Ukryta w Cieniu

Through the struggles and the trade-offs

Może trzeba było się zgodzić i potrenować z nim. Władca Ciem strzelił focha i już mnie ani razu nie odwiedził. Nie pozostało mi więc nic innego niż trenować samodzielnie i okazyjnie przed bliźniakami, ale nauczyłam się roli na tip-top. Gdyby Władca Ciem się do mnie odzywał i ktoś wyrwał mnie z pogawędki z nim, wyśpiewałabym całą kwestię. Dosłownie.

– Muszę do kibla.

– Dopiero co byłaś – przypomniała spokojnie Rebeka. – To przez nerwy.

– Ta, mówisz tak, bo już zagadałaś do tej Andrei i zgodziła się, byś pomogła przy kostiumach. Po co w takim razie uparłaś się, żebym zapisała się na przesłuchanie?

Rebeka objęła mnie ramieniem.

– Ponieważ byłaś przekozacką Dorotką w przedszkolu.

– Czemu wszyscy tak uparcie wracacie do przeszłości?

– Bo wtedy wprost błyszczałaś.

– Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr.

– Emma Agreste – wyczytano moje nazwisko.

Rebeka stanęła za mną i dała mi kopa na szczęście, praktycznie wypychając mnie nim na scenę. Rzuciłam jej mordercze spojrzenie, po czym odwróciłam się do siedzącego w pierwszym rzędzie foteli "jury".

Znów zaszumiło mi w uszach. Ledwo zauważyłam, że Tristan pomachał mi.

Andrea, najlepsza aktorka w szkole, sięgnęła do magnetofonu. Rozbrzmiała znajoma muzyka. Powinnam zacząć już mówić, ale... nie mogłam. Jak ja miałam zacząć?

Muzyka leciała dalej. A ja milczałam.

Pani Gooder uśmiechnęła się do mnie pogodnie. Andrea rzuciła spojrzenie siedzącemu po jej prawej Tristanowi. Na niego spojrzeć nie mogłam. Obiecałam mu, że przyjdę, ale przecież się nie nadawałam.

Na twoim miejscu spróbowałbym przestać myśleć o czymś w kategorii "na pewno się nie uda", a zacząć "jeśli się uda". Chcesz dostać rolę czy nie?

Przed oczami stanął mi Władca Ciem z zasłoniętymi uszami i zamkniętymi oczami.

– We were so tiny – zaczęłam cicho. Odchrząknęłam – happy, and shiny playing tag and getting chased – nabrałam powietrza w chwilowej przerwie i podjęłam pewniej – Singing and clapping, laughing and napping, baking cookies eating paste... Then we got bigger, that was the trigger like the Huns invading Rome- Ugh! Oh! Sorry! Welcome in my school this ain't no high school, this is the Thunder Dome...

Głos mi się umocnił. Puściłam wreszcie rąbek mundurka, który maltretowałam. I, nie do wiary, zaczęłam się całkiem dobrze bawić, śpiewając jedną z moich ulubionych piosenek zaraz po Dead girl walking.

Cała trójka wymieniła między sobą spojrzenia.

– Dziękujemy.

Pani Gooder wyłączyła płytę. Urwałam. Palce ponownie sięgnęły do polówki, ale powstrzymałam się przed jej dalszym maltretowaniem. Skinęłam szybko głową i ewakuowałam się ze sceny.

Rebeka od razu rzuciła mi się na szyję.

– Byłaś niesamowita!

– Taa, zwłaszcza na początku – mruknęłam. – Przemilczałam cały wstęp. Jedną trzecią tego, co mieliśmy się nauczyć. A i tak nie doszłam do końca, bo wyłączyli nagranie.