Φόνος Αστέρων

Κεφάλαιο VII

My body is a map of L.A.
I stand straight like an angel, with halo

Την επόμενη μέρα, αφού η Μόνικα κοιμήθηκε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με όλες τις ανέσεις, έψαξε να βρει ένα διαμέρισμα, ευρύχωρο αρκετά ώστε να χωράει τουλάχιστον δύο κρεβάτια. Δεν σκόπευε να αφήσει τη μάνα της σε αυτή την γούβα που ζούσαν.

Μαζί με την βαλίτσα της διέσχιζε την πόλη του φωτός. Όλα ήταν τόσο διαφορετικά εδώ! Ωραία αγόρια με κοστούμια, όσα τουλάχιστον δεν είχαν επιστρατευτεί ακόμα, και πρόσωπα που έμοιαζαν λες και είχαν βγει από τη μεγάλη οθόνη, φρέσκα κορίτσια με όμορφα, πολύχρωμα φορέματα και ζωηρές μπούκλες και η μυρωδιά της θάλασσας να τη συντροφεύει όπου κι αν πήγαινε! Αυτό το μέρος ήταν λες και το είχε ξεχάσει ο πόλεμος.

Το μόνο που της θύμιζε τον πόλεμο ήταν τα φυλλάδια που καλούσαν τις γυναίκες να ταχθούν ως νοσοκόμες για το μέτωπο και το μαύρο της φουστάνι, ενθύμιο του τόσο κοντινού παρελθόντος της.

Σκέφτηκε πως έπρεπε να είχε αγοράσει μια εφημερίδα ώστε να αναζητήσει στις αγγελίες για ένα σχετικά οικονομικό δωμάτιο. Έτσι στα τυφλά αποφάσισε να ακολουθήσει το ένστικτο της. Μπήκε στο πρώτο οίκημα που της κέντρισε το ενδιαφέρον, ένα ψηλό, κεραμίδι κτήριο, με μικρές βεράντες στο κάθε του διαμέρισμα. Το κορίτσι χτύπησε την πόρτα και περίμενε απάντηση. Αμέσως της άνοιξε ένας νεαρός, ένας όμορφος ξανθός νεαρός, όπως η ίδια συνειδητοποίησε.

«Καλημέρα δεσποινίς.» Είπε εκείνος με ένα ευγενικό χαμόγελο και αμέσως στο πρόσωπο του εμφανίστηκαν δύο λακκάκια. Η Μόνικα χαμογέλασε επίσης, έκπληκτη.

«Καλημέρα, Εμ... ενδιαφέρομαι για διαμέρισμα.» Είπε κομπιάζοντας λίγο στην αρχή.

«Τότε ήρθατε στο κατάλληλο μέρος. Παρακαλώ, περάστε.» Ο νεαρός παραμέρισε ώστε να περάσει η κοπέλα. «Φέρτε σε εμένα την βαλίτσα σας. Δεν είναι δυνατόν μια τόσο κομψή δεσποινίς να κουβαλά μόνη της τις αποσκευές της.» Είπε πριν ανέβει τα δύο πρώτα σκαλιά και της πήρε τη βαλίτσα από τα χέρια.

«Σας ευχαριστώ, δεν ήταν ιδιαίτερα βαριά!» Είπε καθώς ανέβαινε τα σκαλιά, κρατώντας τη φούστα του φορέματος της στο ένα της χέρι.

«Παρακαλώ, ακολουθήστε με.» Είπε ο όμορφος νεαρός και μαζί με τη βαλίτσα της διέσχιζε ένα μικρό διάδρομο και μπήκε σε ένα μεγάλο δωμάτιο, στην κοινόχρηστη κουζίνα. «Η κυρία που τα νοικιάζει έπρεπε να βγει για ψώνια, οπότε άφησε εμένα υπεύθυνο.» Εξήγησε ο νεαρός μόλις άφησε τη βαλίτσα κάτω και τράβηξε μια καρέκλα για να καθίσει το κορίτσι.