Fate

Chapter 19

Remember

"I'm so sorry, Gia. I'm sorry." pamilyar na boses ng babaeng umiiyak ang bumalot sa aking tainga.

Gising ako pero hindi ko minumulat ang aking mata. I felt the woman's tears in my hands, her fingers were so cold too.

The woman is tightly holding my hand. Sobrang lakas din ng mga hikbi niya. "I resigned, Gia. I'm sorry. I'll be out of your life, I hope this fix the things I did. I hope you can forgive me."

Binitiwan niya ang kamay ko at naramdaman kong umalis siya.

"Anak, how do you feel?" I heard a concerned voice of a woman.

Nakatitig ako ngayon sa TV na hindi naman nakabukas. Nakaupo ako sa kama at natatakpan ng makapal na comforter ang kalahati ng katawan.

"Ate, kain ka na." napatingin ako sa isang binatang lalaki ang lumapit sa akin na may dalang tray ng pagkain. He looks just like me. He's like a boy version of me.

Tinitigan ko ang tray na inilapag niya sa harap ko. Sinubukan niyang kumuha roon ng pagkain at isinubo sa akin. I cooperated though, I ate the food he gave me.  Ayoko namang pahirapan siya. I may not remember him, but there's something in me that says he may be my brother and that we were actually close, before all of this terrible things happened. Ang mga pagkain na dala niya at ng isa pang mas matandang lalaki, iyon lang ang kinakain ko. I don't know why, but I'm being rude to this particular woman here.

"Ayan, kumain ka nang mabuti. You're too skinny, Ate. Paano na babagay ang mga damit mo sayo nyan? Mahihirapan na akong tulungan ka sa pag pili ng outfit mo." he tried too hard to chuckle.

I didn't speak. Kahit gustuhin kong magsalita ay walang lumalabas na salita sa aking bibig. Tipid akong umiling at nag iwas ng tingin sa kanya.

I heard him sigh. Maybe he thinks I'm being difficult, baka pagod na siya o ayaw niya na o baka nagsasawa na siyang alagaan ako.

Who wouldn't, right? I feel like I'm a pain in the ass. Hindi nagsasalita, higit sa lahat, hindi makaalala.

I can't even remember who these people around me are. My family? I bet they are.

Wala rin akong ganang kumain. Wala akong ginagawa buong araw kung hindi tumunganga sa loob ng kwarto, kumain, maligo. Hindi rin lumalabas ng kwarto. Iyon ang nagiging cycle ng buhay ko sa araw araw.

"Gia." a familiar woman cried in front of me. She held my hands tight at nag angat ng tingin sa akin. "What happened, Gia? What happened?"

Tiningnan ko lang siya. Walang kahit na anong emosyon ang nararamdaman. Who is she?

"Bakit hindi ka nagsasalita?" patuloy ang pagtulo ng luha niya.

"Astrid, she can't remember you." a man with a low bartione voice said.

"Tito..." she cried more. "What happened? Why..."

Marahas kong binitiwan ang kamay niya at nahiga sa kama. Nakita ko ang bahagya niyang pagkagulat sa ginawa ko. Itinakip ko sa aking buong katawan ang comforter.

I don't want to hear what they were talking about. Hindi ko matanggap na naaksidente ako, ilang buwan na ang nakakaraan.

"Then the car hit the barrier hardly. Kalahati na lang... mahuhulog na ang kotse sa bangin. Gian said she managed to call him before it happened." a woman said sadly.

"Doc, it's been four months already, noong unang dalawang buwan, hindi siya gumigising, ngayon bakit wala pa rin siyang naaalala? Bakit... pati kami hindi niya maalala?" the man's voice broke.

"She can't even speak..."

Umiiyak ako ngayon sa ilalim ng comforter. I'm softly sobbing, pinipilit na umiyak nang tahimik para walang makarinig.