เช้าที่ดูไม่ค่อยจะสดใสของคนตัวเล็ก...เพราะตนนั้นนอนซบอกแกร่งซะนาน...ทำให้ตอนกลางคืนนอนไม่ค่อยหลับ...กว่าจะหลับก็เกือบเช้า...
:
:
:
คนตัวโตที่ตื่นขึ้นมาก็พบว่าคนตัวเล็กนั้นหลับปุ๋ยไปแล้ว
สายตาคมจ้องมองร่างบางที่นอนอยู่ข้างตน..
:
:
มาร์ค:ตื่นได้เเล้วเมื่อคืนก็ไม่ได้กลับเข้าวังหลวง
:
แบม:อือ...
:
มาร์ค:เจ้าจะตื่นดีๆไหม
:
แบม:อืม...
:
:
คนตัวเล็กเพียงครางตอบออกมาเท่านั้น..เปลือกตาสีมุกยังคงปิดสนิท..ทำให้คนตัวโตคิดวิธีปลุกดีๆได้..
:
:
มือหนาจับเข้าที่เอวบาง...ของคนที่ไม่ยอมตื่นพลางจับเลื่อนลงมาเรื่อยๆ..จนถึงก้นนิ่ม..มือหนาบีบมันเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว...
:
:
แบม:อือ...ข้าจะตื่นเเล้ว..
:
มาร์ค:ก็ลืมตาสิ
:
แบม:ปล่อยมือสิ...
:
:
:
คนตัวโตที่เห็นว่าร่างบางนั้นยังไม่ยอมลืมตา..มือหนาจึงบีบที่ก้นนิ่มเเรงขึ้น...จนเกิดรอยแดง...คนตัวเล็กที่รับรู้ได้ถึงแรงบีบนั่น...ก็รีบลืมตาขึ้นทันที...
:
:
:
แบม:ขะ...ข้าตื่นเเล้ว
:
มาร์ค:หึ...ไปลุกทีเมื่อคืนหล่ะไม่ยอมหลับยอมนอน
:
แบม:ก็ข้านอนไปเยอะเเล้วไง
:
มาร์ค:ลุกได้เเล้ว
:
แบม:เจ้านี่มัน...มือหนักจริงๆก้นข้าระบมไปหมดเเล้ว
:
มาร์ค:ไหนมาดู..
:
แบม:ไม่ต้องๆข้าหายเเล้ว
:
:
คนตัวเล็กรีบหยิบผ้าห่มมาติดก้นนิ่มของตนทันที...ร่างหนาก็ไม่สนใจการป้องกันตัวนั่นสักนิด...ร่างแกร่งขึ้นค่อมคนที่นอนคว่ำหน้าอยู่ทันที...
:
:
มือหนาดึงผ้าห่มออกจากร่างเล็ก...และรีบดึงกางเกงตัวบางออก...เผยให้เห็นก้นขาว..ที่มีรอยแดงจากฝีมือของตน...
:
:
แบม:เจ้าจะทำอะไร..ปล่อยข้า!ลุกออกไปเลย
:
มาร์ค:ก็จะดูฝีมือข้าไง...
:
:
มือหนาสัมผัมเข้าที่ก้มนิ่มโดนไม่มีกางเกงตัวเดิมมากลั้นไว้...มือหนาลูบไล้ก้นขาวเบาๆตามรอยแดงที่ต้นบีบเข้าอย่างแรง...
:
:
มาร์ค:สงสัยข้าเผลอมือไปหน่อย..ก้นขาวๆของเจ้าเป็นรอยหมดเลย..
:
แบม:ปล่อยข้า..เดี๋ยวมันหายเองยิ่งเจ้าจับมันยิ่งแดง
:
มาร์ค:ทำไม..ข้าทำแค่นี้แล้วมีอารมณ์หรอ
:
แบม:ไม่ใช่สักหน่อย...
:
มาร์ค:แล้วทำไม
:
แบม:ข้าหนักเจ้าหนักทับข้าอยู่นะ
:
มาร์ค:หึ...
:
มือหนาลูบไล้ก้นนิ่มอีกครั้งก่อนที่จะตีเข้าไปเพื่อให้หายหมั่นเขี้ยว...
:
แบม:โอ้ย...ข้าเจ็บเจ้าจะตีทำไม
:
มาร์ค:ก็มันหมั่นเขี้ยวนี่..
:
:
มือหนาจับกางเกงตัวเดิมใส่ให้คนตัวเล็กที่นอนอยู่และค่อยๆลงจากคนตัวเล็ก..คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นมาจากเตียงนิ่มทันที...
:
:
แบม:เจ้านี่มันฉวยโอกาส
:
มาร์ค:ก็เจ้ายั่วขนาดนี้ข้าไม่....
:
แบม:หยุดพูด..ไปเลยกลับวังหลวงไปเลยข้าจะลุกไปเอาหนังสือในห้องข้าเเล้ว
:
:
:
คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นเเละเดินไปหยิบหนังสือของตนทันที
ร่างใหญ่ที่เห็นดังนั้นก็รีบลุกตามมาและทั้งคู่ก็รีบเดินกลับไปยังวังหลวงทันที....
:
:
:
เมื่อทั้งคู่มาถึงก็มีเรื่องให้ประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อโต๊ะอาหารตัวยาว...ที่ปกติไม่มีคนมานั่งแต่บัดนี้กับมีท่านพ่อและเสด็จแม่...รวมถึงอาเดลมานั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตา...
:
:
:
ร่างหนาโค้งตัวลงเล็กน้อยเพื่อบ่งบอกว่าตนขอโทษที่ทำให้รอ...คนตัวโตเดินอ้อมมานั่งตรงข้ามองค์หญิงอาเดล...ร่างบางเดินออกไปรอข้างๆสาวใช้ที่ค่อยอยู่รอบโต๊ะตัวยาวทันที...
:
:
:
พระราชา:มาครบกันเเล้วสินะ..พอดีชายาเอกของข้ามีข้อเสนอดีๆมา..
:
เสด็จแม่:อะไรกันหล่ะเพคะ...แค่ทำตามความเหมาะสมเอง...
:
พระราชา:ว่ามาสิ..เจ้าไม่มีทางทำข้าผิดหวังแน่ๆ
:
:
:
เสด็จแม่:ข้าคิดว่าองค์หญิงอาเดลคงไม่เหมาะกับตำแหน่งชายาของลูกข้า...ข้าคิดว่าควรป่าวประกาศทั่วราชอาณาจักรเพื่อหาหญิงหรือชายที่เหมาะสมกับลูกข้าที่สุด...
:
พระราชา:อืม..น่าสน
:
อาเดล:เเล้วข้าหล่ะ..
:
:
เสด็จแม่:ในเมื่อปัญญาเล็กๆเจ้ายังจัดการไม่ได้ เจ้าเองถ้ายังอยากเป็นชายาก็จงลงแข่งซะ..องค์หญิงอาเดล
:
:
พระราชา:กฎกติกา ข้ากำหนดเอง...มันน่าสนุกละสิ แค่คิดข้าก็...ฮาาา
:
พระราชา:เจ้านี่สมกับเป็นชายาเอกของข้าจริงๆ คิดเห็นอย่างไรมาร์คต้วน...
:
มาร์ค:ครับ..ข้าเห็นด้วย
:
อาเดล:แต่ข้าไม่เห็นด้วย..ข้ามาเพื่อเป็นชายาทำไมข้าต้องแข่งเกมบ้าๆนี่ด้วย
:
พระราชา:เจ้าไม่พอใจก็กลับไป...ข้าไม่ได้สนใจอะไรกับตระกูลเจ้านักหรอก..
:
อาเดล:(ข้ามาขนาดนี้เเล้วจะให้ข้ากลับมือเปล่าหรอ!)
:
พระราชา:บอกให้คนไปร่างประกาศข้าซะอีกหนึ่งอาทิตย์ข้าจะจัดการคัดเลือกหญิงที่เหมาะสม
:
:
:
เหล่าสาวใช้ที่ได้ยินดังนั้นก็เตรียมตัวลงแข่งทันที...ต่างจากร่างบางที่รู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของคนตัวโต...ที่ต้องมารับใครที่ไหนก็ไม่รู้มาครองคู่....
:
:
ทุกคนแยกย้ายเมื่อตกลงกันเสร็จ...คนตัวโตที่ไม่พูดไม่จาก็รีบเดินเข้าห้องของตนไปทันที..คนตัวเล็กที่เห็นดังนั้นก็รีบเดินตามคนตัวโตเข้าไป...
:
:
:
แบม:เจ้าโอเคไหม..
:
มาร์ค:อืม..
:
แบม:เจ้าเป็นอะไรรึป่าว..
:
มาร์ค:ข้าแค่ไม่ค่อยเห็นด้วย..แต่ก็ไม่อยากขัดท่านพ่อ
:
:
คนตัวเล็กเดินเข้าไปใกล้ร่างหนากอดที่จะใช้แขนบางโอบกอดเข้าที่เอวของคนตัวโต...เพื่อเป็นการปลอบ..
:
:
แบม:เจ้าอย่าคิดมากสิ...องค์หญิงอาเดลอาจจะชนะก็ได้นะ..
:
คนตัวโตหันหน้าเข้าหาคนที่กอดตนและใช้แขนแกร่งกอดตอบ...ความรู้สึกหน่วงๆนี่มันอะไรกัน..
:
มาร์ค:เจ้าอยากลงแข่งไหม
:
แบม:ถ้าเพื่อเจ้าข้าก็ต้องลงสิ..
:
มาร์ค:ข้าไม่อยากให้ลง..มันอันตราย
:
แบม:ข้ารักเจ้า..ยังไงข้าก็จะทำเพื่อเจ้าให้ได้
:
มาร์ค:แบมแบม..พ่อข้าเล่นไม่ซื่อแน่ๆ
:
แบม:แต่จะให้ข้ายอมแพ้เรื่องเจ้าข้าคงทำไมไม่ได้
:
มาร์ค:......
:
แบม:ให้ข้าได้ลองลงเเข่งดูเถอะนะ
:
มาร์ค:ถ้าไม่ไหวเจ้าถอนตัวไม่ได้นะ...ข้าเชื่อว่าท่านพ่อเล่นตุกติกแน่..
:
แบม:อืม..ข้าจะพยายาม..
:
คนตัวโตกระชับอ้อมกอดแน่น..พรางกระซิบข้างหูของคนตัวเล็ก...
:
มาร์ค:ชนะให้ได้นะ...
:
:
:
เป็นคำที่ทำใจของอีกคนพองโตไม่น้อยเลย...
ไม่นานร่างทั้งสองก็ผละออกจากกัน..คนตัวเล็กเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของตนเพื่อที่จะรื้อหาของชิ้นสำคัญ...มือบางหยิบไปโดน...สร้อยทับทิมเม็ดโต. .เเละรีบล้วงออกมา...
:
:
:
แบม:ของใคร...ข้าไม่ได้ขโมยนะ..
:
คนตัวเล็กหน้าเศร้าไปเลย..เพราะกลับอีกครไม่เชื่อที่ตนพูด...
:
มาร์ค:ของอาเดล..นางใส่สร้อยเส้นนี้ตอนมาที่นี่ครั้งเเรกข้าจำได้...
:
แบม:ข้าไม่ได้ขโมย...
:
มาร์ค:มีคนคิดไม่ซื่อละ...
:
:
:
มือหนารีบเดินไปหยิบสร้อยเส้นนั้นมาจากมือบาง...และเดินไปที่หน้าต่างของห้องตน...มือหนาขว้างสร้อยเส้นนั้นออกไปเพื่อทำลายหลักฐาน...
:
:
:
แบม:แต่ถ้าองค์หญิงอาเดลอยากได้คืนหล่ะ...
:
มาร์ค:นั่นแปลว่านางเป็นคนทำ..เเละต้องการโยนความผิดให้เจ้า..
:
แบม:แต่นั่นของนางเจ้าต้องเอาไปคืนสิ..
:
:
มาร์ค:เจ้าคิดหรอ..ว่าถ้าข้าถือไปคืนอาเดลจะคิดยัง นางคงรู้ว่าเราหาเจอ...และโบยว่านางได้เสียกับข้าเเล้ว โดยมีสร้อยนี่เป็นหลักฐาน...
:
:
:
แบม:เจ้าจะดูถูกชายาของเจ้าเกินไปแล้วนะ..
:
มาร์ค:ข้าก็แค่คิดเผื่อไว้..ถ้าเจ้าถือไปคืนคงถูกมองว่าเป็นโจรกลับใจ...ห้องเชือดพ่อข้าเปิดประตูรอเจ้าแน่ๆ
:
แบม:ถ้านางต้องการสร้อยเส้นนั้นหล่ะ...
:
มาร์ค:หึ...มันก็แค่ไม่มีเราสองคนก็ไม่โดนหาว่าเป็นโจร
ข้ารู้ว่าเจ้าคิดมาก..แต่อาเดลควรอะไรแบบนี้
:
แบม:แต่ข้า...
:
:
มาร์ค:ปล่อยนางแบมแบม การแข่งครั้งนี้อาเดลคงทำวุ่นวายไม่น้อย..เจ้าจงเตรียมตัวเตรียมใจซะเมื่อไหร่ที่กฎออกมา...เจ้าจะแย่เอา..
:
:
แบม:อืม....
:
:
:
ด้านองค์หญิงอาเดลที่เหมือนถูกหักหน้าไม่น้อย..จากการแข่งขันบ้าๆนี่...
:
อาเดล:ข้าจะทำยังไงดีริชาร์จ..
:
ริชาร์จ:กลับเมืองเถอะอาเดล..อย่าลงเเข่งเลยพระราชาคิดไม่ซื่อแน่ๆ
:
อาเดล:ไม่ ริชาร์จข้ามาขนาดนี้จะให้กลับรือ
:
ริชาร์จ:เเล้วถ้าไม่ชนะหล่ะอาเดล
:
อาเดล:ข้าต้องชนะ
:
ริชาร์จ:อย่าลงเลย..เกมนี้มันไม่ซื่อแน่ๆ
:
อาเดล:พอเเล้ว..ข้าจะลงในเมื่อเกมมันไม่ซื่อข้าต้องหาพวกไว้บ้างหล่ะ...
:
ริชาร์จ:เจ้าจะทำอะไร
:
อาเดล:พวกสาวใช้ของข้าที่เจ้าจับมันทำเมียเอามันลงให้หมด..ข้าจะได้มีหมากไว้เดิน..
:
ริชาร์จ:โท่..อาเดลเจ้านี่นะ..
:
อาเดล:ให้สินน้ำใจมัน ให้มันภักดีกับข้ามากๆ
:
ริชาร์จ:ตามใจเจ้า..เเต่พวกมันก็คงช่วยเจ้าไม่ได้มากหรอก..
:
อาเดล:ใครบอก..ในเมื่อราชีนีไม่ทรงเห็นอกเห็นใจข้า..ข้าก็จะให้พระราชาคอยสนับสนุนข้าอีกที..
:
ริชาร์จ:เจ้าจะทำอะไร!...เจ้าจะเอาตัวเข้าแรกหรอ!!
:
อาเดล:ฉลาดสมกับเป็นริชาร์จจริงๆ
:
ริชาร์จ:อาเดลไม่ได้..เจ้าจะทำแบบนั้นไม่ได้
:
อาเดล:ได้ข้าเชื่อว่าพระราชาต้องอยู่ข้างข้า..เจ้าต้องช่วย!
:
ริชาร์จ:ยังไง
:
:
อาเดล:ข้าได้ยินมาว่า..พระราชาจะขึ้นไปบนหอคอยนั่นทุกวัน..เพื่อปลดปล่อยกับเหล่าสาวๆที่ทหารหามา..ข้าจะไป..
:
:
ริชาร์จ:อาเดล...มันอันตราย
:
อาเดล:ข้าก็แค่ทำเป็นว่ามารอเพื่อคุยธุระเรื่องลงแข่ง..
:
ริชาร์จแล้วพระราชินีหล่ะ...
:
อาเดล:ไม่ทรงสงสัยหรอก..ข้าต้องหาชุดที่เหมาะสมกับคืนนี้หน่อย..
:
ริชาร์จ:ข้าว่าอย่าทำเลย อันตรายป่าวๆอาเดล
:
อาเดล:ข้าไม่ถอยเเล้วริชาร์จ..ข้ามาขนาดนี้ข้าไม่กลับมือป่าวแน่ๆ...
:
:
องค์หญิงยิ้มร้าย...ก่อนจะเดินเข้าห้องตนไปและได้นัดแนะให้ริชาร์จไปหลอกล่อทหารไว้ให้และตนจะลักลอบเข้าไปที่หอคอยนั่น...
:
:
ตกดึกองค์หญิงอาเดลก็ทรงแต่งองค์ทรงเครื่องมารอ..ร่างบางที่แต่งเพียงชุดที่พร้อมนอน..เเละผ้าคลุมสีแดงกล่ำ...คลุมหัวตนมา...
:
:
ร่างบางเข้าไปทำเป็นเดินไปเดินมาสักพัก..เหยื่อที่ตนเฝ้ารอก็เข้ามา...
:
:
พระราชา:หึ...วันนี้เป็นใครกันคลุมผ้ามาเชียวนะ😏
:
อาเดล:. . . .
:
พระราชาเดินมาดึงผ้าคลุมนั่นออกก็พบว่าเป็นชายาของลูกตน..
:
พระราชา:องค์หญิงอาเดล..เจ้ามาทำไม
:
อาเดล:ข้าแค่อยากมาคุยธุระเรื่องแข่ง..
:
พระราชา:หึ...มาที่นี่ก็ย่อมรู้ชะตาตนดี..
:
:
:
พระราชารวบคนตัวเล็กตรงหน้าเข้ามาไว้ในอ้อมกอด...
ของตน..มือหนาจับมือบางของหญิงสาวเข้าไว้..และดันคนตัวเล็กติดผนังห้อง...
:
:
:
อาเดล:แต่ข้าเป็นชายา..ท่านจะทำแบบนี้กับข้าไม่ได้นะ
:
พระราชา:หึ..คืนแรกของลูกข้ามันก็คือของข้า..
:
อาเดล:...(นี่มันตรรกะบ้าบออะไรกัน)
:
:
กายใหญ่ดึงผ้าที่คลุมตนออกเผยให้เห็นส่วนนั้นและรีบดึงชุดตัวบางของคนตรงหน้าออกทันที...แก่นกายใหญ่ถูกสอดใส่โดยไม่รอช้า...
:
:
อาเดล:อา...ท่าน....(สำเร็จ..แต่แรงเยอะเป็นบ้าคงเพราะหัวใจเงือกสินะถึงได้ฟิตขนาดที่มีแรงมาจัดการผู้หญิงบนนี้ทุกวัน)
:
:
หญิงสาวตรงหน้าร้องครางออกมาแทบไม่เป็นภาษาสะโพกหนาเพิ่มความเร็วจนคนตัวเล็กแทบเกาะกำแพงไว้ไม่อยู่..อา....อา.....
:
:
อาเดล:ข้า....อา....
:
:
พระราชา:กฎข้อแรกทุกคนที่เข้าแข่งขันต้องไม่ผ่านการมีเพศสัมพันธ์หรือพรหมจรรย์ทุกคน..
:
:
อาเดล:แต่ข้าถูกท่าน...
:
:
พระราชา:หึ..เจ้าหน่ะเสียพรหมจรรย์ไปนานเเล้วองค์หญิงไม่งั้นจะรองรับข้าไหวได้ยังไง..
:
:
คนตัวโตพูดในขณะที่ส่วนร่างก็ยังทำหน้าที่ของมัน...
:
อาเดล:...อา..(หึ้ย...รู้แบบนี้เเล้วจะไม่ช่วยข้าหรอเจ้าได้ข้าขนาดนี้!)
:
อาเดล:เเล้วท่านจะให้ข้าทำยังไง..ในเมื่อท่านก็..
:
พระราชา:หึ..ข้าไม่รู้วันคัดตัวเจ้าไม่ตรงตามที่ข้ากำหนดไว้ก็ออกไปซะ..
:
อาเดล:ท่านจะไม่ช่วยข้าหน่อยหรอ..
:
พระราชา:เกมนี้ข้าคุมเอง..ข้าไม่ช่วยใครทั้งนั้น😏
:
:
:
คนตัวตัวที่เกร็งและปลดปล่อยออกมา...ก็รีบชักแก่นกายออกและหยิบผ้าคลุมของตนมาใส่และเดินออกไปทันที...ปล่อยให้คนตัวบางตรงหน้าล้มพับลงไปกับพื้น..
:
:
:
เมื่อริชาร์จเห็นว่าพระราชาเดินออกมาตนจึงรีบเข้าไปดูอาเดลทันที..
:
ริชาร์จ:เป็นไงบ้าง..
:
:
:
มือหนาของริชาร์จรีบหยิบผ้าคลุมของอาเดลมาคลุมร่างบางไว้..และรีบประคองออกมาก่อนที่พวกทหารเวรจะเดินกับมา...
:
:
ทั้งสองเดินพ้นเขตหอคอย..และรีบพาอาเดลเข้าห้องไปโดยตนก็อยู่ฟังคำตอบด้วย...
:
อาเดล:....
:
ริชาร์จ:พระราชายอมช่วยเจ้าไหม..
:
:
อาเดล:ไม่...ขนาดข้าเป็นคนบอกว่าพระราชาพรากพรหมจรรย์ข้าไป..พระราชายังบอกเลยว่าข้าไม่มีมันแต่แรกอยู่แล้ว..เขาไม่ช่วยข้า..
:
:
ริชาร์จ:ให้ตายสิ..ข้าพึ่งเคยเห็นพ่อที่ได้คืนแรกของการแต่งงานที่เป็นของลูกชายตัวเอง
:
อาเดล:ป่าเถื่อนที่สุด
:
ริชาร์จ:แล้วเจ้าจะเอาอย่างไรอาเดล
:
อาเดล:หาหมอมือดีมา..ข้าคงต้องทำสินะ..
:
ริชาร์จ:มันเสี่ยงไปอาเดล
:
อาเดล:ไม่เป็นไร..ยังไงข้าต้องได้ลงเเข่ง
:
ริชาร์จ:ตามใจเจ้า..ข้าจะหามาให้เจ้าพักเถอะ
:
:
คนตัวโตค่อยๆประคองคนตัวเล็กตรงหน้านอนลงและห่มผ้าให้และตนจึงรีบเดินออกไปทันทีเพื่อกันคนมาเห็น.....
CZYTASZ
รักกลิ่นเลือด nc19++++
Fanfiction#รักกลิ่นเลือด เชื่อเรื่อง เงือกไหมหล่ะ?! หึ...แบบนี้มันไม่มีใครเชื่อหรอก.. . แบมแบมนายโกหก..ทำไมพวกเขาไม่ได้กับมา.. . พระราชาได้โปรด...ให้เรารักได้รักกันข้าแลกด้วยหัวใจของข้า.... . เธอมัน...หนีบ้านหนีเมืองตัวเองมาตามผู้ชาย . สมสู่กับซะ! มาร์คต้วนละ...
