รักกลิ่นเลือด nc19++++

Ep.16

เปลือกตาสีมุกค่อยๆขยับช้า..บ่งบอกว่าคนตัวเล็กนั้นเริ่มรู้สึกตัวเเล้ว..นัยตาสีฟ้าขยับถี่รัว..เพื่อปรับภาพตรงหน้าให้ชัดเจนขึ้น...
:
:
:
นัยตาสีฟ้าครามมองสำรวจบริเวณรอบๆอย่างถ้วนถี่..นี่คงเป็นห้องขององค์ชายสินะ..เพดานที่แสนคุ้นเคย..เตียงนิ่ม ที่เคยนอน...แต่ทว่า..
:
:
:
เจ้าของห้องกลับไม่อยู่..ร่างบางลุกนั่ง แผ่นหลังบางพิงพนักหัวเตียงเพื่อมองหาเจ้าของห้อง..แต่ก็ไม่พบ ขาเรียวก้าวลงมาแตะพื้นห้อง..ความเย็นจากพื้นสัมผัสเข้าที่พื้นเท้าของคนบนเตียง...
:
:
:
ขาอีกข้างที่เร่งรีบก็ก้าวลงตามมาติดๆ...เมื่อมั่นใจเเล้วว่าถ้าตนยืนนั้นจะไม่ล้ม..คนตัวเล็กจึงรีบลุกและเดินไปยังประตูห้องทันที...
:
:
:
มือบางจับเข้าที่ประตูบานโต..และออกแรงเปิดเพียงเล็กน้อยประตูก็เปิดออก...แต่นั่นก็ยังไม่พบเจ้าของห้องอยู่ดี
:
:
:
ร่างบางเดินออกมา..แลซ้ายและขวาเพื่อมองดูคนตัวโตที่ตนอยากเจอ..คนตัวเล็กจำได้แม่นก่อนตนหลับไปนั้น ได้ยินเสียงน้ำ..นั่นทำให้คนตัวเล็กปรับเปลี่ยนทิศทางและเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที..
:
:
:
มือบางเคาะประตูเพื่อรักษามารยาท..แต่กลับได้รับความเงียบเป็นคำตอบ..นั่นทำให้คนตัวเล็กผลักประตูเข้าไป..แต่ก็ไม่พบใคร..ใจดวงน้อยสั่นระริก..ทำไมถึงไม่เจอคนที่อยากเจอกันนะ...
:
:
:
ร่างบางเดินออกมา..และตรงไปที่ห้องหนังสือ มือบางผลักประตูเข้าไปเช่นเดิม..แต่ก็ไม่พบใคร พบเพียงกระดาษแผ่นน้อยที่เขียนข้อความอะไรสักอย่างวางไว้..
:
:
:
ร่างบางพุ่งตรงไปยังกระดาษแผ่นน้อยนั่น..มือเรียวฉกฉวยมันขึ้นมาอ่านอย่างร้อนใจ..
:
:
:
"ถ้าเจ้าตื่นคงไม่เจอข้า ท่านพ่อเรียกพบเจ้าไม่ต้องห่วง
ตื่นเเล้วก็จัดการตัวเองซะ เพราะเย็นนี้เพื่อนของเจ้าจะกลับเเล้ว ข้าเห็นเจ้าหลับเลยไม่อยากกวน"
:
:
:
ใจความในกระดาษบ่งบอกทุกอย่าง..นั่นเหมือนภูเขาที่ทับอยู่กลางอกถูกยกออกไปเสียดื้อดื้อ...คนตัวเล็กเดินกลับเข้ามายังห้องนอน...มือบางควานหาเสื้อตัวนอก..ที่ใส่คลุมเข้ามาจากเตียงนิ่ม...
:
:
:
เมื่อได้เเล้วตนจึงรีบนำมาสวมใส่..และไม่ลืมที่จะจัดการกับเตียงทีาดูยุ่งเหยิงนั่นให้เข้าที่เข้าทาง...
:
:
:
สองเท้าสาวเดินด้วยความรวดเร็ว..เพื่อที่จะไปยังลานประชุมเพราะนี่ก็ใกล้ค่ำเเล้ว..ตนต้องรีบไปพบเพื่อนๆของตน..
:
:
:
ไม่นานคนตัวเล็กก็เดินเข้ามายังลานกว้างที่แสนคุ้นตาทว่า..จำนวนคนลับต่างออกไป...ร่างบางมองเล็ดรอดผ่านผู้คนที่มีเพียงเล็กน้อย..เพื่อมองหาซานะและไอรีน
:
:
:
แต่สายตานั่นกลับพบเพื่อนของตนแต่เพียงผู้เดียว..เหตุใดเล่า..ทำไมถึงกลับมาคนเดียว..จะละทิ้งความฝันของตนหรอ..ในหัวตีกันปั่นป่วนไปหมด..แต่สองเท้าก็ยังเดินหน้าตรงไปหาไอรีนที่ยืนนิ่ง คอตก..นัยตาของเธอดูเศร้าไม่น้อย...
:
:
:
ร่างทั้งร่างหยุดยืนนิ่ง..ตรงหน้าเพื่อนของตน มือบางและเข้าที่ไหล่มน..เพื่อสะกิดเรียก..
:
:
แบม:ไอรีน..ซานะหล่ะ
:
:
เสียงหวานถามขึ้นนัยตาสีฟ้าครามดูกังวลไม่น้อยกับจำนวนคนที่ลดไปกว่าครึ่งของตอนแรกที่เดินทางออกไป...
:
:
ไอรีน:ขะ..ข้าขอโทษฮึก...
:
:
:
ใบหน้าหวานของหญิงสาวตรงหน้าเปลี่ยนเป็นใบหน้าเหย่เกทันที..น้ำตาไหลร่วงไม่หยุด..นั่นทำให้คนฟังรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี...
:
:
:
แบม:ซานะทำไม...
:
คนตัวเล็กถามเพื่อเค้นหาความจริง..
:
ไอรีน:ข้าฆ่าซานะ..ข้าขอโทษข้าไม่ได้ตั้งใจฮือ...ฮึก..
:
:
:
เสียงสะอึกสะอื้นกับคำสารภาพผิด ที่คนฟังนั้นแทบใจสลายนี่ตนสูญเสียเพื่อนของตนไป..เพราะน้ำมือของเพื่อนอีกคนหรือ...น้ำสีใสไหลเผาะออกจากหน่วยตาสีฟ้าครามอย่างไม่รู้ตัว..ความสงสารกัดเซาะหัวใจเสียแทบขาด...
:
:
:
แบม:ทะ...ทำไม
:
:
:
เสียงหวานสั่นเทา..แม้จะพยายามกดมันไว้เท่าใดก็ยังคงไม่วายที่จะหลุดออกมา..
:
:
:
ไอรีน:เจ้าจะรังเกียจข้าก็ได้..เจ้าจะโกรธข้าก็ได้ แต่ข้าอยากพูดความจริง...
:
:
หญิงสาวพูดขึ้น..ตนต้องการบอกเรื่องนี้ให้เพื่อนของตนนั้นเข้าใจ...
:
:
แบม:ว่ามาสิ...
:
:
แม้มันจะโหดร้ายเพียงใด..คนตัวเล็กตรงหน้าก็พร้อมที่จะรับฟังความจริงทั้งหมด...
:
:
:
ไอรีน:ฮึก..ทุกคนที่กลับบ้าน ก่อนออกจากที่นี่จะถูกพาไปยังห้องลับที่ต่างคนต่างไป..ตอนแรกข้าก็คิดว่าข้าโดนคนเดียว แต่ซานะถามข้าเรื่องห้องนั่นข้าเลยเข้าใจ..
:
:
:
สีหน้าบ่งบอกว่ามันดูเหี้ยมโหดไม่น้อยกับเกมบ้าๆนี่..แต่นัยตาของเพื่อนที่เหลือเพียงคนเดียวนั้นบ่งบอกว่ามันจริง...
:
:
:
ไอรีน:ทุกคนที่เข้านั่นไป..จะได้จับสีเพื่อเลือกรถม้า..และข้ากับซานะสีเดียวกัน ข้าไม่ตั้งใจนะแบมแบม ข้าไม่ได้ตั้งใจให้มันป็นแบบนี้ ถ้าข้าไม่ทำซานะก็จะฆ่าข้า
:
:
:
เสียงหวานพร่ำบอก ร่างกายสั่นเทาด้วยความกลัว เหมือนกับคนที่หวาดระแวง..ความผิด
:
:
แบม:ละ..เล่าต่อสิ
:
:
:
คนตัวเล็กแข็งใจรับฟังเรื่องราวทั้งหมด ต่อให้มันจะกัดเซาะก้อนเนื้อที่สูบฉีดเลือดนั่นก็ตาม..
:
:
:
ไอรีน:ก่อนออกจากห้องนั่นจะทุกคนจะได้รับมีดคนละเล่มเพื่อฆ่าอีกคน..ตะ..แต่ละคนจะไม่รู้ว่าคนที่ตนต้องฆ่านั่นเป็นใครจนกว่าจะถึงรถม้า..แต่เมื่อข้ามาถึงนั่นคือซานะ...
:
:
:
เสียงสั่นเทาของหญิงสาวเล่าแผนการทั้งหมดที่คนบ่งการนั้นนั่งมองดูการกระทำของทุกคนอยู่บ่นแท่นประลอง...
:
:
:
แบม:ไม่ทำไม่ได้หรอ ไม่ทำได้ไหม..
:
:
คนตัวเล็กถามขึ้น..ในใจสั่นกลัวไปหมดนี่มันอะไร
:
:
:
ไอรีน:ถ้าข้าไม่ทำซานะก็ต้องฆ่าข้า..หรือต่อให้เราสองคนไม่ฆ่ากันเอง..คนขับรถม้านั่นจะฆ่าเราทั้งคู่..ขะ ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจนะแบมแบม
:
:
:
หญิงสาวขอโทษขอโพย..น้ำตาไหลพรากไม่หยุดราวกับว่าตนนั้นสำนึกผิดเเล้ว...
:
:
แบม:อืม..ไม่เป็นไรนะ เรามาสู้กันต่อ สู้เผื่อซานะด้วยดีไหม...
:
:
:
แขนบางอ้าออกบ่งบอกให้คนที่ร้องไห้และเอาแต่ก้มหน้านั่นเข้ามาสวมกอดตน..แม้ในใจจะหวั่นๆอยู่บ้าง แต่ในเมื่อเกมมันกำหนดมาแบบนี้..แบมแบมเองก็ต้องยอมรับ...
:
:
:
หญิงสาวที่เห็นดังนั้นก็โผเข้ากอดเพื่อนของตน..ที่เหลือเพียงคนเดียว..ตนทำผิดไปมาก...ตนเข้าใจ
:
:
:
ไม่นานเสียงทุ้มเข้มที่แสนคุ้นเคยก็เอ่ยขึ้น..ทำให้ร่างทั้งสองผละกอดออก และหันไปมองเป็นตาเดียวกัน.
:
:
พระราชา:หึ..สงสัยสินะทำไมคนถึงหายไปเยอะยนาดนี้
:
:
รอยยิ้มร้ายเผยออกมา...เกมนี้มันดูเข้าแผนของพระราชาไม่น้อยเลย...
:
:
พระราชา:อยากรู้พวกเจ้าก็ไปถามเพื่อนๆของตนเองที่กลับมาสิ...
:
:
พระราชาพูดขึ้น..แผนทั้งหมดที่ตนวางไว้มันได้ผล ทำให้ช่วยตัดตัวเลือกออกไปได้เยอะเลย...
:
:
:
พระราชา:พวกเจ้าที่เหลือกันอยู่สิบสองคนจงฟัง..เกมต่อจากนี้เป็นเกมสุดท้ายเเล้ว..ใครอยากรอดก็รักษาตัวเองให้ดี..และข้าจะบอกอะไรให้ฟัง..ไม่มีราชินีองค์ไหนมือไม่เปื้อนเลือดหรอก..ฮา....
:
:
:
เสียงหัวเราะที่ฟังดูสยดสยองดังขึ้น..คำพูดประโยคสุดท้ายยังคงเวียนวนในหัวของคนตัวเล็ก...มือเปื้อนเลือดงั้นหรอ...มะ..หมายความว่ายังไง..
:
:
:
แบม:ข้าไม่เข้าใจ..ทำไม...
:
:
:
ร่างบางสบถขึ้นในใจสั่นเทาไปหมด..คำพูดเสียงหัวเราะที่ดูสนุกราวกับกำลังเล่นเกม แต่นี่เป็นเกมที่เดินพันด้วยชีวิตคน..มันไม่ตลกสักนิก..
:
:
:
ไอรีน:ต้องฆ่าคนอีกหรอ...ขะ..ข้าไม่อยากทำ
:
:
:
หญิงสาวร่างบางพูดขึ้น..ความทรงจำที่ตนนั้นจ้วงแทนเพื่อนรักของตนก็แล่นวาบเข้ามาแทนที่คำพูดนั่น..มันเหมือนผีที่ตามหลอกหลอนตนทั้งหมด..
:
:
:
แบม:ใจเย็นๆนะ..ข้าว่าเรากลับไปพักกันก่อน ข้าจะภาวนาให้มันไม่ใช่เช่นนั้น..
:
:
:
ร่างบางทั้งสองเดินกลับไปที่ ที่พักของตนเช่นเดียวกับคนอื่นๆที่ต่างก็แยกย้ายกันไป...
:
:
ณ ห้องพักผู้เข้าแห่งขันห้องท้ายสุด...จากเพื่อนร่วมห้องที่ตอนแรกมีอยู่สาม แต่ตอนนี้กลับเหลทอเพียงแค่สองคน...
:
:
:
คนตัวเล็กเดินมานั่งลงทางฝั่งเตียงของตนแม้ว่าความไว้ใจนั้นจะลดลงไป แต่ความเชื่อใจนั้นก็ยังคงอยู่
:
:
แบม:กลับบ้านเป็นไงบ้าง
:
:
คนตัวเล็กเอ่ยถาม..เพื่อทำลายความเงียบและความโศกเศร้าที่ตนได้รับมา
:
:
ไอรีน:อือ...ก็สนุกดี เเบมเเบมถามอะไรหน่อยสิ
:
:
:
เพื่อนสาวแสนสวย ที่เเม้แต่มือนั่นจะเปื้อนเลือดมาแค่ไหน เธอก็ยังคงดูสวยงามและใจดีในสายตาของแบมแบมเสมอ...
:
:
:
แบม:ว่ามาสิ
:
:
คนตัวเล็กหูผึ่ง...เพื่อรอฟังคำถามนั่นจากปากเพื่อนรักของตน..
:
:
ไอรีน:เจ้ากับองค์ชายรักกันหรอ
:
:
:
คำถามที่ดูติดค้างในใจ ถูกถามออกไปยังเพื่อนของตนที่นั่งอยู่ ทำเอาคนได้ฟังไม่รู้จะตอบอย่างไรเลย
:
:
แบม:ทำไมคิดงั้นหล่ะ
:
:
:
คนตัวเล็กถามกลับ คำตอบของคำถามนี้ยากเกินไปจริงๆนั่นแหละ...เพราะมีแต่ตนที่รักองค์ชายฝ่ายเดียว
:
:
ไอรีน:เจ้าเป็นสนมเอกคนแรกนี่..
:
:
สาวร่างบางตอบกลับอย่างใจเย็น...
:
:
แบม:อืม..มีแต่ข้านั่นแหละที่รักองค์ชายฝ่ายเดียว องค์ชายไม่ได้รักข้าแม้แต่น้อย
:
:
:
คนตัวเล็กตอบกลับ ใบหน้าหวานก้มต่ำลงทันที..มันยากที่จะยอมรับและพูดความจริงออกมา..เพราะขนาดตนนั้น ยังคงหลอกตัวเองทุกวัน...
:
:
:
ไอรีน:ขอโทษนะที่ถามแบบนั้น แบมแบมคงไม่สบายใจ
:
:
:
เพื่อนสาวขอโทษขอโพยคนที่ก้มหน้าหนีเมื่อตอบคำถามจบทันที...สีหน้าคนตัวเล็กดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด..
:
:
:
แบม:อย่าคิดมากเลย มันเป็นความจริงนี่เนอะ
:
:
:
คนตัวเล็กตอบกลับ ใช่สิ..สิ่งที่ตนตอบไปมันคือความจริง ที่ตนนั้นหลีกหนีไม่ได้เลย มันจริง....
:
:
ไอรีน:ถ้าพรุ่งนี้แบมแบมไม่ชนะหล่ะ...
:
:
เพื่อนสาวถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ...ใบหน้าหวานเงยขึ้นหันมามองเจ้าของคำถามอย่างติดค้างในใจ...
:
:
แบม:ก็คงต้องตายสินะ...แต่ใจของข้าก็ยังคงเป็นขององค์ชายเสมอแหละ ข้าไม่เปลี่ยนใจไปรักชายใดหรอก
:
:
:
คนตัวเล็กตอบกลับ..นัยตาสีฟ้าครามดูจริงจังขึ้นเมื่อพูดถึงคนที่ตนรัก...นัยตาสีฟ้าครามทอประกายวิบวับ ยาวเมื่อพูดคนที่ตนรัก แต่ก็แอบแฝงไปด้วยความเศร้าเมื่อพูดถึงการแข่งพรุ่งนี้...
:
:
:
ไอรีน:ต้องตายเลยหรอ...ทุกคนจะไม่มีทางรอดใช่ไหม
ทำไมถึงใจร้ายแบบนี้หล่ะ...
:
:
ไอรีนพูดขึ้น มันโหดเหี้ยมเกินกว่าที่ใครต่อใครจะรับได้
หลายต่อหลายคนสังเวยชีวิตต่อเกมนี่ไม่เว้นแต่ละวัน..
:
:
:
แบม:อืม..ข้าไม่กลัวหรอกถ้าต้องตาย ข้ากลัวมากกว่าถ้าองค์ชายได้แต่งงานกับคนที่ตนไม่ได้รัก..ข้ากลัวว่าคนคนนั้นจะดูแลองค์ชายได้ไม่ดี...
:
:
:
คนตัวเล็กตอบกลับ..นั่นคือสิ่งที่ตนกังวลว่าถ้าตนแพ้การแข่งนี่...มันจะเป็นอย่างไรต่อ หรือจริงๆแล้วเป็นตนนั่นแหละที่สมควรตาย..เพราะชนะไปก็ไม่ได้รับความรักจากคนที่ตนรักอยู่ดี....
:
:
:
ไอรีน:ข้าเองก็อยากชนะนะ ข้าอยากให้ครอบครับข้าสบาย..
:
:
หญิงสาวตอบกลับไป..มันสำคัญกับตนไม่แพ้กัน
:
:
แบม:ถ้าเจ้าชนะจะดูแลองค์ชายอย่างดีใช่ไหม..เจ้าจะรักองค์ชายใช่ไหม..
:
:
:
คนตัวเล็กถามด้วยความกังวล..แม้ว่าตนจะอยากชนะแต่ถ้าตนพลาด..ก็อยากได้คนที่มั่นใจว่าจะรักองค์ชายได้ดีไม่แพ้ตน..
:
:
:
ไอรีน:อือ..ข้าจะดูแลองค์ชายอย่างดีเลย..
:
:
:
หญิงสาวตอบกลับ...ใบหน้าหวานของคนตัวเล็กก้มลง อากาศถูกสูดเข้าอย่างเต็มปอด..และปล่อยออกมาอย่างช้าช้า...ความอึดอัดเข้ามาแทนที่เสียอย่างนั้น..
:
:
:
แบม:ไอรีนนอนเลยนะ เราขอออกไปข้างนอกหน่อย อยากเข้าห้องน้ำหน่ะ
:
:
คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเดินเปิดประตูบานหนาออกไปทันที...
:
:
:
คนตัวเล็กเดินไปยังด้านหลังของที่พัก..ซึ่งถ้าในตอนที่ฟ้ายังสว่างมันคงเป็นโรงครัวขนาดย่อม..แต่หากตอนใดที่ไร้ซึ่งแสงอาทิตย์มันคงเป็นเพียงม้านั่ง ที่เงียบเหงา ที่มีเพียงเเสงจันทร์ที่คอยอยู่เป็นเพื่อน...
:
:
:
ตึก...ตึก....ตึก...เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ร่างเล็กๆที่นั่งก้มหน้างุดอยู่..ภายในความมืดมีเพียงแสงจันทร์ที่สดส่องลงมาเท่านั้น...หากแต่คนที่นั่งอยู่กับไม่ทันระแวงระวังและไม่รู้สึกตัว....
:
:
:
หมับ...มือแกร่งจับเข้าที่ข้อแขนของคนที่นั่งหันหลังอยู่..มือหนาอีกข้างปิดปากของคนตัวเล็ก..แม้ว่ากายบางนั่นจะดีดดิ้นเพียงใดก็หลีกหนีการจู่โจมนี่ไม่ได้เสียเลย...
:
:
:
แบม:อือ...อือออ
:
:
:
แม้ว่าเสียงเล็กเสียงน้อยจะเร็ดรอดออกมา..หากแต่ตนนั้นก็ยังหันหลังอยู่..จึงทำให้เห็นหน้าชายที่เข้ามารวบตนไว้ไม่ถนัด...
:
:
:
ร่างบางที่ถูกรวบแขนและปิดปากไว้..ถูกลากออกมายังบริเวณที่พัก มายังสวนเล็กๆที่ถูกปล่อยปะละเลยมือแกร่งปล่อยออกจากปากนิ่ม..และจับคนตัวเล็กหันหน้าเข้าหาตนทันที...
:
:
:
มือหนาปล่อยให้แขนเรียวเป็นอิสระ..ทันทีที่หันมาคนตัวเล็กอยากจะโวยวายหรือร้องขอให้คนมาช่วยเพียงใด..ก็ทำได้แต่นิ่งเงียบกับเจ้าของมือแกร่งนี่...
:
:
:
แบม:องค์ชาย...
:
:
เสียงหวานพรึมพรำ...เรียกชื่อคนที่ลากตนมาไกลเพียงนี้อย่างแผ่วเบา...
:
:
มาร์ค:ไหน..ใครกันที่เฝ้าบอกจะชนะเพื่อข้า
:
:
:
คนตัวโตเอ่ยถาม...ขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์..หากแต่คนตัวเล็กนั้นไม่รู้ตัว..ว่ามีใครแอบตามไปที่ห้องและแอบฟังทั้งคู่คุยกัน แทบทุกประโยคที่คนตัวเล็กส่งออกไปสร้างความไม่พอใจให้คนที่แอบฟังไม่น้อยเลย..
:
:
:
แม้ทั้งคู่จะอยู่ในความมืดเพียงใด..แต่ก็ยังคงมีแสงจันทร์ที่คอยส่องนำทางให้และอยู่ใกล้ๆไม่ห่าง...
:
:
แบม:ข้า...
:
:
ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะพูดจบประโยค..ก็ถูกคนตัวโตนั้นแย่งพูดไปเสีย..
:
:
มาร์ค:เเล้วทำไมถึงดูยอมแพ้เล่า..เจ้าจะยกข้าให้เพื่อนเจ้าหรอแบมแบม..ตอบสิตอบข้า
:
:
มือหนาจับเข้าที่แขนทั้งสองข้างของคนตัวเล็ก และออกแรงบีบเค้นแขนนั่นอย่างไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด..
:
:
แบม:ก็ถ้าข้าไม่ชนะ..ข้าไม่รอดกลับมาข้ายังคงสบายใจเสียกว่าถ้าเจ้าเจอคนที่คู่ควรและเหมาะสม..
:
:
:
เสียงหวานตอบกลับ...แม้จะรู้สึกเจ็บระบมไปที่แขนทั้งสองข้าง..แต่ก็ยังต้องเข้มแข็งแม้ข้างในจะพังยับขนาดไหนก็ตาม....
:
:
:
มาร์ค:ข้าไม่ต้องการ...
:
:
:
มือหนาที่จับกุมเข้าที่แขนของคนตัวเล็กนั้นปล่อยออก..พร้อมๆกับผลักคนตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว..ร่างบางล้มลงไปตามแรงผลัก...
:
:
:
หากแต่ไร้ซึ่งคนช่วยพยุง..เพราะผู้กระทำนั้นเดินหนีออกไปเสียเเล้วทิ้งไว้ก็แต่คนตัวเล็กที่ต้องลุกขึ้นด้วยตนเอง...และประคองร่างกายที่ไร้ซึ่งบาดแผล แต่หัวใจนั้นเต็มไปด้วยรอยมีด..ที่ทิ่มแทงอยู่ข้างใน จนเป็นแผลเหวะหวะ...
:
:
:
คนตัวเล็กเดินกลับห้อง...ไม่มีแม้แต่น้ำตาที่ไหลซึมออกมา..รอบนี้ต้องไม่ร้อง...ต้องเข้มแข็ง...
:
:
:
ไม่นานร่างบางก็เดินมาถึงห้องของตน..และเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับเพื่อนของตนที่นอนหลับไปเสียเเล้ว.. ร่างบางตรงมาที่เตียงและสอดร่างน้อยๆนั่นลงใต้ผ้าห่ม..และนอนหลับไปเพื่อเก็บแรงไว้สำหรับพรุ่งนี้