Φόνος Αστέρων

Κεφάλαιο IX

Ύστερα από δύο μέρες η Μόνικα βρισκόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Πήγαινε από εδώ κι από εκεί στο δωμάτιο της, ψάχνοντας τι να φορέσει, πως να κάνει τα μαλλιά της, πως να βαφτεί, ακόμα και το αν πρέπει να βάλει παπούτσια με ψηλό τακούνι ή όχι. Σε μερικές ώρες έπρεπε να βρίσκεται στο Χόλυγουντ, στο στούντιο που θα γύριζε την νέα του ταινία ο Κρίστιαν Μάρτς.

Ολόκληρο το βράδυ στριφογύριζε στο κρεβάτι της δίχως να μπορεί να κλείσει μάτι από την υπερένταση και από τα διάφορα σενάρια που έφτιαχνε στο μυαλό της. Επιτέλους το μεγάλο της όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα. Δεν της είχε ανακοινώσει ο Κρίστιαν τίποτα ακόμη φυσικά, όμως εκείνη ήταν σίγουρη πως την καλούσε στα γυρίσματα γι' αυτόν τον λόγο. Εξάλλου της είχε αποκαλύψει πώς δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα γιατί η ηθοποιός που είχαν για τον ρόλο έμεινε έγκυος και έψαχνε να την αντικαταστήσει με κάποια άλλη.

«Σαν να ήρθες από τον ουρανό.» Αυτό της είχε πει και η Μόνικα είχε κοκκινίσει ολόκληρη. Ήταν ολοφάνερο πώς ο Κρίστιαν την φλέρταρε, όμως εκείνη δεν ένιωθε το ίδιο για εκείνον. Αυτός που υπήρχε στην καρδιά της ακόμη ήταν ο χαμένος της σύζυγος τον οποίο σκεφτόταν συχνά. Ένα όμως κομμάτι της καρδιάς της είχε αρχίσει να καταλαμβάνει και ο νεαρός που έμενε στο απέναντι διαμέρισμα, ο Ματ. Οπότε τον έβλεπε και της χαμογελούσε με το γλυκό του χαμόγελο ένιωθε την καρδούλα της να χτυπά έντονα.

Οπότε κάθε πρωί που κατέβαινε για πρωινό, φρόντισε να δείχνει κόσμια. Φορούσε τα όμορφα κοριτσίστικα φουστάνια της και πούδραρε το πρόσωπο της, ενώ συνήθως τα μαλλιά της τα άφηνε λυτά στην πλάτη της. Έτσι έκανε και σήμερα. Κατέληξε σε ένα εμπριμέ λευκό φόρεμα με κόκκινα λουλούδια. Τέλος πουδράρισε το πρόσωπο της ελαφρώς και τσίμπησε τα μάγουλα της για να τους χαρίσει ένα φυσικό ροδαλό χρώμα. Ευχήθηκε να μην φαίνονταν κουρασμένα τα μάτια της από την έλλειψη ύπνου, οπότε τελευταία στιγμή αποφάσισε να τονίσει τις βλεφαρίδες της ώστε να μην δείχνει εντελώς άτονη.

Με ένα ακόμα σίγουρο βλέμμα στον καθρέφτη, άνοιξε την πόρτα του μικρού φωτεινού της διαμερίσματος και βγήκε στον διάδρομο με το ξύλινο πάτωμα. Τα τακούνια της ήχησαν με ευχαρίστηση στα αυτιά της καθώς κατέβαινε με όρεξη τα σκαλιά, με έναν συγκεκριμένο ρυθμό που της θύμισε ένα τραγούδι του Andy Williams που άκουγε στο παιδικό της δωμάτιο.

«So rare, you're like the fragrance of blossoms fair

Sweet as a breath of air fresh with the morning dew