รักกลิ่นเลือด nc19++++

Ep.14

ในตอนที่เรานอนหลับอาจจะมีสายตาบางคู่กำลังจ้องมองเราอย่างทนุถนอมก็ได้นะ..สายตาที่มองเราด้วยความรู้สึกหลากหลาย..จะชอบหรือจะไม่ชอบดี แปลกใจกับความไม่ธรรมดาของคนตรงหน้า...
:
:
:
หรือจะพูดว่ารัก..ก็พูดได้ไม่เต็มปาก...
:
:
:
คนตัวโตที่เมื่อเริ่มรู้สึกตัวจากการตื่นจากห้วงนิทราก็ค่อยๆลืมตาขี้น...เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆเปิดออก..ก็พบว่าคนตัวเล็กที่ตนหนุนตักอยู่นั้น..บัดดนี้ก็กำลังไหล..
อยู่บนอกแกร่งของตน..
:
:
:
สายตาคมจ้องมองอยู่อย่างนั้น..อย่างไม่ลดละสายตา..
มือหนาเอื้อมขึ้นมาลูบไล้กลุ่มผมของคนที่นอนหลับอยู่เบาๆ..อย่างเอ็นดู..ปลายนิ้วเรียวสัมผัสเข้ากับเส้นผมนุ่ม
:
:
:
ก่อนจะค่อยๆขยับไปมา..ทำให้คนที่นอนอยู่ส่งเสียงในลำคอออกมาเล็กน้อย...อือ.....
:
:
:
ร่างบางเริ่มขยับตัวเล็กน้อยจากการถูกก่อนกวนนั่น..
ใบหน้าหวานเริ่มขยับ...นัยตาสีฟ้าครามใต้เปลือกตาสีมุกเริ่มขยับไปมา...บ่งบอกว่าตนนั้นกำลังจะลืมตาเสียเเล้ว...
:
:
:
มาร์ค:นอนไปสิ..ข้าแค่ลูปหัวเอง..
:
:
เสียงทุ้มเอ่ยบอกคนที่มีท่าทีว่าจะตื่นนั่นอย่างแผ่วเบา..
แต่ทว่ามันยิ่งทำให้คนตัวเล็กรีบลืมตาขึ้นทันที...
:
:
:
ใบหน้าหวานลุกจากอกแกร่งมานั่งท่าเดิมตามปกติของตนโดยมีคนตัวโตนั้นนอนหนุนตักแกร่งไว้...
:
:
แบม:อือ ข้าขอโทษข้าเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
:
:
เสียงงัวเงียของคนตัวเล็ก ที่บ่งบอกว่าตนนั้นพึ่งตื่นและดูท่าจะนอนยังไม่เต็มอิ่ม...
:
:
มาร์ค:นอนต่อสิ..
:
:
องค์ชายมาร์คต้วนพูดพรางใช้มือหนาตบที่อกตัวเองเบาๆ...เพื่อให้คนตัวเล็กกับมานอนดังเดิม..
:
:
แบม:ไม่เป็นไร..
:
:
ใบหน้าหวานส่ายไปมาช้าๆ พร้อมกับคำพูดที่ดูงัวเงียเล็กน้อย...
:
:
มาร์ค:ข้าทำเจ้าตื่นรึป่าว..
:
:
เสียงทุ้มถามขึ้น..ที่ตนทำแบบนั้นอาจจะทำให้คนตัวเล็กรำคาญเลยตื่นก็ได้...
:
:
แบม:ป่าว..ข้าเมื่อยหน่ะ เจ้าอย่าคิดมากสิ
:
:
เสียงนุ่ม..ตอบออกไป ตนไม่อยากให้คนตัวโตรู้สึกผิด..
:
:
มาร์ค:อือ..
:
:
:
คนตัวโตลุกขึ้นนั่งข้างร่างบาง..เพราะคิดว่าที่ตนนอนหนุนตักนิ่มนั้น นานเกินพอแล้ว..คนตัวเล็กอาจจะเมื่อยเอาได้...
:
:
:
แบม:เจ้าจะเข้าวังเเล้วหรอ..
:
:
ร่างบางถามขึ้น ยามที่เห็นว่าคนตัวโตที่นอนหนุนตักนิ่มของตนนั้น ลุกขึ้นมาเสียเเล้ว..
:
:
มาร์ค:ข้ากลัวเจ้าเมื่อย..ข้านอนหนุนเจ้าไปแล้วเจ้าก็หนุนข้าบ้างสิ..
:
:
:
คนตัวโตไม่ยื่นข้อเสนอป่าว...แต่มือแกร่งกับรีบรวบไหล่บางไว้ในอ้อมแขนของตน..และโน้มตัวของคนตัวเล็กในนอนลงที่ตักตน...อย่างไม่ทันตั้งตัว..
:
:
:
แบม:อือ....
:
:
:
เสียงกู่ร้องดังออกมาจากลำคอของคนตัวเล็กเมื่อรู้สึกว่าร่างของตนนั้นถูกแรงของคนตัวโตรวบหัวรวบหางแล้วโน้มลงมาที่ตักแกร่งเสียเเล้ว...
:
:
:
มาร์ค:นอนไปเถอะหน่า...
:
:
ปากอิ่มพูดไป..แต่มือแกร่งก็ยังคงจับไหล่มนไว้อย่างนั้นแม้ว่าคนตัวเล็กจะนอนลงบนตักแกร่งของตนเเล้ว..
:
:
แบม:นอนเเล้ว..ข้านอนเเล้ว
:
:
ร่างบางตอบ..พรางขยับตัวนิดหน่อยเพื่อให้ตนนอนได้ถนัดมากยิ่งขึ้น..
:
:
มาร์ค:ท่านพ่อให้เวลาพวกเจ้ากี่วัน..
:
:
คำถามแรกที่เกี่ยวข้องกับการแข่งขันถูกถามขึ้นอีกครั้งหลังจากตื่นนอน...
:
:
แบม:สองถึงสามวันหน่ะ...
:
:
:
ร่างบางตอบ..พรางนอนหนุนที่ตักแกร่ง สายตาจ้องมองเจ้าของคำถาม...ที่ตอนนี้สายตาคู่นั้นมิได้จับจ้องที่ตนสักเล็กน้อย..เพียงแต่กำลังมองบรรยากาศรอบๆเสียมากกว่า....
:
:
:
มาร์ค:ข้าไปนอนกับเจ้าได้ไหม..เพื่อนเจ้ากลับกันหมดนี่
:
:
คำถามที่ดูเอาแต่ใจเล็กน้อยของคนตัวโตกำลังถามร่างบางอยู่...และคำตอบเดียวที่ต้องการคงหนีไม่พ้นคำว่า "ได้"...
:
:
:
แบม:ข้าว่าไม่เหมาะนะ...คนอื่นที่ไม่ได้กลับก็มีออกเยอะแยะ เจ้ามานอนกับข้าคนอื่นคงไม่เห็นด้วย
:
:
ร่างบางคัดค้านข้อเสนอนั่นอย่างจริงจัง...
:
มาร์ค:ข้าก็เห็นมีเหลืออยู่กี่คน เจ้าไม่อยากอยู่กับข้าหรอ
:
:
:
สายตาออดอ้อนถูกมองมายังคนตัวเล็ก..ประโยคที่ได้ฟังก็ไม่อาจต้านทานได้พอๆกับแรงของคนตัวโต...ที่ตอนนี้ดูเหมือนคำตอบเดียวที่ต้องการคงเป็นการอนุญาตสินะ...
:
:
:
แบม:อยากสิ..ข้าหน่ะอยากอยู่กับเจ้าตลอดเลย แต่ข้าก็แค่รู้สึกว่ามันยังไม่ใช่ตอนนี้..
:
:
:
ร่างบางคัดค้านหัวชนฝาเสียเเล้วสิ...ใบหน้าคมของคนตัวโตสายตาออดอ้อนนั่นเริ่มแปลงเปลี่ยนไป..อาการงอนของคนที่ถูกขัดใจมันเป็นแบบนี้เองหน่ะหรอ...
:
:
:
มาร์ค:ใช่สิ...เจ้าหน่ะไม่อยากนอนกับข้าเเล้ว
:
:
คำพูดประชดประชัน สีหน้าและท่าทางที่ดูไม่พอใจจากการถูกปฏิเสธแสดงออกมาชัดเจน..
:
:
แบม:นี่เจ้างอนข้ารึไง
:
ร่างบางที่เห็นท่าทีนั่นก็พอจะเดาออกทันที..ว่าคนตัวโตนั้นเป็นอะไร..
:
มาร์ค:ป่าวสักหน่อย...
:
:
ต่อให้จะตอนไหน..องค์ชายมาร์คต้วนที่ปากแข็งก็ยังคงปากแข็งเหมือนเดิม.
:
:
แบม:เจ้าไม่กลัวคนที่วังจะสงสัยหรือไร..มีเหตุผลหน่อยสิ..
:
:
:
ร่างบางขึ้นเสียงเล็กน้อยกับการกระทำของตนตัวโต..จะเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ...นั่นทำให้ร่างบางลุกขึ้นจากตักแกร่งมานั่งประจันหน้าคนตัวโตเพื่อคุยให้รู้เรื่องทันที..
:
:
:
มาร์ค:อืม...
:
:
:
สีหน้าบ่งบอกว่าไม่เห็นด้วยสุดๆ...คนตัวโตลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเดินออกไปทันที..ทิ้งไว้ก็แต่ร่างบางที่ยังคงนั่งนิ่งกับกริยาของคนตัวโตเมื่อครู่..
:
:
:
จะยื้อไว้..ก็กลัวว่าจะทะเลาะกันใหญ่โต ตนจึงเลือกที่จะปล่อยไป..ให้ต่างฝ่ายต่างสงบสติอารมณ์...แต่ก็อดที่จะคิดมากไม่ได้...
:
:
:
แต่นี่ก็ไม่ใช่เวลาเช้าๆหรือบ่าย..นี่เย็นมากเเล้ว ร่างบางจึงรีบเดินกลับมายังบริเวณที่พักของตน..เพื่อจัดการทำธุระส่วนตัวและกินข้าวเย็นตามที่พระราชาจัดไว้ให้เช่นทุกมื้อ...
:
:
:
ด้านคนตัวโตที่คิดว่าคนตัวเล็กนั้นจะตามมาง้อตน..แต่ดูเหมือนจะคิดผิด...เพราะเมื่อแหงนหน้ามองท้องฟ้าเเล้ว นี่ก็ค่ำเเล้วท้องฟ้าแทบไม่หลงเหลือแสงสว่างของแสงอาทิตย์อีกเเล้ว...แต่กลับถูกแสงจันทร์เข้ามาแทนที่..
:
:
:
เมื่อเห็นดังนั้นคนตัวโตจึงตัดสินใจเดินกลับเข้าปราสาทไป...
:
:
:
ร่างบางที่กำลังกินข้าวอยู่นั้น..แต่ในใจก็กลับคิดมากเรื่องของคนตัวโตไม่น้อยเลย..นี่ตนทำถูกแล้วใช่ไหมที่พูดไปแบบนั้น...
:
:
:
แต่เมื่อความคิดหลากหลายแพร่สะพัดเข้ามาให้หัว..ก็ต้องถูกยุติลงด้วยเสียงทักทายของหญิงสาวที่แสนคุ้นเคย...
:
:
:
คาร่า:ไง..เจ้าโดนทิ้งเข้าแล้วสิ
:
:
:
เสียงเล็กแหลมเปล่งออกมาทักทายกันยามที่ร่างบางนั้นกำลังคิดมากไม่น้อย...ร่างเล็กของหญิงสาวนั่งลงตรงโต๊ะฝั่งตรงข้ามของคนที่กำลังก้มหน้าก้มตา มองอาหารตรงหน้าตน..โดยไม่คิดจะตักเข้าปากสักคำ...
:
:
:
แบม:ป่าว..เขาไม่ได้ทิ้งข้า..
:
:
ร่างบางตอบกลับโดยที่ยังไม่แหงนขึ้นมามมองหน้าเจ้าของคำถามสักนิด..
:
:
:
คาร่า:หรอ..งั้นตอนนี้เขาไปไหนหล่ะ...ตอนที่เจ้าถูกกักบริเวณเยี่ยงทาสกับการแข่งบ้าๆนี่ องค์ชายของเจ้ารอเจ้าอย่างนั้นสิ..เขาอาจจะไปมีหญิงอื่นก็ได้นี่..เจ้าไม่เห็นนี่เนอะ...
:
:
:
รอยยิ้มเยือกเย็นถูกส่งไปให้กับคนที่นั่งก้มหน้าก้มตา
มองข้าวในจานพร้อมกับมีดนับสิบเล่มที่จ้วงแทงเข้าไปในใจ..มันเจ็บจนพูดไม่ออก...
:
:
:
แบม:เจ้าอย่ามาพูดให้ข้าได้ยินอีก..ข้าไม่อยากฟัง
:
:
ร่างบางตัดพ้อเพียงเท่านั้นก่อนที่จะลุกขึ้นจากโต๊ะกินข้าวและเดินกลับเข้าห้องของตนไปทันที..
:
:
ทิ้งไว้ก็แต่เจ้าของมีดที่จ้วงแทงนั่งสะแหยะยิ้มอยากเยือกเย็นไว้...
:
:
:
ร่างบางเข้ามาในห้องของตน..น้ำตาใสไหลเผาะอาบสองแก้ม..ตนที่พยายามไม่คิดเรื่องพวกนี้ แต่ถูกกลับหยิบยื่นมันเข้ามา..ทำให้คิดมากยิ่งไปอีก..
:
:
:
ร่างบางนั่งลงบนเตียงที่ไม่มีแม้แต่ความนิ่ม...ตอนนี้ตนต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วสินะ...เมื่อไหร่ที่อยู่คนเดียว ความคิดมาก ความฟุ้งซ่าน ก็เริ่มหวนกลับมา..น้ำตาที่หยุดไหล...ทิ้งไว้เพียงแต่คราบที่เช็ดไม่สะอาดพอ...
:
:
:
ความคิดนับร้อย กับคำพูดของคาร่าทำให้ตนคิดมากได้เช่นนี้เลย...
:
:
ด้านองค์ชายมาร์คต้วน...
:
:
:
ที่ตอนนี้กำลังมีแผนร้าย..เพราะตนนั้นไปสืบมาว่าห้องของแบมแบมนั่นอยู่ท้ายสุดเลย..และรูมเมทนั้นก็กลับบ้านไปหมดเเล้ว..อีกทั้งคนที่หลงเหลืออยู่ก็มีแค่อาเดล
และคนอื่นๆที่ไม่ได้กลับอีกสามถึงสี่คน..ซึ่งมันเข้าทางตนไม่น้อยเลย....
:
:
:
มาร์คต้วนที่รู้มาว่าวันนี้อาเดลคงค้างในวังหลวงกับพี่ชายของตนเป็นแน่...จึงทางสะดวกมิน้อย...
:
:
:
ชายหนุ่มรูปงาม..ที่มาพร้อมกับผ้าคลุมสีดำที่คลุมรอบศีรษะตนมาเพื่ออำพรางใบหน้า..บัดนี้กำลังลักรอบเข้ามาในเขตผู้เข้าแข่งขันหรือหมากของพระราชา..ทีละน้อย...
:
:
:
ทหารเวนยามแทบไม่มีเลย..เพราะส่วนใหญ่กลับบ้านกลับเมืองกับหมด..จึงไม่ต้องกังวลเรื่องที่คิดจะหนีหรือลักลอบพบผู้ใด...
:
:
:
ไม่นานองค์ชายมาร์คต้วนก็ย่องมาจนถึงหน้าประตูห้องที่ภายในนั้นมีคนสำคัญอยู่..กำปั้นแกร่งเคาะลงที่ประตูบานใหญ่...
:
:
:
ก่อนที่เจ้าของห้องจะรีบเดินมาเปิดทันที..และเมื่อเห็นอย่างนั้น..มือหนาก็จับเข้าที่ข้อมือบางและดันคนตัวเล็กเข้าไปพร้อมกับลงกลอนประตูทันที...
:
:
แบม:นี่เจ้ามาได้อย่างไง..
:
:
ใบหน้าหวานที่ดูตกใจกับการกระทำของคนตรงหน้าไม่น้อย..นี่มันบุกรุกห้องตนยามวิกาลเลยนะ..
:
:
มาร์ค:จำข้าได้ด้วยหรอ..
:
:
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น..พรางใช้มือของตนค่อยๆดึงผ้าคลุมสีดำออก...เผยให้เห็นใบหน้าที่แสนคุ้นเคย..
:
:
แบม:มาทำไม..เดี๋ยวก็ถูกจับได้หรอก..
:
:
ร่างบางตอบกลับ...ในใจก็ยังคงห่วงคนตัวโตไม่น้อย
:
:
มาร์ค:ก็ข้าอยากอยู่ด้วยนี่..
:
:
คนตัวโตตอบกลับอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร...
:
:
แบม:ไม่โกรธข้าเเล้วรึไง..
:
:
ร่างบางถามออกไป..แต่ใบหน้าหวานก็ก้มงุดมองต่ำทันที...
:
:
มาร์ค:ข้าจะโกรธคนที่เป็นห่วงข้าขนาดนี้ทำไม..เจ้าร้องไห้หรอ...
:
:
มือหนาจับเข้าที่ใบหน้าหวานให้เงยขึ้น..แต่ก็แอบมองเห็นคราบน้ำตาที่ยังคงหลงเหลืออยู่...
:
:
แบม:ป่าว...
:
:
ร่างบางตอบกลับแม้จะพยายามเบี่ยงหน้าหนี..แต่ก็ถูกจับไว้ด้วยมือแกร่งนั่น...
:
:
มาร์ค:บอกข้าสิว่าร้องไห้ทำไม...เรื่องข้าหรอ
:
คนตัวโตเค้นคำตอบจากร่างบางอย่างจริงจัง..
:
แบม:ข้าบอกว่าป่าวไง...
:
:
ถึงแม้ในใจจะอยากถามตรงๆออกไปแต่ก็กลัวจะงี่เง่าเกินไปนี่สิ...
:
:
มาร์ค:ถ้าเป็นเรื่องของข้า ที่ทำให้เจ้าไม่สบายใจเจ้าถามข้าเถอะ ข้ายินดีตอบ..
:
:
คนตัวโตตอบ...นั่นเป็นคำตอบที่ทำให้คนฟังรู้สึกดีไม่น้อย...
:
:
แบม:เอ่อ...ตอนที่ข้าไม่อยู่ใกล้เจ้า..เจ้าไม่ได้แอบมีใครใช่ไหม..เจ้าไม่ได้ซุกหญิงอื่นไว้ใช่ไหม..
:
:
เสียงหวานถามออกมา..น้ำสีใสไหลเอ่อล้น..ทำให้ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอเล็กน้อย...
:
:
:
มาร์ค:ฟังข้านะ...ข้าไม่เคยมีใครเลย ข้ามีเจ้าเป็นเพียงสนมเอกเพียงคนเดียว..หญิงอื่นข้ามิอาจแลด้วยซ้ำ เลิกคิดมากได้เเล้ว..
:
:
:
มือหนาเช็ดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากนัยตาสีฟ้าครามนั่นอย่างเบามือ..พร้อมกับก้มลงจูบที่หน้าผากมน..
:
แบม:อือ...
:
:
มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาอีกครั้ง..คำตอบนั่นทำตนสบายใจไม่น้อยเลย...
:
:
มาร์ค:เลิกร้องได้เเล้วคนดีของข้า..
:
:
มือหนายังคงลูปหัวของคนตัวเล็กเพื่อปลอบอยู่อย่างนั้น....
:
:
แบม:อือ..เจ้ามาไม่กลัวคนเห็นหรือไง
:
:
คำถามที่เคลือบด้วยความเป็นห่วงถูกส่งออกไป..
:
มาร์ค:ไม่มีใครเลย เจ้าก็เห็นนี่
:
:
คำตอบพร้อมกับร้อยยิ้มหวานจนเห็นเขี้ยวถูกส่งมาให้คนตัวเล็กที่เอาแต่เป็นห่วงตนจนคิดมากไปกันใหญ่..
:
:
มาร์ค:ข้ามานอนด้วยนะ...และเจ้าก็ห้ามปฎิเสธ
:
:
คนตัวโตเดินไปที่เตียงและนั่งลงทันที..ร่างบางที่อ้ำอึ้ง..แต่ยอมเดิมมานั่งข้างๆคนตัวโต..
:
:
แบม:เดี๋ยวคนอื่นก็จับได้หรอก...
:
:
มาร์ค:ก่อนฟ้าสว่างข้าจะรีบลุกออกไป ขอข้านอนให้หายคิดถึงไม่ได้หรือ..
:
:
สีหน้าออดอ้อนถูกงัดออกมาใช้อีกเเล้ว..คนตัวเล็กแพ้ราบคาบทุกทีเลย...
:
:
แบม:ตามใจ..งั้นข้านอนละ..
:
:
:
ร่างบางเอนตัวลงเตียงทันที...และตามมาด้วยคนตัวโตที่ขึ้นคร่อมตนอย่างเอาแต่ใจ..แขนแกร่งล็อกมือบางทั้งสองไว้เหนือหัว...
:
:
:
ก่อนที่จะก้มหน้าลงมามอบจูบที่เล่าร้อนให้กับคนที่ดิ้นอยู่ใต้ร่างตน..
:
:
:
ปากอิ่มประกบเข้ากับปากนิ่มของคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว..ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าหากันอย่างคิดถึง...อือ...เสียงครางในลำคอที่แสดงถึงความพอใจในรสจูบนี่ไม่น้อยดังขึ้น...
:
:
:
ใบหน้าหวานเริ่มร้อนผ่าว...สีแดงระเรื่อยถูกแต้มลงบนแก้มนิ่มอย่างห้ามไม่ได้...
:
:
มาร์ค:ให้ข้าทำให้คิดถึงหน่อยเถอะ...
:
:
ใบหน้าคมที่ก้มลงซุกไซ้ต์ซอกคอขาวที่คิดถึง..ก็ต้องหยุดลงเพราะคนใต้ร่างนั้นร้องห้ามอย่างจริงจัง...
:
:
แบม:ไม่ได้!...ถ้าเจ้าทำเเล้วพระราชาเกิดตรวจเรื่องพรหมจรรย์อีกข้าก็แย่สิ...
:
:
คำพูดเพียงไม่กี่คำทำให้คนตัวโตนั้นหยุดการกระทำนั้นลงได้...
:
:
แบม:อย่าทำแบบนี้เลย..คนอื่นเข้ายังสู้เพื่อเจ้านะ อย่านิสัยไม่ดีสิ...
:
:
:
ร่างบางพูดออกไปพรางทำสีหน้าจริงจัง..มือแกร่งปลอดข้อมือบางให้เป็นอิสระ..พร้อมกับลุกออกจากร่างบาง มานั่งลงที่ปลายเตียง...
:
:
:
ร่างบางที่รับรู้ได้ว่าคนตัวโตนั้นอารมณ์ไม่ดีนักเพราะถูกตนขัดใจ...แต่ถ้าจะให้ปล่อยไปแบบนั้นคงไม่ดีแน่...
:
:
:
ร่างบางเอื้อมมือไปหยิบเศษผ้าที่ขาดมา...ก่อนที่จะค่อยๆเดินขยับเข้าไปใกล้แผ่นหลังแกร่งที่นั่งหันหลังและไม่ยอมพูดกับตนสักคำ...
:
:
:
มือบางเอื้อมมือเอาเศษผ้าที่ขาดไปปิดตาคนตัวโตไว้..พร้อมกับมัดไว้ทันที...
:
:
มาร์ค:เจ้าจะทำอะไร..
:
คนตัวโตร้องถาม..เพราะตอนนี้ตนถูกปิดตาอยู่...
:
:
:
ร่างบางที่ไม่ตอบอะไรก็ก้าวขาลงมาจากเตียงและค่อยๆเดิมมายังด้านหน้าของคนตัวโต..พร้อมกับนั่งลงไปบนพื้นตรงข้ามกับแกนกลางลำตัวของตนตัวโต..
:
:
:
มือบางสัมผัสเข้าที่แก่นกายของคนตัวโต..ที่ตอนนี้มันพร้อมใช้งานเสียเเล้ว...เสียงลอบกลืนน้ำลายจากคนตัวโตดังขึ้น...เขาไม่คิดว่ามันจะ.....
:
:
:
ร่างบางใช้มือของตนค่อยๆถอดกางเกงของคนตัวโตออก...แม้จะถูกปิดตาแต่ก็ยังคงให้การร่วมมือเป็นอย่างดี...เมื่อกางเกงและอันเดอร์แวร์สีดำถูกถอดออก..
:
:
:
ก็เผยให้เห็นแก่นกายที่ตั้งขึ้นพร้อมรบทันที...
:
:
แบม:ถึงข้าจะยอมเจ้าไม่ได้..แต่ก็ไม่ปล่อยให้เจ้าทรมานหรอก...
:
:
เสียงนุ่มที่แลดูเซ็กซี่ที่สุดในตอนนี้...ร่างหนาที่ถูกปิดตาไว้ก็เหมือนถูกปลุกอารมณ์ให้มากขึ้นไปอีก...
:
:
:
มือบางจับเข้าที่แก่นกายใหญ่พร้อมกับชักรูดขึ้นลง..ทำให้คนที่ถูกสัมผัสร้องครางออกมาทันที..อือ..ซีดดด....
:
:
:
ริมฝีปากอวบอิ่มครอบลงที่ส่วนหัวของแก่นกาย..และใช้ลิ้นร้อนเลียส่วนยอดของแก่นกายเพื่อแทะเล็มไอติม
อุ่นทีละน้อย...
:
:
:
มือแกร่งจิกลงที่เตียงเพื่อระบายความเสียวซ่านที่คนตรงหน้ากำลังมอบให้ตน...
:
:
:
ปากอิ่มเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ...ถึงแม้จะยังเข้ามาในโพรงปากหวานได้ไม่ลึกมาก..แต่ก็ทำให้คนบนเตียงพอใจไม่น้อย...อ่า....ซีด...เร็วอีกที...อาา....
:
:
:
ปากหวานขยับเร็วและถี่ขึ้นตามคำร้องขอของคนตรงหน้า...ปากหวานขยับเร็วอย่างเป็นจังหวะ..ทำให้แก่นกายนั้นเข้าไปในโพรงปากหวานได้ลึกยิ่งขึ้น...
:
:
:
ซีด...อา....ความมืดภายใต้ผ้าปิดตานั่นก็ทำให้อารมณ์พุ่งขึ้นสูงจนถึงขีดสุด...และการเน้นย้ำบริเวณส่วนยอดของแก่นกาย และจังหวะการขยับนั่น..ทำให้น้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมา...
:
:
:
ซีด......คนบนเตียงเกร็งเล็กน้อย..ก่อนจะปลดปล่อยน้ำหวานออกมาจนล้นปากอิ่มของร่างบาง...
:
:
อา....เสียงครางดังเร็ดรอดออกมาเป็นระยะ..เเสดงถึงความพอใจในการกระทำของคนตัวเล็กเป็นอย่างมาก..
:
:
:
ร่างบางที่เห็นดังนั้นก็รู้สึกดี..ที่ทำให้คนรักของตนไม่ต้องทรมาน..ปากอิ่มไล่กลืนน้ำหวานจนหมด..และจัดการเก็บของรักของหวงของคนตัวโตไว้อย่างดีและค่อยๆลุกขึ้นไปแกะผ้าปิดตานั่นออก...
:
:
:
อา...ผ้าปิดตาถูกถอดออก..ใบหน้าที่ดูมีความสุขไม่น้อยของผู้ถูกกระทำถูกส่งออกมา...
:
:
มาร์ค:เก่งเหมือนกันนะเนี่ย..
:
:
รอยยิ้มร้อยเผยออกมา..พร้อมกับใช้มือค้องเอวบางให้เข้าใกล้กับตนมากขึ้น...
:
:
แบม:เลิกพูดเลย..ข้าอายเป็นนะ
:
:
:
ร่างบางพูดพรางหันใบหน้าหวานไปมองทางอื่น..
มือหนากระตุกแขนบางจนคนตัวเล็กล้มลงมานั่งบนตักแกร่ง....
:
:
:
แบม:ปล่อยข้าเลยนะ..
:
:
:
คนตัวเล็กดิ้นไปมาในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นแต่เหมือนยิ่งดิ้นอ้อมกอดแกร่งก็ยิ่งแน่นขึ้น..จนคนตัวเล็กยอมแพ้และอยู่อยู่นิ่งๆ...
:
:
:
มาร์ค:เจ้านี่นะ...
:
:
:
ปากหยักประกบจูบลงที่ริมฝีปากอิ่มอีกครั้งเพื่อแสดงการขอบคุณ..ลิ้นร้อนสอดประสานกันอย่างคิดถึงรสจูบทีห่างหายไปนานเเสนนาน...
:
:
:
ไม่นานทั้งคู่ก็ผละจูบรสหวานออก...และโน้มตัวลงนอนบนเตียงท่ถึงแม้จะไม่สบายเท่าในวัง..แต่ก็มีความสุขที่ได้ใกล้กับคนของตน...ไม่นานทั้งคู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยกัน...
:
:
เช้ามืดแล้วสิ...ท้องฟ้ายังคงเป็นสีน้ำตาลอมส้ม..บ่งบอกว่าอีกไม่นานคงเช้าเเล้ว...คนตัวโตค่อยๆลืมตาขึ้น..ยามนี้ตนต้องกลับวังเเล้ว..มิฉะนั้นคนที่นอนอยู่ข้างตนต้องเดือดร้อนเป็นแน่...
:
:
:
คนตัวโตค่อยๆลุกขึ้นนั่งบนเตียงข้างคนตัวเล็กที่ใช้มือบางโอบกอดเอวของตนไว้...มือหนาค่อยๆจับมือบางให้ออกห่างจากตน..อย่างเบามือเพื่อที่คนตัวเล็กจะได้ไม่ตื่น...
:
:
:
แบม:อือ..ไปไหนครับ
:
:
คนตัวเล็กครางเสียงงัวเงีย..ร้องถามคนตัวโตในขณะเปลือกตาสีมุกยังคงปิดอยู่..
:
:
มาร์ค:ข้าทำเจ้าตื่นหรอ
:
:
คนตัวโตถามออกไป..มือหนาก็จับมือบางออกจากเอวแกร่งของตน..โดยใช้จังหวะนั้นพอดิบพอดี..
:
:
แบม:ข้าแค่รู้สึกตัวหน่ะ..
:
:
เปลือกตาสีมุกค่อยๆเปิดออกช้าๆ..นัยตาสีฟ้าครามปรับโฟกัสเพื่อให้ภาพคนตรงหน้าชัดขึ้น..
:
:
มาร์ค:นอนซะ..ข้าจะกลับเข้าวังเจ้าจะได้ไม่เดือดร้อน
:
:
คนตัวโตพูดจบก็ลุกยืนเต็มความสูง..และกำลังก้าวเท้าออกไปทันที...
:
:
แบม:เดี๋ยวสิ...
:
:
:
คนตัวเล็กลุกนั่งขึ้นทันที...นัยตาสีฟ้าครามเบิกกว้างขึ้น น้ำเสียงที่ดูตื่นตัวรีบร้องทักคนตัวโตที่กำลังจะเดินออกไปทันที...
:
:
:
มาร์ค:เจ้ามีอะไร..
:
:
คนตัวโตหันหน้ากลับมา..จ้องมองคนตัวเล็กที่ลุกขึ้นนั่งบนเตียงที่ร้องยื้อตนไว้เมื่อครู่..
:
:
แบม:พรุ่งนี้ข้าต้องแข่งเเล้ว...
:
:
คนตัวเล็กกล้าๆกลัวๆที่จะถามไถ่ออกไป..ตนไม่มั่นใจในคำตอบที่จะได้รับเอาเสียเลย...
:
:
มาร์ค:อืม..ข้ารู้
:
:
คนตัวเล็กขมวดคิ้วอย่างสงสัย..ทำไมอยู่ๆดีคนตัวเล็กถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา...
:
:
แบม:ข้าแค่..ถ..ถ้าข้าไม่ได้กลับมาหาเจ้าหล่ะ ถ้าข้าไม่ชนะ...
:
:
คนตัวเล็กเลือกที่จะถามคำถามเดิมๆที่ตนอยากได้ยินคำตอบที่หวังไว้ออกไป.. ใบหน้าหวานก้มงุดลงทันที
:
:
มาร์ค:เจ้าไม่ชนะ..ข้าก็แค่แต่งงานกับคนอื่นที่ชนะก็แค่นั้น...
:
:
:
คนตัวโตตอบกลับใบหน้าคมไม่แสดงสีหน้าใดใด..น้ำเสียงเรียบนิ่ง..ที่ทำเอาคนฟังเหมือนโดนน้ำแข็งแท่งโตเสียดแทงก้อนเนื้อที่อกข้างซ้าย..อย่างแรง...
:
:
:
แบม:ไม่ห่วงข้าเเล้วหรอ...
:
:
:
เสียงหวานถามออกไป..ใบหน้าหวานก้มหน้าลงพยายามกลั้นน้ำสีใสที่มันกำลังจะไหลออกจากหน่วยตาทั้งสองข้าง...
:
:
:
มาร์ค:ดูเจ้าจะเหลิงนะ..ข้าไม่เคยบอกนี่ว่าให้เจ้าตามมาในฐานะภรรยาของข้า..
:
:
:
คนโตพูดออกมา..น้ำเสียงเย็นชาราวกับว่าไม่เคยรู้จักกัน...คำตอบเช่นนี้เหมือนเพิ่มจำนวนแท่งน้ำแข็งที่ทิ่มแทงลงมายังก้อนเนื้อนั่น..ที่ว่าโดนความเย็นจนชาเเล้ว..ตอนนี้เหมือนกับมันไม่มีชีวิตเลยสิ...
:
:
:
แบม:ไม่รักข้า..ไม่ห่วงข้าสักนิดก็เรื่องของเจ้า แต่ขอให้รู้ว่าไว้ข้ารักเจ้า...
:
:
:
คนตัวเล็กตะโกนเสียงหวานออกมา..น้ำสีใสไหลเผาะหยดลงบนเตียง..ใบหน้าหวานไม่แม้แต่เงยขึ้นมามองคนที่เดินจากไปแม้สักนิด...
:
:
:
คนตัวโตได้ฟังดังนั้นก็เดินออกไปจากห้องทันที..ทิ้งไว้ก็แต่คนตัวเล็กที่นั่งร้องไห้..คิดทบทวนการกระทำของตน...
:
:
:
เมื่อคืนตนทำอะไรผิดงั้นรือ..เหตุใดเช้านี้ถึงได้เย็นชาราวกับไม่รู้จักกัน...ยิ่งคิดน้ำสีใสก็ยิ่งล่วงหล่นออกจากนัยตาสีฟ้าครามนั่นอย่างไม่ขาดสาย...
:
:
:
คนตัวโตเดินออกมา..อย่างหัวเสีย นี่ตนเผลอทำร้ายคนตัวเล็กอีกเเล้วหรอ...
:
:
มาร์ค:เห้อ...ข้าจะหัวเสียทำไมถ้าเจ้าจะรักไอ้ริชาร์จ
:
:
คนตัวพรึมพรำออกมาและเดินตรงไปที่ปราสาทเพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัยทันที..
:
:
:
ย้อนกลับไปเมื่อคืน..ยามที่คนตัวเล็กหลับสนิท มือบางโอบกอดอกแกร่งไว้..ใบหน้าหวานซบลงที่ต้นแขนแกร่ง
ร่างบางตรงหน้ากำลังซุกไซ้ร์หาความอบอุ่นที่ตนรู้สึกปลอดภัย...แต่ทว่า..
:
:
:
ปากอิ่มสีแดงกล่ำเจลลี่..ก็พรึมพรำถึงชื่อคนที่ไม่ควรพูดออกมา..
:
:
:
"ริชาร์จ..ริชาร์จ..เจ้าอย่า.."คนตัวเล็กพรึมพรำออกมาเพียงเท่านั้น..ก็ทำเอาคนตัวโตที่นอนมองใบหน้าหวาน..
ครุ่นคิดอยู่ทั้งคืนจนถึงเช้า...
:
:
:
แต่ทว่า..ประโยคต่อจากนั้นคนตัวโตกลับไม่ได้ยิน..เพราะคนตัวเล็กกลืนถอยคำทีแสนเบาบางนั่นลงสู่ห้วงนิทราไป...
:
:
:
ฮึก...ฮือ...เสียงหวานพยายามกลืนเสียงสะอื้น..และความคิดที่ฟุ้งซ่านนั่นลงคอไป..ตนพยายามทำตัวปกติและเตรียมตัวที่จะลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปทำธุระส่วนตัว..
:
:
:
แบม:ฮึบ..ข้าต้องสู้สิ..
แต่ข้าจะสู้ทำไมในเมื่อชนะไปเจ้าก็ไม่ยินดีแต่งกับข้า..
:
:
:
คนตัวเล็กพรึมพรำประโยคให้กำลังใจตนเองออกมาแต่ทว่าภายในใจนั้นก็ยังหาข้อแก้ต่างมาแย้งความรู้สึกของตน...
:
:
:
คนตัวเล็กสะบัดหัวไล่ความคิดทุกอย่างออกไป..ขาเรียวก้าวลงจากเตียงและเดินตรงมายังประตูเพื่อที่จะเปิดออกไปดูว่าข้างนอกนั้นทุกคนทำอะไรกัน...
:
:
:
แขนบางจับเข้าที่ประตูบานใหญ่..ก่อนที่จะออกแรงผลักจนประตูถูกเปิดออก...ใบหน้าหวานที่ซ่อนแววตาแสนเศร้าไว้ของใน..เดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มแสนหวานอย่างเคย...
:
:
:
คาร่า:ยิ้มล่าเชียวนะ...แต่ทำไมนัยตาเศร้าแบบนั้นหล่ะ
:
:
หญิงสาวร่างบางที่แสนคุ้นเคยเดินเข้ามาทักเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กนั้นเปิดประตูออกมาด้วยใบหน้าที่ดูสดใส..
:
:
แบม:ป่าวนี่..ข้ามีความสุขดี
:
:
:
ร่างบางตอบออกไปพร้อมกับมอบรอยยิ้มแสนหวานที่แฝงไปด้วยการหลบซ่อนตัวตนที่ไม่ได้มีความสุขดั่งรอยยิ้มที่มอบให้ไว้..
:
:
:
คาร่า:คิดว่าข้าดูไม่ออกรึไง..ข้าเห็นองค์ชายเดินออกมาจากห้องของเจ้านี่
:
:
:
ร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกส่งไปให้คนตรงหน้าพร้อมคำถามที่เมื่อนึกถึงเเล้วก็ทำเอาน้ำสีใสแทบกลั้นไว้ไม่อยู่..อุส่าห์ทำจิตทำใจอยู่นานสองนาน..พอถูกจี้จุดก็ไปไม่เป็นเลยสิ...
:
:
:
แบม:ไม่มีอะไรทั้งนั้น เจ้าจะมาจับผิดข้าทำไม
:
:
:
รอยยิ้มหุบลง..เสียงหวานตอบออกไปแม้ในใจไม่อยากจะนึกถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ..แต่ถ้าเลี่ยงไม่ตอบก็กลัวจะคิดเองเออเองจนบานปลายไปกันใหญ่...
:
:
:
คาร่า:หรอ..ถ้าองค์ชายนั่นทำเจ้าร้องไห้ได้ขนาดนี้ก็ฆ่าเขาสิ..จะได้กลับเกาะ..
:
:
:
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์หยิบยื่นข้อเสนอให้คนตรงหน้าอย่างไม่เกรงใจ..
:
:
แบม:ไม่..ข้ารักเขา ข้ามีหน้าที่ปกป้องหัวใจของข้า
:
:
เสียงหวานค้านข้อเสนอนั่นสุดกำลัง..ตนยังไม่เคยทำองค์ชายต้องช้ำเลือดช้ำหนองเลย..เจ้าเป็นใครถึงคิดจะปองร้ายคนของข้า...
:
:
:
คาร่า:รักเขางั้นสิ...ข้าถามหน่อยองค์ชายนั่นรักเจ้ากลับบ้างไหม..
:
:
:
เสียงเจื้อยแจ้วของหญิงสาวร่างบางตอบกลับอย่างไม่รักษาน้ำใจคนฟัง...คำพูดที่ทิ่มแทงราวกับมีดดาบหลายสิบเล่มทิ่มแทงหัวใจที่ว่ามันด้านชาเพราะโดนน้ำแข็งเสียดแทง..แต่เมื่อถูกมีดดาบยาวจ้วงใส่..
:
:
:
เหมือนน้ำแข็งพวกนั้นหายเย็นและไปในพริบตา..ความรู้สึกแปล๊บๆแล่นเข้ามาแทนที่..ความด้านชาของแท่งน้ำแข็งที่เสียดแทงตอนนี้โดนมีดดาบนับสิบแท่งเข้ามาช่วยกระหน่ำซ้ำเติมเสียเเล้วสิ...
:
:
:
แบม:รักสิ..องค์ชายเองก็คงรักข้า..เหมือนที่ข้าองค์ชาย
:
:
:
ต่อให้ต้องโกหกหัวใจตัวเองเพื่อกระชากมีดดาบนับสิบเล่มนั่นออก..แต่ก็ยังทิ้งความจริงที่เปรียบเสมือนแท่งน้ำแข็งเสียดแทงก้อนเนื้อค้างไว้อยู่...
:
:
:
คาร่า:เข้าข้างตัวเองรึป่าวเจ้าเนี่ย..หรือจริงๆแล้วก็แค่ที่ระบายชั่วครั้งชั่วคราว...
:
:
:
:
คราวนี้รอยยิ้มหวานที่ดูจริงใจถูกมอบให้กับคนตัวเล็กที่ยืนแข็งทื่อ..แต่เหมือนกับถูกเข็บนับร้อยทิ่มเข้าตามทุกส่วนของร่างกาย...เหตุใดจึงรู้สึกชาวาบเช่นนี้..หัวใจที่ดูด้านชาอยู่แล้ว..เหมือนถูกเอาเข็มปลายแหลมทิ้มไปที่ความจริงที่ซ่อนลึกในจิตใจ...ให้มันแตกออก...
:
:
:
:
มือบางผลักหญิงสาวตรงหน้าให้พ้นทางก่อนที่ตนนั้นจะรีบวิ่งออกมา...ตนทนฟัง ทนโต้ตอบไม่ไหวเเล้ว..คำพูดพวกนั้นมันจริงไปหมด..ไม่ใช่แค่คาร่าที่คิด..ตนเองก็เคยคิดแต่เลือกที่จะเก็บมันไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจ..ตกตะกอนนอนก้นแล้ว..แต่เมื่อถูกปลายเข็มแหลมสะกิดเพียงนิดเดียว..มันก็แตกปะทุขึ้นมาเสียอย่าดื้อๆ...