Οι έρευνες συνεχίζονταν εξονυχίστηκα, με τους δύο ντετέκτιβ να έχουν πολλά βράδια χάσει τον ύπνο τους από τις μπερδεμένες σκέψεις τους. Το μοναδικό στοιχείο που είχαν ακόμη ήταν η ατζέντα με τα άπειρα ανδρικά ονόματα και τηλέφωνα, κάποια γνωστά και άλλα άγνωστα. Προς το παρόν είχαν ανακρίνει το ένα τρίτο των εβδομήντα πέντε υπόπτων και όλοι τους είχαν βρεθεί στο μπαρ το οποίο ανέφερε η Βερόνικα στον Ρόμπερτ, όμως κανένας δεν είχε συναντήσει τη Μόνικα Χέμινγκς ενώ κάποια τηλέφωνα δεν αντιστοιχούσαν σε κάποιο υπαρκτό πρόσωπο και ούτε υπήρχαν στον τηλεφωνικό κατάλογο. Ο Ρόμπερτ είχε παρατηρήσει πως αυτά τα ονόματα ταίριαζαν σε ανδρικούς χαρακτήρες ταινιών ή θεατρικών έργων. Αυτό έκανε και τους δυο να θεωρούν πως η ηθοποιός ακόμα και νεκρή τους περιέπαιζε για ώστε γα κάποιο λόγο να μην ανακαλύψουν τον δολοφόνο της.
Ο Τζακ για πρώτη φορά στη ζωή του είχε αρχίσει να απελπίζεται νομίζοντας πώς έψαχνε για ψύλλους στα άχυρα, όμως ο Ρόμπερτ συνέχιζε ακάθεκτος και ψύχραιμος να εργάζεται με ζήλο. Ο νεότερος ντετέκτιβ αποδείχτηκε άξιος συνεργάτης, ενώ σίγουρα κάποιος άλλος στη θέση του θα είχε παρατήσει την υπόθεση. Με τον Ρόμπερτ για συνάδελφο σίγουρα θα έβρισκαν πολλές απαντήσεις. Επίσης πίστευε πως και η Έλσα μπορούσε να του φανεί χρήσιμη με τις γνώσεις που διέθετε για την ζωή της Μόνικα όσο ζούσε, την οποία έβλεπε σε καθημερινή βάση, αλλά μόνο σε βραδινές επισκέψεις στο σπίτι της για να μη βουίξουν οι δημοσιογράφοι. Ακόμη δεν της είχε αναφέρει για την ατζέντα που τους είχε παραχωρήσει η μικρή ηθοποιός, μιας και ως στοιχείο της έρευνας έπρεπε να μείνει κρυφό, αλλά ίσως έπρεπε να τη ρωτήσει έμμεσα αν γνωρίζει κάτι για τις περιπέτειες της Μόνικα.
Όσον αφορά τις παρακολουθήσεις στο σπίτι του Κρίστιαν, μέχρι το προηγούμενο βράδυ δεν είχαν παρατηρήσει καμιά παράξενη κίνηση, όμως σχεδόν τα ξημερώματα, ο Ρόμπερτ, του οποίου ήταν η σειρά του να παρακολουθήσει, παρατήρησε από το αυτοκίνητο του μια μικρόσωμη φιγούρα να περνά τη χρυσή πύλη της έπαυλης, όπου εξαιτίας του σκοταδιού δεν κατάφερε να διακρίνει το πρόσωπο της. Έκατσε εκεί, με το βλέμμα στραμμένο στην πόρτα του σπιτιού μέχρι που φάνηκε ο ήλιος μα δεν την είδε να βγαίνει. Εννοείται πως απευθείας έτρεξε να το πει στον Τζακ στο τμήμα, ο οποίος είχε στρωθεί στη δουλειά από νωρίς το πρωί με την ατζέντα στο ένα χέρι και το τηλέφωνο στο άλλο. Ο Ρόμπερτ δε μπόρεσε να προσδιορίσει την έκφραση του, μα κατάλαβε με τον τρόπο που χτύπησε το ακουστικό στη συσκευή πώς δεν είχε λάβει κάποια απάντηση.
«Η μικρή παίζει με το κεφάλι μας.» Είπε απηυδισμένος ο Τζακ, με ένα τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη μόλις ο Ρόμπερτ πέρασε στο εσωτερικό του γραφείου του, με δύο κούπες καφέ στα χέρια. «Αλλά από τα λεγόμενά τα δικά σου όμως και της Μοντγκόμερι δεν τη θεωρώ ύποπτη. Όμως η γυναικεία φιγούρα που είδες εξωτερικά παραπέμπει σε εκείνη έτσι δεν είναι; Για την Βερόνικα Λι λέω.» Έκανε ο Τζακ γέρνοντας τη πλάτη του σε αυτή της άβολης καρέκλας του και ο Ρόμπερτ ακολούθησε το παράδειγμα του απέναντι του.
«Δεν μπορώ να πω με σίγουρα. Επικρατούσε πίσσα σκοτάδι έξω, αν και πιστεύω πως ήταν πιο κοντή και αδύνατη από τη Λι, γύρω στα πέντε πόδια. Επίσης οι κινήσεις της και το βάδισμα της δεν ήταν παιδικά, όπως αυτές της μικρής ηθοποιού, αλλά παρέπεμπαν σε αυτά μιας ώριμης γυναίκας.» Εξήγησε λεπτομερώς ο Ρόμπερτ κι ο Τζακ κούνησε καταφατικά το κεφάλι απελπισμένος. Ίσως ο Κρίστιαν είχε βρει μια καινούρια συντροφιά για μα γλυκάνει τον καημό του μετά τον άδικο χαμό τη νεαρής γυναίκας του. Όμως κάτι τέτοιο δεν ήταν φυσιολογικό, παρά ήταν νωρίς για να προχωρήσει τόσο βιαστικά. Αυτό και μόνο τον στιγμάτιζε ως ύποπτο στο μυαλό του Τζακ. Από τις μαρτυρίες ήξεραν πώς ο σκηνοθετης ήταν παράφορα ερωτευμένος με την μικρή Χέμινγκς κι ας τον αγνοούσε εκείνη στη πορεία. Το μόνο θετικό ήταν πως ο Κρίστιαν είχε εφησυχαστεί μιας και δεν είχε δεχτεί ακόμα επίσκεψη από την αστυνομία. Καλύτερα να τους θεωρεί ανόητους, παρά να πράττουν βιαστικά. «Εσύ με τα τηλέφωνα;» Ρώτησε ο Ρόμπερτ αποκαμωμένος, πίνοντας αργά λίγο από τον νερουλό καφέ που είχε φτιάξει βιαστικά. «Θεέ μου, αυτός ο καφές είναι αισχρός.» Παραπονέθηκε σουφρώνοντας με αηδία τη μύτη του και ρίχνοντας ένα φακελάκι ζάχαρης για να διορθώσει τη γεύση.
«Προς το παρόν τίποτα. Πήρα πέντε τηλέφωνα, τα τέσσερα δεν αντιστοιχούν σε αριθμό και το πέμπτο δεν έχει γνωρίσει ποτέ τη Μόνικα Χέμινγκς.» Απάντησε χτυπώντας ρυθμικά τα δάχτυλα του στο ξύλινο γραφείο. Η νευρικότητα του πλέον άγγιζε τα όρια της παράνοιας και η έλλειψη ύπνου σε συνδυασμό με τους απανωτούς καφέδες δεν βοηθούσαν τη κατάσταση.
«Έχουν όμως όλοι βρεθεί στο μπαρ Κόκκινος Λωτός έτσι;» Ρώτησε ο Ρόμπερτ, συνεχίζοντας να πίνει ανόρεχτα τον πικρό καφέ του για να ξυπνήσει, έχοντας μια νέα ιδέα να γεννιέται σταδιακά στο νου του.
«Ναι, όλοι όσοι βρήκαμε τουλάχιστον. Δύο τύποι μου είπαν κι ένα όνομα γυναικείο, Τζάκι Γκρέυ.» Απάντησε ο Τζακ και τα ζεστά γαλανά μάτια του Ρόμπερτ έλαμψαν. Πως δεν το είχαν σκεφτεί τόσο καιρό; Όλοι οι άντρες σύχναζαν στο ίδιο μπαρ όπου συνήθιζε να πηγαίνει η Μόνικα, όπως τους είχε πει η Βερόνικα. Ίσως οι άντρες δεν καταλάβαιναν με ποια συνομιλούσαν, όμως πάντα υπάρχει ένας ή και παραπάνω άγρυπνοι φρουροί σε κάθε μπαρ. Οι σερβιτόροι.
Ο Τζακ έσμιξε τα φρύδια βλέποντας τον ξαφνικό ενθουσιασμό του συνεργάτη του και προσπάθησε με το κουρασμένο του μυαλό να κάνει τη σύνδεση. Η ίδια ιδέα δεν άργησε να κάνει την εμφάνιση της.
«Σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι;» Έκανε ο Ρόμπερτ με ένα αχνό χαμόγελο που αντανακλαστικά χαράχτηκε και στα χείλη του Τζακ. «Πάμε στον Κόκκινο Λωτό, λοιπόν!» Ανακοίνωσε, βρίσκοντας ξανά την χαμένη του ενέργεια και πετάχτηκε όρθιος από τη καρέκλα του, με τον μεγαλύτερο συνεργάτη του να τον ακολουθεί κατά πόδας.
Καθώς ο Τζακ οδηγούσε σκεφτόταν πώς ακόμα μια γυναίκα συμπλήρωνε το καρέ. Ποια ήταν αυτή η Τζάκι Γκρέυ που συνάντησαν αυτοί οι δύο άντρες; Μήπως ήταν κάποιο ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε η ηθοποιός για να κρύβεται πίσω από αυτό; Αλλά και πάλι επρόκειτο για ένα δημόσιο πρόσωπο, οπότε σίγουρα θα αναγνώριζαν το παρουσιαστικό της κι αν όχι εκείνοι οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι του μπαρ. Το μόνο που είχε να κάνει ο Τζακ πέρα από τις υποθέσεις του, ήταν να περιμένει κάποια απάντηση από τους εργαζόμενους του μπαρ
Ο παραλιακός, κεντρικός δρόμος της Καλιφόρνια ήταν γεμάτος από κόσμο όλων των ηλικιών, που απολάμβανε τον ήλιο του πρωινού ή καθόταν κάτω από τη σκιά ενός δέντρου. Ήταν μια συνηθισμένη μέρα για όλους. Ο πόλεμος εδώ και ένα χρόνο είχε λάβει τέλος αλλά έμοιαζε λες και δεν είχε περάσει ποτέ από την πολιτεία των Αγγέλων. Κορίτσια με καλοκαιρινά φόρεμα έκαναν βόλτα είτε σε παρέες, είτε με τα αγόρια τους που πια είχαν φυλάξει τις στολές τους και μόνο εκείνοι έμοιαζαν να έχουν μια στάλα θλίψης στα μάτια από αυτά που είχαν αντικρίσει στο μέτωπο. Δεν ήταν και λίγοι αυτοί που είχαν συμμετάσχει σε πολλές κτηνωδίες σκορπώντας τον όλεθρο στις δυνάμεις του Άξονα, που στα μάτια τους φάνταζαν όλες αυτές οι πράξεις τους ηρωικές. Ο Τζακ δεν έβλεπε καμία διαφορά, κατήχηση γινόταν και στους μεν και στους δε, αυτός είναι εχθρός, αυτός σύμμαχος. Ο εχθρός ως γνωστών ήταν η πηγή του κακού ενώ οι σύμμαχοι σωτήρες. Δεν του άρεσε να χαρακτηρίζει τις μάζες αλλά τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Και ποιος δεν είπε πως κάποιοι Γερμανοί και Ιάπωνες δεν ήταν άνθρωποι κι εκείνοι με οικογένειες και αγαπημένες; Όλοι ήταν άνθρωποι κα αδύναμη μπρός στο μάτι του πολέμου.
Προσπάθησε να μην αποσυντονίζει τον νου του σε διάφορες, σκόρπιες σκέψεις και επικεντρώθηκε στο βασικό τους θέμα. Ήξερε πολύ καλά πως με τον Ρόμπερτ θα συζητούσαν αργότερα για ότι απασχολούσε τον νου του κάθε ενός εκτός από την υπόθεση που είχαν αναλάβει.
Οι δύο ντετέκτιβ έφτασαν έξω από τον Κόκκινο Λωτό, σε μια από τις πιο χλιδάτες περιοχές της Καλιφόρνια, πολύ κοντά στον λόφο Χόλυγουντ. Επρόκειτο για ένα μπαρ κλασικό, με ξύλινα δάπεδα και παραλληλόγραμμους καθρέφτες που κάλυπταν του τοίχους. Τα τραπέζια με τις καρέκλες ήταν μαζεμένα μιας και το πρωί δεν λειτουργούσε, μα οι δύο τους στάθηκαν τυχεροί, καθώς ένας νεαρός, όχι μεγαλύτερος από είκοσι, καθάριζε τις θήκες με τα διάφορα αλκοολούχα ποτά, πίσω από το μπαρ, έχοντας ανοιχτή την εξώπορτα ώστε να μπαίνει καθαρός αέρας στον χώρο.
Πρώτος πέρασε μέσα ο Τζακ, χτυπώντας επίτηδες τις σόλες των παπουτσιών του στο ξύλινο πάτωμα για να τραβήξει τη προσοχή του νεαρού. Εκείνος γύρισε αλαφιασμένος να δει ποιος είχε μπει στον χώρο και αμέσως απέκτησε μία επαγγελματική στάση αντικρίζοντας τους δυο άγνωστους άντρες.
«Συγγνώμη κύριοι, αλλά είμαστε κλειστά. Αν θέλετε μπορείτε να έρθετε το βράδυ αν έχετε πρόσκληση φυσικά.» Απάντησε ο νεαρός μα ο Τζακ στάθηκε με σιγουριά μπροστά του ανεπηρέαστος από την προτροπή του.
«Κύριε αστυνομία του L.A. Είμαστε οι ντετέκτιβ Ρόμπινσον και Χόπερ, ζητάμε κάποιες πληροφορίες για μια συχνή πελάτισσα σας.» Έκανε σοβαρά ο Τζακ κι ο ξανθός νεαρός απέναντι του, σήκωσε ειρωνικά το φρύδι και τον κοίταξε με ένα απαξιωτικό βλέμμα, γέρνοντας και στηρίζοντας τον αγκώνα του στο μπαρ. Αμέσως ο Τζακ αμφισβήτησε την αρρενωπότητα του, βλέποντας πόσο λεπτές ήταν οι κινήσεις του, όμοιες με θηλυκές, μα δεν φάνηκε να το κρύβει διόλου.
«Κύριε ντετέκτιβ, το μπαρ μας παρέχει αμέριστη μυστικότητα για τους θαμώνες του. Δυστυχώς δεν μπορώ να σας αποκαλύψω τίποτα.» Έκανε ο νεαρός και αδιάφορα πήρε ένα καθαρό ποτήρι στα χέρια του και άρχισε να το γυαλίζει.
«Επρόκειτο για κάτι σημαντικό. Γνωρίζουμε πως εδώ σύχναζε η ηθοποιός Μόνικα Χεμινγκς και ζητάμε πληροφορίες ώστε να βρούμε τον δολοφόνο της.» Συνέχισε ο Τζακ, μα ο άντρας δίχως να του ρίχνει βλέμμα ανασήκωσε τους ώμους του.
«Δεν την έχω δει ποτέ εδώ. Δε μπορώ να σας βοηθήσω.» Αποκάλυψε. Ο Τζακ προσπάθησε να παραμείνει ψύχραιμος, και να συνεχίσει ήρεμα την κουβέντα με τον σερβιτόρο απέναντι του, θέλοντας να κερδίσει την εμπιστοσύνη του με κάποιον τρόπο. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν ιδανικός ο Ρόμπερτ, ο οποίος αυτή τη στιγμή ήταν άφαντος.
«Συγγνώμη.» Ακούστηκε τότε η φωνή του Ρόμπερτ, από πίσω του, ο οποίος είχε μείνει σιωπηλός τόσην ώρα, παρατηρώντας τα κάδρα με τις φωτογραφίες που στόλιζαν τους τοίχους, με τους διάσημους πελάτες του μαγαζιού που απ' ότι φαίνεται ήταν αρκετοί. «Ο Κλαρκ Γκέιμπλ είναι αυτός;» Ρώτησε, δείχνοντας μια ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός άντρα. Ο Τζακ μισόκλεισε τα μάτια και κοίταξε με απορία τον συνεργάτη του, νομίζοντας πώς πάλι είχε αφαιρεθεί και τον είχε συνεπάρει ο ενθουσιασμός του.
«Για όνομα του Θεού!» Αναφώνησε ο ξανθός άντρας από την άλλη μεριά του μπαρ. «Αυτός είναι ο Ρόμπερτ Τέιλορ!» Έκανε και τον πλησίασε με γοργό βήμα, αναστατωμένος προφανώς με το λάθος του νεότερου ντετέκτιβ.
«Αυτός είναι ο Κλαρκ Γκέιμπλ!» Έδειξε με το δάχτυλο του ένα άλλο κάδρο με τον γοητευτικό άντρα, πλάι σε μια γυναίκα εξίσου ηθοποιό.
«Ω να με συγχωρείτε!» Έκανε ο Ρόμπερτ με ένα ανάλαφρο γέλιο. Ο Τζακ έσμιξε τα φρύδια βλέποντας τον συνεργάτη του να φέρεται με τόση αφέλεια, ενώ ήξερε πολύ καλά τα ονόματα κάθε ηθοποιών και πως έμοιαζαν. Προφανώς ο Ρόμπερτ είχε κάποιο σχέδιο ξανά κι έτσι ο Τζακ παρέμεινε σιωπηλός, παρακολουθώντας. «Αυτή δίπλα του είναι η Γκρέτα Γκάρμπο σωστά;» Συνέχισε και ο σερβιτόρος άνοιξε διάπλατα τα καστανά μάτια του από το πόσο ανίδεος ήταν ο ντετέκτιβ.
«Τι δουλειά έχει ο Κλαρκ Γκέιμπλ με την Γκρέτα Γκάρμπο; Η Βίβιαν Λι είναι προφανώς!» Έκανε ο νεαρός και ο Ρόμπερτ κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του και το βλέμμα του ταξίδεψε στα υπόλοιπα κάδρα. Τότε το βλέμμα του έλαμψε με την ανακάλυψη που έκανε.
«Α, αυτή είναι η Γκρέτα Γκάρμπο!» Έκανε ενθουσιασμένος και έτεινε το δάχτυλο του σε μια ακόμη εικόνα, προσπαθώντας να εξωθήσει στα άκρα τον νεαρό.
«Ε, αυτό είναι αδιανόητο! Δε πάτε σινεμά καθόλου; Αυτή είναι η Μόνικα Χέμινγκς!» Έκανε και μόλις συνειδητοποίησε τι ξεστόμισε άνοιξε διάπλατα τα μάτια και κάλυψε το στόμα του με την παλάμη του, ενώ ένα χαμόγελο νίκης χαράχτηκε στα χείλη του Ρόμπερτ. Στο κάδρο ήταν πράγματι η Μόνικα, με ένα πλατύ χαμόγελο, υπέρλαμπρη μέσα στην ακριβή της τουαλέτα, κρατώντας το ποτό της στο ένα χέρι, ενώ πλάι της στεκόταν ένας ψηλός ξανθός άνδρας, ο Κρίστιαν Μάρτς, το ίδιο υπέρλαμπρος αλλά με ένα πιο συγκρατημένο χαμόγελο.
«Νομίζω πως κέρδισα με την αξία μου κάποιες πληροφορίες. Δε νομίζετε;» Έκανε ο ξανθός ντετέκτιβ και ο σερβιτόρος πήρε μια βαθιά ανάσα και χαμήλωσε ηττημένος το βλέμμα.
Αφού ο νεαρός που άκουγε στο όνομα Στίβ, έκλεισε την πόρτα ώστε να μην τους ενοχλήσει κάνεις, βολεύτηκαν σε τρεις καρέκλες γύρω από ένα τετράγωνο τραπέζι και ο Ρόμπερτ έβγαλε όπως πάντα το μικρό σημειωματάριο του στο οποίο κρατούσε κάθε λεπτομέρεια που του έλεγαν στις ανακρίσεις. Ίσως το μυαλό του ήταν αρκετά δυνατό και θυμόταν τα πάντα, μα φοβόταν μήπως ξεχάσει κάτι που τη στιγμή εκείνη ίσως φαινόταν ασήμαντο, μα μπορεί να αποτελούσε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης.
«Ρωτήστε με ο, τι θέλετε.» Έκανε ο σερβιτόρος και ο Ρόμπερτ πριν αρχίσει να μιλά ο συνεργάτης του, κοίταξε με ενδιαφέρον τον φανερά φοβισμένο νεαρό.
«Δε χρειάζεται να φοβάσαι, δεν θα χρησιμοποιήσουμε πουθενά το όνομα σου. Απλώς θέλουμε κάποιες πληροφορίες για την δεσποινίς Χέμινγκς που μόνο εσύ μπορείς να μας παραχωρήσεις.» Έκανε καθησυχαστικά ο νεαρός ντετέκτιβ ο οποίος ήταν πιο κοντά ηλικιακά με τον Στιβ και καταλάβαινε τους φόβους του. Όλοι περίμεναν από τους νέους να κάνουν ένα λάθος βήμα και να σε κατηγορήσουν και να σε διώξουν από την δουλειά τους. Ο νεαρός χαμογέλασε αχνά και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο πως συναινούσε στο να δώσε πληροφορίες στους δυο άντρες.
«Λοιπόν, η Μόνικα Χέμινγκς ερχόταν συχνά εδώ;» Ξεκίνησε ο Τζακ, μόλις η νευρικότητα του Στίβ υποχώρησε σε έναν βαθμό. Ο νεαρός ένευσε καταφατικά.
«Ναι, μέχρι κάποια χρόνια. Το 1944 ερχόταν πιο αραιά ενώ το '45 καθόλου. Πάντοτε ήταν μαζί με τον άντρα της, τον Κρίστιαν Μάρτς. Σκεφτείτε τον κύριο Μαρτς έχω να τον δω δύο χρόνια και είμαι κάθε μέρα σχεδόν εδώ.» Ξεκίνησε αμήχανα ο νεαρός κι ο Τζακ κούνησε καταφατικά το κεφάλι του, ανάβοντας ένα τσιγάρο. Ένιωθε πώς ο σερβιτόρος δεν του αποκάλυπτε τα πάντα, μα δεν θέλησε να τον πιέσει. Όσο περνούσαν τα λεπτά με τις ερωτήσεις θα χαλάρωνε και θα λυνόταν η γλώσσα του ευκολότερα.
«Έχουμε κάποιες μαρτυρίες που λένε πως η δεσποινίς Χέμινγκς συναντούσε κάποιος κύριους τακτικά στο μαγαζί μέχρι τη δολοφονία της, η οποία συνέβη πριν ένα μήνα. Πως γίνεται να μην την έχετε δει;» Ρώτησε ο Τζακ εξεταστικά και τότε ο Στίβ τράβηξε το βλέμμα από αυτό του ντετέκτιβ και κοίταξε το πάτωμα. Ύστερα δειλά, το βλέμμα του συνάντησε αυτό του Ρόμπερτ, που τον κοιτούσε καθησυχαστικά, δίνοντας του κουράγιο να συνεχίσει να μιλά. Ο νεαρός πήρε μια βαθιά ανάσα και έτριψε τα ιδρωμένα από τον πανικό χέρια του μεταξύ τους πριν αρχίσει να μιλά ξανά.
«Η δεσποινίς Χέμινγκς... Πράγματι ερχόταν στο μαγαζί για ένα μεγάλο διάστημα.» Είπε τραυλίζοντας και ο Ρόμπερτ του ένευσε να συνεχίσει, ρίχνοντας μια βιαστική μάτια στο συνεργάτη του. «Όμως κανένας δεν την αναγνώριζε. Φορούσε μια κόκκινη περούκα και ήταν ντυμένη στα μαύρα, όταν συναντούσε τους άντρες. Εγώ αυτό το ξέρω γιατί μια φορά την είδα κατά λάθος από την πόρτα του μπάνιου να την βγάζει και να καπνίζει. Δε φαινόταν πολύ καλά.» Αποκάλυψε και τότε τα πάντα ξεκαθάρισαν στο μυαλό των δύο αντρών. Όμως ακόμη υπήρχε ένα ζήτημα. Ποια ήταν η Τζάκι Γκρέυ;
«Χρησιμοποιούσε κάποιο ψευδώνυμο;» Ρώτησε ο Τζακ στρίβοντας το τσιγάρο ανάμεσα στα δύο του δάχτυλα.
«Ναι, Τζάκι Γκρέυ. Όμως στον κάθε άνδρα έδινε διαφορετικό όνομα.» Έκανε ο Στιβ. Ξαφνικά ο Τζακ ένιωσε εντελώς ηλίθιος και το ίδιο πίστεψε και για τον συνεργάτη του. Γκρέυ ήταν το επίθετο του πρώην συζύγου της Μόνικα. Όμως όλα κυλούσαν όπως ακριβώς στους προηγούμενους συλλογισμούς του Τζακ, αν και πριν την αποκάλυψη του φάνταζε σχεδόν παρανοϊκό κάτι τέτοιο. Η μικρή όμως ήταν αρκετά έξυπνη απ' ότι φαίνεται και σίγουρα δεν ήθελε να την πιάσει ο άντρας της να φλερτάρει με άλλους άνδρες.
«Και οι άντρες; Πώς έμπαιναν στο μπαρ; Ανέφερες κάτι για πρόσκληση πριν.» Μπήκε στην κουβέντα και ο Ρόμπερτ, συνεπαρμένος με τις αποκαλύψεις. Τελικά όλη η λάμψη του Χόλυγουντ και των ανθρώπων του, ήταν μόνο επιφανειακή και έκρυψε πολλά βρώμικα μυστικά από πίσω του.
«Έδινε το όνομα Τζάκι Γκρέυ πάντοτε και για εκείνη και για τους συνοδούς της. Μάλλον τους δικαιολογούσε ύστερα πώς επρόκειτο για καλλιτεχνικό ψευδώνυμο.» Είπε ο νεαρός ανασηκώνοντας τους ώμους του.
«Με τους νεαρούς ύστερα έφευγαν μαζί;» Ρώτησε ο Τζακ και ο Στίβ άνοιξε διάπλατα τα μάτια και κούνησε με θερμή αρνητικά το κεφάλι.
«Όχι πότε! Πάντοτε έφευγε εκείνη πρώτα και οι κύριοι έμεναν.» Αποκάλυψε ο Στιβ και ο Τζακ δεν έπαψε στιγμή να κουνά το κεφάλι του καταφατικά. Αυτό το ήξερε ήδη από τα κάμποσα τηλεφωνήματα που είχαν κάνει. Άρα έπρεπε να αρχίσουν από την αρχή με την ατζέντα και να βρεθούν με όλους όσους τα τηλέφωνα υπήρχαν. Όμως γιατί να γράψει και τηλέφωνα που δεν υπήρχαν καν ως αριθμοί; Αυτό ταλάνιζε το μυαλό του.
«Ξέρατε κανέναν από αυτούς τους κύριους;» Ρώτησε ο Ρόμπερτ ενώ ο Τζακ βρισκόταν χαμένος στις σκέψεις του και ο Στιβ κούνησε με θερμή το κεφάλι του. Αμέσως σηκώθηκε από την καρέκλα του και κινήθηκε ξανά προς τις φωτογραφίες των διάσημων. Αφού αναζήτησε κάποια συγκεκριμένη με το βλέμμα του, τέντωσε τον κορμό του και ξεκρέμασε μια, φέρνοντας την στους δύο άντρες. Ο άντρας της φωτογραφίας σίγουρα μπορούσε να χαρακτηριστεί αν όχι γοητευτικός, πανέμορφος. Είχε πυρόξανθα μαλλιά, μάτια ανοιχτόχρωμα, με βλέμμα αποπλανητικό, που πρόσθετε ένα μυστήριο στην εμφάνιση του και ένα χαμόγελο αυτάρεσκο, διασκεδάζοντας προφανώς με την συντροφιά του. Ο Ρόμπερτ ο οποίος ασχολιόταν με τους ηθοποιούς δεν τον αναγνώρισε.
«Αυτός είναι ο Τζίμι Άντερσον. Ανερχόμενος ηθοποιός, τώρα κάνει την πρώτη του δουλειά.» Εξήγησε στους δύο προβληματισμένους άντρες ο νεαρός.
«Και από που τον ήξερε η δεσποινίς Χέμινγκς;» Είπε φωναχτά τις σκέψεις του ο Ρόμπερτ, μα ο σερβιτόρος ανασήκωσε τους ώμους δίχως να ξέρει. Σχεδόν όλες οι απορίες των δύο ντετέκτιβ είχαν λυθεί, μα είχαν γεννηθεί καινούργιες. Άρα για να μεταμφιέζεται και να βγαίνει σημαίνει πως δεν ζούσε και μια τόσο θελκτική ζωή πλάι στον σύντροφο της, αν και το λαμπερό χαμόγελο στη φωτογραφία και η σφιχτή τους αγκαλιά, σίγουρα παρουσίαζε μια ονειρική ζωή. Όμως πλέον ήξεραν πολύ καλά πως πολλά μυστικά μπορούν να κρυφτούν πίσω από ένα χαμόγελο.
Ένα καλό είχε συμβεί από την αυθόρμητη επίσκεψη τους. Είχαν ακόμα ένα στοιχείο, ακόμα ένα πρόσωπο να εξετάσουν. Τι σχέση να είχε αυτός ο νεαρός ηθοποιός με την Μόνικα; Να ήταν εραστής της; Και αν ναι, ήταν ικανός να διαπράξει ένα τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα;
Καλησπέρα σας αγαπημένοι μου! Πως είστε;
Όπως βλέπετε πολλά νέα δεδομένα που περιπλέκουν την υπόθεση όλο και περισσότερο!
Να πω κάπου εδώ πως η ιστορία δεν είναι ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά θα γίνουν αναφορές για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για δύο λόγους. Ο ένας γιατί η Μόνικα έζησε την περίοδο εκείνη και πέθανε έναν χρόνο μετά και τον δεύτερο... Δεν θα σας τον πω τουλάχιστον ακόμα!
Με ανυπομονησία περιμένω τα σχόλια σας! Μην ντρέπεστε, ίσα- ίσα η γνώμη σας είναι σημαντική για εμένα!
Τα λέμε σύντομα αγαπημένοι μου!
Βίκυ.
YOU ARE READING
Φόνος Αστέρων
Mystery / ThrillerΙούνιος 1947 Ένα ηλιόλουστο, καλοκαιρινό πρωινό, μια γυναίκα έκανε βόλτα με την τρίχρονη κόρη της στο Λέιμερτ Παρκ, όταν έντρομη παρατήρησε μια κοπέλα να κοίτεται στο γρασίδι, καλυμμένη με μια κουβέρτα. Σύντομα ανακάλυψε πως ήταν νεκρή και κατακρεου...
