chapter 2
➳ Scarlet "Scar" Soo Young 19 yrs.old
Scarlet's Pov
"When she will wake up doc.?"
"We still don't know, but time will come that she will"
"Oh my! Scar... gumising kana anak, please..."
"She's been sleeping for a week, and we didn't expected that it will be this long"
"What shoud I do?"
"Let's just wait for her to wake up, that's all we could do for now"
Hindi ko alam kong ilang minuto, oras , araw ang lumipas nang marinig ko iyon. Hindi pa ako gumugising pero gising ang diwa ko, naririnig ko sila pero di ko man magawang dumilat. Sobrang pagod ang nararamdaman ko sa aking katawan.sobra....
"Scar..? Doc.! My daughter is awake!"
Rinig kong bulalas ng boses babae na batid kong nasa tagiliran ko.
"Check her vital signs"
Rinig kong usal ng doctor sa kasamang nurse, may kung ano ano pa silang ginawa nang makadilat ako.
"Scar..thanks God you are awake!"
Lumapit sakin ang lalaking may katandaan na, kasama ang babaeng batid kung tumawag sakin ng Scar? Kanina lang.
Bahagya ko pang pinasadahan ng tingin ang kabuuan ng lugar. Masyadong maaliwalas at halos lahat ng ding ding ay natatakpan ng kulay puting mga wall papers, masyadong malaki ang kwarto para sa mga taong iilan lang sa loob na batid kong mga bisita. Hindi ko sila masiyadong maaninag.
"Nak, are you okay now?"
Pag uulit nang lalaking lumapit sakin.
Bahagya ko pang tiningnan ang kabuuan nito, pero wala akong....
Hindi ko alam... kaya bahagya akong yumuko.
"Nasan ako?"
Naisatinig ko nang maaninag ko na ang lugar.
"Anak.. you were found unconcious, what was really happened?"
"I..I- don't know..w-who are you?"
Nang sabihin ko iyon ay bigla silang natigilan at nanlaki ang mga mata. Hindi ko talaga sila kilala, wala akong matandaan.
"Oh-oh my god"
Natakpan ng isang may edad na babae ang kanyang mga bibig habang umiiling.
"I cant believe this..."
Sabi pa nang kasama nitong lalaki.
Batid ko'y mag asawa sila.
"You don't recognize me-us? Scar?"
Dagdag nito na titig na titig sakin.
Umiling ako bilang tugon, may kung mga band aids sa ulo ko at may ikinabit na swero sa kaliwang kamay ko. Pinagpahinga ako ng doctor kaya bumalik uli ako sa pagkakahiga. Bahagya akong pumikit at nagpapanggap na tulog, ilang minuto pa ay nagsalita ang doctor.
"She had an amnesia..."
Hindi palang natapos ng doctor ang sasabihin ay narinig ko ang malakas na hagulhul ng boses babae.
"I really can't believe this doc,"
"Hindi imposibleng magkaroon siya ng amnesia dahil hindi natin alam kung ano ang nangyari sa kaniya before you got her unconciously"
Pagpapatuloy pa ng doctor.
Hindi ko na narinig ang susunod pa na sasabihin ng doctor dahil nakaidlip ako.
Nang magising ako ka umagahan ay napansin kong bihis na bihis na sila at pawang nakahanda na para umalis.
"Okay ka na ba ha? Scar anak?"
Lumapit sakin ang babae na sa tingin ko ay aking ina, kahit namumugto ang mga mata nito ay mahihita parin sa kanya ang kasiyahan dahil ako ay gising na.
"Yeah, I'm oka--."
Hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang may biglang yumakap sakin.
"I miss you so much Scar!"
Kunot noo ko siyang tinitigan na ikinalungkot niya.
"Scar its me, Maessy-Mess.. I'm your bestfriend" malumanany niyang pagpapa intindi.
Naaisiguro kong kilala ko sila pero walang anong meron sa utak ko na natatandaan ko. Kaya ang nararapat kong gawin ngayon ay ang sundin-sabayan sila.
"Thank you-thank you for not leaving me" naka yukong ani ko, kahit na nakikita ko silang masaya ay meron parin itong nag hahalong lungkot.
"We're going home Scar..."
Lumapit ang babae kanina na mommy ko kako. "But before that, you're going to change your clothes okay?"
"Yes-mom"
Utal-utal kung tugon. Inalalayan pa ako ni mommy papuntang banyo at nag pa iwan siya sa labas para hintayin ako.
Sabi ng doctor ay hindi pa raw ako pwedeng maligo kaya dahan dahan ko nalang pinalit ang damit ko.
"Are you done already?"
Tanong ni mommy pagkalabas ko sa banyo.
"Yes mom"
"Let's go.."
Inalalayan niya ako palabas kasunod ang iba pa nilang mga kasamahan bitbit ang mga gamit ko,
"Scar..."
Lumapit sakin si Maessy na naka akbay na ang isang kamay.
"Maessy..."
"Shhhh-." Tinakpan niya ang bibig ko.
"Mess for short" dag dag niya.
"Sorry-."
Nakayuko kong ani.
"Haha, you're funny Scar! Will you stop being so uncomfy with me"
Bahagya siyang huminto at hinawakan ang aking dalawang kamay.
"Yeah..."
"Babalik din yung memory mo okay? Excited kana umuwi?"
Tsaka palang siya tumingin sa hallway at tumuloy sa paglalakad.
"I think so?.."
"Haha, of course!"
Mahihimigan sa kaniya ang saya.
"Don't worry Scar, I will show you every places that we went through, everything that we've done just to bring back your memories" mahihimigan sa kaniya ang pananabik na gawin ang mga sinasabi niya.
Ngumiti ako sa kaniya ng napakatamis at pumasok agad sa kotse, tumabi pa siya sakin at ngiti ngiting isinalampak ang earphones niya sa tenga ko.
To be continued
