รักกลิ่นเลือด nc19++++

Ep.11

ประกาศจากราชวัง..เปิดรับหญิงชายมาเป็นพระชายาขององค์ชายมาร์คต้วน...โดยมีเงื่อนไขดังนี้
:
:
หญิง/ชายทุกคนต้องยังรักษาพรหมจรรย์ไว้อยู่...
:
:
กฎกติกามีการเปลี่ยนแปลงได้เสมอ
:
:
ทุกคนจะได้พักบริเวณนอกวังตามที่จัดไว้ให้..แม้จะเป็นองค์หญิงก็ต้องพักนอกวัง
:
:
หากมีบุคคลภายนอกให้การช่วยเหลือก็จะถูกตัดสิทธิ์จากการแข่งทันที
:
:
ผู้ชนะจะได้แต่งงานกับองค์ชายและได้เข้ามาอยู่วัง..
:
:
นี่คือประกาศจากวังหลวง...ซึ่งถูกนำไปติดอยู่มากตามที่ต่างๆทั่วราชอาณาจักร หญิงชายที่เห็นประกาศก็ต่างรีบวิ่งเข้ามาดูและเตรียมตัว...เพื่อที่จะลงสมัคร..
:
:
:
ทางด้านในวัง..
:
แบม:ข้าอยากไปทะเล..พาข้าไปที
:
มาร์ค:เจ้าจะลงได้หรอ..พรหมจรรย์เจ้า...
:
แบม:พาข้าไปทะเล...ข้าขอ
:
มาร์ค:อือ
:
:
:
ทั้งคู่ควบม้าด้วยความเร็วและรีบออกจากวังหลวงทันที..
ไม่นานทั้งคู่ก็เดินทางมาถึงทะเลที่ตนทั้งสองนั้นเคยมา..คนตัวเล็กลงจากม้าอย่างทุลักทุเลเหมือนเดิม...
:
:
:
มาร์ค:จะมาทะเลทำไม
:
แบม:หันหลังให้ข้าที..ข้าอยากลงทะเล
:
มาร์ค:อืม..
:
:
คนตัวโตไม่ขัดอะไร..จึงหันหลังให้คนตัวเล็กทันที..ร่างบางเดินลงทะเลมาเรื่อยๆ..ขาเรียวสวยเริ่มเปลี่ยนเป็นหางในไม่ช้า...
:
:
คนตัวเล็กใช้เวลาแช่น้ำทะเลอยู่นาน...เพื่อให้แผลต่างๆและส่วนนั้นของตนกลับมาเป็นดังเดิม...เพราะการที่เงือกนั้นแช่น้ำหรือลงทะเล..จะช่วยสมานบาดแผลและทำให้ส่วนนั้นกลับมาเต่งตึงเหมือนเดิม...
:
:
:
คนตัวเล็กเมื่อรู้สึกได้ว่าตนนั้นฟื้นฟูตัวเองเต็มที่เเล้วจึงรีบว่ายขึ้นมาทันที..หางสวยเริ่มเปลี่ยนเป็นขาเรียวในไม่ช้า...ร่างเปลือยป่าวเดินขึ้นมาบนหาดทรายและรีบหยิบเสื้อผ้าของตนมาสวมใส่ทันที...
:
:
:
เมื่อร่างหนาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยร้องเรียกตนก็รีบหันไป..คนตัวเล็กตรงหน้านั้นได้เดินขึ้นมาจสกทะเลเรียบร้อยเเล้ว...
:
:
มาร์ค:เจ้าจะมีพรหมจรรย์ดังเดิมได้อย่างไร..
:
แบม:อย่าห่วงข้า...
:
มาร์ค:แต่...
:
แบม:เรารีบกลับกันเถอะ..ป่านนี้ที่วังคงวุ่นวายแย่เเล้ว
:
มาร์ค:มาสิ..ขึ้นม้า..
:
ร่างบางขึ้นม้าได้โดยมีคนตัวใหญ่นั้นค่อยช่วยเหลืออยู่ไม่ห่าง...
:
มาร์ค:ข้าจะแตะต้องเจ้าได้ไหม...
:
:
คนตัวโตกระซิบเสียงพร่าข้างกกหูของคนตัวเล็กที่อยู่หน้าตนขณะที่กำลังควบม้ากลับวัง..
:
:
แบม:ไม่ได้..ไม่งั้นข้าก็เสียพรหมจรรย์สิ
:
มาร์ค:โถ่...
:
แบม:ท่านไปหาหญิงอีกก่อนก็ได้..
:
มาร์ค:เจ้าไม่คิดจะหวงข้าหน่อยหรอ
:
:
แบม:หวงสิ..แต่ถ้าต้องเห็นเจ้าอดทนเพราะไม่ได้ปลดปล่อย..ข้ายอมให้เจ้ามีหญิงอื่นดีกว่า..
:
:
มาร์ค:งั้นก็ทำให้ข้าสิ...
:
แบม:ทะลึ่งเเล้วเจ้าหน่ะ..
:
มือบางผลักอกแกร่งเมื่อได้ยินประโยคลามกๆนี่อีกเเล้ว
:
มาร์ค:ถ้าข้าตกม้านะ..เจ้าได้จมเตียงของจริงเเน่
:
แบม:เจ้านี่นะ..
:
มาร์ค:ถอนตัวไหม..เป็นสนมเอกของข้าก็พอเเล้ว
:
แบม:ชายาของเจ้าคงไม่ยอมแน่ๆ
:
มาร์ค:ข้าเปลี่ยนใจเจ้าไม่ได้เลยสินะ
:
แบม:ไม่ได้หรอก..ข้าคิดดีเเล้ว
:
มาร์ค:ถ้าไม่ไหว..ขอความช่วยเหลือจากข้านะ..
:
:
แบม:ข้าไม่อยากทำเจ้าเดือดร้อน..เจ้าช่วยรักตัวเองเหมือนที่ข้ารักเจ้าได้ไหม...
:
:
มาร์ค:....(อา ข้าไปไม่เป็นเลย)
:
แบม:ไม่ต้องช่วยข้า..เจ้าดูแลตัวเองไม่ให้ถูกลงโทษก็พอ..
:
มาร์ค:อืม..ขอบใจเจ้านะที่ทำเพื่อข้าขนาดนี้
:
แบม:ข้ารักเจ้า..ข้ายอมทุกอย่าง
:
มาร์ค:อืม..
:
:
ไม่นานทั้งคู่ก็กลับถึงวัง...และเข้าไปพักผ่อนในห้อง..ส่วนร่างบางนั้นก็ยังคงต้องเก็บกวาดและทำงานต่อไป...
:
:
ด้านองค์หญิงอาเดลที่ดูจะเจ็บหนักไม่เบา...
:
อาเดล:ไหนหล่ะหมอ..
:
ริชาร์จ:นี่..ฝีมือดีที่สุดเเล้ว
:
หมอ:ครับ..ผมมาเเล้วครับ..
:
อาเดล:อยู่กับข้านะริชาร์จ...จับมือข้าไว้..
:
:
:
หญิงสาวร่างบางนอนลงที่เตียงเพื่อเตรียมผ่าตัด..ขาเรียวทั้งสองแยกออกจากกันหมอที่พร้อมทำการผ่าตัดนั่งประจำที่เพื่อตรวจดูอาการ...
:
:
:
อาเดลตัดสินใจผ่าตัดเยื่อพรหมจรรย์เพื่อให้กลับมามีได้เหมือนเดิม..แต่การผ่าตัดก็ไม่ได้ง่าย..เพราะในสมัยนั้นยาชาและยานอนหลับนั้นไม่มี..หญิงสาวร่างบางได้แต่กัดฟัน..และทนไว้ยิ่งถ้าตนกรีดร้องดังเท่าไหร่..คนภายนอกอาจจะแห่มาดูได้....
:
:
:
ริชาร์จ:ทำให้ดีที่สุด..จะเอาอะไรบอกข้าได้เลย
:
หมอ:ครับ..
:
:
หมอจัดการผ่าตัดส่วนนั้นอย่างชำนาญ..หญิงสาวร่างบางนอนจับมือคนพี่ที่คอยให้กำลังใจตนแน่น..ปากบางที่ขบเม้มกันจนห้อเลือด..
:
:
ไม่นานหมอที่ผ่าตัด..ก็ผ่าตัดจนเสร็จ..หญิงสาวบนเตียงตรงหน้าโล่งใจเป็นที่สุด...
:
ริชาร์จ:เจ้าอยากได้อะไรหล่ะ..
:
หมอ:ข้า....
:
:
:
มีดยาวที่คมกริบ...ถูกแทงปักขั้วใจหมอร่างท้วมตรงหน้า
เลือดสีแดงสดไหลอาบปลายมีดคม..ชายตรงหน้าล้มลมทันที...
:
:
:
ริชาร์จ:นี่แหละค่าจ้างที่คุ้มค่า...😏
:
:
มือหนาปล่อยมีดไปตามชายร่างท้วม..และรีบประคองหญิงสาวที่นอนบนเตียงนิ่มให้ค่อยๆลุกขึ้นเเละพากลับห้องตน..เพื่อนอนพักทันที
:
:
ริชาร์จที่เห็นดังนั้นก็คอยดูแลคนตรงหน้าไม่ห่าง...จนหญิงสาวร่างบางหลับไป..
:
:
ด้านมาร์คต้วนเองก็ยังคงนั่งอ่านหนังสือเล่มโปรดอยู่ที่เก้าอี้ริมหน้าต่างในห้อง..คนตัวเล็กที่ยังคงต้องจัดของภายในห้องก็ถูกคนตัวโตแกล้งอยู่นาน..
:
:
ปึก...หนังสือเล่มหนาตกลงพื้นเสียงดังโดยฝีมือของคนตัวโต...ร่างบางที่เห็นดังนั้นก็รีบเดินไปเก็บหนังสือเล่มหนาทันที..
:
:
คนตัวเล็กหยิบหนังสือเล่มหนาไปวางไว้ที่ของมัน..ปึก..ไม่นานหนังสืออีกเล่มก็หล่นลงมากระทบพื้นห้องเสียงดัง...โดยฝีมือของมาร์คต้วน..
:
:
แบม:นี่เจ้า..ข้าเก็บตามไม่ทันเเล้วนะ!
:
มาร์ค:ก็มันร่วงเองนี่ข้าป่าว..
:
แบม:ข้าจะโมโหมากๆเลยนะ..ถ้าเจ้าทิ้งมันลงมาอีก
:
มาร์ค:โถ..มาๆเก็บสิเหลืออีกเล่มเดียวเอง
:
:
ร่างบางเดินเข้าไปใกล้คนที่เอ่ยปากเรียกตนเพื่อเก็บหนังสือเล่มสุดท้าย..แต่พอก้มลงเก็บก็ถูกมือหนาคว้าเอวบางไว้และดึงมานั่งบนตักแกร่งของตน..
:
:
แบม:ปล่อยข้านะ..อย่าลืมสิ
:
มาร์ค:อะไร..แค่นั่งบนตักเอง
:
แบม:ปล่อยข้า..
:
มาร์ค:อย่าดิ้นสิ..เดี๋ยวข้าอดใจไม่ไหว..
:
:
คนตัวเล็กยอมนั่งนิ่งบนตักแกร่งแต่โดยดี..มือหนาคล้องเอวบางเข้ามากอดแน่น...
:
:
แบม:ข้าอึดอัดนะ..
:
มาร์ค:ข้าขอกอดเจ้าแน่นๆหน่อยไม่ได้หรอ..
:
แบม:.....
:
มาร์ค:เจ้านี่นะ...จะลงแข่งทำไมก็ไม่รู้
:
แบม:ข้าบอกเเล้วไง..ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว
:
มาร์ค:ใช่สิ...ข้าสั่งเจ้าไม่ได้เลย
:
แบม:ฮา...ข้าถามอะไรเจ้าหน่อยได้ไหม..
:
มาร์ค:อืมว่ามาสิ
:
แบม:ถ้าข้าไม่ชนะหล่ะ..
:
มาร์ค:ข้าก็คงต้องแต่งงานกับหญิงที่ชนะซะมั้ง
:
แบม:ถ้าข้าไม่ใช่แบบนี้..เจ้าจะว่ายังไง..
:
มาร์ค:หมายความว่าไง
:
แบม:ข้าอาจจะไม่ได้กลับมาก็ได้..พ่อเจ้าคุมเกมนะ
:
มาร์ค:ไม่ลง...
:
แบม:เลิกพูดเลย..ปล่อยข้า ข้าจะลุกไปจัดเตียงให้เจ้าเเล้ว..
:
:
มือหนาปล่อยเอวบางให้เป็นอิสระ..แต่ในใจก็ยังคงคิดมากกับพูดของคนตัวเล็กไม่หาย...
:
:
ใครจะคิดว่าวันคัดตัวมันจะมาถึงเร็วขนาดนี้..หญิงชายนับไม่ถ้วนยืนรอกันหน้าลานประลอง...
:
:
พระราชาขึ้นประจำที่เพื่อตรวจดูว่าทุกคนเป็นอย่างไรกันบ้าง...
:
:
พระราชา:พวกเจ้าพร้อมกันรึยัง..
:
:
:
เสียงใหญ่ที่ทรงพลังถูกเปล่งออกมา..ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นรู้สึกกลัวเกรงไม่น้อย...แต่ก็ต้องหันไปมองบนแท่นนั่น..เป็นสายตาเดียว..
:
:
:
ร่างบางเชิดใบหน้าหวานขึ้นเพื่อมองคนบนนั้นก็พบว่า..มีองค์ราชินี..พระราชา..และคนรักของตนนั่งอยู่ประจำที่..ร่างบางสั่นเทาไม่น้อยกับการคัดตัวนี่..เขาก็แอบกลัวอยู่บ้าง...
:
:
:
พระราชา:ถ้าพร้อมเเล้ว พวกเจ้าไปที่ลานตรวจร่างกายกันได้เลย..
:
:
:
การตรวจร่างกายนี่...จะถูกทำโดยชายที่ถูกตาบอดและถูกควักลูกตาออก..เพื่อไม่ให้เกิดอารมณ์ การตรวจสอบทุกคนจะต้องเปลือยกายเเละเดินเข้าไป...ชายตาบอดจะทำการตรวจสอบทุกซอกทุกมุม..เพื่อดูว่ายังมีพรหมจรรย์อยู่หรือไม่...
:
:
:
ถ้าใครมีก็ถือว่าผ่านด่านเเรกไปได้...แต่ถ้าไม่มี...จะถูกทหารที่คอยเฝ้าอยู่ด้านนอกสังหารทันที..เพราะถ้าเข้ามาเเล้วจะไม่มีใครได้ออกไปอีกเลย..
:
:
:
ร่างกายที่เปลือยป่าวของหญิงสาวเเละชายหนุ่มเดินเข้าไปตรวจกันอย่างเกร็งๆ...เพราะการตรวจนี่ยังคงอยู่ต่อหน้าพระราชา และคนอื่นๆอีกมาก
:
:
:
ไม่นานก็ถึงคิวของร่างบางที่จะต้องตรวจเเล้ว...คนตัวเล็กเดินเข้าไปข้างใน...เเละนอนลงเพื่อให้ชายตาบอดตรวจสอบ มือหยาบลูบไล้ผิวเนียนไปเรื่อยๆ..
:
:
:
คนตาบอด:เจ้าเป็นชายหนุ่มสินะ..เหตุใดผิวพรรณเจ้าถึงดีเช่นนี้...
:
:
เมื่อชายตอบอดพูดจบ..ทหารก็เดินเข้ามาลากชายคนนั้นออกไปทันที...กฎหน่ะเขาห้ามคุยกับผู้ลงแข่ง...
:
:
ชายตาบอดถูกลากออกมาหน้าแท่นของพระราชา..
:
ทหาร:ชายตาบอดผู้นี้เปิดปากพูดคุยกับผู้แข่งขันขอรับ
:
พระราชา:เเล้วผู้ลงแข่งขันมันตอบอะไรรึป่าว
:
ทหาร:ไม่ได้ตอบครับ
:
พระราชา:ฆ่าผู้ที่ระเมิดคำสั่งข้าซะ..ตรงนี้
:
:
:
รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏขึ้นที่หน้าของชายร่างกำยำที่ยืนดูอยู่บ่นแท่น...ทหารใช้มืดดาบข้างลำตัวแทงเข้าที่อกด้านซ้าย...เสียงกรีดร้องดังขึ้นทั่วลานประลอง..
:
:
:
ก่อนที่ชายตาบอดจะตายลงทันทีด้วยความทรมาน...ทุกคนที่เห็นอย่างนั้นต่างก็ตกใจ...แต่ก็ร้องหรือสงเสียงดังขึ้นมาไม่ได้
:
:
:
ชายตาบอดคนใหม่เดินเข้าไปตรวจร่างบางแทน..ผลปรากฏว่าผ่าน...ร่างเล็กจึงรีบใส่เสื้อผ้าของตนเเละเดินออกมาทันที...
:
:
:
แต่ในใจก็นึกสงสารคนตาบอดนั่น...คนตัวเล็กแอบโทษตัวเองอยู่บ้าง..จากการตายของชายตาบอด
:
:
:
ไม่นานการตรวจร่างกายก็เสร็จสิ้น..เหลือชายหนุ่มเพียงยี่สิบกว่าคน...เพราะหลายคนนั้นไม่ตรงตามข้อบังคับและเสียพรหมจรรย์ไปเเล้ว...จึงถูกฆ่าทิ้งเดี๋ยวนั้นเลยเช่นเดียวกันชายตาบอด...
:
:
:
ทุกคนยืนพร้อมเพียงตรงหน้าแท่นประทับของพระราชา
เพื่อฟังกฏเเละข้อบังคับต่อไป...
:
:
พระราชาที่เห็นดังนั้นก็หันไปคุยกับลูกชายของตนเชิงหยอกล้อว่า...
:
:
พระราชา:น่าสนุกละสิมาร์คต้วน..แบมแบมกับอาเดลยังเหลือรอดอยู่...
:
:
เมื่อคนตัวโตได้ยินดังนั้นก็โล่งใจขึ้นมาทันที..เพราะคนตัวเล็กของตนยังอยู่ ...
:
:
มาร์ค:ถ้าอาเดลต้องตายเพราะการแข่งนี่..ท่านจะตอบพ่อของนางอย่างไร
:
:
พระราชา:ก็ช่วยไม่ได้ นางแพ้การแข่งนี้เองเพราะฉะนั้นนางไม่เหมาะสมที่จะเป็นองค์ราชินี นางก็สมควรตาย
เเล้วนี่
:
:
มาร์ค:....
:
:
พระราชา:ถ้าแบมแบมแพ้หล่ะ...เจ้าจะยอมให้มันตายรึ
:
มาร์ค:ท่านพ่อ!
:
:
พระราชาไม่สนใจคำปรามนั่นแม้แต่น้อย เเละหันกลับไปคุยกับคนที่อยู่ที่ลานประลองทันที..
:
:
:
พระราชา:ข้ามีบททดสอบเพียงสามด่าน..และด่านต่อไปนั่นคือด่านเเรกที่พวกเจ้าต้องสอบให้ผ่าน ในวันพรุ่งนี้ หากใครคิดหนี โทษของมันคือตายสถานเดียว..
พวกเจ้าไปพักในที่ที่ข้าจัดซะ...เเละพรุ่งนี้เจอกันที่นี่ข้าจะเริ่มบททดสอบต่อไป..
:
:
:
ทุกคนได้ยินดังนั้นต่างก็แยกย้ายกันไปพักที่ ตามที่พระราชาจัดไว้ไม่เว้นแม้แต่องค์หญิงอาเดล..
:
:
:
ร่างบางเดินเข้ามาในห้องของตนก็พบกับซานะและไอรีน..ทั้งสองมาจากชนบทที่ห่างไกล เมื่อทั้งสามพูดคุยเเละทำความรู้จักกันเเล้ว ก็ทำให้ได้รู้ว่าทั้งสองมาเพื่อครอบครัวของตน..ถ้าตนได้แต่งงานกับองค์ชาย ฐานะทางบ้านตนจะสบาย ตนจึงยอม..
:
:
:
เช่นเดียวกับร่างบาง...ที่ยอมทิ้งบ้านทิ้งเมืองของตนเองมาเพื่อทำตามหัวใจตนเอง..แต่ถ้าเทียบดูแล้วคงเทียบไม่ติดกับไอรีนและซานะหรอก..
:
:
:
ซานะ:เจ้าอยู่ในวังหลวงสินะแบมแบม
:
แบม:อือ...ข้าเป็นสนมเอกหน่ะ
:
ไอรีน:แล้วเจ้าจะลงแข่งทำไมหล่ะ
:
แบม:ข้ารักองค์ชาย ข้าทิ้งบ้านมาเพราะข้าทำตามหัวใจตนเอง..
:
ซานะ:พวกข้ามาเพื่อช่วยครอบครัว
:
แบม:ข้าฟังพวกเจ้าเเล้ว..เหตุผลของข้าดูไร้สาระไปเลย
:
ไอรีน:เจ้าอย่าคิดมากสิ...เรายังเป็นเพื่อนกันได้นี่
:
:
แบม:ขอบคุณนะ...แล้วถ้าไม่ชนะหล่ะพวกเจ้าจะเอายังไง ข้าเองถ้าไม่ชนะ..ก็คงกลับบ้านกลับเมือง
:
:
ร่างบางพูดออกไปแบบนั้นก็จริง...แต่นั่นหมายถึงการยอมปลิดชีพตัวเอง..เพราะตนกลับไม่ได้ถ้าองค์ชายไม่ตาย...
:
:
:
ไอรีน:ข้าก็คงทำแบบนั้น เจ้าเป็นสนมเอกทำไมไม่กลับวังหล่ะ...
:
:
แบม:การแข่งแบบนี้ ถือว่าข้าลาออกมาจากตำแหน่งนั่นแล้ว
:
:
ซานะ:ถ้าต้องตายในสนามนี่หล่ะ...พระราชาไม่ยอมให้ใครออกไปนี่..
:
:
ไอรีน:อย่าพูดแบบนั้นสิซานะ
:
แบม:ข้าเองถ้าถึงจุดนั้น..ก็คงต้องยอม
:
ไอรีน:เจ้าจะยอมง่ายๆได้อย่างไร
:
ซานะ:นั่นสิ
:
แบม:พระราชาไม่ใช่คนที่จะปล่อยใครไปง่ายๆ
:
:
ไอรีน:ตอนเเข่งก็ระวังตัวด้วยนะ ถ้าใครได้เป็นก็ขอให้อย่าโกรธเคืองกัน..
:
:
แบม:ข้าไม่โกรธหรอก พวกเจ้าเป็นเพื่อนสองคนแรกเลย ที่ข้ามาที่นี่ ตั้งแต่ข้าอยู่มาไม่มีใครถูกกับข้าหรอก
:
:
ซานะ:ไม่เอา..ไม่พูดแบบนั้น ไปเราไปกินข้าวกันเถอะ