รักกลิ่นเลือด nc19++++

Ep.15

คนตัวเล็กที่วิ่งมาโดยไม่คิดถึงจุดหมายปลายทางสักนิด ใบหน้าหวานร้องไห้ฟูมฟาย..น้ำสีใสไหลออกจากหน่วยตาไม่หยุดหย่อน...ทางข้างหน้าเริ่มเลือนลาง...
:
:
:
เพราะน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด..ฮึก...ฮือ..ต่อให้คำพูดมันจะจริงแค่ไหน..แต่ตนก็ขอแค่โกหกตัวเองเพื่อให้ตนนั้นมีความสุข ต่อให้ตื่นขึ้นมาเเล้วจะพบว่าทั้งหมดมันก็แค่ความฝันหรือตนกำลังหลอกตัวเองก็เถอะ...
:
:
:
สองขาเรียววิ่งมาไม่หยุด...แม้ม่านน้ำตาจะปิดกั้นระยะทางข้างหน้าแต่ก็รู้ว่า...ตนนั้นชนอะไรเข้าอย่างจัง..
:
:
แบม:โอ้ย...
:
:
:
เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกว่าหน้าผากมนของตนนั้นชนกับอะไรเข้าอย่างจัง...มือบางรีบยกขึ้นมาปาดน้ำตาเพื่อที่จะได้มองดูของตรงหน้าให้ชัดขึ้น...
:
:
:
ริชาร์จ:เจ้าร้องไห้หรอ...
:
:
:
ชายหนุ่มรูปงามร่างกายกำยำเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กนั้นวิ่งมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา..และชนเข้าที่อกแกร่งของตนอย่างจัง...
:
:
:
แบม:ฮึก...ขะ..ข้าขอโทษ..
:
:
:
คนตัวเล็กเอ่ยบอกทั้งน้ำตา มือบางก็ยกหยิบนิ้วเรียวสวยขึ้นมาปาดน้ำสีใสที่ไหลออกมาไม่หยุด...เพื่อให้มองชายหนุ่มตรงหน้าได้ชัดเจนขึ้น...
:
:
:
ริชาร์จ:เป็นอะไรทำไมเจ้าร้องไห้มาหล่ะ..
:
:
:
เสียงทุ้มนุ่มที่ไม่คุ้นหูถามขึ้นอย่างเป็นห่วงเป็นใย..มือแกร่งของคนตรงหน้าก็จับเข้าที่ไหล่มน..เพื่อไม่ให้คนตัวเล็กนั้นเดินหนีไป..
:
:
:
แบม:ขะ..ข้า...ฮึก..
:
:
:
คนตัวเล็กตอบออกมาเสียงสะอื้น..ใบหน้าหวานก้มต่ำลงน้ำสีใสที่ดูจะอยากให้เหือดแห้งแต่กลับไหลออกมาไม่หยุด ราวกับว่ายิ่งถูกถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ยิ่งเหมือนตอกย้ำแผลในใจเสมอมา...
:
:
:
ริชาร์จ:อือ..ไม่ต้องพูดแล้วก็ได้
:
:
:
แขนแกร่งดึงไหล่มนเข้ามาหาตน..ใบหน้าหวานซบลงพอดีกับอกแกร่งของชายที่ไม่คุ้นเคย...แม้จะไม่อบอุ่นเหมือนกับองค์ชายที่แสนคุ้นเคย..แต่ก็ผละออกไม่ได้..
:
:
:
ราวกับน้ำตาที่ไหลพรากนั้นกำลังไหลลงหนักกว่าเดิม..
มือแกร่งผละจากไหล่มนของคนตัวเล็กออกข้างหนึ่งก่อนที่จะจับเข้าที่กลุ่มผมของคนตัวเล็ก..และลูบปลอบอย่างอ่อนโยน...
:
:
:
ฮึก...เสียงสะอื้นที่พยายามเก็บกลืนลงคอเพื่อให้หยุดร้องไห้มีท่าทีว่าน้ำสีใสนั้นเริ่มเพลาลงเล็กน้อย...
:
:
ริชาร์จ:ไม่เป็นไรนะ..ข้าจะปลอบเจ้าเอง
:
:
:
เสียงทุ่มและใบหน้าคม ก้มลงพูดกับคนในอ้อมกอดที่ซบใบหน้าหวานลงกับอกแกร่งของตน..อย่างทนุถนอม..
:
:
แบม:อือ..ข้าขอโทษที่เดินชน
:
:
คนตัวเล็กพูดออกมาเสียงดังอู้อี้..เพราะใบหน้าหวานนั้นถูกกดจมลงกับอกแกร่ง..อย่างห้ามไม่ได้...
:
:
แต่ทว่า....
:
:
:
ผลัว...ปึก...ร่างที่กอดกันแน่นจน จมอกแกร่งก็ผละออกจากกันทันทีเพียงเพราะว่าที่องค์ชายนั้นกระชากออก หมัดหนักๆของหนุ่มรูปงาม สัมผัสที่ใบหน้าคมอย่างแรงด้วยความโมโห...ชายหนุ่มรูปร่างกำยำล้มลงกับพื้น เลือดสดสีแดงสด..ไหลออกมาจากที่มุมปากหยัก..
:
:
:
มือหนาจับเข้าที่ข้อมือบาง กระชากเข้ามาหาตนทันที...
:
มาร์ค:อย่ายุ่งกับคนของข้า อย่าหาว่าข้าไม่เตือน
:
:
เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นอย่างโมโห..อารมณ์ที่ถูกกดไว้ถูกปลดปล่อยออกมาด้วยหมัดนั่น...
:
:
คนตัวโตพูดไว้แค่นั้นและดึงข้อมือบางให้เดินตามตนไปทันที...
:
:
:
มาร์คต้วนที่เดินผ่านมาแถวนั้นเพื่อสงบสติอารมณ์ของตน ที่ไปฟาดงวงฟาดงากับคนตัวเล็กเมื่อเช้า..อารมณ์โมโหที่ถูกอัดอั้นไว้ไม่น้อย...ก็ถึงขีดสุดเมื่อมาเห็นคนของตนกำลังกอดกันแน่น..กับคนที่พร่ำเพ้อละเมอถึงเมื่อคืน....
:
:
:
จึงเดินตรงเข้าไปแยกทั้งคู่ออกจากกันทันที...และฉุดกระชากลากถู..คนตัวเล็กให้เดินตามตนมา...
:
:
:
ไม่นานคนคนตัวโตก็พอคนตัวเล็กมายังตำหนักท้ายวังของตน...คนตัวโตเปิดเข้าไปข้างในโดนผลักคนตัวเล็กเข้าไป..และตนค่อยๆเดินตามเข้ามา..มือหนาลงกลอนประตูไว้อย่างดี...
:
:
:
สายตาที่บ่งบอกว่าตอนนี้ตากำลังโมโหกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่น้อย..มือแกร่งจับเข้าที่ข้อมือบางและลากเข้ามาที่ห้องนอนที่แสนคุ้นเคยทันที...
:
:
:
มือหนาผลักร่างบางลงเตียงนิ่มอย่างแรง..ร่างเสือที่พร้อมขยำเหยื่อค่อยๆคลืบคลานเข้ามา..คนตัวเล็กถอยหนีอย่างฉับไว...ร่างเล็กตรงหน้าติดขยับหนีจนติดหัวเตียง..น้ำสีใสแม้จะไม่ได้ไหลพรากเหมือนก่อนหน้านั้น..แต่ก็ยังคงไหลออกมาไม่ขาด...
:
:
:
แม้คนตัวเล็กจะรู้สึกปลอดภัยที่ได้อยู่กับคนที่ตนรักแต่ครั้งนี้ตนกลับรู้สึกกลัวไม่น้อย...เพราะสายตานั่นที่จ้องมองตนมาอย่างไม่วางตา...
:
:
:
แบม:ขะ..ข้าขอโทษ..
:
:
:
คนตัวเล็กเอ่ยบอกแม้ใบหน้าหวานจะไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคนที่เข้ามาใกล้ตน..จนใบหน้าที่หล่อเหลาเข้ามาใกล้เสียจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนของตนตัวโต..
:
:
:
มาร์ค:ไปกอดกับมันทำไม..
:
:
:
คนตัวโตถามขึ้นแม้จะรู้สึกไม่สบอามรณ์สักนิด..ร่างของคนตัวโตตรงหน้าเข้ามาใกล้และจ้องมองร่างน้อยๆราวกับลูกไก่ในกำมือของตน...
:
:
:
แบม:ข้าก็แค่ร้องไห้..ละวิ่งไปชนริชาร์จ
:
:
ใบหน้าหวานก้มงุดมองต่ำ..เสียงใสปนสะอื้นตอบกลับออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
:
:
มาร์ค:ร้องไห้ทำไม มองหน้าข้าเวลาตอบหน่ะ..
:
:
มือหนาจับเข้าที่คางมนของคนตัวเล็กที่ก้มงุดให้เงยขึ้นเพื่อมองหน้าตน..
:
:
:
ใบหน้าหวานที่เงยขึ้นมา..ใบหน้าแดงกล่ำเพราะพิษน้ำตา.. ดวงตาแดงกล่ำนิดๆบ่งบอกว่าร้องไห้มาหนักไม่น้อย...นัยตาสีฟ้าครามกำลังหลบจากการจ้องมองของคนตัวโตแม้ใบหน้าหวานจะถูกมือหนาจับไว้...
:
:
:
แบม:กะ..ก็...
:
:
:
คนตัวเล็กหลบสายตาแม้จะโดนมองใบหน้าหวานอย่างจัง...เสียงตอบตะกุกตะกัก..เหตุผลมันไม่น่าฟังแม้แต่น้อย....
:
:
:
มาร์ค:หรอ..คิดว่าเจ้ากำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มกันเสียอีก..
:
:
:
เสียงทุ้มพูดขึ้น..แววตาเริ่มอ่อนลงแต่แฝงไปด้วยเล่ห์นัย...รอยยิ้มร้ายปรากฎขึ้นจากใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างห้ามไม่อยู่...
:
:
:
แบม:จะดูถูกขาไปแล้วนะ
:
:
:
นัยตาสีฟ้าครามหันกลับมาจ้องกลับอย่างไปหลบหลีก..ใบหน้าหวานสะบัดให้หลุดจากการจับกลุ่มนั่นอย่างหงุดหงิด...
:
:
:
มาร์ค:ก็เห็นเมื่อคืนละเมอถึงกันอยู่นี่
:
:
:
คนตัวโตจ้องมองคนตัวเล็กที่ดูหงุดหงิด..แต่ก็หลุดพูดความในใจออกไป..แม้ว่าจะสัญญากับตนเองไว้แล้วว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้...
:
:
:
แบม:ข้านี่นะ...
:
:
:
คนตัวเล็กถามขึ้นอย่างงงๆ...นั่นทำให้คนตัวเล็กตรงหน้สฉุดคิดได้ว่าที่ท่าทีของคนตัวโตนั้นเปลี่ยนไปคงเป็นเพราะเรื่องนี้สินะ...
:
:
:
มาร์ค:อือ
:
:
:
คนตัวโตตอบกลับแม้จะไม่พอใจ..ร่างหนาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง..ทำให้คนตัวเล็กนั้นลุกนั่งได้ตามปกติ...แต่กลับเป็นคนตัวโตเองที่ดูเลิ่กลัก..จากการพูดถึงเรื่องนี้..
:
:
:
แบม:ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดจริงไหม..แต่ต่อให้ข้าละเมอพูดถึงชื่อริชาร์จจริง ข้าก็ไม่เคยรู้สึกดีกับริชาร์จเลย ใจข้ามีแค่เจ้านะ...
:
:
:
คนตัวเล็กพูดความในใจของตนออกไป..ตนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนทำอะไรลงไปเมื่อคืน..อาจเพราะเห็นอาเดลกับริชาร์จพูดคุยกับ ตนจึงได้เก็บไปฝัน...
:
:
:
มาร์ค:เชื่อเจ้าได้แค่ไหนกัน..
:
:
:
คนตัวโตพูดพรางน้อยใจนิดๆ...เจ้าตัวเองก็ไม่รู้สึกถึงอาการนั่นด้วยซ้ำ..ตนแค่รู้สึกว่าตนหงุดหงิดตอนเห็นภาพพวกนั้น...
:
:
:
แบม:เชื่อได้สิ..
:
:
:
มือบางโอบกอดเข้าที่เอวแกร่ง..ใบหน้าหวานซบลงที่หน้าท้องแบนราบ แต่มีลายกล้ามเนื้ออ่อนๆของชายหนุ่มตรงหน้า...
:
:
:
มือหนาจับเข้าที่กลุ่มผมของคนตัวเล็กโดยอัตโนมัติ...
ในใจของคนตัวโตนั้นเมื่อได้ยินคำพูดยืนยันแบบนี้ตนก็ยินดีที่จะเชื่อใจคนตัวเล็กตรงหน้าอีกครั้ง..โดยไม่มีข้อแม้สักนิด...แต่ทว่า..ปากแข็งนี่สิ
:
:
:
มาร์ค:อืม..แล้วเจ้าร้องไห้เพราะหรอ
:
:
:
ปากมันคงดีแต่ตอนยั่วประสาทสินะ...คำพูดที่เอ่ยขึ้นเพื่อไม่ให้ตนนั้นเลิกลั่กเพียงฝ่ายเดียวก็เอ่ยขึ้นมาถามไถ่คนตัวเล็กที่เอาใบหน้าหวานซบหน้าท้องแบนราบของตนไว้...
:
:
:
แบม:อือ..ก็ข้ากลัวเจ้าทิ้งข้า กลัวจะไม่รัก กลัวจะไม่ห่วงข้านี่...
:
:
คนตัวเล็กตอบกลับแม้ใบหน้าหวานจะเอาแต่มุดเข้าหาไออุ่นที่คุ้นเคยนั่นอย่างห้ามไม่อยู่...
:
:
มาร์ค:ถ้าทำแบบนี้อีก ข้าจะทิ้งเจ้า
:
:
คนตัวโตเอ่ยขึ้น..เหมือนเป็นการหยอกเย้าคนตัวเล็กตรงหน้า..
:
:
แบม:ไม่เอานะ..อย่าทิ้งข้า
:
:
คนตัวเล็กโอบกอดเอวหนาแน่นขึ้น..เสียงหวานร้องค้านอย่างไม่เห็นด้วย...
:
:
:
มาร์ค:ถ้าไม่อยากให้ข้าทิ้งก็อย่าให้ใครแตะตัวเจ้านอกจากข้าเด็ดขาด...จำไว้! เจ้าหน่ะเป็นของข้าคนเดียวแบมแบม...
:
:
:
คนตัวโตเอ่ยออกมาอย่างเอาแต่ใจ..แต่คนตัวเล็กก็พยักหน้าหงึกๆเป็นการตอบรับว่าตนนั้นเข้าใจและพร้อมทำตามทันที...
:
:
:
คนตัวโตนั่งลงข้างกายของคนตัวเล็ก..มือบางผละกอดออกจากเอวหนา...มือแกร่งโอบไหล่มนเข้ามากอด..อกแกร่งรับร่างบางเข้ามา..ไออุ่นและความเชื่อใจ ความรู้สึกที่หลากหลายหลั่งไหลเข้ามาภายในใจของคนตัวโตไม่น้อย...
:
:
:
ต่างจากคนตัวเล็กที่กลับรู้สึกอบอุ่น..และรักคนที่โอบกอกตนมากกว่าเดิม...มือหนาลูบเข้าที่กลุ่มผมอย่างเคยชิน....
:
:
:
ใบหน้าหวานก้มงุดเข้าหาไออุ่นและอกแกร่งที่คุ้นเคย..
แม้จะเป็นอ้อมกอดที่ถูกโอบไว้นาน แต่ทั้งคู่กลับไม่รู้สึกร้อนหรืออึดอัดแม้แต่น้อย..
:
:
:
ตรงกันข้ามนั่นกลับเป็นความอุ่นใจที่ได้รับจากอีกฝ่ายไม่น้อย....
:
:
คนตัวเล็กแหงนใบหน้าหวานขึ้นมองคนตัวโต...อ้อมกอดที่อบอุ่นยังคงแนบแน่นเนื้อนิ่ม..ไปยอมผละออก..
:
:
:
นัยตาสีฟ้าครามจดจ่อกับใบหน้าคมเข้มไม่ลดละสายตา..แม้ว่าคนตัวโตนั้นจะไม่ได้นอนหลับ...
:
:
มาร์ค:คิดจะจ้องข้า จนข้าท้องเลยหรือไง..
:
:
:
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น..แม้ว่าตนจะนอนแหงนหน้ามองเพดานแต่แขนแกร่งก็ยังโอบกอดร่างบางนั่นไว้ไม่ห่าง..แต่เมื่อรู้สึกว่าถูกจับจ้อง ปลายตาคมกริบก็แอบเหล่ไปมองทันที....
:
:
:
แบม:พรุ่งนี้ข้าต้องกลับไปแข่งละนะ ข้าจะชนะให้ได้นะข้าสัญญา...
:
:
:
คนตัวเล็กพูด ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ แม้จะไม่รู้ว่าผลจะเป็นอย่างไร แต่ในใจก็ภาวนาขอให้ตนชนะและสมหวังกับความรักครั้งนี้สักที..
:
:
:
มาร์ค:ทำให้ได้อย่างที่พูดละกัน
:
:
ใบหน้าคมหันมาจดจ้องใบหน้าหวาน..เพื่อบ่งบอกว่าตนนั้นยอมรับคำสัญญานั่นแล้ว..
:
:
แบม:รอข้านะ ข้าจะชนะให้ได้เลย
:
:
รอยยิ้มหวานที่ยิ้มจนตาขึ้นสระอิ...ถูกส่งไปก้อนเนื้อในอกดูพองโตไม่น้อย..อยากหยุดเวลาตรงนี้ไว้เสียจริงๆ...
:
:
มาร์ค:อย่าดีแต่พูดละกัน
:
:
:
คนตัวโตพูดพรางส่งสายตาแอบดุมานิดหน่อย..ความมั่นใจนั่นจะทำให้คนตรงหน้าของตนประมาท..ตนจึงห่วงอยู่ไม่น้อย...
:
:
:
แบม:อือ...
:
:
:
คนตัวเล็กไม่ตอบกลับไป..เพียงแต่ส่งเสียงครางในลำคอเท่านั้น..มือบางกระชับอ้อมกอดอุ่นแน่น จนคนตัวโตแทบจะหายใจหายคอไม่ออก...
:
:
:
มาร์ค:พอแล้ว..เดี๋ยวเจ้าก็เป็นหม้ายหรอก
:
:
คนตัวโตพูดขึ้น..น้ำเสียงหยอกเย้าคนตรงหน้าเล็กน้อยคำพูดแสนกวนประสาทถูกส่งออกไป...
:
:
แบม:เจ้านี่นะ..
:
:
คนตัวเล็กคลายกอดให้หลวมขึ้น..ใบหน้าหวานง้ำงอเล็กน้อย....
:
:
มาร์ค:อะไร หน้าตาแบบนั้นหน่ะ...
:
:
คนตัวโตถามเมื่อเห็นใบหน้าหวานหงอยลง
:
:
แบม:ฮา...โดนข้าหลอกแล้ว
:
:
:
คนตัวเล็กยิ้มขึ้นจนตาหยี..ดวงตาเรียวทรงอัลมอนล์ยิ้มจนเป็นสระอิ..เสียงหัวเราะที่ดูชอบใจกับอาการหน้าเสียนั่นของคนตัวโตดูน่าขำไม่น้อย...
:
:
:
มาร์ค:เจ้ามันร้ายแบมแบม
:
:
:
เสียงทุ้มไม่พูดเสียงเปล่า..มือหนาบีบเฟ้นเข้าที่เอวบางด้วยความหมั่นเขี้ยว...กล้ามากนะที่มาเล่นแบบนี้กับคนอย่างองค์ชายมาร์คต้วน..
:
:
:
แบม:อ๊ะ...
:
:
เสียงหวานดังขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบทั้งห้ามนิ้วของคนตัวโตที่บีบลงมาที่เอวยางของตนเต็มแรง...
:
:
มาร์ค:ไง..กล้าหือกับข้าอีกไหม
:
:
:
คนตัวโตมีสีหน้าที่ดูเหนือกว่าคนตรงหน้าเล็กน้อย..มือหนาบีบเฟ้นเอวนิ่มเสียเกือบรอบ คนตรงหน้านี่เหมือนลูกไก่ในกำมือจริงจริง...
:
:
:
แบม:หึ..ข้าไม่กลัวเจ้าหรอก
:
:
ใบหน้าหวานแข็งข้อขึ้นเล็กน้อย..ต่อให้เอวบางต้องบอบช้ำ ตนจะไม่ยอมแพ้สงครามนี้เด็ดขาด...
:
:
มาร์ค:ดีเลย...ข้าชอบคนแบบนี้
:
:
:
มือหนาบีบเฟ้นลงที่ก้นขาว..อย่างเต็มเเรงมือหนาสอดลงใต้ร่มผ้า..ก้นขาวเนียนสัมผัสกับมือหนาอย่างเต็มแรง...
:
:
:
แบม:อ๊ะ...อ๊ะ..
:
:
:
เสียงหวีดหวิวดังขึ้น..นั่นมันจุดที่ไวต่อความสัมผัสไม่น้อยเลย...ตนจะสู้สายตาเจ้าเล่ห์นั่นได้อย่างไร เกมนี้เห็นทีตนต้องแพ้เป็นแน่...
:
:
:
มาร์ค:แน่จริงก็หันหน้าหวานๆของเจ้ามาจ้องขาสิ จะก้มทำไม..หรือสะ..เสียว...
:
:
:
เสียงทุ้มแซวจนใบหน้าหวานเงยขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความหมั่นไส้ภายในใจ..ใบหน้าหวานแดงกล่ำนัยตาสีฟ้าครามดูเชิญชวนคนตัวโตไม่น้อย...
:
:
:
มือหนายังคงบีบเฟ้นก้นนิ่มเสียจนขึ้นรอย...
:
:
แบม:นี่คิดว่าข้าไม่กล้าหรือไง..
:
:
เสียงหวานเอ่ยขึ้น ตอนนี้จะแพ้แล้วโดนอะไรบ้าง ตนขอลองสู้เผื่อโอกาสชนะมันจะเข้าข้างตนบ้าง...
:
:
:
มือบางของคนตัวเล็ก..พยายามจะลูบไล้และสัมผัสอกแกร่งเพื่อให้อีกฝ่ายมีท่าทีเายเปรียบบ้าง..แต่ดูเหมือนแค่ยกมือบางสัมผัสอกแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้าเนื้อนั่น..
:
:
:
มือหนาก็ขยับนิ้วเรียวสวยไปยังช่องทางข้างหลังทันที...นิ้วเรียวสัมผัสช่องทางสีสวยอยู่อย่างนั้น จนคนตัวเล็กนิ่วหน้าด้วยความรู้สึกเสียวซ่านอีกครั้ง...
:
:
:
มาร์ค:ไหน..คิดจะทำอะไรบอกข้าซิ..
:
:
:
คนตัวโตรู้ทันไปเสียหมด..ตนสู้อะไรได้เลย..นิ้วเรียวเริ่มขยับเข้าสู่ช่องทางสีสวยทีละนิ้ว...ช่องทางสีสวยตอดรัดนิ้วเรียวเสียแทบขาดออกจากกันเป็นท่อนๆ...
:
:
:
อ๊ะ...อ๊า...เสียงหวานครางกระเส่าเมื่อนิ้วเรียวนั้นเข้ามาสำรวจภายในช่องทางสีสวยของตน...คนตัวโตเมื่อเห็นคนตัวเล็กที่ดูจะเสียเปรียบตนไปเสียหมด ก็เพิ่มจำนวนนิ้วเรียวเข้าไปในช่องทางสีสดนั่นอีก...
:
:
:
จากหนึ่งนิ้ว..ก็เริ่มเป็นสองนิ้ว มือหนาขยับมันเข้าออกเล็กน้อยเพื่อให้ช่องทางสีสดนั่นคลายออก แรงจากการตอดรัดนั่นทำเอาคนตัวอยากจะสอดใส่มังกรของตน..
:
:
:
แต่ทว่า..นั่นจะทำให้คนตัวเล็กมีปัญหาในวันพรุ่งนี้อีกถ้าท่านพ่อตนคิดจะตรวจพรหมจรรย์อีกรอบ...
:
:
:
นิ้วเรียวเพิ่มจำนวนจากสองเป็นสาม..ช่องทางสีสวยตอดรัดเป็นจังหวะ..อ๊ะ...อ๊าาา...มือหนาขยับเข้าออกจนคนตัวเล็กต้องใช้มือบางจับเข้าที่อกแกร่ง..
:
:
:
เล็บสวยจิกลงบนอกแกร่งโดนมีเนื้อผ้าชั้นดีนั้นกลั้นกลางไว้..เพื่อระบายความรู้สึกที่ตนได้รับนี่...
:
:
:
อา...อ๊ะ...มือหนาเร่งจังหวะเร็วขึ้น..นิ้วเรียวทั้งสามขยับไวเสียจนคนในอกแกร่งแทบร้องไม่เป็นภาษา...ช่องทางสีสวยที่ตอดรัดแน่นเสียจนการขยับค่อนข้างยาก..
:
:
:
แต่แล้ว..นิ้วเรียวก็สัมผัสเข้ากับจุดกระสันของตนตัวเล็ก..ร่างบางสั่นสะท้านไปทั้งร่าง...ก่อนที่จะกระตุกเกร็งจนปลอดปล่อยหมึกสีขาวขุ่นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่..
:
:
:
นิ้วเรียวค่อยๆขยับออกจากช่องทางสีสวยอย่างเบามือ..ก่อนที่จะมาลูบไล้เข้าที่แก่นกายบาง ที่มีขนาดพอเหมาะกับมือของตน..นิ้วเรียวจับแก่นกายที่สำลักน้ำหมึกสีขาวขุ่นออกมา...
:
:
:
ก่อนที่จะจับคลึงที่ส่วนปลายเพื่อให้มันสำลักออกจนหมด...ใบหน้าหวานแดงกล่ำ..น้ำหวานสีใสไหลออกจากมุมปากบางด้วยความเคลิบเคลิ้มไปกับการกระทำนั่น..
:
:
:
มือหนาผละออกจากแก่นกายบาง..และจัดการใส่ไว้ในที่ของมันอย่างดี...มือหนาผละออกจากบั้นเอว..และก้นขาวของคนที่นอนหอมหายใจ แฮกแฮกอยู่ข้างตน...
:
:
:
มาร์ค:ไง กล้าหืออีกไหม..
:
:
:
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น...แม้ภายในใจจะพยายามกดเก็บอารมณ์ป่าเถื่อนของตนไว้..ตนไม่อยากจับคนตัวเล็กตรงหน้ากดให้จมเตียงเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป..แต่ตนต้องอดทน...
:
:
:
แม้ใบหน้าหวานจะเย้ายวนตนขนาดนั้นก็ตาม...
:
:
แบม:อา..ข้าไม่กล้าเเล้ว..
:
:
:
สายตาอ่อนระทวยใบหน้าแดงจัด ถูกส่งมาทำเอาคนได้รับแทบกดอารมณ์ ความคลั่งในตัวเองไม่อยู่..
:
:
มาร์ค:เลิกส่งสายตาแบบนั้นมาสักที ถ้าข้าทนไม่ไหวเจ้าจะเดือดร้อนแบมแบม...
:
:
:
คนตัวโตพูดออกไป..ตอนนี้ตนแทบจะคลั่งตายอยู่แล้วอยู่ใกล้จนตัวติดกัน..แต่จับคนตรงหน้ากดลงบนเตียงนิ่มไม่ได้เสียเลย...
:
:
แบม:ขะ..ข้า..ไม่ได้ตั้งใจ
:
:
แม้จะไม่ถูกเล้าโลมแล้ว..แต่เสียงแหบพร่าก็ยังคงอยู่ การกระทำของคนตัวโตนั้นทำให้ร่างบางเหนื่อยไม่น้อย..
:
:
มาร์ค:นอนซะ ข้าจะไปข้างนอก
:
:
ใบหน้าคม พูดบอกพร้อมกับเสียงทุ้ม ตนแทบจะกัดฟันพูดจนทนไม่ไหวเสียเเล้วสิ...
:
:
แบม:ไปไหน..จะทิ้งข้าหรอ
:
:
คนตัวเล็กร้องถามแม้ว่าสายตาปรือๆนั่นแทบจะหลับลงเสียเเล้ว..
:
:
มาร์ค:ง่วงก็นอนก่อนที่ข้าจะทนไม่ไหวเเล้วจับเจ้ากดเสียงตอนนี้..
:
:
:
คนตัวโตก้มกระซิบลงข้างกกหูของคนตัวเล็ก..อย่างทุลักทุเล..ก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงนิ่มเเละเดินออกไปยังห้องน้ำข้างๆ...และปล่อยให้ร่างบางนอนพักผ่อนอยู่ที่เตียงของตน....