Fought (Justin Bieber Story)

Carry your world

'Carry your world, and all your hurt.' -Coldplay

P.O.V Jayleigh
'Jay de rest komt er aan. Vind je dat erg?' Vraagt Khalil meteen als ie binnenkomt.
Ik haal mijn hoofd van Justin's borst en mijn haar blijft aan mijn gezicht plakken. Dat komt natuurlijk door het gehuil.
'Oh nee hoor.' Zeg ik en ik veeg de haren uit mijn gezicht. Khalil merkt dat ik heb gehuild en hij komt als een grote broer me gelijk troosten.
'Hee gaat het wel?' Vraagt Khalil.
Ik knik nee en begin weer te huilen. Khalil slaat een arm om mij heen en gaat met zijn vingers door mijn haar.
'Je weet toch wat ik heb gezegd. We kunnen van geluk spreken dat hij een vechter is.' Zegt Khalil geruststellend.
'Ik weet het. Maar ik mis zijn stem zo en zijn bruine ogen. En wie weet wat hij er aan overhoud.' Zeg ik.
'Het komt goed. Over een maand zitten we gewoon weer met ze'n allen in een andere stad in Italië.' Zegt Khalil.
'Ik hoop het.' Zeg ik.
'Heb je al contact gehad met Pattie of Jeremy?' Vraagt Khalil.
'Ja ze zijn op de hoogte. Waarschijnlijk zijn ze morgen hier.' Zeg ik.
'Nemen ze Jazmyn en Jaxon mee?' Vraagt Khalil.
'Nee,dat vonden ze te heftig voor hun.' Zeg ik.

'Zullen we beneden in het restaurant wat gaan eten? Ik trakteer.' Zegt Khalil met een glimlach.
'Uhm ja is goed. Ik kan wel een ontbijtje gebruiken.' Zeg ik.
'Dan laten we Justin even achter.' Zegt Khalil.
'Jup.' Zeg ik.

We lopen over de gang en stappen de lift in. In de lift staan al een man en een klein jongetje. Samen praten ze Italiaans. Bij verdieping 2 stappen ze uit en staan Khalil alleen in de lift.
'Nog een verdieping.' Zeg ik.

Als we beneden zijn moeten we nog een gang door en dan zijn we bij het restaurant. We staan te kijken wat er allemaal in de vitrines ligt. Er liggen tosti's,pistoletjes,soepen kortom vanalles.
'Ik denk dat ik voor een uitsmijter ga.' Zegt Khalil.
'Ik lust wel een tosti.' Zeg ik.
''Wil je er soep bij? Ik pak wel.' Zegt Khalil.
Ik kijk naar de soepen en ik zie tomaten en kippensoep.
'Doe maar dan een kippensoep.' Zeg ik.
'Wat voor drinken?' Vraagt Khalil.
'Doe maar hetzelfde als jij.' Zeg ik.
'Ga jij maar alvast zitten dan reken ik af.' Zegt Khalil.
'Oke is goed.' Zeg ik.

Ik loop door het restaurant en zie links een lange bank met tafeltjes staan. Daar wil ik zitten en het is er rustig. Geen huilende kinderen enzo. Justin en ik hebben het over kinderen gehad. Hij zei dat ie vroeg vader willen worden. Ik wil ook vroeg moeder worden dus dat hadden we gemeen. Ik ga zitten op de bank en een eindje verder zit een jongen op zijn laptop te werken. Hij ziet dat ik kom zitten en hij lacht. Ik lach gewoon terug uit beleefdheid.

'Are u English?' Hoor ik opeens van de zijkant. Ik kijk op en zie dat het die jongen is.
'No I'm from France.' Zeg ik.
'Ah nice. Are u on vacation?' Vraagt ie.
'Yes and you?' Vraag ik.
'No I live here. Not in the hospital but in Italy.' Zegt ie lachend.
'Allright.' Zeg ik lachend.
'For what are u here?' Vraagt de jongen dan.
Ik kan niet zeggen waarom ik hier ben om de media dus ik verzin maar een leugen.
'We like to eat here. And you?' Vraag ik.
'I'm here for my sister. She's very ill. She has cancer.' Antwoord hij terug.
'Wow. I feel sorry for you.' Zeg ik dan maar.
'I know.' Zegt hij met een pijnlijke glimlach.

'Hier is het eten.' Zegt Khalil die komt aanlopen met 2 dienbladen.
'Met wie zat je te praten?' Vraagt Khalil terwijl hij aan zijn soep begint.
'Die jongen. Hij stelde wat vragen. Of ik hiervandaan kwam en waarom ik in het ziekenhuis was.' Zeg ik.
'Heb je die laatste vraag beantwoord?' Vraagt Khalil.
'Ja met een leugen.' Zeg ik.
'Beter.' Zegt Khalil.

Ik begin aan mijn soep die nog veel te heet is. Ik blaas voorzichtig op de lepel en merk dat het helpt. Soep is heerlijk en je kan mij er altijd mee blij maken.
'Lekker he.' Zegt ik genietend tegen Khalil.
'Ja dit gaat er wel goed in.' Zegt Khalil enthousiast.
Ik had verwacht dat ik door Justin's situatie helemaal niet zou kunnen eten. Maar gek genoeg heb ik zoveel eetlust. Normaal als ik een probleem heb ofzo kan ik een week niet eten ofzo.