รักกลิ่นเลือด nc19++++

Ep.13

ไม่นานทั้งคนตัวโตและตัวเล็กก็กลับมาถึงพระราชวัง..
ม้าประจำตัว..ถูกจูงไว้ที่คอกดังเดิม..ร่างบางที่ต้องลงจากม้าก่อนถึงประตูวังเพื่อไม่ให้เหล่าทหารหรือคนที่คอยจับตามองสงสัย..
:
:
:
ร่างบางที่เดินเข้ามาในบริเวณที่พักก็แทบไม่พบใครเเล้วเพราะหลายคนล้วนกลับไปยังบ้านของตน และส่วนน้อยนั้นที่ไม่ได้ออกไปไหน..
:
:
:
ร่างบางเดินลัดเลาะมาตามสวนดอกไม้ที่อยู่ติดกับพระราชวังเพื่อพักนั่งเล่นและพักผ่อน.. สวนนี่ไม่ใช่สวนของวังหลวงเพราะไม่มีคนดูแล คอยรดน้ำให้ จึงค่อนข้างลับตาคนไม่น้อย..ทำให้พรางตนจากสายตาอื่นๆได้..
:
:
:
แต่เมื่อเห็นคนที่เดินจูงมือกันเข้ามาคุยอย่างหลบๆซ่อนๆนั้นก็ทำให้ร่างบางหลบซ่อนอยู่ใต้พุ่มดอกไม้ทันที..ดอกไม้ที่ชูช่อสูงเพราะไม่มีคนตัดเเต่งกิ่งนั้นก็เป็นที่กำบังตนได้อย่างดี...
:
:
:
และเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาแอบคุยกันในนี้เป็นใคร ก็ต้องรีบหลบให้มิดชิดทันที...
:
:
ริชาร์จ:กลับบ้านกลับเมืองเถอะอาเดล เอาชีวิตมาทิ้งแบบนี้มันไม่คุ้ม
:
:
ชายหนุ่มรูปร่างสมส่วนใบหน้าคมเข้มแสดงสีหน้าและท่าทางจริงจังเอ่ยขึ้น..
:
อาเดล:ไม่ ข้าบอกแล้วไงว่าข้าต้องชนะ
:
:
หญิงสาวผมลอนยาว ลาวกับใยไหม..เอ่ยตอบสีหน้าเริ่มไม่พอใจนัก..
:
:
ริชาร์จ:เจ้าจะทนทำไม..กลับไปนู่นไปอยู่กับข้าไง
:
:
น้ำเสียงของชายหนุ่มเริ่มอ่อนโยนลง..สีหน้าดูกังวลไม่น้อย เพราะการเเข่งครั้งต่อไปคงไม่ธรรมดาแน่..
:
:
อาเดล:ท่านพี่!
:
:
น้ำเสียงเรียวเล็กเปล่งออกมาอย่างไม่สบอารมณ์..สีหน้าดูเคืองคนตรงหน้าไม่น้อย..
:
:
ริชาร์จ:ใช่สิ..ข้ามันก็แค่ลูกติดท่านพ่อหนิ มันไม่คู่ควรกับเจ้าสักนิด...
:
:
:
ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างนั้น..สีหน้าเศร้าสร้อย..แววตาดูอาลัยอาวรคนรักของตนไม่น้อย..แต่ก็เลือกที่จะหันหลังและกำลังจะเดินออกไป...
:
:
:
อาเดล:ไม่ใช่นะ..
:
:
มือบางคว้าเข้าที่เอวแกร่งของคนที่กำลังจะเดินหนีทันที..ปากอิ่มเปล่งเสียงเรียกคนตรงหน้าเพื่อยื้อไว้..
:
:
:
อาเดล:ข้ารักเจ้า..ข้าอยากชนะเพราะว่าเราจะได้ฮุบสมบัติของพวกมันไง..พอข้าชนะข้าได้แต่งงานยังไงวังนี้ก็ตกเป็นของข้า..และเราก็จะจัดการองค์ชายมาร์คต้วนนั่นซะ..
:
:
:
หญิงสาวกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น..พรางพูดสิ่งที่ตนคิดออกมาโดยไม่ทันระวังว่าจะมีคนแอบฟังอยู่...
:
:
ริชาร์จ:พระราชากับองค์ราชินีต้องไม่ยอมแน่ๆถ้าถึงวันนั้นที่เจ้าคิดจะโค่นราชบัลลัง
:
:
ชายหนุ่มพูดออกมาทั้งๆที่ก็ยังหันหลังให้กับหญิงสาวที่กอดตนไว้แน่น...
:
:
:
อาเดล:ได้แต่งตั้งเป็นองค์ราชินีแล้วยังไงอำนาจก็อยู่ที่ข้า ถ้าทุกอย่างเรียนร้อยข้าจะแต่งตั้งเจ้าเป็นสวามีของข้านะ...เป็นองค์ชายเคียงข้างข้า..
:
:
:
หญิงสาวพูดออกมาอย่าซื่อตรง..แผนของตนอาจจะดูสกปรกแต่นี่คงเป็นแผนการเดียวที่จะทำให้ตนสมหวังกับคนรัก..หรือหักหลังกันเอง..
:
:
:
ริชาร์จ:อือ...ข้าจะรอดู
:
:
คนตัวโตพูดออกมาแบบนั้นพร้อมกับหันหน้ากลับมาหาหญิงสาวร่างบางที่กอดตนอยู่..
:
:
อาเดล:ข้ารักเจ้านะ...
:
:
:
คำบอกรักถูกเปล่งออกมา..นี่คงไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบพี่น้องหรอก..มันคงมีอะไรมากกว่านั้น..ร่างน้อยๆหลังพุ่มไม้ได้แต่คิดไปต่างๆนานา...ตามเหตุการณ์ที่ตนเห็นและได้ฟัง...
:
:
:
แต่ทว่า..มือนิ่มกลับไปคว้าเข้าที่กิ่งไม้เพื่อค้ำยันตนเองแต่มันกลับพลาด...แกร็ก...กิ่งไม้ท่อนน้อยหักไปตามแรงกดของคนตัวเล็กหลังพุ่มไม้..
:
:
:
ทำให้ร่างทั้งสองที่กอดกันต้องผละออกจากกันทันที..
:
อาเดล:ใครอยู่ตรงนั้น!
:
:
ท่าทีรุนแรงและคำพูดที่ดูกัดไม่ปล่อยถูกเปล่งออกมา..
มันผู้ใดที่บังอาจรู้ความลับของข้า..ไม่รอดแน่
:
:
แบม:อา..ซวยแล้ว
:
:
:
เสียงแผ่วเบาพรึมพรำออกมา ยามนี้ตนได้แต่ซุกตัวเองลงไปในพุ่มไม้นั่นให้มิดที่สุด..เพื่อหลบคนสองคนตรงหน้าได้..
:
:
:
เสียงหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ..เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้กับพุ่มไม้ที่ตนหลบอยู่..ในใจก็ภาวนาขอให้ริชาร์จและอาเดลหาไม่เจอ..
:
:
:
ชายหนุ่มตัวโตเดินเข้ามาใกล้กับจุดหมายเข้าเรื่อยๆ ร่างบางนิ่งและสั่นไปพร้อมกัน..ตนต้องเงียบที่สุดถึงจะรอด..
:
:
:
แกร็ก...แกร็ก...เสียงเท้าที่กระทบกับกิ่งไม้เริ่มใกล้เข้ามา ใจดวงน้อยกระตุกวูบไปหลายที..ตนจะทำยังไงดี..
:
:
อาเดล:รีบๆเข้าไปดูสิมันรู้ความลับเรานะ
:
หญิงสาวสวยออกคำสั่งอย่างดุดัน...ตนไม่เก็บมันไว้แน่
:
:
:
ด้านคนตัวโตที่กำลังวิ่งหาคนตัวเล็กของตนนั้น ก็วิ่งดูจนทั่วแต่กลับไม่พบ..ไปที่หอนอนเเล้ว...ก็ไม่พบจึงตัดสิ้นใจเดินมาที่สวนนี่ดู..และก็เป็นไปตามคาด..
:
:
:
ตนพบอาเดลที่ยืนกอดอก...ท่าทางจริงจังกำลังจ้องไปที่พุ่มไม้นั่น..และริชาร์จพี่ชายของนางกำลังตรงไปที่กอดอกไม้นั่น...สัญชาติญาณของคนตัวโตก็รู้ได้ทันทีว่า..
:
:
:
ในพุ่มไม้นั่นมีคนของตนหลบอยู่..เมื่อคิดได้ดังนั้นก็รีบเดินเข้าไปหาอาเดลทันที...
:
:
มาร์ค:อาเดล! เจ้ามาทำอะไรแถวนี้
:
:
:
เสียงทุ้มที่ดูแข็งกร้าวถูกเปล่งออกไป ทำให้ริชาร์จที่กำลังจะเดินไปถึงพุ่มดอกไม้ก็หยุดลงเเละเดินกลับมาหาองค์หญิงอาเดลทันที...
:
:
อาเดล:ข้ามาเดินดูดอกไม้
:
:
คำแก้ตัวง่ายๆถูกเปล่งออกไปจากริมฝีปากอวบอิ่ม
:
:
มาร์ค:หรอ..ข้าคิดว่าสวนข้างในน่าจะสวยกว่า
:
:
ข้อเสนอถูกยื่นออกไปจากปากของชายหนุ่มรูปงาม
:
:
อาเดล:ถ้าข้าอยากเดินมาที่นี่ ทำไมข้าจะเดินมาไม่ได้
:
:
สีหน้าและท่าทางบ่งบอกว่าตนไม่พอใจนิดหน่อย
:
:
มาร์ค:นี่มันสวนที่ไม่มีคนดูแล..และลับตาคนมากเจ้ามากับริชาร์จสองต่อสองอย่างนี้..จะให้ข้าคิดอย่างไร..ถ้าข้าเอาเรื่องนี้ไปบอกท่านพ่อ เจ้าคง...
:
:
สิ่งที่คนตัวโตพูดออกมาทำให้หญิงสาวตรงหน้าได้สติไม่น้อย..
:
:
อาเดล:ก็ได้..ข้าก็แค่ไม่รู้หน่ะ ไปกันเถอะพี่ข้าเราไปเดินเล่นที่อื่นกัน..
:
:
เมื่อหมดคำแก้ตัวสาวร่างบางก็รีบเดินออกไปทันที ทิ้งไว้ก็แต่องค์ชายมาร์คต้วน..
:
:
เมื่อมาร์คต้วนเห็นว่าทั้งคู่ไปพ้นทางเเล้วก็รีบตรงไปยังพุ่มไม้นั่นทันที...
:
:
:
และเมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆก็พบกับร่างเล็กๆที่แสนคุ้นเคยกำลังนั่งขดตัวเอาหน้าเข้าหาพุ่มไม้ มือบางยกขึ้นมา
กอบกุมศีรษะของตนเอง..ร่างน้อยๆสั่นเทาด้วยความตื่นตกใจและกลัว...
:
:
:
มือหนาแตะลงที่หลังนิ่มโดยไม่ส่งเสียง...
:
แบม:ยะ...อย่าทำข้า..ข้าไม่ได้ฟัง ข้าไม่ได้ยินอะไรเลยนะ...
:
:
คนตัวเล็กพูดออกมาในอาการตกใจ..ร่างที่ว่าขดกลมเเล้ว..ก็ยิ่งขด ก้มหน้าลงทันที...อาการสั่นเทาเริ่มเพิ่มขึ้น...
:
:
มาร์ค:ข้าเอง
:
:
เมื่อคนตัวเล็กเห็นว่าเป็นเสียงที่คุ้นเคยก็ค่อยๆหันหน้าขึ้นมามองทันที...
:
:
แบม:ทำไมเจ้ามาไม่ให้ซุ่มให็เสียงเล่า
:
เสียงเล็กเปล่งออกมาอย่างน่ารัก..
:
มาร์ค:ใครจะไปรู้ว่ามาอยู่ที่นี่หล่ะ...มาทำไมที่นี่ ลุกมาเลย
:
:
:
แขนแกร่งเอื้อมมือไปดึงแขนบางให้ลุกขึ้นและเดินออกมาจากหลุมหลบภัยนั่นสักที..ร่างบางยืนขึ้นเต็มความสูงและค่อยๆเดินออกมาอย่างช้าๆ..โดยที่มีมือหนาของคนตัวโต คอยจับไว้...
:
:
:
แบม:ก็ข้าแค่มานั่งเล่นเอง แต่องค์หญิงอาเดลมาข้าเลยหลบ..
:
:
ใบหน้าหวานก้มงุดเข้ากับลำคอ..สายตาก้มต่ำมองพื้นอย่างสำนึกผิด...
:
:
มาร์ค:เจ้านี่นะ..ชอบทำให้ห่วงตลอดเลย
:
:
แบม:ข้าขอโทษ..
:
:
น้ำเสียงเล็กของร่างบางดูรู้สึกผิดไม่น้อย..ใบหน้าหวานก็ยังคงก้มต่ำอยู่อย่างนั้น..
:
:
มาร์ค:อือ..ไปออกไปข้างนอกก่อนที่สองคนนั่นจะหวนกลับมา..
:
:
มือแกร่งจูง ข้อมือบางให้เดินตามตนออกไปข้างนอกทันที...
:
:
ทั้งคู่เดินถัดจากสวนออกมาสักหน่อย...ก็ตัดสินใจนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ทั้งให้ร่มเงา..และพรางสายตาที่มองตนลงมาจากปราสาทหรือที่สูงๆได้อย่างดี..
:
:
:
มาร์ค:เจ้าไปแอบฟังพวกนั้นคุยอะไรกัน..
:
:
:
มือแกร่งจับเข้าที่ข้อมือหนา..สายตาสบกันอย่างตั้งใจแววตาที่ดูดุดัน..จ้องมองอย่างเค้นความจริงจากคนตัวเล็กตรงหน้า...
:
:
:
แบม:ขะ...ข้าได้ยินไม่ถนัด
:
:
นัยตาสีฟ้าครามสั่นละริก..และหันหลบสายตาที่จับจ้องตนอย่างคาดคั้นทันที...
:
:
มาร์ค:โกหกข้ารึไง..ทำไมไม่มองตา
:
:
:
มือแกร่งกระตุกข้อมือของตน..ทำให้ร่างบางตรงหน้าต้องหันหน้ากลับมาจ้องตนอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้..และคราวนี้ถ้าคิดหลบสายตานี่อีก..คงโดนสงสัยไม่น้อยแน่..
:
:
:
แบม:ข้าไม่ได้โกหก..
:
:
:
คราวนี้นัยตาสีฟ้าครามจ้องกลับอย่างไม่หลบซ้อนอีกครั้ง..แม้ในใจก็รู้คำตอบของคำถามนั่นดี...แต่คิดว่าถ้าตนพูดไปมันคงไม่ดีเป็นแน่..
:
:
:
มาร์ค:ก็ได้ข้าไม่เค้นเจ้าเเล้ว
:
:
มือแกร่งยอมปล่อยข้อมือบางให้เป็นอิสระ..สายตาที่ดุดันก็แปลงเปลี่ยนไป...
:
:
แบม:เจ้าเป็นอะไรรึป่าว..ทำไมมองข้าแบบนั้น
:
:
:
ใบหน้าหวานหันไปพูดกับคนที่นั่งข้างๆตนอย่างเป็นห่วง พร้อมกับมองสำรวจรอบกายใหญ่นั่น..เพื่อตรวจดูว่ามีบาดแผลที่ใดไหม..
:
:
:
มาร์ค:ป่าว..ข้าแค่คิดว่าเจ้าน่าจะใช้เวลาช่วงนี้หนีไปซะ มันอันตราย ท่านพ่อรู้คงไม่เก็บเจ้าไว้แน่..
:
:
:
มาร์คต้วนพูดออกมา..สีหน้าดูจริงจังมากขึ้น นัยตาแสดงความห่วงใยคนตรงหน้าออกมาอย่างชัดเจน..
:
:
แบม:ไม่เอา..ข้าบอกแล้วไงว่าจะสู้เพื่อเจ้า
:
:
ร่างบางปฏิเสธออกมาดังเดิม..ตนยึดมั่นในคำตอบนี้ของตัวเองเสมอแหละ..
:
:
มาร์ค:เจ้านี่นะ..โอกาสหนีมาขนาดนี้เเล้ว
:
:
ร่างใหญ่พูดออกมา..พร้อมกับระบายลมหายใจออกมาแรงๆ...ให้กับความดื้อดึงของร่างเล็กตรงหน้าตน
:
:
แบม:ทำไมเจ้าห่วงข้าหรอ..
:
:
ร่างบางถามออกไปอย่างยียวนกวนประสาท...
:
มาร์ค:อืม..ห่วง
:
:
:
คำตอบที่ตอบออกมา..แต่สายตานั้นกลับไปสู้ดีเสียเเล้ว
ใบหน้าคมเข้มขององค์ชายหันหนีทันที..เมื่อตอบคำถามนี้จบ..
:
:
:
แบม:อ่า...รักข้าบ้างเเล้วสินะ
:
:
คนตัวเล็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่..เพราะรู้สึกดีกลับคำตอบนั่นไม่น้อยเลย..
:
:
มาร์ค:ป่าว..ข้าก็แค่เป็นห่วงว่าถ้าโดนท่านพ่อจับไป เจ้าจะตายฟรี..
:
:
:
ถึงแม้ถ้อยคำที่เปล่งออกมาจะดูสวนทางกับใจของตนนัก...แต่นั่นก็ทำให้รู้ว่าองค์ชายมาร์คต้วนนั้นปากแข็งไม่น้อยเลย..
:
:
:
แบม:ก็ดีสิ..ถ้าข้าตายเเล้วเจ้านึกห่วงข้า.. ข้าก็ยินดี
:
:
ร่างบางตอบกลับออกไปแม้ในใจจะรู้สึกจุกไม่น้อย..
:
:
มาร์ค:หนีไปกับข้าไหม..ข้าคงทนไม่ได้ถ้าเห็นเจ้าโดนควักหัวใจไปต่อหน้าต่อตา..
:
:
:
องค์ชายมาร์คต้วนพูดออกมาอย่างไม่รู้สึกละอาย..
เพราะอยู่ต่อหน้าแบมแบม..ตนถึงกล้าพูดหลายๆอย่างที่ตนคิดออกมา.. มันสบายใจอย่างบอกไม่ถูก..
:
:
:
แบม:นี่! เจ้าเป็นองค์ชายนะ..สักวันเจ้าต้องดูแลบ้านเมืองนี้ เจ้าจะทิ้งที่นี่ไปหรอ..เจ้าทำตัวให้สมกับเป็นองค์ชายมาร์คต้วนหน่อยสิ...อย่าคิดหนีภาระหน้าที่ของตัวเองได้ไหม...
:
:
:
ทุกคำพูดล้วนแล้วแต่กลั่นกรองออกมาจากใจดวงน้อยๆของร่างบางที่นั่งข้างๆตน...คำพูดที่ปนเสียงดุเล็กน้อยแต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยคนตรงหน้านั่น..
:
:
:
มาร์ค:ข้าไม่ได้อย่างเป็นพระราชานี่..ข้าไม่อยากเลือดเย็นแบบพ่อข้า ป่าเถื่อนแบบนั้นข้าไม่เอาหรอก..
:
:
ชายหนุ่มตัวโตพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา...
:
:
:
แบม:ต่อให้เจ้าต้องเป็นพระราชา นั่นไม่ได้แปลว่าเจ้าจะเป็นเช่นพ่อเจ้า..เจ้าเลือกปกครองได้นี่...เจ้าอย่างปกครองแบบไหนย่อมทำได้ เพราะเจ้าคือพระราชา แต่สิ่งที่แย่กว่า..คือเจ้าคิกที่จะหนีความรับผิดชอบของตนเองนะ...
:
:
:
เสียงนุ่ม..ที่ฟังดูลื่นหูถูกเปล่งออกมาเพื่อเตือนสติคนตรงหน้าที่มียศเป็นถึงเจ้าชาย...แต่กลับคิดจะหนีภาระหน้าที่ของตนซะเอง..
:
:
:
มาร์ค:อืม..ขอบคุณข้าไม่หนีเเล้ว
:
:
รอยยิ้มจางๆถูกส่งไปให้ร่างบางที่นั่งอยู่ตรงข้างตน..คำพูดไม่กี่ประโยคนั่นมันทำให้ตนคิดอะไรได้ไม่น้อยเลย...
:
:
แบม:ข้าดีใจนะ..ที่เจ้าชวนข้าหนีหน่ะ..เพราะถ้าไปชวนคนอื่นข้าจะโกรธเจ้ามากๆเลย
:
:
ร่างบางเมื่อรับรู้ได้ว่าร่างใหญ่นั่นเริ่มฉุดคิดได้เเล้ว ก็แกล้งยียวนกวนประสาททันที...
:
:
มาร์ค:ก็ถ้าไม่ไปกับเจ้า ข้าก็เหงาสิ
:
:
คำพูดที่ดูกวนๆนั่น แต่ทำใจดวงน้อยๆของร่างบางเต้นแทบไม่เป็นจังหวะเลย..
:
:
แบม:ฮา..รับข้าไปอยู่ในใจแล้วสิ
:
:
:
เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ...รอยยิ้มที่ยิ้มจนเห็นฟันครบทุกซี่ ใบหน้าแดงกล่ำราวกับมะเขือเทศ ถูกส่งไปให้ร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างตน...
:
:
:
มาร์ค:เดี๋ยวเถอะ!
:
:
มือหนาจับเข้าที่กลุ่มผมของคนตัวเล็กพร้อมกับยีมันเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว...
:
:
แบม:อย่าแกล้งข้าสิ..ผมเสียทรงหมดแล้ว
:
:
:
มือบางจับเข้าที่ผมของตน..พร้อมกับใช้สองมือจัดไปมา ใบหน้าหวานมุ่ยลงนิดหน่อยเป็นเชิงบอกว่า เลิกแกล้งตนได้เเล้ว..
:
:
:
มาร์ค:ข้าขอนอนหน่อย...
:
:
ใบหน้าคมซบลงที่ตักนิ่มของร่างบางอย่างเอาแต่ใจ..มือหนาโอบรัดเอวบางไว้แน่น...
:
:
แบม:มีอะไรไม่สบายใจก็บอกข้าได้นะ
:
ถ้อยคำที่เคลือบไปด้วยความเป็นห่วงถูกส่งออกไป..
:
:
มาร์ค:เรื่องการแข่งนั่นแหละ..ข้ากลัวท่านพ่อจะเล่นไม่ซื่ออีก
:
:
เรื่องนี้คงเป็นเรื่องที่องค์ชายห่วงเป็นอันดับหนึ่งเลยสินะ..ถึงได้ถูกระบายออกมาอย่างนั้น
:
:
แบม:อือ..ข้าก็เดาท่านพ่อเจ้าไม่ออกเหมือนกัน
:
:
ร่างบางที่แทบเดาเกมการแข่งรอบต่อไปไม่ออกเลย ถึงแม้รอบแรกมันจะดูโหดร้าย..แต่รอบสองอาจจะเบาลงก็ได้นี่เนอะ..
:
:
:
มาร์ค:. . . .
:
แบม:นี่..ถ้าข้าไม่ชนะเเล้วต้องตายในเกมนี้เจ้าจะทำยังไง..
:
:
คำถามที่อยากฟังคำตอบมากที่สุดจากปากของคนสำคัญที่นอนอยู่บนตักนิ่มของตน..
:
:
มาร์ค:ถ้าเจ้าแพ้ข้าก็คงต้องแต่งกับคนที่ชนะนั่นแหละ..
:
:
คำตอบถูกเปล่งออกมา..คนรอฟังหน้าหงอยลงทันที ข้าคิดไปเองอีกเเล้วสินะ..
:
:
มาร์ค:แต่ข้าก็จะไม่ลืมเจ้านะ..ข้าจะเก็บเจ้าไว้ในความทรงจำที่ดีที่สุดของข้าเลย..
:
:
:
ร่างใหญ่ตอบคำถามทั้งหมดตามที่ใจของตนสั่งมา..ใบหน้าคมแหงนหน้ามองใบหน้าหวานที่ก้มงุดต่ำลงเพราะคำตอบแรกของตน..
:
:
:
สายตาทั้งสองสบกันอย่างบังเอิญ..ถึงแม้ตนจะไม่รอดออกมา..แต่ก็คุ้มแล้วที่ตนนั้นได้เข้าไปอยู่ในใจหรือแม้แต่ความทรงจำของคนที่ตนรัก...
:
:
:
แบม:อือ..ขอบคุณนะ แค่นี้ก็พอแล้ว
:
:
ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มบาง..ที่ส่งไปให้คนที่ตนสบตาด้วย...
:
:
มาร์ค:ข้าของีบสักพักนะ...อยู่กับเจ้าเเล้วข้าสบายใจ
:
:
:
ร่างใหญ่พูดออกมาแบบนั้น..พร้อมกับหลับตาลงทันที..ใบหน้าอันหล่อเหลา..สันจมูกโด่งดูมีสเน่ห์ ริมฝีปากอิ่ม ตอนหลับทำเอาร่างบางมองอย่างไม่อยากละสายตาออกจากใบหน้าของคนรักของตนเลย...
:
:
:
แต่พอมองนานๆแล้วก็ง่วงเหมือนกันนี่สิ...
:
:
ร่างบางเคลิ้มหลับไปอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าหวานซบลงกับอกแกร่ง...ที่คนตัวโตนั้นนอนหลับอยู่...อย่างไม่รู้ตัว
:
:
การได้มองคนที่ตัวเองรักใกล้ๆแบบนี้..มันมีความสุขเสียจนอยากจะหยุดเวลาไว้นานๆ...เท่าที่ตนจะทำได้เลย...