Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ayaklarım birbirine dolanmışken kapıyı yumruklama şeklim güçsüz ama anlamı kadar şiddetliydi. Bunlar yardım çığlıydı, hiçbir zaman farkıma varmayan o adamın yanına tekrar geldiğimde beni duysun istiyordum.
Bir kereliğine olsa dahi gözlerime aşkla baksın, beni unutmadığını fısıldasın ve parmaklarını saçlarım üzerinde gezdirsin istiyordum ama bunlar benim için fazlaydı.
"Jaehyun!" Elimdeki şişe yere düşüp parçalandığında gülmeye başladım, sonra yüzüm stabil bir hale döndü ve en sonunda ise ağlamaklı bir hale büründü. "Jaehyun... lütfen aç." Çok çaresiz olduğumu biliyordum, öyle de hissediyordum ve ilk defa bunu göstermekten çekinmiyordum.
"Açmayacak mısın?" Burnumu çektikten sonra gözlerimin altını kontrol ettim ve aynı bedenim gibi titrek bir sesle konuştum. "Neden açmıyorsun? Bu benim. Young. Senin Young'ın." Daha fazla hıçkırmaya başladığımda omuzlarım sallanıyordu, yerimde duramıyordum. Parçalanmaktan daha fazlasıydım çünkü, ben yok oluyordum, o da beni elinde tutmuyordu.
"Gitmemi istiyor musun?"
Kapı sesini duyduğumda ise aceleyle geriye çekildim ve büyük umutlarla gözlerimi oraya diktim. Bedeni görüş alanıma girdiğinde ise dudaklarım büzülmüş, ellerim yumruk olarak çenemin altına gitmişti. Buradaydı o, inanılmaz bir histi buna şahit olmak.
"Neden geldin?" Yanağını kapıya yasladıktan sonra sertçe yutkundu. Önce beni baştan aşağı süzdü, tek kaşını kaldırdı. "Neden içtin? Bana neden bu kadar çok soru sordurtuyorsun?" Dudaklarımı ıslattım. "Neden bana değil de ona aşık oldun?" Ona yıllardır soramadığım şey dudaklarım arasından kaçtığında önce duyduğu şeyle öylece kaldı ama sonrasında biraz bana yaklaştı.
Geriledim.
"Ne saçmalıyorsun?" Gülümsemeye çalıştım. "Neden beni değil de Doyeon'u seçtin? Neden bunca yıl bana kendimi kötü hissettirdin?" Parmağımla göğsüme vurduğumda bileğimden beni yakaladı ve dibine çekildiğimde burun buruna geldik. "Tek yaptığın şey her zaman beni suçlamak ve sırf kendin acı içinde kıvrılma diye ateşe beni itmekti. Bundan keyif aldın mı?" Tenimi daha da sıkı saran parmaklarıyla gözlerim yüzünün her bir zerresini inceledi.
Çok yakınımdaydı, olduğum yere çöküp beni saatlerce ağlatabilecek kadar yakınımdaydı.
"Ben senin için çabalarken senin beni onun için her gece terk edişin," Sesim çok kısıktı. "İşim var deyip gelmediğin her gün aslında onunla olduğun gerçeği beni yıkarken senin için çabaladım." Hıçkırdım. "Sana bir bebek veremeyeceğimi bildiğim halde bunu yapmak istedim ve seni sevdim." Omuzlarımı kaldırıp indirmiştim.
"Başka ne suçum var ki?"
Tek eli ensemi bulup orayı okşadığında gözlerim kapandı.
"Hiç." Derken, her zamanki gibi konuşuyordu ama bir şeylerin farklı olduğunu ima ediyor gibiydi. "Hiçbir suçun yok." Dudaklarımı ıslattım. "Seni sevmeyi denemediğimi sanıyorsun ama bu yanlış." Kulağıma eğildi. "Denedim ve yapamadım. Bunun için üzgün mü olmalıyım?" Göğsümdeki ağırlık tüm bedenimi ele geçirip uyuşmamı sağlarken kollarına tutundum.
"Bunca zaman yaptığın her şey için acı çek istedim çünkü sen iyi bir insan değildin." Yanağımı okşadı. "Taeyong ile evlenmeliydin." Dudaklarımı öptüğünde onu ittirdim. "Ve sen de gidip kendini becermelisin, aptal herif."
Parmağımdaki yüzüğü çıkartıp ayaklarına fırlattığımda kendime inanamıyordum. "Senin gibi bir adam için acı çektiğime inanamıyorum, aklımda kurguladığım o masum Jaehyun olamadığın için kendime çok kızgınım ve sen, umarım yalnızlıktan kıvrılırsın." İşaret parmağımı yüzüne salladım. "Yoksa seni hayatın boyunca affetmem."
Kendimi zorla arabaya attığımda hala duyduklarımı sindiremiyordum, ellerim titrerken başımı onlara yasladım ve çığlık attım.
Ölüyordum. Duygularım nefesimi kesiyordu, neden kimse duymuyordu? Herkes sağır mıydı? Herkes neden bana sağırdı?
