CHAPTER 12

79 1 0
                                    

CHAPTER 12

FIGHT

(EVELYN HAVEN'S POV)

My eyes grew big when I realize what happen. Him being on top of me and his lips crushing on mine while I feel my heart race.

'He stole my first kiss'

Agad siyang bumangon at lumingon kami to see Melvin and Maisie looking us in awe. Agaf itinayo ni Melvin si Edward.

"Bro naman!!!! Kumuha ka ng halik sa Baby ko!!!" Para siyang batang naagawan ng isang balot na kendi ng kalaro niya.

'You considered your lips candy?'

Napailing ako sa sigaw ni konsensiya ko. Tinulungan din naman ako ni Maisie na bumangon inalalayan niya ako umupo sa sofa nila.

"Where am I?" Tanong ko na nakapagpatigil sa pag-aaway nina Edward at Melvin.

"You are in Hope's orphanage. Where we live" sagot ni Maisie. Malungkot siyang ngumiti and I look away.

'They are orphans?'

Hindi ko akalain na ganito ang buhay nila. I thought kaya sila scholar ay dahil sa hirap sa buhay yes I am partly right but it is mainly because they lived in a orphanage.

"Sorry to ask" I said as I am trying to look at Maisie.

"It's okay alangan naman na hindi ka magtanong diba?" komento niya and I also smiled back as I saw her faint smile.

"Don't pity us" sagot ni Edward at lumapit sa akin while holding an Ice pack.

"We are alive and kicking, nakapag-aaral din kami sa paaralan mo sapat na iyon para hindi kami kaawaan" tumango na lang ako.

I am not actually feeling pity towards but to myself. I should be an orphan to dahil sa estado ko sa pamilya namin.

"Hindi ka ba hinahanap sa inyo?" Tanong ni Maisie at iniabot ang phone ko na nasa bulsa ng hospital gown ko.

I open it just to saw 10 missed call from Manang at wala ng iba. Hindi ako makapaniwala sa nakita ko. Parang lumalabas na wala silang pakialam kahit makidnap ang anak nila.

"Hinahanap" maikli kong sagot and sighed the three of them look at me.

"Papasundo ka na ba?" Tanong ni Edward and I nodded. Wala naman akong magagawa kahit anong gawin ko nasa bahay pa rin ang mga valuable things ko.

"Kukuha lang ako ng wheelchair wait here" at hinila niya si Melvin palabas. Naiwan si Maisie na umupo sa tabi ko.

"Masakit?" Turo niya sa paa ko and I shook my head. Takang taka naman siya lalo na at mapapansin ang pag-ube ng paa ko.

"Unti-unting namamanhid ang katawan ko when I drink or inject something on me." gulat na gulat naman siya at bahagyang kumunot ang noo niya.

"How is that?" Tanong niya at inilabas ko sa hospital gown ko ang isang syringe. Anesthesia iyon na nakuha ko kay Doctora kanina.

"Hindi ba masama sa kalusugan mo iyan?" tanong niya and I nodded she look more shocked.

"Okay lang ako Maisie don't worry about me." komento ko but her worry eyes won't fade.

"I just experience temporary confusion or memory loss sometimes but it is just what I want" sagot ko and she hugged me then.

"Alam ko ate you have many worry and pain inside you. Wag ka papadala diyan okay?" I felt nothing when she said that and I don't know why.

Duamting na si Edward tulak ang isang wheel chair. I send my location to Manong and just in time na lumabas kami ng building dumating ang kotse. Tumayo ako ng parang wala lang. Gulat na gulat naman sina Edward sa akin.

I just walk like nothing happen towards our car. Pagpasok ko nakita ko pa ang pagkaway ni Maisie sa akin I waved back kahit alam ko naman na hindi niya kita iyon because of the tinted window.

"Ma'am masaya ako na makita po kayong may kaibigan na ulit. Matutuwa panigurado si Manang mo pag nalaman iyan" sagot niya and I didn't reply anything.

It's been ages since I wave at someone goodbye as I left. It's been ages since someone help me anytime.

'Did I already make friends?'

Umiling ako alam kong matatag pa ang pundasyong ng wall ko but is my heart fully lock until now?

I hate to admit but I find comfort with them but still my heart hesitates to trust them or not. The wound of the past is still there as a scar or a lesson that will never be forgotten.

Pagdating namin sa bahay agad akong bumaba. There is only person who can answer my question right now. Dali-dali akong pumasok just to see my dad holding something in her hands they are all in the living room like waiting for someone.

'That wouldn't be me'

Pagpasok ko nabaling ang tingin nila sa akin akmang lalagpasan ko na sila when something hit me. Tumigil ako ang look back to my Dad and Mom in full guns on ready to aim at me.

"What do you think is that Evelyn!" Turo nila sa bagay na ibinato sa akin. I look down and saw a pregnancy test on my feet with two red lines on it.

'They have another kid?'

"A pregnancy test that turns out to be positive Congra-" hindi ko pa natatapos ang pagbati ko sakanila when I felt a hard slap.

"Nakakahiya ka!!" Sigaw ni Dad ang pumuno sa apat na sulok na bahay namin.

They always ignore me but this is the first time na pinagbuhatan na nila ako ng kamay.

"Why?! Again?! Kailan ba ako naging satisfaction sa inyo?!!" Hindi na rin ako nakapagpigil.

Lahat ng saya na dala ko para ibalita at itanong kay Manang kung ano ang nararamdaman ko turns into ashes.

"Tama ka! And you don't have any power to talk back to your dad like that! Kami ang nagpapakain at nagpalaki sa iyo!" Sigaw ni Mom and I shook my head in disbelief.

"I HAVE A POWER BECAUSE NO ONE CAN CONTROL ME!!" I shouted at habol hininga ako ng makaramdam ako ng panibagong sampal.

Naalala ko kung saan ko nakita ang pregnancy test na iyon. It will never be mine of course hindi ako tanga para ibigay agad ang sarili ko sa isang lalake.

FLASHBACK

Nagising ako kinabuksan when I heard silent cry coming from the bathroom. No one dare to enter my room so who the hell is that?

Dumiretso ako sa Comfort Room and the door swung open and I found my great big sister with swollen eyes.

"Kung magdadrama ka wag sa cr ko nakaka-abala ka!" Maaga palang ay mainit na agad ang ulo ko.

Binunggo ko siya and then she left.

END OF FLASHBACK

"WAG MONG ITANGGI EVELYN!! We saw it in your comfort room's trash can! FOR GOD'S SAKE! Nagdadala ka ng bastardo sa tiyan mo" kahit alam kong hindi totoo masakit iyon kung sakali sa future baby ko.

"SO WHAT?! HINDI BASTARDO ANG ANAK KO DAHIL SISIGURADUHIN KO NA I WILL TREAT HER WITH ALL THE LOVE YOU DIDN'T GAVE ME!" and that's left them speechless in that fight.

Tumalikod na ako at paakyat na ng makita ko sa kalagitnaan ng hagdan siya. I throw dagger stares on her.

She already ruin everything because of this fight

AUTHOR'S NOTE:

ACTUALLY UNTIL CHAPTER 25 AY NAISULAT KO NA BUT YOU KNOW MEDYO PA-THRILL NAMAN TAYO HEHEHE.

I AM TYPING MY MANUSCRIPT ON THE GAP BETWEEN US AND AS I READ EVERY CHAPTER DOON OO NA REALIZE ANG DAMI KO PALANG ERRORS.

OKAY JUDGE ME SANAY NA ME

HOPE YOU ENJOY AND SEE YOU TO THE NEXT ONE!

DREADFUL SERIES #3: PHATOSTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon