chapter 5
➳ Scarlet "Scar" Soo Young 19 yrs.old
Scarlet's POV
Lying in my bed while staring at the window is almost my routine when I have nothing to do with. Looking at the window wondering if I could remember anything while looking through it, but I guess its not yet my time to recover my memories back.
I feel bored and I'm not yet sleepy so naisipan kong lumabas muna at pumunta sa terrace para magpahangin. Wala naman akong ibang mahihita sa pag mamasid lamang sa bintana dahil maliit lang naman ang ispayo nito.
Sa wakas ay nalanghap ko ang ninanais kung hangin nang makarating na ako sa terrrace, mas gumanda pa lalo ang pakiramdam dahil malaki ang buwan at nasisihagan din ang paligid.
Wow... it's kinda relief that seeing a moon with my empty mind is relieving...
Sa ilang minuto—oras na pagtitig ko sa buwan habang nilalanghap ang simoy ng hangin ay hindi ko napansing wala na ako ngayon sa terrace kung saan ako nakatayo kanina..
What I am doing here?
Taonong ko sa aking isipan ng mapansidahan ko ang lugar.
Nakatayo ako ngayon sa ilalim ng puno kung saan tanaw na tanaw ko ang buwan. Nakapagtataka lang dahil parang hindi ko naramdaman ang sarili kong napadpad na pala ako rito. Ang tanging makikita lang sa lugar ay ang malawak na damuhan at sa dulo ay ang malaking puno kung saan ako nakatayo ngayon, hindi ko alam pero— sumakit bigla ang ulo ko at may nagpa balik balik sa isip ko...na dahilan ng pagkaluhod ko sa damuhan.
Isang isipin kung saan nakita ko ang sarili kong nakaupo sa damuhan at mukhang umiiyak ako. May natanaw akong lalaki sa di kalayuan at walang ano ano'y naglaho lang bigla..
Who are you?
Aaahh...
Ang sakit sakit ng ulo ko, sobra...
Habang nanatiling nakaluhod ay hawak hawak ko parin ang aking ulo, hindi ko malaman kong bakit pero ang sakit sakit. Sakit, kasama ang mga ala ala— ala ala nga kaya...
Sa gitna ng katahimikan ay bigla akong may narinig na kaluskus ng mga dahon sa aking likuran.
"Sino y—an?"
Balisang tanong ko habang nili-lingon-lingon ang aking paligid.
Wala namang kahit na sino....wala akong makita dahil madilim ang lugar..
"Sino yan!"
Pasigaw ko na namang sambit ng may narinig na namang kakaiba, pero ng lingunin ko ang isang malaling bato malayo sa akin ay may naaninag akong taong nakatayo. Anino lamang ito pero wala namang ilaw para magkaroon ng anumang bakas sa aninong ito.
Dahil sa panginginig ko ay yumuko nalang ako, yakap yakap ang mga tuhod ko...
Natatakot ako....
Maya maya pa'y may naramdaman akong mga yapak ng paa palapit sa akin.Yabag na habang humahakbang ito ay bumibilis ang tibok ng puso ko.
"Scar! What are you doing here?"
Tanong nito habang hawak hawak ang balikat ko.
"Mess..."
Sambit ko ng dahan dahan ko siyang nilingun, dala niya ang isang lampara para maaninag niya ang daan dahil sa malalim na ang gabi.
"Are you okay...?"
Bigla ay napayakap ako sa sobrang takot at pag aalala..Humihikbi ako habang yakap yakap ang aking kaibigan..
Thank you Mess...
"It's okay Scar nandito na ako, tahan na okay?"
Hinahagod niya ang likod ko dahil sa aking paghikbi..
Dahan dahan niya akong inakay patayo hanggang sa paglalakad. Ngayon ko pa napansin ang kabuuan ko na naka pajama at pares pang taas, ganun din kay Mess.
"Ano bang ginagawa mo dito Scar? Gabi na.. hindi kana dapat lumalabas"
Tanong niya habang naglalakad kami, batid ko'y hindi ito kalayuan sa aming tahanan dahil naaninag ko sa ilang dipang layo namin ang daan patahak sa aming tahanan.
"I don't—know Mess... hindi ko alam"
Utal na sagot ko sa kaniya dahil, maski ako ay hindi ko alam kong bakit ako napadpad sa lugar na yon kanina.
Agad din naming narating ang bahay at bumungad sa amin si Mommy at daddy na hindi na maipinta ang pag aalala sa mga mukha nila.
"Scar.. we're looking for you anak, san ka galing?"
Tanong ni mommy na ngayon ay hawak hawak na ang nanginginig kong mga kamay.
"Tita, nakita ko po siya sa Park, napansin ko po kasi siya kaninang lumabas ng kwarto, kaya agad ko po siyang sinundan"
Imbis na ako ang sumagot ay si Mess na mismo ang nagpaliwanag para sa akin
Thank yo for following me Scar..
"Anak, bakit ka naman ba kasi lumabas ng ganitong oras anak..."
Ani daddy na hindi narin mahitsura dahil sa pag aalala.
Kasalukuyan kami ngayong nakaupo na ngayon dito sa couch ng aming sala. Agad na lumapit sa amin si manang at naglahad ng tubig pari narin ang gamot.
"Scar anak, you need to drink this medicine okay? Nanginginig ka anak..."
Inilahad ni mommy sa'kin ang gamit at agad ko din itong ininum kahit na nanginginig parin ang aking mga kamay.
Kahit papano'y humupa ang aking panginginig....
"Ihahatid ko na po siya sa kwarto niya Tita"
Pagpi-prisinta ni Mess, dahan dahan niya akong inakay paakyat hanggang sa marating ko ang aking kwarto.
Nang marating na namin ang silid ay umupo lang ako sa aking kama...
Naramdaman kong umupo din si Mess sa aking tabi.
"Scar..."
Sambit niya habang hinimas himas ang aking mga palad.
Alam kong nag aalala siya gaya ng sobrang pag aalala ng mga magulang ko...
Patawad... gustuhin ko mang maalala ang lahat pero malabo, malabo pa siguro sa ngayon...
Sa gitna ng aming katahimikan ay agad na bumukas ang aking pinto at pumasok si mommy.
"Mess, magpahinga ka muna hija, ako na ang bahala sa kaniya"
Ani mommy ng makalapit ito sa amin at agad ding sumunod ang aking kaibigan.
Sa ngayon kasi ay dito na muna matutukog sa amin si Mess. Nagprisinta kasi siyang dito na muna sa amin para may kasama ako sakaling may trabahong gagawin sila mommy.Pansamantala siyang namamalagi sa guest room.
"Anak...."
Gaya ng ginawa ng kaibigan ko ay hinawakan din ni mommy ang kamay ko pero hinahagod na ang likod ko.
Tingin lang ang tinugon ko sa kaniya, tingin na nagpapaumanhin.
"Huwag kang mawalan ng pag asa anak, okay? Malakas ka at alam ko yan. We—you will get through with this"
Ani mommy na hinimas himas ang buhok ko, sa ginaqa niya ay napapikit ako dahil konti'y naibsan ang manigat kong nararamdaman.
"Thank you mom, thank you"
Sagot ko sa kaniya na tiningnan siya sa mga mata.
"Mag pa hinga ka na anak"
Ani niya at inalalayan niya akong mahiga at iayos ang comforter ko para matabuban ang aking katawan.
"Goodnight..." dagdag niya na nagiwan ng halik sa aking noo.
Pumikit ako at dahan dahan ay lumakad na si mommy palabas. Narinig kong isinara niya ang pinto at
bigla ay naramdaman ko na ang antok.
To be continued
