหัวใจของข้า.... . เธอมัน...หนีบ้านหนีเมืองตัวเองมาตามผู้ชาย . สมสู่กับซะ! มาร์คต้วนละ...
