DREADFUL SERIES #3: PHATOS

CHAPTER 24

CHAPTER 24

HELP

(EVELYN HAVEN'S POV)

I woke up feeling hungry and my head aching. Tinignan ko ang katabi ko na si Dashiell na mahibing ang tulog I stare at him for a while and realize na mali talaga na isipin ko na tapusin ang buhay ko.

'Because this person is afraid of losing me'

Bumangon na ako ng dahan-dahan to not awake him nakahiga pala ako sa mga braso niya and I know ngalay na ang mga iyon. But he suddenly pull me causing me to fall back on his arms.

"Don't leave" aniya and hug me more dahilan ng hindi ko maiwasang pangiti as I felt comfort in hi arms.

"You're smiling" I become straight face again ng marinig iyon. He then chuckle as he brush my hair softly.

"Are you okay now?" Tanong niya at umiling naman ako kumunot naman ang noo niya sa naging sagot ko.

"I'm hungry" iyon ang naging dahilan ko napatawa naman siya kaya sumama ang tingin ko.

Bumangon na kami and he still continue to laugh and stop when he saw how my sharp eyes is looking at him.

"Ikaw kasi ayaw mong kumain ng dala namin" hindi ako makapaniwala na parang sinisi pa niya ako.

"Edi wag" bumalik ako sa pagkakahiga at tumalikod sakanya. Kaya ko naman na magtiis ng gutom basta may tubig.

I then felt him laid back on the bed and his arms encircling on my waist and pulling me closer to him I felt his heat na I found so comforting.

'Wag kang marupok sa yakap Evelyn'

"Sorry okay I will cook something for you" aniya at sumiksik sa leeg ko para silipin ang mukha ko. Tinignan ko naman siya at tinaasan ng kilay.

"You know how to cook?" tanong ko para linawin ang narinig ko sakanya he nodded and pouted.

"Grabe ka naman remember maaga akong naulila" lumungkot ang mukha niya and I felt bad for asking.

"Sorry sige na lutuan mo na ako" pag-iiba ko ng usapan he then nodded and we sat on the bed him still hugging me.

"Dito ka lang pagsisilbihan kita mahal na prinsesa" aniya at iniwan ako ng isang halik sa pisngi bago tumakbo.

I was about to follow him ng maramdaman ko ang pagkahilo napahawak ako sa bed side to maintain my balance.

'What is happening to me?'

Pinagsawalang bahala ko iyon at umupo na lang sa kama ng makaramdam ako na hindi ko kakayanin ng nakatayo.

I massaged my temples when a head pop out in the door the person I never expected na pupuntahan ako enter my room.

"Ahm Can we talk?" Tanong niya feeling awkward like me as silent embrace us tumango na lang ako and tap the side of the bed.

Umisod ako ng kaunti sa takot na baka ayaw niya akong katabi. She then indian seat as she look at me.

"Ang payat mo na" hindi ko alam kung saan papunta ang usapan ng sabihin niya iyon.

"Tell me lahat ng hinanakit at galit mo sa akin" I look at her with no emotions at all when suddenly her tears started falling na ikinagulat ko.

"Did I say something wrong?" Napatanga ako sa naging reaksyon niya. Hindi ko malaman ang gagawin ko and just stare at her in awe.

"Sorry" humihibking aniya dahilan para kumunot lalo ang noo ko.

'Hindi ba at dapat ako ang mag-sorry?'

"Hindi ko alam" she stops to wipe her tears first and then hold my hand na ikina-igtad ko.

"I didn't know your story" mas lalo niyang hinigpitan ang hawak niya sa kamay ko gulong gulo naman ako sa sinasabi niya.

"I can't understand you" hindi ko mapigilang sabihin she then chukles and smile at me.

"Hindi ko alam that our fight can pull some sensitive memories on you. I'm sorry Evelyn for being insensitive." napaisip ako noong una but then a memory flash on my mind.

'That memory that almost kill me'

Hindi ko namalayan na umiiyak na ako kung hindi ko lang naramdaman ang pagkabasa ng paa ko dahil sa upo ko.

"I know sinisisi mo pa rin ang sarili mo but please don't kill yourself nandito na kami you can lean on us" aniya and open her arms widely bago ako niyakap ng napaka-higpit.

I cannot explain my sudden outburst of tears noong oras na niyakap niya ako pakiramdam ko nabasag ang pundasyon ko and my facade are ruin.

The feeling of her embrace feels warm and comforting akala ko kay Dashiell ko lang mararamdaman iyon but I was wrong.

I then hug her back we are like fools laughing while crying. And just like that we mend our broken friendship.

(EDWARD DASHIELL'S POV)

Hindi na ako nag-abalang pumasok pa sa kwarto bitbit sana ang pagkain ni Haven. I decided left them.

'Her heart is really soft. She easily forgive her'

Nakangiti akong dumiretso sa dining nandoon si Warren na kumakain ng cookies sa jar at sina Maisie at Melvin na pabalik-balik sa paglalakad.

"Anong ginagawa niyo?" Hindi ko maiwasang itanong saka lang nila ako pinansin at agad lumapit sa akin.

"Anong nangyayari sa taas?" Tanong agad ni Maisie at Melvin sa akin napaisip naman ako at naisip na baka ang sinasabi nila ay sina Haven at Leia.

"Ano ba dapat mangyari?" Hindi ko maiwasang itanong lalong sumama ang tingin sa akin ng dalawa napatawa naman ako at binaba muna ang tray sa lamesa.

"Nagsabunutan ba? Nagsampalan?" Tanong ni Maisie at napa-iling naman ako sa sinabi niya.

'Walang tiwala kay Leia.'

"Ano? Talo ba si Evelyn? Puntahan ko na ba?" Tanong ni Melvin naman at napa-iling ako at inagaw ang jar ng cookies kay Warren na nag-tetelepono na.

"Wala kayong tiwala kay Leia" hindi ko maiwasang mapa-iling nanlaki naman agad ang mata ng dalawa sa akin.

"Bakit? Wala na bang malay si Evelyn?" napasapo ako sa noo sa pagiging praning ng dalawa.

"Nag-uusap sila and last thing I saw is them hugging" tinigil ko na ang pagpapaligoy-ligoy at sinabi iyon. Tumayo naman ako at lumapit sa ref para kumuha ng tubig.

"Alam mo naman si Leia she is a warfreak" napa-iling ako sa sinabi ni Melvin parang hindi niya gusto si Leia sa paninira dito.

"Anong warfreak?" Napatingin kami sa bungad ng dining at nakapamewang na. She then pull Melvin's ears napasigaw naman ang isa sa sakit.

She the started to rant somethings habang pinaghahampas si Melvin. I felt bad for him.

"Guys I think you need to check this out" napatingin kami kay Maisie ng sabihin niya iyon habang nakatingin sa telepono ni Warren.

"Ano ba yan?" Hindi ko maiwasang hindi makitingin sa tinitignan nila.

"I think Evelyn need some psychiatrist help"

AUTHOR'S NOTE:

WHAT DO YOU THINK DID EVELYN REALLY NEED SOME HELP?

HOPE YOU ENJOY THIS CHAPTER AND SEE YOU TO THE NEXT ONE