RUHUM

Bana Ne Yaptın '

28.8.2018

161.Gün 

Eve yalnız dönüyorum bende.Sakın "kal" deme bana, gidiyorum.Alışamadım bu kente...Her doğan gün daha çok alevleniyor bu aşk. Azalması gerekiyormuş kitaplarda öyle diyordu. Benimki bitmeyen bir alev, söndürülmesini istemediğim bir yangın.Her geçen gün yangının menzili artmakta. Odana sıçrayacağım...Bende bir resmin var, yüzüme bakmıyor.Ne kadar umrumda değilmiş gibi davransamda. Saat 'da odamın kapılarını kitleyip, kendimi yatağımın başında ağlarken buluyorum. En acınası ve aciz halime bürünüyorum. Arkamdan ya da yüzüme hakaret eden insanlar o an o odada olsa, bana merhamet gösterirlerdi...gizli yaşayacaktık, gizli sevecektik, gizli felsefelere inanacaktık... hatta reddedecektik, reddedilecektik ve gidecektik, gidemedik... ama çokta kalamadık..Zamana bırakıyorum.hep böyle devam edicek değil ya. Yardım mı alsam acaba dedim. Sussa artık konuşmasa denedim tanımadığım kişilere koştum.işe yaradı mı yaramadı mı bilmiyorum.uyku uyku kaçamakların en güzeli ama olmuyor rutinler mutlu etmiyor. Bir süre sonra devam edemiyorsun hadi diyelim değiştim bu sefer de rutinlerimi özleyip mutsuz oluyorum ne istiyorum ben.bilmiyorum .beklesem ne bekliyorum vallahi yoruldum.ne birinden nefret etmek istiyorum, ne de içimdeki nefretle savaşmak... siz hepiniz haklısınız, ben yorgunum.Kitabımın sonu;En son yemek yediğimde 2 gün daha gençtim. Rutinlerim bozuldu, alışkanlıklarımdan uzaklaştım. Ya da alıştırdıklarından. Eski fotoğraflarımıza baktım. Eskiden ne güzelmişsin; umut dolu, güzel seven, çocukmuşsun sen. Seni belki de ben bu hale getirdim. Parklarını kapattım, umutlarını astım...Seni böyle bir insan olman için zorlamadım. Senin sebeplerin vardı, benim aptallığım. Şimdi odamın en ücra köşesinden bakıyorum hayata. Bu zamana kadar ki her insanı ben mi bu hale getirdim?Suçlu ben isem, özür dilemiyorum. Beni böyle bir insan olmaya siz zorlamışsınızdır. Ölürken size dilenemem!Yarım bıraktığım bütün kitaplardan özür diliyorum. Yarım bırakan insanlara ahımı bırakıyorum. Gelecekte ki umutları kirletmemek için gidiyorum...Yaralarımı sarmak için ellerini uzattığını sanırdım. Oysa o ellerini; yaralarımı avuçiçlerinde tuttuğu neşterlerle, daha derinden deşmek için uzatmıştı. Anlamam zaman aldı... Sonra kursağıma dolmuş, soluğumu boğmuş acıları fark edip ağlamam ne çok zaman aldı.hayat akarken; iyi veya kötü, güzel veya çirkin, doğru veya yanlış, mutluluk veya hüzün, avucunuzdaki kelebek gibi senin elinde..