Serencâm

1.kavuşacağız

Hikayeye başlamadan önce belirtmek isterim ki çiftimiz evli bir çift olduğu için bazı bölümler küçük yaştaki arkadaşlarımıza uygun olmayabilir.

Keyifli okumalar dilerim 🥰

****

Genç kadın yaşlı gözlerini ameliyathanenin kapısına dikmiş, kıpır kıpır dudaklarından dualar dökülerek umutla bir haber bekliyordu.

Eşi, yoldaşı, iki cihan saadeti kocası içeride yaşam mücadelesi verirken elinden başka ne gelirdi ki.

Gözlerini duvardaki saate çevirdi. Neredeyse dört saat bitmek üzereydi. Hayatındaki en uzun dört saat bu olmalıydı.

Çocukları kreşten alacak olan komşusu Halime usul adımlarla yanına sokuldu.

- Canım ben artık gideyim, çocukların vakti geldi. Sen de gelmek ister misin, eve gitmeden seni bir görsünler.

- Yok Halime, ben buradan ayrılamam. Sen arabanın anahtarını aldın değil mi.

- Aldım güzelim, taksiyle de giderdik ama senin için rahat etsin.

- Evet, içim rahat etmez öbür türlü. Ben çocukların kıyafetlerini yataklarının üzerine dizdim kızım biliyor zaten. Her gün için ikişer takım hazırladık. Yine lazım olanı girer alırsınız.

- Tamam, sen onları dert etme, biz hallederiz herşeyi. Hiç aklın kalmasın. Eve gidince ararım seni.

- Hakkını ödeyemem Halime. Sen olmasan ne yapardık.

İki komşu arkadaş sıkıca sarılıp vedalaştı. Halime bu güzel insanlar için çok daha fazlasını yapmak isterdi, ama şimdilik elinden bu kadarı geliyordu.

Genç kadın mescide inecek kadar bile kocasından uzaklaşmak istemiyordu. Hemşire odasının bir köşesine serdiği seccadesinde namazını eda edip tekrar kapı önünde yerini aldı.

Eşinin arkadaşları biten mesai saatiyle beraber tek tek gelmeye başlamıştı. İş ortağı ve kendisinin dayıoğlu olan Mahir hiç gitmiyordu zaten. Bir gözü telefonda işyerini idare etmeye çalışırken bir yandan da içeriden gelecek hayırlı bir haberi bekliyordu.

Bu esnada Halime sağ salim eve ulaştıklarını haber vermek için görüntülü aramış, çocuklarla annelerini görüştürmüştü.

Çok zordu için alev alev yanarken çocukların için mutlu gözükmek. Genç kadının endişelerini dışarı yansıtacak lüksü yoktu. O her zaman sakin ve güçlü durmak zorundaydı. Yine öyle yaptı.

Dört yaşındaki kızı ve iki yaşındaki oğlu babalarının hasta olduğunu iyileşmek için doktora ihtiyacı olduğunu biliyordu. Onlar da heyecanla babalarının sağlıklı günlerine dönmesini bekliyorlardı.

Üç ay kadar önce eşinin baygınlık geçirmesiyle farkedilen beynindeki kitle hayatlarını alt üst etmişti.

Teşhis ve tedavi için farklı yöntemler denenmiş en son çare ameliyat ile yüzleşmek zorunda kalmışlardı. Doktorları hastanın güçlü bünyesine ve kitlenin konumuna bakarak çok ümitli konuşmuş, ağır ilaçlı tedavilerden daha az zararlı olacağını söylemişti.

Tarık son iki haftadır kendini ameliyata hazırlıyordu. Doktor her ne kadar olumlu konuşsada da içinden bir his onu ailesi ile vedalaşmaya teşvik ediyordu. O da öyle yaptı. Hasta odasında beklerken yada yalnız kaldığı her fırsatta Kızı için, oğlu için ve gözünün nuru biricik Esması için mektuplar yazdı, vidyolar çekti.

Diline en ağır gelen sözleri ise son ana kadar saklamıştı genç adam.Esen rüzgardan kıskandığı helali, hayat arkadaşıydı o. Hiç kolay olmasa da söyleyecekti