Φόνος Αστέρων

Κεφάλαιο XVII

Nothing scares me anymore

Η Ντόλι καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα όση ώρα ο Κρίστιαν έλειπε. Οι παλάμες της είχαν ιδρώσει, βρέχοντας το χαρτί του τσιγάρου που κρατούσε στα τρεμάμενα δάχτυλά της. Τα μηνίγγια της πονούσαν από την χαοτική ροή των σκέψεων της και κάθε φορά που κατέληγε σε αδιέξοδο προσπαθούσε να ηρεμήσει τον εαυτό της πίνοντας μια γουλιά κονιάκ. Στη πραγματικότητα όμως ήξερε τι έπρεπε να κάνει και τι ήταν σωστό, αυτό που την εμπόδιζε ήταν ο ίδιος της ο εαυτός. Αλλά πια δεν είχε τίποτα να χάσει. Ήξερε πως είχε χάσει τον Κρίστιαν από τη στιγμή που εμφανίστηκε αυτή η μικρή στη ζωή του, η Μόνικα. Η ίδια πια είχε καταστραφεί, όμως μπορούσε να σώσει την αθώα κοπέλα από τα σχέδια του Κρίστιαν έτσι ώστε να μην ζήσει άλλη γυναίκα μέσα στην οδύνη που εκείνη την είχε καταπιεί ολόκληρη.

Πέρασε τη γλώσσα της πάνω από τα ξερά της χείλη, που πια το κραγιόν είχε ξεβάψει και ρίχνοντας αποφασιστικά το τσιγάρο της μέσα στο σχεδόν άδειο ποτήρι με το αλκοόλ για να σβήσει, άνοιξε το βήμα της και μπήκε στο σαλόνι. Από εκεί πέρασε στο δωμάτιο που κάποτε μοιραζόταν με τον Κρίστιαν πριν τη στείλει να κοιμάται μόνη στον ξενώνα. Ο σκηνοθέτης θα αργούσε γιατί ασχολιόταν με τα γυρίσματα της νέας του ταινίας και είχε κι ένα επαγγελματικό ραντεβού. Βρήκε το δωμάτιο σκοτεινό, με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή ώστε να αεριστεί ο χώρος από τον καπνό, αν και ακόμη, παρά τον φρέσκο αέρα, στην ατμόσφαιρα μπορούσε να μυρίσει το αρρενωπό άρωμα του Κρίστιαν, λες και βρισκόταν ακόμη μέσα στο δωμάτιο. Αγνόησε τις σκέψεις της και γονάτισε μπροστά στη συρταριέρα, εκεί που ήξερε πως φυλούσε έγγραφα υψίστης σημασίας, καθώς αν τα άφηνε στο γραφείο του θα υπήρχε κίνδυνος να τα ανακαλύψει ο οποιοσδήποτε.

Για καλή της τύχη το συρτάρι που κρατούσε τα έγγραφα του είχε ξεχάσει να το κλειδώσει. Ένα θριαμβευτικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της, καθώς από μέσα έβγαλε δυο χοντρούς φακέλους με φωτογραφίες και κασέτες. Δεν χρειάστηκε να τα ανοίξει για να βεβαιωθεί για το περιεχόμενό τους. Με κινήσεις γοργές, άνοιξε την ντουλάπα του πρώην αρραβωνιαστικού της και από μέσα έβγαλε μια δερμάτινη βαλίτσα. Την άνοιξε απότομα αφού την απέθεσε στο πάτωμα και προσεχτικά έβαλε μέσα τους δυο καφέ φακέλους. Οι δυο αυτοί φάκελοι μαζί με τα μυστικά που ήξερε η ίδια ήταν αρκετά. Ίσως έμπαινε κι εκείνη φυλακή ως ηθική αυτουργός, όμως θα είχε σώσει ένα κορίτσι. Πολλά κορίτσια κι αυτό την έκανε περήφανη. Έστρεψε ξανά το κόκκινο κεφάλι της προς το ανοιχτό συρτάρι για να δει αν της είχε πέσει κάτι πάνω στην έξαψη της και τότε ένας ακόμα φάκελος τράβηξε το ενδιαφέρον της. Γονάτισε μπροστά στο έπιπλο και με προσοχή, σαν να απενεργοποιούσε εκρηκτικό μηχανισμό, έβγαλε με τα δυο χέρια της τον λεπτό φάκελο. Τον επεξεργάστηκε με το βλέμμα και πρόσεξε μια επιγραφή στο κέντρο του χαρτονιού με μαύρα παχιά γράμματα. Δεν κατάλαβε τι έλεγε μιας και αναγνώρισε πως η γλώσσα στην οποία ήταν γραμμένη ήταν στα Γερμανικά. Η νέα ανακάλυψη της είχε κεντρίσει τόσο το ενδιαφέρον που για λίγο άφησε στην άκρη την ριψοκίνδυνη πράξη που είχε αποφασίσει να κάνει. Έσμιξε τα φρύδια κι άνοιξε τον φάκελο. Δεν γνώριζε πως ο Κρίστιαν είχε κάποια σχέση με τη Γερμανία.