Φόνος Αστέρων

Κεφάλαιο VIII

«Είναι αρκετά μικρή, οπότε καλύτερα να αναλάβεις εσύ.» Είπε ο Τζακ στον συνάδερφο του πριν χτυπήσει την πόρτα του κοριτσιού. «Δέκα έξι χρονών.» Επισήμανε καθώς κοίταζε τα χαρτιά της Βερόνικα Λι, της καλύτερης φίλης της Μόνικα πριν το περάσει στον Ρόμπερτ.
Ο νεότερος άντρας διάβασε το βιογραφικό της νεαρής ηθοποιού και ανασήκωσε τα φρύδια του με θαυμασμό βλέποντας σε πόσες ταινίες είχε συμμετάσχει.

«Εγώ στα δέκα έξι μου δεν ήξερα πως μοιάζει ο έξω κόσμος.» Αστειεύτηκε ο νεαρός. Ο Τζακ έδωσε λίγο χρόνο στον συνεργάτη και φίλο του να μελετήσει ξανά το έγγραφο και ύστερα χτύπησε την πόρτα της μικρής ηθοποιού. Ένα γάβγισμα ακούστηκε από το εσωτερικό του καμαρινιού και αμέσως γρήγορα βήματα που γίνονταν όλο και πιο σταθερά καθώς πλησίαζαν.

Την πόρτα άνοιξε ένα πανέμορφο κορίτσι, που αν το έβλεπες στον δρόμο θα το περνούσες για μαθήτρια ενός πολύ ακριβού κολλεγίου. Φορούσε ένα μακρύ φόρεμα εποχής στην απόχρωση του μοβ, που η φούστα του φούσκωνε χαριτωμένα γύρω από την μέση της. Προφανώς προετοιμαζόταν για το γύρισμα.

Και οι δύο ντετέκτιβ μπόρεσαν αμέσως να αναγνωρίσουν την ομοιότητα μεταξύ εκείνης και του θύματος. Οι διαφορές τους βρίσκονταν στις λεπτομέρειες.

«Παρακαλώ κύριοι;» Ρώτησε με την βελούδινη φωνή της, ανοιγοκλείνοντας δύο φορές τα αμυγδαλωτά, καστανά της μάτια. Στον Τζακ αμέσως δημιουργήθηκε ένα παράξενο συναίσθημα. Κάτι δεν του άρεσε σε αυτή τη μικρή, όμως δεν μπορούσε να καταλάβει τι.

«Καλησπέρα δεσποινίς Λι και συγχωρέστε μας για την ενόχληση.» Πήρε τον λόγο ο Ρόμπερτ, με ένα ευγενικό χαμόγελο. «Εγώ είμαι ο ντετέκτιβ Ρόμπερτ Χόπερ και από εδώ ο συνεργάτης μου, Τζακ Ρόμπινσον. Θα θέλαμε να σας κάνουμε κάποιες ερωτήσεις.» Ολοκλήρωσε ο ευγενικός νεαρός.

«Περί ποιου θέματος;» Ρώτησε το κορίτσι ανέμελα, στηρίζοντας τον κορμό της στην πόρτα ντελικάτα. Ο Ρόμπερτ την κοίταξε αμήχανα, ρίχνοντας στιγμιαία μια ματιά στον επίσης έκπληκτο Τζακ.

«Για τον φόνο της δεσποινίδος Μόνικα Χέμινγκς. Νομίζω πως ήσασταν φίλες.» Εξήγησε ο ξανθός άνδρας και τότε το κορίτσι συννέφιασε απότομα και χαμήλωσε το λαμπερό βλέμμα της.

«Φυσικά. Παρακαλώ, περάστε κύριοι.» Είπε το λεπτοκαμωμένο κορίτσι και έκανε στην άκρη ώστε να περάσουν οι δύο άντρες. Ο Τζακ αμέσως κοίταξε συνοφρυωμένος το καμαρίνι. Τον υπερμεγέθη χρυσό καθρέφτη, την κρεμάστρα η οποία ήταν γεμάτη με φανταχτερά ρούχα και μποά, το μπουντουάρ με τα διάφορα καλλυντικά και τις βελούδινες λιλά καρέκλες. Κοντά σε μια από αυτές καθόταν σε ετοιμότητα ένα μικρό, κανελί σκυλάκι με ολόρθα τα μυτερά αυτιά του, ράτσας Κόργκι.