DREADFUL SERIES #3: PHATOS

CHAPTER 40

CHAPTER 40

HOLD

(MAISIE KALENE'S POV)

My hunch is right. Hindi ko alam kung bakit nangyayari ito kina Edward at Evelyn.

"The patient is suffering from Stage 4 Myeloma. We cannot assure you what will happen but you should expect for the worst" dalawang beses namin narinig ang linyang iyon.

'Expect for the worst'

Para bang napakadaling sabihin iyon ng mga doktor pero alam namin na wala na talaga kaming magagawa.

Now the both of them is lying in the hospital bed side by side. Hindi namin alam ang gagawin ng dalawa na silang nasa pagitan ng buhay at kamatayan.

"Kamusta ang anak ko may pagbabago ba?" Iyon agad ang bungad ni Tita sa amin pagdating nila sa hospital malungkot kaming ngumiti at umiling.

Nanlumo ang ginang sa narinig. She expect for the news of no signs but still it break her heart to hear it from us.

Sising-sisi si Tita dahil sa pagkukulang sa anak. Aniya hindi naman siya galit dito ayaw lamang talaga ng asawa niya na palapitin siya rito.

Hindi ako tuwa kay Tita to be honest ramdam ko kasi ang lungkot at hinagpis ni Evelyn everytime I saw her. I know she has problems but I never see her smile fade.

Her daughter suffer from a depression yet she doesn't even ask Evelyn is she is okay. Pointless lang kung magagalit ako dahil pinatawad na siya ni Evelyn.

I stare at Evelyn how can she easily forgive someone who hurt her big time sa aking lagay ay hindi ko agad mapapatawad ang sino man nanakit sa akin kahit pa sarili kong Ina.

I admire her she really has the heart of a angel and I am afraid that she will become one.

Lumipas ang mga araw walang pagbabago nanatiling tulog ang mag-asawa na para bang pareho na nilang napagdesisyunan mamahinga.

"Please wake up" iyon ang paulit-ulit naming pagsusumamo sa dalawa. We always go to church to pray for them and end up waiting for nothing.

Nawawalan na ng pag-asa sina Leia pero nanatili akong matatag. I want them to live long beside each other.

Kahit kaibigan lang nila ako masakit sa akin na makita sila na ganoon.

Ang laging nakangiting si Evelyn at mahilig humarap sa camera para magshoot ng mga vlogs at pictures ay ngayon mahimbing na nakahiga sa hospital bed.

Ang mapang-asar at protective kong kuya na si Edward na ginawa ang lahat para kay Evelyn ay nakahiga na rin sa hospital bed.

Napakapait ng tadhana sa kanila. I don't know what bad thing they do to suffer like this. They both just love and care for other people yet they are here between life and death.

We always watch every vlogs of Evelyn left on her camera. Lahat iyon ay unti-unti kong inaupload sa youtube account niya.

Marami pa ring humahanga sakanya at natutuwa sa lahat ng pinost ko. They look alive and happy in ever video na parang gusto kong bumalik sa nakaraan at manatili na lang doon.

If only I know they are suffering from a sickness I will cherish every moment with them tama nga sila ang taas ni regret laging nasa huli.

"She look beautiful in her wedding dress" komento ni Leia parehong tutok ang mata namin sa ginawa kong video coverage ng kasal nila.

We are both crying while watching every smile of Evelyn in the camera. Her smile is radiant and I can't help but wish to see it again.

"I wanna see her smiles, I wanna hear her laughs" komento ko at kagat labing pilit pinipigilan ang pagdagsa ng daang-daang emosyon.

"Evelyn ano na? Gumising ka diyan ikakasal pa kami ni Maisie" pagkausap ni Leia kay Evelyn humarap na rin ako sa deriksyon ni Evelyn.

"Oo nga wag kang ganyan I want you to be mg bridesmaid pa naman" pagpapagaan ko ng atmosphere pero lalo yatang bumigat iyon lumapit kami ni Leia ka Evelyn and hug her.

"Kaya pala sabi mo hindi ka sigurado kung makakadalo ka ng kasal namin. Dapat sinabi mo agad edi sana naagapan natin. Sana pinaaga namin ang kasal namin" pagkausap ni Leia dito we gently brush Evelyn's hair.

Weeks passed by in a bliss and Evelyn's due date came. She undergo a labor and the baby made it's way out.

"What are we gonna call her?" Tanong ko at they all heave as sigh because we don't know what to call her.

"My sister told me to name her Emmaline May" ani Ate Everlyn liningon namin siya and she is crying while looking at the baby.

"She look like a mix of Evelyn and Edward" tama siya sa sinabi niya. Hindi mo masabi na kamukha lang siya ni Evelyn o ni Edward dahil pinaghalo talaga.

Nakuha ng bata ang labi at kutis niya sa ina tisay ito samantalang ang mata at ilong naman ay sa ama.

We cannot celebrate nor be happy because the baby is put in a incubator. She is malnourish because of her mom being in coma. Hindi rin kami masaya dahil hanggang ngayon both of her parents never show any signs of waking up.

"Evelyn, Edward. Alam niyo ba si EM unti-unti ng lumalakas" pagkukwento ko sa dalawa na para bang nandito lang sila sa tabi ko.

"She is opening her eyes now hindi gaya noong una siyang nilabas na hirap na hirap" patuloy ako sa pagkukwento habang pabalik-balik ang tingin sa dalawa.

Then I saw how Edward's hand move na parang may inaabot hindi ko alam kung bakit ako tumayo and grab Evelyn's hand at iniabot iyon kay Edward.

Their hands are perfectly tied umagos ang daang-daang luha ko ng makita iyon mahigpit ang kapit ni Edward na para bang ayaw niyang bitawan iyon.

Kinuha ko ang camera ni Evelyn at kumuha ng litrato ng kamay nilang magkahawak nabitawan ko naman ang camera ng makita sila na nakangiting nakatingin sa isa't isa sa picture.

Umiiyak akong lumabas hindi lang sa takot kung hindi dahil sa pahiwatig na ibinibigay nila.

'Para silang nagpapaaalam na'

AUTHOR'S NOTE:

HAPPY READING