[Unicode]
ဆော့ဂျင်လည်းဟိုနှစ်ယောက်ကိုအဖော်ခေါ်မရတာနဲ့တစ်ယောက်တည်းစိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ထွက်လာခဲ့သည်။အခုအချိန်မှာသူ့စိတ်ကိုရှင်းအောင်လုပ်ဖို့လိုသည်။လောလောဆယ်တော့သူဘယ်သွားရမှန်းမသိသေး။
"Hyung!"
"ဟင် နမ်ဂျွန်းအတန်းမတက်ဘူးလား"
"ဒီနေ့အတန်းစောပြီးလို့ စာကြည့်တိုက်ဘက်ထွက်လာတာ ဒါနဲ့ hyung ကရောအတန်းမတက်ဘူးလား"
"အင်း ငါအတန်းလစ်လာတာ"
"hyung ကတော့လုပ်ပြီ အတန်းလေးတော့ပုံမှန်တက်ပါဗျာ တော်ကြာစာမေးပွဲနီးမှဒုက္ခရောက်နေမယ်"
ဆော့ဂျင်သူ့ကိုဆရာလုပ်နေသောကောင်လေးအားကြည့်ပြီးပြုံးမိသည်။နောက်မှသူတစ်ခုကိုစဥ်းစားမိသွားကာ
"နမ်ဂျွန်းမင်းနောက်ပိုင်းအတန်းတွေရှိသေးလား"
"ရှိတာပေါ့hyungရဲ့"
"အဲ့တာဆို အဲ့အတန်းတွေမတက်နဲ့တော့ ငါနဲ့အတူအတန်းလစ်ရအောင်"
"ဗျာ hyung ကလည်းအဲ့တာတော့မရဘူးလေ ကျွန်တော်စာတွေပြန်ကူးနေရမှာပေါ့"
"နမ်ဂျွန်း မင်းကငါ့ထက်စာကိုပိုချစ်နေတာလား"
ဆော့ဂျင်မျက်စောင်းထိုးကာစကားကိုခပ်ရွဲ့ရွဲ့ပြောလိုက်သည်
ထိုအခါနမ်ဂျွန်းက ခပ်ဟဟရီကာ
"အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး hyungရယ် တခြားအရာတွေထက် hyung ကိုအချစ်ဆုံးဆိုတာကိုသိရဲ့သားနဲ့ ကဲပါဗျာ လိုက်ခဲ့ပေးမယ်နော် ဘယ်ကိုလစ်မှာလဲ"
နမ်ဂျွန်းပြောလိုက်တော့မှ ဆော့ဂျင်မျက်နှာလေးဝင်းခနဲဖြစ်သွားသည်။
"အင်း လောလောဆယ် မုန့်သွားစားအောင် ငါဗိုက်ဆာနေပြီ"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အခုသူတို့ရောက်နေတာ ပဲခေါက်ဆွဲဆိုင်မှာပင်။ သူ့ရှေ့ကသိုးပေါက်လေးကတော့ ပဲခေါက်ဆွဲကိုစားနေလိုက်တာများ အားရပါးရ။ နမ်ဂျွန်းမှာတော့ သူ့အချစ်ဆုံးလူသားပဲခေါက်ဆွဲစားနေသည်ကို ပါးချိုင့်နက်များပေါ်သည်အထိပြုံးပြုံးကြီးထိုင်ကြည့်နေသည်မှာ သူ့ပဲခေါက်ဆွဲများပင်ပွကုန်သည်အထိ။
![𝙼𝚎𝚊𝚗 𝚃𝚘 𝙱𝚎 || 𝙽𝚊𝚖𝚓𝚒𝚗 [𝙾𝚗 𝙶𝚘𝚒𝚗𝚐]](https://img.wattpad.com/cover/206768239-64-k25231.jpg)