ჩემი მასწავლებელი/ჯეონ ჯონქუქი/(Complete✓)

მე ის არ ვარ ვისაც გულისხმობ!

- ჯონქუქ..  ამოიკვნესა გოგონამ და ჯონქუქის ცივი ხელის გამო ცოტათი შეკრთა.
მისი გაყინული ხელი იგრძნო ფეხზე და შემდეგ წელზე რომელიც გოგონას შიშისგან უცახცახებდა.
ისე ადვილად მოათავსა ჯონქუქმა თავისი დიდი მაისურის ქვეშ ხელი რომელის გოგონას დიდი გულით ათხოვა, თითქოს იცოდა რომ მსგავსი რამ აუცილებლად მოხდებოდა.
მალევე მისი ტუჩები იგრძნო, პატარა მრგვალი ტუჩები რომლებიც გოგონას სქელ ტუჩებზე ჯერ ფრთხილად დასრიალებდნენ.
მკვეთრი მოძრაობით დააწვინა რბილ ლოგინზე და ბარძაყზე მოკიდა ხელი.
შუაში მოთავსდა და ბაგეების დაკოცნა დაუწყო.
ლიზას ხელები ფრთხილად დასრიალებდნენ ჯონქუქის თმაში.
ჯონქუქის ხელები კი ლიზას სხეულზე იკვლევდნენ გზას.
მაგრამ მალევე ჯონქუქი გათამამდა და გოგონას ტუჩებზე კოცნის გაღრმავება მოისურვა.ფრთხილად გადაუსვა ენა ტუჩებზე შემდეგ კი ნელა და გაუფრთხილებლად გააღრმავა კოცნა ენით.
ლიზას პირველად შეეშინდა რადგან მსგავსი ჯერ არ ქონდა გამოცდილი.
მაგრამ ენდო ჯონქუქის ამგვარ ქცევას და მანაც იგივე გააკეთა რაც ჯონქუქმა.
კოცნის დროს ჯონქუქს ჩაეცინა, და უფრო მაგრად მოუჭირა გოგონა თეძოებზე ხელი.
ამან კი მისი ამოკვნესებაც გამოიწვია..
ლიფის ზედა ნაწილს ძალიან ფრთხილად და უვნებლად ეხებოდა.
თითქოს არ უნდოდა მისთვის რამე დაეშავებინა..
ძალიან ფრთხილად დაუკოცნა ყელი და სისხლჩაქცევებიც კი დაუტოვა იქვე.
დაბლა ჩაყვა და იგივე გააკეთა მუცელზე და მკერდთან ახლოს.
ყოველ მოძრაობას დიდი შიშით ხვდებოდა გოგონა რადგან არ უნდოდა რაიმე სხვა მომხდარიყო მათ შორის..
კი იყო გარყვნილი აზრები მაგრამ რას წარმოიდგენდა რომ უახლოეს მომავალში შეიძლებოდა მართლა მომხდარიყო რაიმე მსგავსი..
როდესაც ჯონქუქმა ტანსაცმელის გახდა დაიწყო და ლიზას შეშინებული უყურებდა.. კარზე შემაწუხებელი ბრახუნის ხმა გაისმა.
ჯერ ჯონქუქი შეკრთა და მერე გოგონა.
-ახლავე მოვალ! წამოდგა და ფართო მაისური გადაიცვა, და ფეხშიშველი კარისკენ წავიდა.
კარი ნელა და ფრთხილად გააღო სანამ წინ ვიღაც გოგონა არ შერჩა.
- ქალბატონო ლი აქ რა გინდათ ? ხმადაბლა იკითხა მან გოგონამ კი ამაზრზენად დაასლოკინა და ბიჭის დიდ რკინის კარს მიეყრდნო.
-ლი არა ჯონქუქ ხომ შევთანხმდით რომ აიუს დამიძახებდი..
-ხო რა მნიშვნელობა აქვს.. რა გინდა აქ?
-რატომ არ იღებ იმ გრძნობას რომელსაც მე შენ გაძლევ? რატომ უბრალოდ მაინტერესებს? ერთმანეთი ხომ მოგვწონდა? ახლა ისე რატომ აკეთებ თითქოს არაფერი ვიყო შენთვის.
-ჩუმად აქ ხალხი ცხოვრობს! პირზე ხელი ააფარა და სახლში შეიყვანა.
-მითხარი რომ კიდევ გიყვარვარ, მითხარი რომ ისევ ისე გიყვარვარ ჯონქუქ! ცრემლების ღვრა დაიწყო, ბიჭი კი ნელა მიუახლოვდა და თავზე ხელი გადაუსვა.
-კარგი დაწყნარდი ნუ ტირი.. თავზე ეფერებოდა და თბილად ყავდა მიხუტებული გულ მკერდზე.
-არ დამტოვო ძალიან გთხოვ! ტიროდა და ცრემლებს ფრთხილად იწმენდდა თვალებიდან.
-აქ ვარ და არსად მივდივარ! რამდენჯერმე თავზე აკოცა და ფრთხილად მიუჯდა გვერდით დივანზე, თავი დაადებინა და წაუღიღინა კიდევაც.
მაგრამ აი ლიზა სად იყო საკითხავი აი ის არის..
იქ იყო, და ყველაფერი გაიგო კიდევაც..
და ჩაცმული იყო, ხელში ტელეფონი და სახლის გასაღები ეჭირა..
და ჯონქუქს უყურებდა რომელმაც რამის იხმარა იხმარა მისი სილამაზით შეპყრობილი ადამიანი.
არაუშავს!
ჩაიცინა გოგონამ და ჩუმად გააღო კარი, და ძალიან ნელა გავიდა გარეთ ისე რომ ვერც ერთმა გაიგო მისი არყოფნა.
ან მეტს რას მოველოდი?
ეკითხებოდა თავის თავს.
მართლა მეგონა რომ მოვეწონე?
ისევ ჩაიცინა და განათებულ გზებს ნელა გაუყვა.
როგორც ყოველთვის ხდება ხოლმე, მე არც ერთ ლექტორს არ მოეწონებოდი რა სისულელეა!
ჩაიცინა და დიდი ხიდისკენ წავიდა.
ხვალ ალბათ არც წავიდოდა უნივერსიტეტში, ბევრი რაღაცის გამო მაგრამ მთავარი მაინც ჯონქუქია რომელიც ზედმეტ კითხვებს დასვავს ლიზას დანახვის დროს.
ხიდზე რომ დადგა და იქიდან გადაიხედა სულ მალე ამუტივტივდა ყველაფერი გონებაში, ის თუ როგორ ეხებოდა ჯონქუქი მას ლიზამ კი შეწინააღმდეგებაც ვერ გაბედა.
შესანიშნავია..
გაიფიქრა მან
და ხიდის მოაჯირს ფრთხილად მიეყრდნო.
გვერდზე გაიხედა და დაინახა ბიჭი რომელიც მოშორებით პატარა ძაღლს ასეირნებდა,
კარგად დააკვირდა თვალებიც მოხუჭა და დაინახა "ბატონი კიმი" რა თქმა უნდა..
შორსაც კი შემიძლია მისი ეგოს შეგრძნება.
ჩაიცინა და ნელა მიუახლოვდა ექს ლექტორს.
და ეს ნორმალურია?
ღამის 5 საათზე ძაღლის გასეირნება.
მიუახლოვდა თუ არა დაინახა ლექტორის ნამძინარევი სახე, რომელიც ჯერ კიდევ ამთქნარებდა და ძაღლს უგზო უკვლოდ ახეტიალებდა.
-გამარჯობა ბატონო კიმ! ხმადაბლა მივიდა თეჰიონთან და თავი ფრთხილად დაუხარა.
თეჰიონი ჯერ ვერ მიხვდა ვინ იყო ეს ადამიანი ან რატომ ელაპარაკებოდა.
-გამარჯობა.. დაამთქნარა და თვალები დაისრისა.
- რა საყვარელი ძაღლი გყავთ! დავიხარე და ფრთხილად მოვეფერე მის ფუმფულა ძაღლს.
-მადლობა.. ისევ დაამთქნარა და ძაღლს გახედა.
მაგრამ რამდენიმე წამის შემდეგ..
-ლიზა შენ ხარ? იკითხა და გოგონას გაკვირვებულ სახეს გახედა.
-დიახ ბატონო კიმ მე ვარ! ჩაიცინა მან თეჰიონმა კი ჩაიცინა და ისევ დაიჭყლიტა თვალები.
-ბოდიში რა.. თანიმ შუაღამისას ყეფა დაიწყო და გარეთ გამოვიყვანე ამიტომ მეც ნახევრად მძინავს.
-კარგით არაუშავს! ჩაიცინა და ძაღლს ფრთხილად გადაუსვა ხელი.
-ამ შუაღამისას რას დადიხარ გარეთ? ნამძინარევი ხმით ჰკითხა მან.
-არ ვიცი, ცოტა გამოსეირნება გადავწყვიტე.. ჩაიცინა მან და მოაჯირს მიეყრდნო.
- დილის 5 საათზე მე გამოსეირნება არ ვიცი.
ჩაიცინა მან და ძაღლს დახედა რომელიც თეჰიონის ფეხს ეთამაშებოდა.
-რა საყვარელია! ჩაიცინა მან ბიჭმაც სიცილი დაიწყო და ძაღლი ხელში აიტაცა.
-ძაღლი არასდროს იყოლიო, ძალიან საშინელებაა.. ჩაიცინა და ძაღლს ფრთხილად შეუჩერა ჰაერი.
-მეც გამიკვირდა ჯერ არ ურიჟრაჟია და თქვენ პატარა ძაღლს ასეირნებთ.
-ნელ ნელა ვეჩვევი, რომ შეიძლება მომკლას კიდევაც იმის გამო რომ შეიძლება გარეთ არ გავიყვანო.
- მართლა ისეთი საყვარელია! ძაღლს ფრთხილად მოეფერა და თეჰიონის ჩაფიქრებულ სახეს დააკვირდა.
-ისე ძალიან მეწყინა რომ ფაკულტეტი შეიცვალე.. ყველაზე მეტად შენ გაინტერესებს ხოლმე ჩემი საგანი.
-არაა ბატონო კი რას ბრძანებთ, თქვენი საგანი ბევრ ადამიანს აინტერესებს.
იმით რომ მოყოლის და გადმოცემის არაჩვეულებრივი ნიჭი გაქვთ. ჩაიცინა და მოცისფრო ზეცას ახედა.
-ხვალ ლექცია არ გაქვს?
-კი მაქვს.. ამოიოხრა მან
-მერე რას დახეტიალობ? წადი სახლში და დაიძინე, შენ ხომ მაინც არავის შეუწუხებიხარ.
-დიახ მართალი ხართ! წავალ. ამოიოხრა გოგონამ და გვერდძე გაიხედა.
-მაგრამ იცით რა.. ხვალ ლექციას გავაცდენ! და დავჯდები აქ სადმე და თქვენ დაგელაპარაკებით.
ჩაიცინა მან ბიჭი კი გაკვირვებული უყურებდა.
-კი მაგრამ რატომ? ჩაიცინა მანაც გოგონამ კი მხრები აიჩეჩა.
-იცით სულ მინდოდა თქვენთან ლაპარაკი, რადგან ჩემთვის ის იყავით ვისთვისაც უნდა მიმებაძა. ჩაიცინა მან თეჰიონმა კი თვალები მობნიდა.
-ვიყავი?
-დიახ სამწუხაროდ იყავით.. თავი ჩაღუნა გოგონამ თეჰიონი კი უბრალოდ ჩაფიქრდა.
- ახლა ვინ არის შენი კუმირი?
- ჯერ არავინ... ჩაიცინა მან თეჰიონმა კი ხარბად ჩაიცინა.
- ანუ ვეღარავინ იქნება.. რადგან ჩემნაირი აღარც დაბადებულა! თავის დაფასება დაიწყო და ხელები მკერდზე დაილაგა.
-იმ დღეს მადლობა არ მითქვამს თქვენთვის, და ახლა გეუბნებით რომ ძალიან მადლობელი ვარ იმ დღეს რაც გააკეთეთ..
-მე რას მიხდი მადლობაას? პირიქით მადლობა შენ ორი ადამიანი სიცოცხლეს გადაარჩინე.
- ალბათ ჩემს ადგილზე ყველა ამას იზავდა..
-არაა არა მგონია, ვინმეს იგივეს გაკეთება რომ სდომოდა შენზე ადრე შევიდოდა..
ჩაიცინა და ძაღლს ხელი გადაუსვა.
-მაშინ ისეთი მომენტი იყო ჩემს ადგილას თქვენც იგივეს იზავდით.
-სამწუხაროა მაგრამ მე იგივეს არ ვიზამდი, ჩემს სიცოცხლეს საფრთხეში არ ჩავაგდებდი, თუ არ მეცოდინებოდა რისთვის ვწირავ ამ სიცოცხლეს.თვალები მობნიდა და ლიზას გაფითრებულ სახეს დააკვირდა.
-თურმე ქალბატონი ლი შენი მეგობარი არ ყოფილა, მის გამო რომ მაინც გაგეწირა თავი და მხოლოდ რჩება ჯონქუქი რომელიც უგონოდ ეგდო ცეცხლში.. ხმადაბლა ჩაილაპარაკა და ლიზას სახეს დააკვირდა რომელიც ჩუმად იჯდა და ფიქრობდა.
- ჯონქუქის გამო ბევრ გოგოს დაუთმია ბევრი რამ მაგრამ სიცოცხლე? ეს ხომ სიგიჟეა..
- ბევრი ილაპარაკეთ მაგრამ მე მსგავსი რაღაცის გამო არ გამიკეთებია ეს.
-აბა უბრალოდ მოინდომე და ცეცხლში შევარდი? ესე არ ხდება ხოლმე.
-და იქნებ ჩემს შემთხვევაში მოხდა.. ჩავიცინე და მის სახეს გავხედე.
- და რა მოხდება რომ გავიგო შენ და ჯონქუქს რამე თუ გაქვთ ერთმანეთთან?
მერე რას იზავ?
-ჯერ ერთი არაფერი არ არის ჩვენს შორის და მეორეც არაფერს არ ვიზავ ეს თქვენზე იქნება დამოკიდებული იტყვით თუ არა.
ჩავიცინე და ძაღლს გავხედე.
-და რომ ვთქვა რას იზავ?
- არაფერს, დავიმალები ბინძური და საზიზღარი ხალხისგან სანამ ყველას ყველაფერი არ გადაავიწყდება.
თქვენ კი მე არა მაგრამ გადამხდელი გადაგიხდით.
ჩაიცინა და თეჰიონის სახეს დააკვირდა წამიერად თეჰიონმა ხელები ასწია და ტაში შემოჰკრა.
-ყოჩაღ! აი ამას ქვია ადამიანის გაჩუმება, სიტყვები არ მყოფნის.
ჩაიცინა და ლიზას სახეს დააკვირდა.
-თქვენ მასწავლეთ.. ჩაიცინა გოგონამ და ტელეფონს დახედა.
-ნახვამდის ბატონო კიმ და ხო მართლა საყვარელიი ძაღლი გყავთ და გაუფრთხილდით.
ჩაიცინა და თავი დაუხარა მას.
-მომავალ შეხვედრამდე.. ჩაიცინა თეჰიონმა და ძაღლთან ერთად მოკურცხლა სახლისკენ.
ლიზა დაღლილი სიარულისგან, უბრალოდ ნელა და გაწონასწორებული შევიდა სახლში.
ტანსაცმელი გაიხადა და ლოგინში ჩაწვა..
თვალების მოხუჭვისთანავე დაეძინა და სიზმარშიც კი ის ნაბიჭვარი დაინახა.(რომელი ეხლა თქვენ მიხვდით)
3PM
(კაკუნი კარზე)
-მივდივარ! აბურძგნული წამოხტა ლოგინიდან და სარკეში თმა უკან ფრთხილად გადაიწია.
ხალათი მოიცვა და კარი ფრთხილად გააღო.
-გამარჯობა! ხმა შეიცვალა როცა წინ ის დახვდა ვინც არ უნდოდა.
-გამარჯობა! თმებს იჩეჩავდა ბიჭი და ლიზას თვალს ვერ უსწორებდა.
-რამე გამომყვა თქვენგან? სერიოზული სახით ჰკითხა.
ბიჭმა კი თავი საპირისპიროდ გააქნია.
-მაშინ დამრჩა რამე? ისევ გახედა ჯონქუქმა კი ფართოდ გაიღიმა და ლიზას სახეს გახედა.
-კი ჩემს სახლში რაღაც დაგრჩა.. ბოროტულად ჩაიცინა ლიზამ კი უბრალოდ სისხლითა მისი გამოხედვა და ჩაიცინა.
-კარგით თქვენი იყოს..
კარს მოკიდა ხელი და უკვე რომ უნდა დაეხურა ჯონქუქის ფეხი დაინახა კარებთან.
-მე აქ რაღაცისთვის მოვედი..
ეს უთხრა და ლიზას "იაზვა" სახეს დააკვირდა.

_____

აჰაა ეს დავდე ხალხიი.
არ ვიცი მოგეწონათ თუ არა მაგრამ თან მძინარეს ამის დაწერა გამისწორდა.
მიყვარხართ ძალიან ძალიან და ამ დღეებში დავდებ ახალი ფიკის ნაწილებს.
ძალიან მიხარია იმ ფიკს რომ კითხულობთ ჩემთვის ბევრს ნიშნავს და ვცდილობ ყოველ დღე უკეთესი იყოს.
ნუ მიყვარხართ და აბა თქვენ იცით ხელები ხშირად იბანებთ და დარჩით სახლში.
ჯამრთელობას გისურვებთ..♥️♥️♥️♥️