DREADFUL SERIES #3: PHATOS

CHAPTER 22

CHAPTER 22

NEARLY

(EVELYN HAVEN'S POV)

Kakaiba ang pakiramdam ko sa paligid. Pagmulat ko ng mga mata ay sobrang hirap.

"Oh gising na pala ang prinsesa" unti-unti kong nilibot ang tingin sa kabuuan ng kwarto na kinalalagakan ko.

Nilapitan ako ni Mateo, ang nobyo ng ate ko. Hindi ko alam kung anong kailangan niya basta natatandaan ko lang na papunta ako sa isang cafe malapit sa school when a white van stop and abduct me.

"Hayop ka!" Sigaw ko sa mukha niya and he laugh like a demon. Hindi ko maiwasang maiyak dahil sa takot ng lapitan niya ako at hawakan sa mukha.

"Ang ganda ganda mo kasi Evelyn mas malambot ang balat, mas maputi, mas makinis, mas maganda." Aniya at sinimulang hawakan ang legs ko.

Lalo akong naiyak sa pandidiri. Walang akong magawa dahil sa nakatali ang paa at kamay ko. Inayos niya ang higa ko sa kamay at sinimulang lapitan ang mukha ko.

'Please someone save me'

But no one heard my cries he started kissing my neck, my jaw touching me on my legs. Noong mga oras na iyon my will power is the only thing I know that can save me.

'Naulit na naman! Why am I even here?'

Nakalas ko ang tali sa kamay ko at tinulak si Mateo. Masama ang naging tingin niya lumapit siya sa kabinet at inilabas ang isang syringe doon.

"Sa tingin ko dapat pamanhidin kita muna" aniya at naka-akmang ituturok sa akin ang syringe. Agad kong kinuha ang lamp shade sa tabi ko at agad pinukpok ng sunod sunod ang ulo ng lalake sa harap ko.

Until I notice I am doing it again. I think I kill someone again. Napaupo ako sa takot sa nagdudugo kong kamay.

'Save me please!'

"Haven!! Wake up!!! Evelyn Haven Bryleigh!" nagising ako dahil sa isang boses. Agad akong bumangon habol hininga and a arms embraced me.

'I cannot breath'

Pinikit kong kumawala sa yakap niya and punch him but he just hug me tighter. Lalo akong naiyak bumalik na naman kasi sa alala ko ang mga nangyari.

'Diring diri ako sa sarili ko.'

The next days I didn't talk to anyone. I just cry myself to sleep. Iniisip ko pa rin ang nakaraan at ang nangyari sa ngayon. I ruined someone again.

'Wala ka na bang magandang nagawa sa buhay Evelyn?'

(THIRD PERSON'S POV)

Bigo na bumaba si Edward mula sa kwarto ni Evelyn. Hindi sumasagot ang dalaga sa kahit anong tawag at katok nila. Nag-aalala na sila ng sobra para sa dalaga.

"Wala pa rin?" Tanong ni Maisie at umiling naman si Edward. Napaupo si Maisie sa dismaya.

Napatayo naman sila when they saw Leia going downstairs. Ilang araw na rin itong nagkukulong sa kwarto at ngayon lang lumabas.

"I'm okay" dalawang salita na nagpahinga ng maluwag sa lahat. Dumiretso si Leia sa harap ni Edward.

"Leia relax wala naman talaga silang ginagawang masama" ani Melvin at hinawakan sa braso si Leia tumawa naman si Leia na siyang nagpakaba sakanila.

"Guys do you think I am still mad? Seriously?" ani Leia at napanga-nga naman ang lahat ng niyakap ni Leia si Edward at tinapik tapik sa likod ito.

"Be strong mahirap mahalin si Evelyn iba na ang mukha ng mga lalake sakanya. She doesn't really trust guys easily" ani Leia narinig naman iyon ng lahat kahit ginawa niya ang lahat para ibulong lang ito.

"Why?" Tanong naman ni Warren. Mukhang nakuha ni Leia ang atensyon ni Warren.

"Muntik na siyang magahasa noon ng nobyo ng ate niya" ani Leia gulat na gulat ang lahat sa narinig.

"Ano?" Hindi makapaniwalang tanong ni Edward. Kinuwento naman ni Leia ang kuwento sakanya ng matanda. Lalo silang hindi makapaniwala.

Sino ba namang hindi magugulat Evelyn is like a perfect girl but hides millions of pain in her every smile.

"That's why she have a hatred to her sister" ani Edward and he told the other what he knew.

Kinuwento nito kung paano namutla si Evelyn ng makita si Leia kasama ang ate nito at kung gaano kalamig ang trato nito sa kapatid.

"Every smile of her hide millions of pain indeed" ani Warren. Napatingin sila sa itaas, umaasa na lalabas na si Evelyn.

It's been a week since nangyari ang sagutan nina Evelyn at Leia and still no sign of Evelyn is seen. Hindi rin ito kumakain ng kahit anong dala nila ng food tray tanging tubig lang ang iniinom nito.

They sometimes heard her coughing but still stops themselves on barging on her room as they know she needs space.

"Why didn't I hear anything on her room?" Tanong ni Warren ng mapadaan sa bintana ng kwarto ni Evelyn habang nagwawalis.

Bukas ang ilaw sa kwarto he saw a shadow he watch the movements and saw how the person is moving something at saka ito tumungtong bago may inayos na parang tali.

"Something is wrong with her" ani Warren at agad na pumasok sa loob para sabihan ang mga nandoon.

"Guys guys any noise from Evelyn's room?" Tanong ni Maisie ng madatnan ang lahat na nasa sala nag-uusap-usap.

"She is probably moving things narininig ko na parang may kumakaluskos kanina" ani Leia na kababa lang galing sa taas agad namang umakyat si Warren sa itaas.

"She is up to something" ani Maisie kaya naman napatayo agad ang dalawa bago sumumod sakanya.

They listen first on what is happening behind the door and hear nothing agad namang pumwesto si Edward sa tapat ng pinto at kumatok.

"Haven? Haven? Si Dashiell ito? Haven?" Paulit ulit na tawag ni Edward sa dalaga but hear nothing in response.

"We need to open the door" ani Leia at binalya naman agad ng mga lalake ang pinto but because of it's thickness it doesn't bulge any bit.

"Susi?" Tanong ni warren at umiling naman si Maisie ng maalala na umalis ang matanda para mamalengke kaninang umaga and they didn't know where the keys are.

"Anything that can open the door?" Ani Edward na namumutla na at pawis na pawis dahil sa kaba na pumapasok sa utak niya na mga thoughts.

"Guys relax she won't do anything reckless let' s trust her" ani Melvin but that even made them nervous dahil kahit ito ay halata sa boses na hindi sigurado.

"We cannot open the lock easily if we will ruin it magtatagal." ani Leia and they all nodded in aggreement.

"Hairpin!" sigaw ni Edward ng maalala ang nabasa niya sa mga detective books sa kung paano nabubuksan ang pinto gamit ang pin.

Agad namang nag-abot si Leia ng isa galing sa buhok niya after few trials they heard the door clicking as a sign that it is open.

"Evelyn!" Sigaw nila ng madatnan na nakasabit na ang ulo ni Evelyn sa hole and was about to push the chair below her with her feet.

AUTHOR'S NOTE

I WANNA SAY THAT HINDI PO TAMA ANG GINAWA NI EVELYN SA MGA YOUNG AND DEPRESSED DIYAN IN THIS STORY I WILL SHOW YOU HOW TO OVERCOME YOUR DEPRESSION WITHOUT KILLING YOURSELF

HOPE YOU ENJOY AND SEE YOU TO THE NEXT UPDATE!