ეს ჩემი პირველი ფიკია და გთხოვთ თუ რაიმე არ მოგეწონებათ დამიკომენტარეთ და რჩევა მომეცით💞💞 ნებისმიერი თქვენთაგანის აზრი ჩემთვის მნიშვნელოვანია 🥰🥰🥰მე ჩემ თავში დარწმუნებული არასდროს ვარ ასე რომ არ ვიცი როგორი გამომივა ეს ფიკი 🤷♀️🤷♀️😍შეფასებას თქვენ მოგანდობთ🥰🥰🥰იმედია ვინმე წაიკითხავს🥰🥰🥰🤩🤩😍😍
დავიწყოთ!!!
ზამთრის ჩვეულებრივი სუსხიანი დღე იყო. მე ჩემი ოთახის ფანჯრის რაფაზე ვიჯექი და ვაკვირდებოდი გარეთ მიმავალ ადამიანებს.
_"ჯინა სამზარეულოში ჩამოდი საჭმელი მზადაა"(დედა)
_"ახლავე ჩამოვალ"(მე)
როგორც უკვე მიხვდით მე ჯინა ვარ. 17 წლის გოგო. ავარიაში მოვყევი მაგრამ არაფერი მახსოვს, ესეც მშობლემა მითხრეს იმ საშინელ დღეს როცა თვალები პალატაში გავახილე.
სამზარეულოში ჩავედი და მაგიდას მივუჯექი სადაც უკვე ჩემი მშობლები და უფროსი ძმა მელოდებოდნენ. _"ჯინა შენი საყვარელი საჭმელები მოვამზადე, არ გადაიღებ?"(დედა) _"აუცილებლად გადავიღებ, მომაწოდე ძმაო კიმჩი"(მე) _"გემრიელად მიირთი"(ჩანი)( ჯინას ძმა)გამიღიმა ჩანმა. _"ჯინა რაღაც გვინდა, რომ გითხრათ, მაგრამ არ გვინდა ინერვიულო"( მამა) _"რამე მოხდა? მითხარით"(მე)ცოტა ავნერვიულდი და ჭამა შევწყვიტე. _"იცი... მამა სამსახურში დააწინაურეს"(ჩანი) _"ვაა ძან მაგარია და ამაში სანერვიულო რა არის? მოცა კიდევ უნდა მითხრათ სხვა რამე?(მე)ისევ დაძაბული ველოდი პასუხს _"ბუსანში მოგვიწევს გადასვლა აქედან ვერ ვივლი"(მამა) _"მამა აქ როგორ უნდა დავრჩეთ შენს გარეშე?"(მე) _"დაიკო ჩვენც უნდა წავიდეთ"(ჩანი) ამაის გაგონებაზე სკამიდან წამოვხტი. _"შვილო აქ უქმეებზე ჩამოვალთ"(დედა) _"რააა.."ვეღაღრ მოვითმინე და ხმას ავუწიე "როგორ თუ გადავდივართ ან რა უქმეები. აქედან არსად წამოვალ"(მე) აცრემლებული თვალებით ჩემს ოთახში ავედი და ტირილი დავიწყე. მალევე ოთახში ჩემი ძმა შემოდის. იცით ის ყველაფერზე მეტად მიყვარს. ჩემზე ორი წლით უფროსია. ღამით ხშირად კოშმარებით შეწუხებულს ტირილი დამიწყია, ჩემი ძმა კი მუდამ ჩემს გვერდით იყო და მაწყნარებდა. მთელი ღამე ჩემს საწოლთან მჯდომს გაუთენებია იმის გამო, რომ ჭექა-ქუხილის მეშინოდა. როცა ცუდ ხასიათზე ვარ ის მაშინვე ჩემს გვერდით ჩნდება და ყველაფერს აკეთებს ჩემს გასამხიარულებლად და აი ახლაც ის ჩემს გვერდით ზის. _"ჯინა პატარავ შეწყვიტე ტირილი, ხომ იცი როგორ ვერ ვიტან ასეთ მდგომარეობაში რომ გხედავ."(ჩანი) _......მე ხმას არ ვიღებ, ხელებში მაქვს თავი ჩარგული და ისევ ვტირი _"დაიკო გთხოვ დაწყნარდი ნუღარ ნერვიულობ, ხომ იცი ჩვენ მშობლებს მხოლოდ კარიგი უნდათ ჩბენთვის"(ჩანი) _"ნუთუ ასეთი ადვილია აქედან წასვლა? ნუთუ შენ არ გიძნელდება შენი მეგობრების დატოვება, ამ პატარა უბნის და ასეთი თბილი სახლის? მე ძალიან მიძნელდება."(მე) _"კი, მიძნელდება"(ჩანი) _"ახლა მხოლოდ ის მინდა აქ დავრჩეთ და არსად წავიდეთ"(მე) _"ნეტა შემეძლოს შენი სურვილის ასრულება, მაგრამ მე ეს არ შემიძლია, მაპატიე"(ჩანი) ბოლო სითყვები ისეთი ჩუმა თქვა ძლივს გავიგე, მაგრამ მის ამ ნათქვამზე, რომ დავფიქრდი მერე მივხვდი იმას, რომ მარტო ჩემ თავზე ვფიქრობ. როდის გავხდი ასეთი? ასე როდის შევიცვალე ან რამ შემცვალა? ალბათ იმან რომ მეგობრები აღარ მყავს იმ ავარიის შემდეგ, მე ხომ ასეთი მარტოსული ვარ. მაგრამ არა ვცდები, მე ოჯახი მავს რომელსაც ასე ვუყვარვარ და მეც ძალიან მიყვარს ისინი. უცბად ჩანისკენ მივბრუნდი და ჩავეხუტე. _"ჩან მართალი ხარ, ჩვენ მშობლებს მხოლოდ კარგი უნდათ ჩვენთვის, ასე, რომ არაფერი დაშავდება თუ ბუსანში გადავალთ, იქ ახალ ცხოვრებას დავიწყებთ"(მე) _"ჩემო ჭკვიანო გოგო ასე როდის გაიზარდე"(ჩანი) მან შუბლზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა. მე კი ფანჯარასთან გადავინაცვლე და იმ ხედს ვუყურებდი, რომელიც ცივ, გაყინულ, თეთრ ფიფქებს გადაეთეთრებინათ.ეს პეაიზაჟი არც კი ვიცი უკვე რამდენჯერ მაქვს დახატული, ხატვა და ფოტოების გადაღება ჩემი ჰობია.
YOU ARE READING
Don't Leave Me《completed》✔
Fanfictionეს ფიკი 17 წლის გოგონაზეა, რომელიც ხუთი წლის წინ ავარიაში მოყვა, ახლა კი არაფერი ახსოვს იმ დღეზე. გოგონა ერთმა უცხო ბიჭმა გადაარჩინა და თუ ვინ არის ეს ბიჭი ამას მოგვიანებით გაიგებთ.
