"Fere libenter homines id quod volunt credunt." Demem o ki, insan, olmasını umduğu şeye inanır. Onların güzel anlar yaşamış olmasını umuyorum yalnızca...
*possunt, quia posse videntur * yapabilirler, çünkü yapabileceklerini düşünüyorlar*
*Rowoon*
Tam karşımdaki sürekli beni izlediği koltuktaydı yine. Sanki ondan imkansızı istiyormuşum gibi bakıyordu. Evet istediğim herhangi bir şey değildi ama imkansız da değildi.
"Tam olarak ne istediğinin farkındasın değil mi? Bunu yapamayız!"
"Ne istediğimin farkındayım. Sadece Tae'yi özledim ve onu görmek istiyorum. İyi olduğunu bilmek istiyorum. Bunu yapabilirim." Son cümleyi ona meydan okurcasına söylemiştim. Kararlılığımı görsün istiyordum. Tamam beni tek başıma kapının bir adım ilerisine bile çıkarmayacağını biliyordum ama onu ikna etmenin tek yolu bu gibi geliyordu.
"Yapmak istediğin şey delilik. Kralın burnunun dibinden geçelim ve bizi fark etmemesini umalım diyorsun. Bu imka-" Cümlesini bitirmesine engel olacak kadar yüzüne yaklaşmıştım. Bunun bir vaat olduğunu anlamış olmasını umuyordum.
"Chani, lütfen... Bir kez olsun deneyemez miyiz?"
"Sadece seni korumaya çalıştığımı neden anlamak istemiyorsun? Kral burada, yer altında, olduğunu öğrenirse bu benim suçum olur. Ve belki ..." Son kelimede yutkunmuştu. Yakalanırsak ihtimaller lehimize değildi. Ama vazgeçmek istemiyordum.
"Yapabiliriz, çünkü... çünkü en azından ben yapabileceğimizi düşünüyorum. Seni ikna etmek için elimde fazla bir şey olmadığının farkındayım ama içim rahat değil. Ve içim rahat olmadığı sürece gerçekten yanında gibi hissetmeyeceğim... Chani, lütfen..." Bir bebek gibiydim. Onun bebeği olduğumu fark etmesi için çabalıyordum.
Önce gözlerime bakıp sonra gözlerini kaçırmıştı. Sanırım ikna olmuştu. "Sanırım... sanırım deneyebiliriz... Eğer başarırsak... buraya benimle... döneceksin değil mi..? Yani orada, Taeyang'la kalmayacaksın... benimle geri geleceksin... değil mi?" Başından beri mesele Kral Hwiyoung değilmiş demek... Yanında kalmamı istediği için... Gözlerim doluyordu, neden gözlerim..?
Ne kadar güçlü durmak istese de kalıplarını kırıyordum sanırım. Ah, Chani... Sadece sarılmıştım. Teminat gibiydi. Konuşursam gözyaşlarım taşacaktı... Sadece sarılmıştım. Ona sarıldığımda her şey çok daha anlamlı oluyordu... direnmek çok daha kolay...
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
