Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sarışın dedektif, kullandığı araçla geniş sokağa giriş yaptığı esnada gözüne kestirdiği boş alana park etmek için aracını konumlandırdı. Melora, camdan dışarı bir bakışta bulunurken aracın park edilmesiyle hızlıca emniyet kemerinden kurtulup kapı kulpuna yönelmişti. Araçtan iner inmez ellerini rüzgarın gazabına uğrayan salık saçlarına attı. Parmaklarıyla doğruca geriye tararken saçlarını, yanında taşıdığı sportif şapkasını başına geçirmişti. Bugün, Londra'nın sonbaharına nazaran hava oldukça güneşli ve sıcaktı.
Uykusuz geçen bir geceden armağan olan hassas gözlerini siyah şapkasının siperliği sayesinde koruma altına almışken, Sherard'la orta yolda buluşup kaldırıma geçtiler. Sarışın adam, yüzüne çarpan güneş ışığından dolayı yeşil gözlerini kısarken yanındaki şapkalı kadına baktı. Bugün kendini şanslı sayıyordu, çünkü ilk defa kadın ile beraber ve tek başlarına davayla ilgileniyorlardı. Sherlock olmadan, tabii sabahki buluşmayı saymazsa.
"Ne oldu?" Sherard'a aynı şekilde karşılık verirken kaldırımın sonunda durup kısa süreliğine sokakları yokladı Melora. Oldukça sakin bir mahalledeydiler. Bir iki kişi dışında başka bir insan görmemişti daha sokakta.
"Hiç." Kravatı ile ceketini düzeltirken omuzlarını silkmişti adam. Aklındakileri söylememek için geçiştirmişti açıkçası. Melora'nın yaptığı gibi etrafa göz atmak için kendi etrafında döndü. Ama daha sonrasında dayanamayıp genç kadına geri dönmüştü. "İkimizin tek başına ilgilendiği ilk dava, fark ettin mi?"
"Sherlock olmadığı için mutlusun." Buruk bir gülümseme paylaştı kendiyle. Açıkçası Sherlock'un burada olmasını isterdi. Onla fikir alış verişinde bulunmayı seviyordu, daha fazla şey fark ediyordu.
"Yanlış anlama." Sherard'ın savunma atağına karşı Melora başını iki yana salladı. Yanlış anlanacak bir durum yoktu, ikisinin anlaşamadığı ortadaydı. Sherlock olduğu vakit, Sherard'a çok fazla söz hakkı düşmüyordu bu durumlarda. Bu yüzden, Sherlock'a karşı içinde beslediği öfke çok normaldi. "Ona ihtiyacımız yok, seni görüyorum.."
Dedektifin sözünü bitirmesine izin vermeden onu durdurmuştu. Düşündüğü şeyde yanılıyordu. "Burada olmamızı sağlayan o, Sherard. Sherlock ve ben.. Karşılaştırılmamalıyız."
"Bu sabah ikiniz de aynı şeyi aynı anda fark edip, aynı anda söylediniz." Uzanıp Melora'nın kolunu yakalarken, kadının durup kendisine bakmasına neden oldu. Göz teması kurmalarını kısıtlayan şapkanın siperliğini kaldırırken yeşillerin ve elaların kesişmesini sağlamıştı. Gün ışığına maruz kalan elalar yeşile dönmüştü anında. Cevap bekleyen adama küçük bir omuz silkmişti.
