รักกลิ่นเลือด nc19++++

Ep.12

องค์หญิงอาเดลที่ผ่านเข้ามาได้สำเร็จก็เริ่มคิดวางแผนทันที..โดยการแข่งขันครั้งนี้นางก็ยังมีเบี้ยอีกสองถึงสามคนคอยหนุนหลัง และมีริชาร์จที่คอยสนับสนุนอยู่ไม่ห่าง.. อย่างลับๆ..
:
:
:
อาเดล:พวกแกสองคนเอาเงินนี่ไป เเล้วสาบานว่าจะจงรักภักดีกับข้า..
:
:
สาวคนแรก:เพคะ องค์หญิงอาเดล
:
สาวคนสอง:รับทราบเพคะ..
:
:
:
พวกนางรับถุงผ้าสีขาวที่มีเงินอยู่ไม่น้อยมาไว้ในมือ...ก่อนที่จะคอยช่วยเเละสนับสนุนองค์หญิงอา
เดลอย่างนั้น...
:
:
:
อาเดล:ตายแทนก็ต้องยอม...
:
:
หญิงสาวสองคนอึกอัก..ที่จะตอบคำถามข้อนี้แต่ด้วยความโลภและรับเงินมาเเล้วตึงตกลงทันที...
:
:
:
อาเดลเห็นดังนั้นก็เดินไปกินอาหารและเข้าพักตามปกติ
แต่ดูตะเอาเปรียบไปบ้าง...เพราะนางให้สินบนคนครัว นางไม่กินอาหารระดับเดียวกับพวกชั้นต่ำ..หรือคนที่ร่วงแข่ง..
:
:
:
นางขอให้แม่ครัวช่วยทำอาหารที่ดีกว่านั้นขึ้นมาและนางได้รับเพียงผู้เดียว..
:
:
:
ส่วนเรื่องห้องนอน...อาเดลยอมนอนกับสาวสองคนนั้นเพื่อป้องกันอันตรายจากภายนอก..แต่ตนก็ติดสินบนอีกตามเคย โดยใช้ความเป็งองค์หญิงแอบอ้าง..
:
:
:
นางนอนบนเตียง..ส่วนทุกคนรวมถึงร่างบางนั้นต้องนอนกับพื้นและมีเพียงผ้าปูผืนบางกับหมอนหนึ่งใบและผ้าห่มให้เท่านั้น...
:
:
:
ด้านพระราชาที่ดูสนุกกับเกมการแข่งขันครั้งนี้ไม่น้อยเลย..กลิ่นเลือดคละคลุ้งไปทั่วการประลองนี่..ไม่มีใครห้ามเกมที่ดูดิบเถื่อนนี่ได้เลยสักคน...
:
:
:
เช้าวันต่อมาทุกคนต้องรีบตื่นเเละมารวมตัวกันทันที ที่หน้าแท่นประลอง..พระราชายืนประจำที่เพื่ออธิบายด่านแรกของการแข่งขัน...
:
:
:
พระราชา:หึ...พวกเจ้าคงไม่ได้กินข้าวกันหล่ะสิท่าในเช้านี้..ข้าเตรียมอาหารเลิศรส ไว้ที่ห้องโถงเเล้วพวกเจ้าเชิญเข้ามาได้เลย...
:
:
:
พระราชาเอ่ยแค่นั้นก่อนที่ประตูบานใหญ่จะถูกเปิด..ทุกคนวิ่งกรูกันเข้าไป...ร่างน้อยๆปลิวไปตามแรงของคนที่พากันวิ่งเข้าไป..
:
:
:
ภายในถูกประดับด้วยไฟด้วงเล็กดวงน้อย..เดินเข้าไปก็จะพบกับโต๊ะตัวยาว..ที่วางอาหารไว้เต็มโต๊ะ อาหารมากมายน่ากิน..ราวกับเจ้าหญิง.. ทั้งคาวและหวานไม่ขาด...
:
:
:
พระราชาเดินมานั่งที่หัวโต๊ะ..ก่อนที่จะให้ทุกคนลงมือกินอาหารที่วางบนโต๊ะนั่น...
:
:
พระราชามองการกระทำของผู้เข้าแข่งขันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์...
:
:
:
ร่างบางและเพื่อนอีกสองคนนั่งลงที่เก้าอี้อย่างนิ่ง..เพื่อมองดูจานอาหารตรงหน้า...เพื่อนที่ร่วมการแข่งขันต่างลงมือกินอาหารจานโตที่วางอยู่...
:
:
:
ร่างบางมองดูอย่างงงๆกับหลายคนที่กินอาหารตรงหน้าอย่างมูมมามและหิวโหย...
:
:
ร่างบางเอื้อมมือหยิบซุปตรงหน้ามาวางไว้หน้าตน..และใช้ช้อนตักเข้าปากเพื่อลิ้มรสเพียงนิดหน่อย..
:
:
เพื่อทั้งสองของตน..ก็หยิบขนมปังเเละผลไม้ตรงหน้ามาเพื่อทาน...
:
:
:
องค์หญิงอาเดลที่เห็นอย่างนั้นก็เอะใจ..ว่าทำไมอยู่ดีๆถึงนำอาหารมากมายขนาดนี้มาให้พวกผู้เข้าแข่งขันทาน..นางจึงให้หญิงสาวผู้ภักดีของนางคนแรก..กินแซนวิชตรงหน้านางให้หมด..เพื่อดูว่าในอาหารนี่จะมีของแปลกปลอมหรือไม่...
:
:
:
ผลปรากฏว่านางไม่เป็นอะไร..อาเดลจึงให้หญิงสาวคนนั้นกินทุกอย่างที่นางอยากกิน..และห้ามไม่ให้สาวผู้ภักดีอีกคนทาน..เพราะถ้ามีอะไรตุกติก..นางจะไม่มีคนคอยหนุนหลัง...
:
:
:
ไม่นานยาก็ออกฤทธิ์...หลายคนชักเกร็ง..น้ำลายฟูมปาก..บางรายก็ดิ้นทุรนทุรายกับพื้นห้องโถง...และสิ้นใจในที่สุด..รวมถึงคนใช้ของอาเดลด้วยเช่นกัน..
:
:
:
ร่างบางที่ตักเข้าปากไปเพียงเเค่คำเดียว..ก็รีบวางช้อนทันที...
:
:
พระราชาหัวเราะล่า..ให้กับความทรมานตรงหน้าอย่างบ้าคลั่ง...ฮา...ฮา...ฮา....
:
:
อาเดล:หมายความว่ายังไง...
:
:
อาเดลไม่พอใจ..ที่ตนต้องเสียเบี้ยของตนไปอีกหนึ่งคนจึงถามขึ้น...
:
:
:
พระราชา:ในอาหารพวกนั้นล้วนแต่มียาพิษทั้งหมด..ยกเว้นซุปและผลไม้... ยาพิษนี่ออกฤทธิ์หลังจากกินเข้าไปทันที...โดยมันจะเริ่มทำลายระบบในร่างกาย...และลุกลามไปเรื่อยๆ จนตาย..
:
:
:
พระราชาพูดออกมาอย่างไม่รู้สึกผิดอะไร..ร่างบางที่ได้ฟังก็รู้สึกช็อกไปใหญ่...โหดร้ายเกินไป...ไว้ใจไม่ได้จริงๆ....
:
:
:
พระราชา:พวกเจ้าที่ไม่ยอมกินอาหารจานโต ราคาแพงพวกนี้ ฉลาดมาก... ข้าคงไม่ต้องการสะใภ้ที่เห็นแก่ทรัพย์สมบัติของข้าหรอก..ตะกูมตะกามแบบนี้...สมควรตาย...
:
:
:
พระราชา:พวกเจ้าที่เหลือถือว่าผ่านด่านที่หนึ่งเเล้ว..จงกลับไปยังที่พักซะ!
:
:
ร่างบางตะลึงกับคำพูดตรงหน้าที่ได้ฟัง..นี่มันอะไรกันฆ่ากันทางอ้อมอย่างนี้เลยหรือ...
:
:
อาเดลที่ได้ยินดังนั้น..ก็ดีใจเพราะนี่เป็นวิธีง่ายๆที่ตนจะจัดการคู่แข่งออกไป..
:
:
ทุกคนลุกขึ้นออกจากเก้าอี้และเดินออกไปยังห้องพักของตน..
:
:
:
ร่างบางเดินออกมาพร้อมเพื่อนอีกสองคนของตน..อย่างตกใจ..ทุกคนพูดไม่ออกกับการกระทำของพระราชาเป็นอย่างมาก...
:
:
ซานะ:ข้าอยากขอบคุณตัวข้าเสียจริง ที่ไม่ตะกละกินเข้าไป..
:
แบม:โหดร้ายที่สุด
:
ไอรีน:ไม่มีทางไว้ใจความใจดีนี่ได้เลยสินะ...
:
แบม:หลอกลวงทั้งหมด..
:
ซานะ:เรารีบกลับห้องกันเถอะ..ไม่งั้นคงโดนลอบฆ่าแน่ๆ
:
ไอรีน:ไปๆๆ
:
ทั้งสามรีบเดินเข้าไปพักในห้องของตนทันที..
:
:
ร่างบางที่ขอออกมาเดินเล่นบริเวณรอบๆที่พักเพื่อสำรวจอาณาเขตนี่...
:
:
:
ร่างน้อยๆเดินลัดเลาะตามทางเดินมาเรื่อยๆผ่านมาทางข้างหลังก็พบกลับป่าไม้..ที่ดูไม่ลึกมากนัก..ร่างบางเดินเข้าไปเพื่อดูว่าข้างในนั้นมีอะไร..
:
:
:
คนตัวเล็กหยุดเดินและมองหญิงสาวร่างบางตรงหน้าเขาคุ้นคนตรงหน้าเป็นไหนไหน...หญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลสลวยปลิวสไวพริ้วไปตามแรงลมของขอบหน้าผา...
:
:
:
คนตัวเล็กมองร่างบางตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ..ไม่นานคงตรงหน้าเมื่อรู้สึกว่ามีคนกำลังจ้องมองมาที่ตน..ก็หันมาทันที..นัยตาสีม่วงอมแดงกล่ำสบเข้ากับนัยตาสีฟ้าครามอย่างตั้งใจ..
:
:
:
คนตัวเล็กเห็นดังนั้นก็หลบมองพื้นทันที...สายตานี่มันเกินไป..หน้าตาสะสวยแต่สายตากลับเย็นชาเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่...เขาสู้ไม่ไหว..แต่จะให้เงียบใส่ก็ดูเสียมารยาทใส่อีกฝ่ายไปหน่อย...
:
:
:
แบม:ขะ..ข้าขอโทษไม่ได้ตั้งใจจะจ้องเจ้า
ร่างบางรีบขอโทษขอโพยอย่างนอบน้อม..ใบหน้าหวานก้มงุดเข้ากับลำตัวอย่างห้ามไม่ได้..
:
:
:
หญิงสาว:หึ...เจ้านี่นะ..
หญิงสาวสวยหันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนเยือกเย็น..ใบหน้าหวานค่อยๆเงยขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อมองดู
:
:
:
แบม:ข้าขอโทษ..ขอโทษจริงๆ
คนตัวเล็กรู้สึกผิดที่ตนมารบกวนเวลาส่วนตัวของคนตรงหน้า...
:
:
หญิงสาว:เจ้าแบมแบมสินะ...ข้าชื่อคาร่า
หญิงสาวแนะนำตัว ตนดูรู้จักคนตรงหน้าไม่น้อยเลย
:
:
แบม:รู้จักชื่อข้าได้อย่างไง
คนตัวเล็กถามออกไปด้วยความสงสัย
:
:
คาร่า:ไม่มีใครไม่รู้จัก หลานรักท่านย่าที่หนีตามผู้ชายมาถึงเมืองนี้ ยอมจากบ้านจากเมืองมาเพราะมาแข่งขันเกมบ้าๆนี่
:
:
:
สาวร่างบางตรงหน้า..พูดสิ่งที่ตนนึกคิดออกมาอย่างเปิดเผย...
:
:
:
แบม:เจ้าเป็น...
คนตัวเล็กกลืนคำถามนั่นลงคอไปอย่างรวดเร็ว..ในใจกังวลห่วงแต่คนตัวโต...
:
:
:
คาร่า:หึ..แน่นอน
หญิงสาวตรงหน้าสะแหยะยิ้มหวานที่เย็นยะเยือกออกมาส่งให้ร่างน้อยๆตรงหน้า
:
:
:
แบม:เจ้ามาทำไม!
คนตัวเล็กถามออกไป..ใจเขาสั่นไม่ไหวเเล้ว..
:
:
คาร่า:ฆ่ามาร์คต้วนของเจ้าไง..เจ้าจะได้กลับเกาะได้ ท่านย่าส่งข้ามาเก็บผู้ชายที่เจ้าหนีตามเขามาไง
:
:
:
หญิงสาวตรงหน้าตอบกลับด้วยท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร...ต่างกับคนที่ได้ฟังคำตอบเขาร้อนจิตร้อนใจไปหมด..ห่วงมาร์คต้วน..ห่วงคนตัวโต..
:
:
:
แบม:ไม่! ข้าไม่ยอมข้ารักเขา
ร่างเล็กดื้อรั้น..ตอบกลับไปอย่างที่ใจคิด
:
:
คาร่า:ก็คอยดูละกัน ข้าชนะการเเข่งนี่เมื่อไหร่ มาร์คต้วนของเจ้าก็ตายเมื่อนั้น...
:
:
:
สาวร่างบางพูดจบก็เดินออกไปทันที..ทิ้งไว้ก็แต่คนตัวเล็กที่แทบล้มทั้งยืน..เขาจะปกป้องคนรักของเขาอย่างไรดี..ถ้ามาร์คต้วนรู้หล่ะ..ว่าตนเป็นเงือก เขาจะยังพูดกับข้า..คุยกับข้า กอดข้า เหมือนเดิมไหมม
:
:
:
ร่างบางคิดไปต่างๆนานา จนน้ำสีใสไหลออกจากตาอย่างไม่รู้ตัว..เขากังวลไปหมด..กลัวว่าจะไม่ชนะ..ถ้าตนตายมันก็ยังดีเสียกว่า...
:
:
:
ความคิดตีกันยุ่งเหยิง...แต่มือบางก็ต้องรีบปาดน้ำตาลวกๆเพราะทางราชวังได้ประกาศเรียกรวมเหล่าผู้แข่งขันที่ลานประลองเสียก่อน...
:
:
:
ร่างบางวิ่งออกไปอย่างรีบร้อน..เมื่อพ้นเขตป่าไม้นั่นก็พบกับเพื่อนของตนอีกสองคนที่เหมือนกำลังมองหาใครอยู่..
:
:
:
แต่พอเห็นตนทั้งคู่ก็รีบวิ่งเข้ามาหาคนตัวเล็กทันที..และทั้งสามก็รีบวิ่งไปยังลานที่พระราชาเรียกรวม..
:
:
เมื่อทั้งสามมาถึงก็พบกลับพระราชาที่ยืนอยู่ประจำตำแหน่งของตน..โดยที่รอบนี้เสด็จมาเพียงคนเดียว..
:
:
เมื่อทุกคนมากันพร้อมเพียง..คำพูดที่แสนคุ้นเคยก็ถูกเปล่งออกมาทันที..
:
:
พระราชา:หึ..พวกเจ้าเหลือกันแค่สิบกว่าคนเอง..คิดถึงครอบครัวของพวกเจ้ากันหล่ะสิ..ข้าให้เวลาสองวันหลังจากนี้ กลับไปเยี่ยมครอบครัวของเจ้าซะ..
:
:
:
แบม:จะมีแผนอะไรอีกไหมเนี่ย..
ร่างเล็กพรึมพรำออกมาอย่างห้ามไม่ได้...
:
:
:
พระราชา:ใครกลับมาช้ากว่าที่ข้ากำหนดมันผู้นั้นหมดสิทธิ์ในการแข่งทันที..และเมื่อออกไปเเล้วพวกเจ้าก็ยังคงต้องรักษาพรหมจรรย์ของเจ้าไว้ให้ดี...
:
:
:
คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคแต่ก็ถูกเคลือบไปด้วยคำขู่มากมาย..ความไม่ไว้ใจซึ่งคำพูดนั่น..ความโหดร้ายทารุณที่สัมผัสได้...
:
:
:
แบม:พวกเจ้าจะกลับไหม...
ร่างบางถามเพื่อนของตนที่ยืนฟังอยู่ด้วยกัน..
:
:
ไอรีน:อืม..ว่าจะออกไปเยี่ยมแม่สักวันหน่ะเเล้วค่อยกลับเข้ามา..
:
ซานะ:ว่าจะไปเยี่ยมน้องชายเเล้วแบมหล่ะ
:
:
:
แบม:คงไม่หล่ะ..ข้าไม่มีบ้านอยู่ที่นี่เลยข้ามาจากเกาะ
ร่างเล็กตอบกลับด้วยท่าทางเศร้าเล็กน้อย..แต่ในใจนั้นกลับห่วงคนตัวโตเสียมากกว่า..
:
:
:
ซานะ:งั้นข้ากลับไปเก็บของก่อน ไอรีนไปไหม
:
ไอรีน:อือๆคิดถึงครอบครัวจะเเย่เเล้ว
:
:
:
ร่างบางที่ได้ยินดังนั้นก็ขอแยกตัวออกมาทันที..ตนไม่อยากไปเกะกะทั้งสองที่จัดของเพื่อเตรียมกลับบ้าน ร่างเล็กจึงเดินมายังสวนรอบนอกของปราสาท..
:
:
:
เพื่อออกมาพักผ่อนและคิดเรื่องที่คาร่าพูด..คนอื่นๆนั้นเมื่อได้ฟังต่างก็แยกย้ายกลับเมือง บ้างก็ยังอยู่ต่อไม่ไปไหน เช่นเดียวกับองค์หญิงอาเดล ที่กลับเข้าไปที่ปราสาทเพื่อติดต่อริชาร์จ...
:
:
:
ร่างบางทอดกายลงบนผืนหญ้านิ่ม..แผ่นหลังบางที่ถูกเสื้อผ้าหุ่มอยู่สัมผัสกับพื้นหญ้า..กลิ่นอายของธรรมชาติทำให้คนตรงหน้ารู้สึกดีไม่น้อย...อา...ข้าต้องทำยังไงดี..
:
:
:
ไม่ทันทีร่างน้อยๆจะได้นอนพักอย่างสมใจ..ก็ถูกมือหนาฉุดแขนบางของตนให้ลุกขึ้นจากนอนนั่น..และลากร่างน้อยที่ไม่ทันตั้งตัวนั่นเข้าไปยังที่ลับตาคนทันที...
:
:
:
แบม:เจ้า!!!
ร่างบางที่ตั้งสติได้..ก็รับรู้ได้ถึงชายตรงหน้าที่ฉุดกระชากลากถูตนมา...ก็รีบเอ่ยปากขึ้นอยากตกใจทันที..
:
:
:
มาร์ค:กลับบ้านกลับเกาะไปซะ..ใช้โอกาสนี้กลับไปซะ
คนตัวโตพูดออกมาอย่างรีบร้อน..
:
:
แบม:ไม่เอา..ข้าอยากอยู่กับเจ้าข้าต้องชนะ
ร่างบางพูดขึ้นมาอย่างเอาจริงเอาจัง
:
:
:
มาร์ค:เจ้าไม่รักตัวเองบ้างหรอ..จะห่วงข้าทำไมข้าจะแต่งกับใคร รักไม่รักข้าก็ต้องทำ กลับไปซะข้าไม่อยากให้เจ้าเดือดร้อน..
:
:
:
ชายหนุ่มตัวโตตรงหน้าพูดออกมาอย่างชัดเจน..ต่อให้อยากผลักไสไล่ส่งขนาดไหนแต่ในใจก็ยังคงเป็นห่วงอยู่..ไม่อยากให้คนตรงหน้าของตนเอาชีวิตมาเสี่ยงแบบนี้...
:
:
:
แบม:รักสิ..ข้าหน่ะรักตัวเอง แต่น้อยกว่าที่ข้ารักเจ้า ข้าอยู่เพราะข้ารักเจ้า..
:
:
:
ร่างบางตรงหน้าพูดจบก็โผเข้ากอดคนตัวโตทันที..ใบหน้าหวานซุกลงที่อกแกร่ง...ไขว่คว้าความอบอุ่น โหยหา และความคิดถึงอย่างห้ามไม่ได้..
:
:
:
มือแกร่งโอบร่างบางตรงหน้าที่กอดตนแน่น..กระชับให้แน่นขึ้น
:
:
มาร์ค:เจ้าเหนื่อยไหม..
คนตัวโตถามออกไปในขณะที่มือหนายังโอบกอดคนตรงหน้าไว้อยู่..
:
:
:
แบม:ไม่หรอก..อยู่นี่ข้าก็นั่งๆนอน แต่ก็กลัวภารกิจของพ่อเจ้าเหมือนกัน..
ร่างบางตอบกลับในขณะที่ใบหน้าหวานยังก้มงุดอยู่ที่อกแกร่ง...
:
:
:
มาร์ค:เพราะข้ากลัว..ข้าไม่อยากให้เจ้าเสี่ยง
มือหนาคลายอ้อมกอดให้หลวมเพื่อให้คนตรงหน้าได้หายใจหายคอ...
:
:
แบม:ถ้ารู้ตัวตนของข้า..จะยังกอดข้าแบบนี้ไหม
คนตัวเล็กถามออกไป..
:
:
มาร์ค:กอดสิ...
:
:
แบม:ข้ารักเจ้านะ..ถ้ารู้แล้วจะไม่รักข้า จะรังเกียจข้า ก็บอกข้านะ..ข้าจะยอมแพ้ เพราะต่อให้ข้าชนะเจ้าต้องรังเกียจข้าเป็นแน่..
:
:
:
คนตัวเล็กตอบออกไปแม้ในใจจะกลัวมากก็ตาม กลัวการตัดสินใจของตน..กลัวว่ามันจะผิดพลาด ตนกลัวไปหมด...แต่ปิดไว้ก็ไม่ใช่เรื่องดี ถ้าคาร่าตัดหน้าเเล้วบอกก่อน ตนคงแย่...
:
:
:
มาร์ค:. .
:
:
แบม:พาข้าไปที่ทะเลที..ทะเลที่ข้าไปกับเจ้า
คนตัวเล็กร้องขอ...จากใจ
:
:
คนตัวโตไม่ขัดอะไร..จึงพาคนตัวเล็กตรงหน้าเดินออกมายังทางลัดข้างหลังเพื่อมาที่คอกม้าของตนทันที..
:
:
:
ม้าตัวโปรดถูกนำออกมาโดยชายร่างสูง...ในขณะที่คนเฝ้าคอกม้านั้นไปพักกลางวันกันหมดเเล้ว..ร่างทั้งสองควบม้าไปยังชายหาดทันที...
:
:
แต่การไปครั้งนี้ก็หนีพ้นสายตาขององค์หญิงอาเดลไปได้เพราะคงกำลังวุ่นวายเรื่องที่ตนไปพบริชาร์จ..
:
:
ไม่นานร่างทั้งสองก็มาถึงยังชาดหาดที่ตนเคยมาเมื่อครั้งก่อน...ร่างบางลงม้าอย่างรีบร้อน..ตนคิดถึงที่นี่จะแย่เเล้ว ที่ที่จากมา ที่ที่ตนคุ้นเคย...
:
:
คนตัวตัวเห็นดังนั้นก็รีบลงตามมาทันที...
:
มาร์ค:ให้ข้าหันหลังไหม..
คนตัวโตถามคำถามอย่างเคย..เพราะตนมักถูกสั่งด้วยสิ่งนี้เสมอ...
:
:
:
แบม:อื้อ...
ร่างบางตอบกลับไป..พรางรีบถอดเสื้อผ้าของตนและลงทะเลทันที...
:
:
:
ร่างเล็กที่ดำดิ่งลงสู่ก้นมหาสมุทร..ขาเรียวเริ่มเปลี่ยนเป็นหางอย่างสมบรูณ์..เพราะตนไม่ได้แช่น้ำนาน การว่ายน้ำไปเรื่อยๆคือสิ่งที่ตนโหยหาเป็นที่สุด..
:
:
:
ร่างบางไหว้วนไปมา..และจึงรีบว่ายขึ้นเหนือน้ำทันที..
คนตัวเล็กค่อยๆขยับขึ้นมาบนพื้นทรายโดยที่ขาของตนนั้นยังคงเป็นหางอยู่...
:
:
:
คลื่นทะเลซัดเข้าหาร่างบาง..ท่อนบนที่เปลือยป่าวเผยให้เห็นผิวพรรณที่ขาวอมชมพู..ท่อนร่างที่เป็นหางยาวราวกับเงือก...
:
:
:
แบม:หันมามองข้าสิ...
คนตัวเล็กพูดออกไป..ในใจก็ยังกระตุกรัวเพราะกลัวคำตอบของคนตรงหน้า...
:
:
มาร์ค:......
:
:
:
:
ร่างหนาที่หันมาเห็นร่างที่แท้จริงของคนตรงหน้านั้นก็แทบไปไม่เป็น ความเป็นห่วงที่มันหน่วงอยู่ในใจ เหมือนถาโถมทับตนลงมาหนักว่าเดิม.. ความกลัวพัดเข้ามาราวกับพายุโหมกระหน่ำ...คำพูดแสนเย็นชาของพ่อตนสอดแทรกมากับพายุนั่นอย่างรุนแรง...
:
:
:
แบม:รังเกียจข้าสินะ...
น้ำสีใสแทบไหลออกมาจากนัยตาสีฟ้าคราม..เพราะความเงียบของคนตรงหน้านั่น..
:
:
:
มาร์ค:ไม่เลย..ข้าแค่..
:
:
:
คนตัวโตพูดออกมาอย่างติดขัด..ก่อนที่ร่างหนาจะพุ่งตัวเข้าไปโอบกอดคนตรงหน้าที่ท่อนร่างนั้นยังคงเป็นหางอยู่....
:
:
:
น้ำสีใสไหลออกจากนัยตาสีฟ้าคราม..คำตอบของคนตรงหน้ามันชัดเจน...เขาดีใจที่ตัดสินใจบอกความลับนี้แก่มาร์คต้วนไป...
:
:
:
แบม:ข้า...
:
มาร์ค:ไม่ต้องพูดเเล้ว...
คนตัวโตกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น...
:
แบม:เก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะ..ข้าขอ
:
:
มาร์ค:ข้าสัญญา..ข้าจะปกป้องเจ้าจากพ่อของข้า
คนตัวโตพูดออกมา..แต่ภายในใจก็ยังคงคิดหนักเพราะถ้าท่านพ่อรู้เรื่องนี้แบมแบมคงไม่ปลอดภัยแน่...
:
:
:
แบม:ขอบคุณนะ..ที่ไม่รังเกียจข้า..
คนตัวเล็กตอบกลับไป...หางยาวเมื่อครู่ก็กลับกลายเป็นขาเรียวดังเดิมเเล้ว...
:
:
:
มาร์ค:ระวังพ่อข้าไว้นะ..ท่านสงสัยเจ้าเป็นแน่..
ทุกคำพูดถูกเคลือบไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย...
:
:
:
แบม:ข้าจะระวัง..ขอบคุณจริงๆที่ไม่รังเกียจข้า ข้ากลัว..
ร่างบางพูดสิ่งที่ตนคิดออกมาอย่างไม่ปิดบัง ตนไม่อึดอัดที่ต้องปิดปากเงียบอีกเเล้ว..
:
:
:
มาร์ค:ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน..ทั้งๆที่เจ้าไม่ใช่คนข้าควรจะเกลียดเจ้า..แต่ใจข้ากลับบอกว่าเจ้าคือคนที่ควรปกป้อง
มันสั่งให้ข้าปกป้องเจ้าซะงั้น....
:
:
:
คนตัวโตพูดออกมาตามที่ใจของตนนั้นคิด..ทุกคำพูด พูดออกมาอย่างไม่เคอะเขิน มันจริงใจและซื่อตรง..
:
:
:
แบม:ขะ..ข้าไปไม่เป็นเลย..
ใบหน้าหวานร้อนผ่าวขึ้นมา..สีแดงระเรื่อราวกับมะเขือเทศถูกแต่งแต้มบนแก้มนิ่มอย่างห้ามไม่ได้...
:
:
:
มาร์ค:รีบใส่เสื้อผ้าซะ!
:
:
:
แบม:อืออ...
ถึงจะตอบแบบไม่เต็มใจ แต่ก็แอบยิ้มและแอบดีใจกับการตัดสินของตนไม่น้อย...มันดี..ต่อให้ต้องแพ้ ตนก็ได้เข้าไปอยู่ในใจของคนที่ตนรักแล้ว..มันมากเกินพอเเล้ว..
:
:
:
ไม่นานร่างบางตรงหน้าก็รีบใส่เสื้อผ้าของตนที่วางไว้ตรงโขดหิน มาสวมใส่ทันที..เมื่อเสร็จทั้งคู่ก็รีบกลับไปยังปราสาทของตน..มิฉะนั้นจะต้องมีคนสงสัยเป็นแน่..