"Fere libenter homines id quod volunt credunt." Demem o ki, insan, olmasını umduğu şeye inanır. Onların güzel anlar yaşamış olmasını umuyorum yalnızca...
Kılıçlarımızın sesi birbirine karışıyor. Yeryüzünde gül bahçesinde bulduğumuz huzur şimdi bu seslerin arasında sanki. Belki de huzur, mekan ya da eylemden değil de sevdiğim adamın yanımda oluşundandır. Evet... başka sebep yetmez bu huzuru açıklamaya. Etrafımda minik bir daire çiziyor, işte o beklemediği an kalçasına değen elimle irkiliyor. Anında dönüp bakışı... bu dünyada böyle bir güzelliği anlatacak bir kelime var mı bilmiyorum.
"Chani~" Kızgın çıkması için uğraştığı sesi tüm çabalarına rağmen yumuşak bir tınıyla vücut bulup kulağıma ulaşıyor.
"Ben de seni seviyorum sevgilim." Kıkırdayarak söylediğim kelimeler ve hayranlık dolu bakışlarım hem utanmasına hem de hırslanmasına sebep oluyor. Belki de kırmızı yanaklarına daldığımdan... nasıl olduğunu bile anlayamadan kolumu arkama getirip omuzlarımdan koluyla kendine yaslayarak hareketlerimi kısıtlıyor. Gülümseyerek ona yaslanmamla boynumda hissediyorum sıcak nefesini. Minik öpücüklerle kutsuyor ruhumu.
"Sevgi böyle gösterilir işte sevgilim. Sana hem kılıç hem de romantizm dersi vermeliyim anlaşılan." Gülümseyerek beni izleyen adama dönüyorum yavaşça. Beklemediği bir anda yere seriyorum onu. Üzerine çıkıp dudaklarına minik bir öpücük konduruyorum.
"Sakatlanmana sebep olmadım umarım. Çünkü bu gece altımda inlerken canının acımasını istemem." Kaçırdığı gözlerine eşlik eden kızarmış yanaklarına bakıyorum. Yaladığı dudaklarına kayıyor gözlerim. "Bu kadar çok istemene rağmen utanmış gibi yapman haksızlık."
"Hayır, gerçekten-" Cümlesini tamamlamasına izin vermeden birleştiriyorum dudaklarımızı. Aşık olduğum adamın dudaklarında, kokusunda, bedeninde ve hatta ruhunda huzurum. Ve ben her seferinde kayboluyorum bu huzurun içinde. Beni kaybolmuşluğumda bulup sırtımı yerle buluşturuyor.
"Bana yenilmeye mahkumsun. Yine de hayatını bağışlıyorum." Dudaklarıma minik bir öpücük konduruyor. "Çünkü seni seviyorum. Savunmanı geliştirene kadar kalkanla çalışmalısın."
Yavaşça üzerimden kalıyor, kalkmamı bekliyor. "Sevdiğim adamın minicik tek bir öpücüğü bana dünyanın bütün kalkanlarından daha güçlü bir savunma sağlıyor." Ayağa kalkıp kollarıma alıyorum onu. İçime doluyor kokusu. Gözlerimi kapatıp huzurla gülümsüyorum. Gülümsememe karışıyor gülümsemesi. Uzunca içine çekerek öpüyor, sanki ruhumu sarmalar gibi öpüyor.
Her askerin sahip olması gereken asıl özellik iyi bir savunmaya sahip olmaktır. Çünkü her asker öldürmekten önce hayatta kalmayı amaçlar. Ama şu an benim gardımı düşürebilen tek adam kollarımın arasında huzurla bana gülümserken öğrendiğim bütün savunma taktikleri uçup gidiyor zihnimden. Tüm bedenim onun olurken, düşündüğüm tek şey onun güvenliği olurken güzelliğine yeniliyorum.
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
