ADANIN DENİZİ

Giriş

      Multimedya: Ada Boysan

Bölümün şarkısı: Sıcak Şarap

  Selamm! ^^ kendimce bir şeyler yazıyorum ve artık wattpad de paylaşacağım. Umarım beğenirsiniz. İyi okumalar! ;)

.....

Ada... Ada... Ada... Kim miyim ben? Ben de sizin gibi normal bir insanım. Asosyal hayatımdan memnun, çok fazla arkadaşı olmayan, sıradan bir lise 3. sınıf öğrencisiyim. Ablam ve anne babamla Eskişehir' de yaşıyorum. Genellikle odama çekilip, yanlız takılıyorum ve bundan son derece mutluyum. Ne eksik, ne fazla... Her zamanki gibi yine akşamın loşluğunda kendimi odama kapattım. Yaklaşık 1 saattir sosyal medyada gezinirken birden annemin sesini duydum.

 ''Ada, Gökçe! Yemek hazır!'' evet, ablamın adı Gökçe. O benim aksime bayağı sosyal bir üniversite öğrencisi. Oflayarak odamdan çıktım ve salona doğru ilerledim. Herkes masadaydı ve nedense tüm gözleri üzerimde hissediyordum. Yemeğimi yemeye başladım. Ortam çok sessizdi ve sanki gergindi. Ta ki babam sessizliği bozana dek.

''Kızım, derslerin nasıl?'' bu soru beni biraz duraklatsa da birkaç saniye içinde cevap verdim.

''İdare ediyorum.'' Oysaki notlarım bu sene berbattı. Çok fazla çalışmayı seven bir öğrenci değildim. Ara sıra tekrar ediyordum sadece.

''Öğretmenin aradı Ada! Eğer ikinci sınavlarını düzeltmezsen, sınıfta kalıyormuşsun!'' İşte bunu duyduktan sonra boğazıma bir yumru girdi. Ne diyeceğimi bilmiyordum. Ne diyebilirdim ki! Hemen masadan kalktım ve odama doğru koşar adımlarla ilerlemeye başladım. Odama girdiğimde yağmur yağdığını gördüm. Kapalı pencerenin önünde yağmuru birkaç dakika izledikten sonra pencereyi açıp, derin bir nefes aldım. Kafamı gökyüzüne doğru tuttum ve yağmurun yüzümü ıslatmasına izin verdim. Resmen  RA-HAT-LA-DIM! O kadar bunalmıştım ki!.. Daha fazla ıslanırsam hasta olacağımı anladığım için camı kapatıp, yatağıma girdim ve ağlamaya başladım. Ağlamak bana iyi geliyor. Bazı insanlar ağlamaktan korkar, kendini güçsüz hisseder ama ben aksine ağlamayı çok seviyordum ve kendimi daha güçlü hissediyordum. Ağlarken sanki kendimi hissediyorum. Kim olduğumu benimsiyorum ve hiçbir şey olmamış gibi;

''İyiyim, teşekkürler!'' demeyi başarabiliyordum. Benim de olayım bu ne yapayım?

---