Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Taksinin köşeye çekilip durduğunu hissettiğinde bakışlarını telefonunun ekranından çekip pencereden dışarı baktı. Arkadaşının, ona e-posta yoluyla gönderdiği adrese bakılırsa burasıydı. Londra'nın merkez kısmından uzak, bahçeli evlerin bulunduğu sessiz kesimdi. Sessizliği sevdiği söylenemezdi ve buranın sessizliği hiç hoşuna gitmemişti.
Derince nefes bırakıp cep telefonunu çantasının ücra köşelerine yollarken dikiz aynasından onu izlemekte olan yaşlı adama döndü. Yüzüne ufak bir gülümseme takınıp küçük sırt çantasının kayışlarını tutarken kapıyı açmak için kapı koluna yönelmişti Melora. Taksiciden, burada beklemesini rica etti. İşinin tahminen uzun süreceğini ama tutarın iki katını ödeyeceğini cümlesinin sonuna eklediğinde, memnuniyetle bekleyeceğini bildirmişti taksici yaşlı adam. Onu suçlayamazdı, para kazanmak kolay değildi bu devirde. Özellikle kısa sürede yüklü miktarda kazanmak.
Kapıyı açıp dışarıdaki havanın içeriye akın etmesini sağlarken, Londra'nın o eşsiz soğuğunu iliklerinde bir kez daha hissetmişti genç kadın. Ardındaki aracın açık kapısını kapayıp ceketinin içine sıkıştırmış olduğu kırmızı fularını son defa düzeltti. Derin nefesler alıp veriyordu ve taksicinin onu dikkatle izlediğini biliyordu. Adamın meraklı bakışları üzerindeydi, kafasından türlü türlü düşünceler geçmekteydi ama en ön sıraya çıkan düşüncesi; müşterisinin birazdan hayat arkadaşını bir başkasıyla basacak olmasıydı. Melora, üzerindeki bakışlara aldırmadan emin adımlarla adresteki eve ilerledi. Onu taa evinden buralara, bırakıp gittiği ve bir zamanlar yuvası olan topraklara geri döndüren eski arkadaşının ismini hatırlamaya çalıştı.
Zili çaldığında kapının önündeki küçük basamakları çoktan aşmıştı. Çok değil, kısa bir süre içerisinde süslü kara kapı aralanmış ve yılların değiştirdiği eski arkadaşıyla karşılaşmıştı. Çağrısına cevap veren Melora'yı karşısında görmenin verdiği umut ve sevinçle kapıyı sonuna kadar açtı ve kollarıyla bedenini sarmalamak için atakta bulundu. Ama bir adım geri atıp, bir basamak aşağı düşerken, kadının yapacağı bu hamleyi engellemişti Melora. Yüzüne masumane, özür amaçlı bir gülümseme yerleştirdiğinde giymiş olduğu eldivenli boştaki elini kaldırdı tokalaşmak için.
Yapacağı sarılma atağının engellenmesiyle nitekim şaşkına dönen kadın, kendini çabucak toparlayıp anlayışla gülümsedi. Uzatılmış olan eli usulca, güven verircesine sıktı. Yıllar önceki tanıdığı küçük kız, büyümüş olsa da hâlâ aynıydı. Bir an, geçmişteki olanlardan dolayı pişmanlık sarmıştı içini ama son çaresiydi Melora onun için. Açtığı kapının köşesine çekilip içeri girmesi için bir işarette bulundu. Melora ise genç kadının yapmış olduğu bu daveti kabul edip içeriye geçti.
