ჯინას pov.
კიდევ დიდხანს ვიდექი ასე გაშტერებული, სანამ ზურგს უკან მამაჩემა კარი არ გააღო.
_ჯინა აქ რატომ დგახარ?(მამა)მის ხმაზე ძლივს მოვედი გონზე და მისკენ შევტრიალდი.
_რამე მითხარი?(მე)
_აქ რატომ დგახართქო?(მამა)
_აქ?(მე)
_ხო აქ, რა გჭირს?(მამა)
_მამა სკოლაში დამაგვიანდება სახლში შევალ.(მე) ოთახში ავირბინე, წყალი გადავივლე, ტანსაცმელი ჩავიცვი და ქვემოთ ჩავედი.
_მე წავედი(მე)
_არ ჭამ?(დედა) სამზარეულოდან გამომძახა და შემდეგ თვითონაც გამოვიდა.
_არ მშია, სკოლაში შევჭამ.(მე)
_რა გჭირს? მთლიანად ანათებ.(ჩანი)
_კარგ ხასიათზე ვარ.(მე)
_გინდა შენ და მინას სკოლაში წაგიყვანთ(ჩანი)
_არა დღეს მინას ძმა წაგვიყვანს(მე)
_კარგი(ჩანი)
სახლიდან გამოვედი და სახლის წინ მანქანაზე მიყუდებული ჯონქუქი დავინახე, რომელიც თვალს არ მაშორებდა. როგორც ყოველთვის სირცხვილით სულ ავწითლდსი და თავდახრილი მისკენ წავედი.
_მინა არ გამოსულა?(მე)
_ის დღეს ფეხით წავა(ჯონქუქი)
_რატომ? მაშინ მეც..(მე) არ დამამთავრებინა.
_შენ მე წაგიყვან სკოლაში, ასე რომ ახლა ჩაჯექი თორე დაგაგვიანდება.(ჯონქუქი) მანქანის კარი გამიღო და მიმანიშნა, რომ უნდა ჩავმჯდარიყავი. მალე ორივე მანქანაში ვიჯექით და ხმას არცერთი ვიღედით, მაგრამ სიჩუმე ჯონქუქმა დაარღვია.
_სკოლაში საქმეები, როგორ მიგდის?(ჯონქუქი)
_კარგადაა ყველაფერი(მე0
_თუ რამე დაგჭირდება, იცოდე, რომ ჩემი იმედი ყოველთვის უნდა გქონდეს.(ჯონქუქი)
_მადლობა, მინა მიყვება, რომ ძალიან იღლები,(მე0
_კი ყველანი ვიღლებით(ჯონქუქი) მანქანა სკოლასთან გაჩერდა ჯონქუქს დავემშვიდობე და სკოლაში შევედი.
YOU ARE READING
Don't Leave Me《completed》✔
Fanfictionეს ფიკი 17 წლის გოგონაზეა, რომელიც ხუთი წლის წინ ავარიაში მოყვა, ახლა კი არაფერი ახსოვს იმ დღეზე. გოგონა ერთმა უცხო ბიჭმა გადაარჩინა და თუ ვინ არის ეს ბიჭი ამას მოგვიანებით გაიგებთ.
