"SAÇMALIK."diye bağırdı Akın.
Söylememeliydim işte. Henüz tam iyileşmemişken ona bunu söylememeliydim.
"Rüyanda gördüğün bir kıza aşık olmak mı ? Bu delilik Ozan farkında mısın?"
Akın'ın odasından çıkıp hızla odama gittim. Resimi kaptığım gibi Akın...
"Herkesin içinde ölü bazı şeyler. İnsanlar ne kadar geniş bir mezar aslında."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 14
Hayal etmek ne güzel,ne kolaydı oysa ki. Neden gerçek hayattan sıyrılıp sadece koskoca bir hayal dünyasında yaşayamıyorduk anlamış değilim. Hayallerde üzüntü yoktu. Acı yoktu. En önemlisi umutsuzluk yoktu. Yaşadığımız hayatta küçücük bir umut dolsa içimiz,sanki evrenin bir oyuncağıymışız gibi canı sıkıldığı zaman elimizdeki ufacık umudu çekip alıyordu.
Evet dedim,bu defa olmuştu. Bana inanmıştı. Eh,tabi sevincim her zamanki gibi kursağımda kalmıştı.
"Çocuklar hadi geç kalıyoruz." Ayça'nın sesini duyunca düşüncelerimi bir kenara bıraktım ve elimde tuttuğum Rüya'nın resimini de çantama koydum. Bir an bile yanımdan ayırmak istemiyordum onun o güzel yüzünü. Güzel bakışlarını,güzel gülümseyişini. Ah yine kaptırdım kendimi.
Ayça kapının önünde dikilmiş bizi bekliyordu.
"Gerçekten iki koca tembelle aynı evde yaşamak konusunda biraz daha düşünmeliyim. Derse geç kalıyorum çabuk olun."
Yanına yaklaşıp yanağından bir makas aldım ve ayakkabılarımı giymeye başladım.
"O arkadaşını da çağır Ozan. Deminden beri mutfakta ne halt ediyor anlamıyorum."
Kaşlarımı kaldırıp "Ne yani hala konuşmuyor musunuz?"dedim.
