Deepest Secrets

C-1| Cogitate

G-Onenternally

Lahat ay nag kasiyahan, tawanan duon, pakilala dito. Pa-pirma duon, pa-picture dito.

Maraming bumati saakin at pinasalamatan ko naman.

Ngayon ko na nakuha ang certificate sa pangarap kong publishment, ang Westories Publishment.

Hanggang ngayon 'di parin ako makapaniwala.

I didn't expect to be part of top famous authors. I just wanted to write a story and give some inspiration to my readers.

Alam ko na maraming nag taka at sinabing hindi ako karapat rapat na makasali sa kanila.

Hindi ko rin sila masisi.

Kahit sa sarili ko, hindi ko masagot kung bakit maraming readers ang natuklasan at nagkagusto sa unang storya ko.

A lot of authors here, deserve to be the best author of year.

The way they arranged their plots, dialogues and used words,
mas maayos pa saakin.

Tatlong taon rin ang lumipas nuong magsimula ako mag sulat pero ni isa sa nga plots ko 'di naipag pa-tuloy.

Kapag may naisip akong idea ginagawan ko agad ng plot.

Until I gave up but I still continued to read and discovered new genres that will hook my attention and stick with it.

Hanggang isang genre lang ang nagustuhan ko sa huli, ito ay ang romance.

Lumipas ang isang taon, palagi ako may napapaginipan, pare-parehas gabi-gabi.

Ako ay labing-anim na taong gulang lamang nuon, kaya presko pa sa isipan ko ang nangyari.

Nag ulit-ulit ito at natakot ako, kaya sinulat ko sa notebook ang buong detalye at nag bago sa sumunod na gabi.

Natapos ang panaginip na parang drama ang dating, dahil sa mga parang episodes na kailangan pag tagpi-tagpiin at lagyan ng twist para maging storya.

Ang huli kong panaginip tungkol duon, ay nag aaway ang babae at ang lalake, that supposed to be the ending but I added another scene.

A scene where there was the emotion I felt before I wrote the story, and that was fear. I used fear para mag bati ang main characters ko.

I was about to woke up that time when i felt tears flowed from my eyes.

Akala ko dahilan lang 'yon ng aking pag hikab pero day by day, I realized, it wasn't.

"Kuya diyan nalang po sa may poste nyo ihinto, salamat." hininto ni kuyang taxi driver kaya nag bayad ako at lumabas .

Pagkatapos ng awarding at konting pirma sa mga libro ay umuwi na ako kasama ang ibang co-authors.

Palabas na sana kaming lahat, pero na-tagalan, dahil marami ang nag abang na fans sa labas ng publishment.

Kaya takbo lakad ako ngayon papunta sa restaurant, kung saan ako nag pa-part time bilang waiter.

Night shift ako, kaya siguradong marami na namang costumers pag-alas syete ng gabi tapos linggo pa ngayon.

Busy silang lahat dahil sa mga orders ng mga customers.

Nag madali ako nang makita ang manager namin na tumutulong sa cashier.

"Ang serioso"

"Bilisan mo teh, galit ngayon si boss!"

"A-ahh Oo!" sigaw ko pabalik pero siguradong hindi nya na ako narinig dahil bumalik na ito sa pag trabaho.

Magulo ang restaurant pero hindi rin nag ka-problema.

Wala sa amin ang tumayo lang at walang ginawa. Wala rin nagreklamo na costumer dahil sa matagal na order.

Eto ako ngayon nag ma-mop ng sahig katulong ang isang robot na nag lilinis na parang paikot ikot lang pero pulido naman mag trabaho.

Ang iba naman ay nag aayos na ng mga upuan at iba ay siguradong nauna na.

Bago lumabas, nilagay ko sa secret pocket ang aking credit card at nag iwan ng bente pesos sa walet.

Mag e-eleven o'clock na ng gabi, kaya kailangan my money's safety first kahit maraming cctv bugs ang nasa paligid, uso parin ang holdapan.

La-lakad pa naman ako pauwi.

>>>>>

"Gillian Gutierez is present" the door said when I slid my ID on the knob.

Malaki talaga ang tulong ng mga bagong technolohiya ngayon sa mga tamad na kagaya ko.

Maraming mga new inventions na dumating at na kakatulong sa lipunan habang lumilipas ang mga taon.

Akala ko mga gadgets lang ang nag iisang nag u-upgrade nuong panahon, pero lumabas ang mga henyo at gumawa ng bagong henerasyon.

Sila ang tumulong sa pag-ahon ng mundo at linisin ang mga bashers nuon.

"We are all the bashers, so don't hurt others if you don't want to feel the pain too - the famous quote of our heroes from social media war" pumukaw ng atensyon ko ang sinabi ng prof. namin.

Tiningnan ko ang hologram na nag papaliwanag ng war.

Heroes huh? Mga henyo lang yun.

Naganap ito sa tinatawag nilang twitter, na ngayon ay hindi na pwede sa pinas, kahit ang ibang lumang social medias.

Gumawa ang mga henyo ng makabagong social media, puno ito ng mga privacy policy at iba pang siguridad.

"Prof!" nilingon ko ang nasa harapan kong nag taas ng kamay "We already knew ang nag pasimuno ng mga ito, but we are still clueless kung bakit nila nagawa ang war"

"Because they were UMAW" bumulong si Jela sa tabi ko sabay umiling.

Katulad ko rin itong nag pipigil mag salita.

Lahat kami aware, hindi dapat kami mag argue sa nangyari na, but she's right.

They were Un-Matured Against Weakness, ayaw nila maging mahina, gusto nila may ipag-malaki at malakas, parang lahat nga ng guerra ay dumaan dyan.

"Same question, prof!" some students agreed here.

Even if our professor already explained the reason, we are still looking for another explanation,
kasi napaka labo kung ang rason lang ng war na yun ay ang mga buhay ng mga authors.

*} ~