sonsuz bir düşünce içerisinde ilerlemeye çalışıp ama her seferinde bir yürüyen merdiven misali sürekli aynı yeri dolaşıp duran bizler, ben, sen, o, sen ve ben, kimse kim, acaba ne zaman duracağız, kim bizi durduracak, sürekli olduğumuz yerde dönüyoruz ve sürekli üstümüzden yeni birileri bir noktamızı ezerek geçiyor, üstümüzden o kadar insan geçmesine rağmen hiç biri bizi düşünmüyor eve canımızı yakarak ilerliyor, durduğumuz zamanda da küfredip gidiyor, yalnızız işte ya, bizi anlayan tek şey başka bir yürüyen merdiven, o da yalnız, yalnızların hepsi bir araya gelip yalnızlığı yok etmek istese de bizim yalnızlığımız bir civa gibi bir araya geldikçe birleşip büyüyor ve hepimizi içine çekiyor, bir siktir git artık da amına koyim!
