Twoja Ostatnia Wizja •• Reylo

19

Kolejne dni wydawały się dla Rey krótsze niż mrugnięcie powieki. Wstawała możliwie najpóźniej, omijała śniadanie, codziennie tłumacząc się że zaspała. Raz na jakiś czas znajdywała wolną godzinę dla Finna, który gorliwie  i sumiennie przeglądał każdą lekturę, którą poleciła mu Mistrzyni. Dociekliwie wypytywał o każdy szczegół, a na treningach dawał z siebie wszystko. Jedyne co miała ochotę robić Rey to nie wychodzić z łóżka i zalać je łzami. Zmuszała się, aby codziennie odwiedzać swoją siostrę w celi. Ta jednak obrzucała ją coraz to bardziej wymyślnymi obelgami i potwierdzała najgorsze myśli kłębiące się w jej głowie. I tak minął jej kolejny tydzień. Ani razu nie spotkała się z Benen. Odganiała od siebie myśl, że te wizje to były tylko przewidzenia....

- Po co tu przychodzisz? - wakrnęła dziewczyna zza krat - Jeszcze nie zauważyłaś, że mam Cię głęboko gdzieś?

- Możesz przestać udawać wredną suke? - odpowiedziała Rey - Wiem, że nie byłaś taka.

- Może nie, ale teraz jestem. Proszę Cię, nie marnuj mojego czasu i po prostu zajmij się czymś innym albo znowu się popłacz...

- Kiedyś przed kimś zdejmiesz swoją maskę i to będzie najlepszy dzień Twojego życia - dokończyła i zmęczona podniosła się z ziemi - żegnaj siostro - powiedziała, jak codziennie.

- Nie jestem twoją siostrą - jak zawsze odburknęła Padme.

                              ~~~

- Tak dobrze? - zapytał Finn, podnosząc kolejny kamień i powoli kładąc go na stos.

- Tak - odpowiedziała obojętnie.

- Coś nie tak? - zapytał - Dzisiaj jesteś wyjątkowo smutna - powiedział.

- Finn - zaczęła - Wiem, że moje zachowanie was martwi, i że macie do mnie tony pretensji dlaczego się nie uśmiecham, dlaczego nie jestem taka jak dawniej - mówiła coraz szybciej - Ale ja już nie będę taka jak dawniej! Nie uśmiechnę się jeszcze raz! Nie mam powodu do szczęścia! Umieram z tęsknoty! Wiesz jak to jest? Nie, bo przy twoim boku nadal stoi Rose! Nie macie pojęcia przez co przechodzę! Z Benem łączyła mnie specjalna więź! Nie mówię o miłości, która była ogromna, łączyła nas Diada Mocy! A zerwanie jej to niewyobrażalny ból! Zabrakło mi równowagi, której nigdy nie odzyskam! Z każdym krokiem czuję miliony ukłuć! - dziewczyna uklękła na ziemii.

- Nikt nie ma do ciebie pretensji! Dziewczyno weź się w garść! - Finn podniósł przyjaciółkę do pionu - Rozejrzyj się wokół! Każdy chce ci pomóc! A ty nic tylko nas ignorujesz i użalasz się nad sobą! Co się z Tobą dzieję, Rey? - zapytał.

W tym momencie w głowie Rey pojawiła się myśl. A co jeśli Finn ma rację? Przecież Ben nie chce mojego smutku? Dziewczyna zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad tym głęboko. Pomyślała chwilę i szepnęła.

- Finn, jest coś o czym powinieneś wiedzieć - spojrzała na ucznia, przyklękającego przy niej i łapiącego ją za rękę - Jako mój przyjaciel.

- Tak? - zapytał patrząc jej w oczy.

- Ben pojawiał się w moich wizjach.. tylko... tylko, że to było coś więcej niż wizje..

- Rey - westchnął - Byłaś cała w emocjach, musisz wiedzieć, że jest możliwość, że to tylko wyobraźnia.

Do oczu dziewczyny napłynęły łzy - Nie! - krzyknęła zaciskając palce na szacie - Musisz mi uwierzyć, to było - zaczerpnęła powietrza - Prawdziwe!

- Rey, proszę Cię, nie zadręczaj się - przytulił przyjaciółkę - Kiedyś w końcu zapomnisz, bo czas to najskuteczniejsze lekarstwo. Wszyscy Cię uwielbiają i tęsknią za ogromnym szczerym uśmiechem, który każdego poranka pojawiał się na twoich ustach. Nie ma osoby na tej planecie, która nie chciałaby powrotu starej Rey. Nie śpiesz się, wszyscy są cierpliwi i czekają, aż sama będziesz gotowa, żeby wynurzyć się z oceanu łez. Wszyscy rozumią twą rozpacz.

- Ale ja go naprawdę widziałam - zaszlochała dziewczyna.

- Rey, nie możesz całego czasu spędzać w pościeli, mając nadzieję, że zaśniesz i znów go spotkasz, bo sny są piękniejsze niż rzeczywistość - pogładził ją po głowie.

- Ale to nie były sny, Finn! To było prawdziwe - krzyknęła sama w to wątpiąc.

Ich wzruszenia przerwał ogromny ryk syren - Więzień uciekł! - słyszeli w oddali.