Saatlerdir uyuyordum. Herkes gibi. 4 saat yeter deniyor. Ben de 4 saat falan uyuyorum. Ama bugün daha fazla uyumuşum. Havadan olsa gerek. Birkaç gündür dışarıdan haberim de yok aslında. Uzun zaman üstüne ilk defa önce camdan dışarı baktım. Belki çok güneş vardır diye önce güneş gözlüklerimi taktım. Perdeyi aralayıp camdan baktım. Ama hiçbir şey göremedim. Sadece sokak lambalarının yaydığı ışığın gözlük camlarından geçebilenlerini algılayabiliyordum. Sonra gözlüğümü çıkarttım. Hava karanlıkmış. Güneşi beklerken karanlıkla karşılaşmak canımı sıktı. Saate baktım. Saat yerinde değildi. Telefonumun şarjı bitmiş. Tekrar camdan baktım. Sokaklar boştu. Ya şehir dışında bir yerdeydim ya da saat geçti.
Yatak odasından çıkıp içerileri görmek istedim. Nasıl bir evmiş burası bakayım dedim. Ama içerde ya birisi varsa diye tedirgin oldum. Başucumda kitabı aldım silah niyetine. Beni ancak kitaplar koruyabilirdi! İçeri doğru ağır ağır adımlarla ilerlerken karşıma birisi çıktı.
Karşılıklı bakıştık önce. Onun da elinde kitap vardı. Kitaba baktım. Yazılar tersti. Ama kısa sürede kafamda düzeltip benim elimdekinin aynısı olduğunu anladım. “A sen bitirdin mi?” diye sordum ve anı anda o da sordu. Bir an “oha aynı şeyleri aynı anda düşündük” diye içimden tebessüm ettim. O andan sonra ne yapsam aynısını yapmaya başladığını anlayınca sıkılmaya başladım. Küfürler bile aynıydı. Aynanın karşısında mal mal hareketler yaptıktan sonra anladım, aynanın ayna olduğunu. Ama kafama takılan soru şuydu: “Ben kendimi neden tanımadım?”
Neden tanımadım biliyor musun? Hayır, hafızamı kaybetmedim defter. Çünkü, her an, ben artık ben olmuyorum. Her nefeste farklı bir benim artık. Her tanıdığım insanda, her attığım adımda, her terk edildiğimde, her şarkı söylediğimde, her mürekkepleri yerlere savurduğumda, her ucum bittiğinde, her gitarımın teli koptuğunda, her elini kestiğinde onun elini öptüğümde, her benzin bittiği için yolda kaldığımızda, her şiir okuduğumda, her göz kırptığımda, her beklediğimde, her herimde değişiyorum. Ben artık o ben olmuyorum. Sen de sen olmuyorsun. Pisletiyorum seni, kirletiyorum. Belki de kafan iyi oluyor kokudan. Belki de iyi olan benimdir. Önemli mi iyinin ne olduğu? Önemli olan soğuk bir akşam sokakta yürürken oturduğumuz bankın alttan ısıtmalı olması. Önemli olan olmasına şaşıracağın şeylerin seni mutlu etmesi.
Yürüdüğün sokağı bir düşün. Her yer bank, hepsi farklı renk. Hepsinde üşüyen insanlar oturuyor. Çünkü banklar alttan ısıtmalı. Bazen saçmalıklar güzeldir. Seni Seviyorum. Saçma ama güzel:)
