Φόνος Αστέρων

Κεφάλαιο XI

No one even knows how hard life was
I don't even think about it now because
I've finally found you

8 Σεπτεμβρίου 1942

Η νεαρή Μόνικα Χέμινγκς νόμιζε πως ζούσε ένα όνειρο. Κάθε βράδυ που έκλεινε τα μάτια για να κοιμηθεί, έτρεμε πως όταν τα ανοίξει θα βρισκόταν ξανά στο παιδικό της δωμάτιο, στην γειτονιά που είχε μεγαλώσει και σχεδόν την έπιαναν τα κλάματα. Μα όχι. Όλα όσα ζούσε ήταν τόσο αληθινά και όμορφα, όπως τα φανταζόταν από μικρό κορίτσι. Μέσα σε έναν χρόνο είχε γνωρίσει την λάμψη του Χόλυγουντ και ήδη είχε κάνει τα πρώτα της εξώφυλλα σε εφηβικά περιοδικά που και η ίδια διάβαζε όσο ήταν άσημη. Πλέον εκείνη θα γινόταν το πρότυπο κάποιου άλλου νεαρού κοριτσιού, που θα ξεφύλλιζε περιοδικά ξαπλωμένη στην καμάρα της και θα γέμιζε το μαξιλάρι της αργότερα με όνειρα.

Η Έλσα Μοντγκόμερι που είχε αναλάβει την εκπαίδευση της είχε εκπλαγεί με το ταλέντο αλλά και με την ταχύτητα με την οποία το κορίτσι μάθαινε, λες και προετοιμαζόταν χρόνια πριν. Όμως έτσι ήταν. Όσο πήγαινε σχολείο και μετέπειτα, η Μόνικα δημιουργούσε δικά της σκηνικά στο μυαλό της και σκεφτόταν πώς θα αντιδρούσε στο κάθε ένα, έπαιζε με τις εκφράσεις και το βλέμμα της στον καθρέφτη του δωματίου της, δοκίμαζε διαφορετικές τονικότητες όταν τραγουδούσε για να ζεστάνει την φωνή της και ακόμα οργάνωνε και μικρές παραστάσεις για τις φίλες της όταν μαζεύονταν σε κάποιο σπίτι. Ήταν λες και είχε δημιουργήσει μόνη της μια δική της σχολή για ηθοποιούς και η ίδια δίδασκε τον εαυτό της, παρακολουθώντας ταυτόχρονα και τις μεγάλες ηθοποιούς στο σινεμά σχεδόν κάθε Σάββατο.

Η μεγαλύτερη ηθοποιός είχε καταλήξει πως ήταν ένα γοητευτικό και πανέμορφο κορίτσι, με διαπεραστική ματιά και πάρα το νεαρό της ηλικίας της, τα βιώματά της φαίνονταν μέσα από αυτά, καθηλώνοντας με τα γκρό- πλαν που συνήθως της έκαναν. Μα η ομορφιά της ήταν ασύγκριτη κυρίως όταν έκλαιγε. Τα μάτια της αποκτούσαν ένα στρογγυλό σχήμα, κάνοντας τα να φαίνονται μεγαλύτερα απ' ότι ήταν, και οι γωνίες του προσώπου της γίνονταν πιο βαθιές, τα χείλη της πιο σαρκώδη και η φωνή της πιο αγνή και απαλή. Η Έλσα δεν είχε ξανά δει τέτοιο πράγμα ξανά σε ηθοποιό και ήταν πολλά χρόνια στο χώρο. Αυτό το κορίτσι είχε όλα όσα πάλευε χρόνια να αποκτήσει μια καταξιωμένη ηθοποιός και ένιωθε περήφανη λες και ήταν δικό της παιδί. Μα πράγματι έτσι την ένιωθε.

Η ταινία σχεδόν βρισκόταν στο τέλος της. Ακόμη ένας μήνας γυρισμάτων, ύστερα μοντάζ και επεξεργασία και μετά η αποθέωση στις οθόνες. Για την Μόνικα όσο ήταν ένας απλός θεατής, ποτέ δεν περίμενε πώς επρόκειτο για μια τόσο μεγάλη διαδικασία τόσο το γύρισμα όσο και ο κύκλος του φιλμ μέχρι να είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει. Θυμόταν κάθε στιγμή από την πρώτη μέρα γυρισμάτων, ήταν αγχωμένη και νευρική, όμως χάρις τα ενθαρρυντικά λόγια του Κρίστιαν χαλάρωσε και έγινε ένα με τον φακό. Αυτό που της είχε κάνει μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η όλη διαδικασία του γυρίσματος που εξίσου την ηρεμούσε να τα παρακολουθεί. Πρώτα ο ηχολήπτης, έγραφε τους φυσικούς ήχους ενός χώρου, τα τακούνια που χτυπούν στο ξύλινο πάτωμα, τα μαχαιροπίρουνα που σέρνονται στο πορσελάνινο πιάτο, τα πουλιά που κελαηδούν, ο ήχος του αναπτήρα όταν ανάβει, τα πάντα! Ύστερα έμπαιναν οι ηθοποιοί, στην αρχή για να γυρίσουν ένα γενικό πλάνο που το ονόμαζαν μάστερσοτ και μόλις τελείωνε η σκηνή, την επαναλάμβαναν με κοντινά πλάνα αυτή τη φορά, πρώτα του ενός ηθοποιού, μετά του άλλου, ίδια και απαράλλαχτα με το γενικό πλάνο, τηρώντας τα ρακόρ.