See You Soon, Soldier (Ambience Series #1)

Chapter One

Bellemy

"Nay, gusto ko pong sumama."

Sinundan ko ang lakad ni nanay papasok sa kusina. Kinuha niya lang ang bag niya at hindi man lang sumulyap sakin na lumabas ulit. Dali-dali ko siyang sinundan pabalik sa kadiliman ng bahay namin.

"N-Nay... kahit... ngayon lang. I would never ask for this again," Kanina ko pang pamimilit sa kanyang sumama sa hospital.

She was a nurse assigned in the ER and since night shift siya pumapasok, walang masyadong pasyente sa labas paggabi kaya gusto kong sumama sa pagkakataon na 'to. I'm sure she can easily hid me somewhere.

Hindi naman ito ang unang pagkakataong ginawa namin ito.

"Please, nay? Promise I'll stay hidden just like you wanted. Gusto ko na talagang bisitahin si Iris. Matagal ko na siya pong hindi nakikita, at hindi ko na alam kung ano na ang lagay niya..." Pilit ko pa lalo.

Hindi naman sa gusto ko sa hospital. It's just that I really wanted to visit my friend, Iris. Isa siyang pasyente doon na matagal nang naka-admit. Probably, all her life she was there and I wanted to see her. Letting her know that I still care for her.

Bumuntong hininga si nanay at hinarap ako.

"Bellemy, alam mong bawal." Marahan niyang sambit at kinuha niya ang kamay kong nakapulupot sa makapal na tela, "Please understand, alam mong ayaw ka doon ng mga doktor diba?"

I can't answer her back. She right. I should listen since this was for our own safety. For my own good. I am not allowed to be seen.

Bumuntong hininga ako at malungkot na tumango. Tinatanggap ang muling pagkabigo sa paghingi ng permiso niya.

"Gusto ko lang naman na makita si Iris.." I murmured.

Ngumiti siya. Bakas ang lungkot sa itsura niya. Halatang inaalala na naman ang hirap ng sitwasyon ko at ang sakripisyong kailangan niyang tiisin para mabuhay ako.

"Soon, okay?" sabi niya.

Hindi na siyang tumagal sa harapan ko at tumalikod na. Tumungo siya sa pinto at kinuha ang gamit niya. Tinignan niya muna ako ng maiigi bago tuluyang ni-lock ang pinto at lumabas.

I remained standing between the small room I was kept for a long time. I couldn't take my eyes off the door. Wondering what it was like to step outside. To see the people, to walk by the streets and to be someone normal.

Napaupo ako sa maliit naming upuan. Pinasadahan ko ng tingin ang silyadong bahay namin. Nakakalula, nakakalungot sa sobrang tahimik at dilim. Walang bakas ng kahit anong buhay ang bawat pader at sulok.

This was my own world. Locked.

Ito ang mas makakabuti para sa sakit na dinadala at nabubuhay sa loob ko.

I have this rare disease called Mikyoxema. It's uncurable, infectious and deadly. Mikyoxema is a virus in the blood cells that causes most of my organs to fail. It was attached in my tissues, specifacally, on nucleous that doctors find impossible to remove. And because it's in my blood, it's all over my system. On my salivas, breaths, even in my fingerprints.

It's untreatable. Most of the doctors who tried to treat me got infected and they die for like, two weeks after. And they can't accept that. They can't afford to treat someone knowing it was a hopeless case. They can risk more lives just for mine. Now, they won't even touch me nor wanted me in any hospital.

Bellemy Rose Grimaldi.

Thirteen years old. The TWV, the walking virus. Iyon ang madalas na tinatawag sakin. Ang pangalang inukit sa katauhan ko ng mga tao dito sa lugar namin. Madalas silang magkumpulan sa labas, at maririnig ko nalang ang mga boses nila at masasakit na mga salitang binibitan.