WHEN FEARLESS MEETS FEAR (COMS 1)

Chapter 14

Barry's Pov :

It was nerve racking when the doctor said she didn't make it! I can't believe it! My heart and mind won't let me accept it! So i went rushing inside to see that she's alive and well. And just like that a mind blowing miracle happened. She woke up, her eyes opened as they saw me, there her lips formed into a curve. She's smiling, a little smile but it's enough for me to believe that she chose to come back to fulfill her promise. And this time I truly swear to myself that I won't let her go in the bridge of death again! I can't and I won't let her leave without seeing her find her own happiness.

After a day...

Nandito na naman kami sa kwarto ni Marie sa hospital. Kami lang dalawa, hindi ko alam kung bakit hindi pa bumibisita sina tito at tita para makita si Marie. Siguro di pa din sila makapaniwala, kagabi kase ay iyak pa din sila ng iyak siguro dahil sa saya na nabuhay ang anak nila. Hawak hawak ko ang kamay ni Marie, habang nakahiga siya. Kagabi pang ganito ang  posisyon namin. Binantayan ko siya buong gabi hanggang makatulog na ako sa tabi niya. Pagkagising ko ay gising na siya. Nakangiti lang siya sakin ng malawak na ngiti. Hindi mo aakalain na kahapon lang ay sinugod siya sa hospital, sa mga ngiti niya parang sobrang saya niya dahil hindi nasayang ang paglaban niya at hindi pagsuko.

“Sorry! Ayokong iwan ka! Gusto kong tuparin yung pangako ka na di na ako aalis...” di ko na siya pinatuloy na magsalita. Ayokong magsorry siya sakin.

“Shhh! Di mo kailangang magsorry, masaya na ako na bumalik ka para tuparin ang pangako mo! Mahal kita! Mahal na mahal! Hindi na kita hahayaang umalis ulit sa tabi ko! At maranasan ulit yung gaanong klaseng sakit!” pagkocomfort ko sa kaniya habang nakangiti pa rin siya sakin.

Umupo ako sa gilid ng kama niya at niyakap siya ng punong puno ng pagmamahal.

“Wait lang! wag masyadong mahigpit, di pa din ako makahinga ng maayos. Siya ka! pagumalis ako...” ang cute pa din niya. Di ko na ulit siya pinatuloy sa sasabihin niya at bumitaw na sa yakap ng maramdaman ko na lumamig ang katawan niya.

“Magpagaling ka ha! Para mayakap na kita ng sobrang higpit at di na kita pakawalan pa! Tsaka mahalikan kita ulit! Ikaw ha di mo naman sinabi sakin gusto mo lang pala ng mouth to mouth HAHAHAHHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAH!” pangaasar ko sa kaniya.

“Kapal mo! Asa ka! May pasok ngayon diba? Bakit hindi ka pumasok! Pumasok ka kahit wala ako! Hindi ka na nga nakapasok kahapon dahil sakin eh!” pagtataray niya na naman sakin. Hay! May pasok nga pala pero anong gagawin ko! Hindi ako mapapakaling pumasok ng hindi siya kasama!

“Okay lang na hindi ako pumasok! Tsaka na lang ako papasok pagkasama na kita! Kaya magpagaling ka agad! Nakiusap na ako kay Marianne na pahiramin na lang ako ng notes at sabihin sakin kapag may mga ipapasa! Pwede naman tayo dito na lang mag-aral diba?” sagot ko naman sa kaniya.

“Paano pag hindi na ako pwedeng pumasok? Anong gagawin mo? Habang buhay mo akong sasamahan dito sa hospital? Ayoko di ako papayag! Nangako sina mama at papa sa mama mo na pag-aaralin ka! Hindi mo pwedeng sayangin yun!” pangangaral naman niya sakin.

“Bakit hindi ka na makakapasok? Okay lang pwede naman tayo magonline school na lang diba? Katulad nung sayo dati? Wag kang mag-alala sakin. Dito lang ako sa tabi mo hanggang gumaling ka okay? Sabi ko naman sayo eh! Mahal kita kaya gagawin ko ang lahat para manatili sa tabi mo! I love you!” hindi ko maiwasang maging korny. Iba pala talaga kapag nagmamahal ka nagiging korny ka HAHAHAHAHAH. Okay lang kahit di niya sabihing mahal niya din ako, basta mahal ko siya.

Nagulat na lang kaming dalawa ng tumumog ang phone ko at nakita kong tumatawag si tita.

“Hi tita! Wag po kayong mag-alala okay na po si Marie! Kailan po kayo pupunta dito para makita si Marie?” sabi ko kay tita.

“Anong sinasabi mo iho? Umuwi ka na dito masasaktan si Marie pag di ka umuwi sa bahay! Hinihintay ka na namin dito!” maawtoridad na sabi naman ni tita sakin. Hindi ko maiwasang hindi magtaka sa mga sinasabi niya.

“Tita, kasama ko nga si Marie! Di ako uuwi diyan hanggang di ko siya kasama! Diba Marie? Magsalita ka nga, kausapin mo si tita!” sabi ko sa telepeno at nilapit ito kay Marie. Hinihintay ko siyang magsalita pero nakangiti lang siya sakin.

“Hi ma! Okay lang ako kasama ko si Barry dito sa kwarto ko ss hospital! Dito na muna siya ha! Matigas ang ulo noya eh ayaw niyang umuwi at pumasok! Dalhan niyo na lang po siya ng mga damit at gamit niya! Miss ko na po kayo!” sa wakas nagsalita na si Marie.

“Oh ayan tita ha! Narinig niyo na si Marie! Dalhan niyo na lang po ako ng mga gamit at damit dito! Okay lang po sa'kin kahit pagtrabahuhin niyo ako dito basta dito lang po ako! Bye tita!” sabi ko naman kay tita at pinutol na ang tawag.

Pinatabi ko si Marie sa kama para makahiga ako at tumabi sa kaniya.

“Ikaw talaga! wala ka namang sakit! nakikihati ka pa sa kama...” hindi ko na naman siya pinatuloy sa sasabihin niya. Sa halip ay humarap ako sa kaniya at hinalikan siya sa labi.

“Hoy! tumigil ka nga pag may nakakita satin! Baka isipin kung anong ginagawa...” hinalikan ko naman siya sa noo.

“Hayaan mo silang tumingin hanggang mamatay sila sa inggit HAHAHHAHAHAHA!” pagbibiro ko sa kaniya.

“Alam ko na kung anong sakit mo! Sakit sa utak! HAHAHAHAHAH!” pagbibiro niya din.

Biglang bumukas ang pinto at may pumasok na doktor.

“Ikaw ba si Mr. Barry? tanong nito sakin.

“Ah opo! kailangan ko po bang lumabas? Pwede pong dito lang ako sa tabi niya habang ginagamot niyo siya? Promise di po ako mangugulo! Please dok!” pagmamakaawa ko sa kaniya.

“Oo naman, inutusan ako ni Mr. Lazaro na hayaan ka muna dito. Sa totoo lang ikaw talaga ang pinunta ko dito. Pinapacheck kase ni Mr. Lazaro kung okay ka lang daw. Pwede ba akong magtanong ng mga tungkol sa nararamdaman mo?” tanong nito sakin. Hindi ko maiwasang magtaka sa mga sinasabi niya. Akala ko nandito siya para gamutin si Marie. Tumingin ako kay Marie at nakangiti lang siya sakin. Yung ngiting kanina pang hindi nawawala sa mga labi niya.

“Okay lang po ako dok! Wag kayong mag-alala mas malakas pa ako sa masamang damo! Tsaka wala po akong sakit dok! Si Marie ang may sakit, siya na lang po ang gamutin niyo para gumaling na siya at makauwi na kami at makapasok!” sabi ko kay dok. Tinuro ko pa si Marie sa kaniya na nasa tabi ko pero mukhang hindi ko siya nakumbinsi.

Marie's Pov :

No words can describe how devastated I am now but I can't cry anymore, no tears are coming out from my eyes. I have no choice but to smile at him. I'm happy that he's happy to see me again. But not like this. We're too close, he can hold my hand, hug me and kiss me. Or can he really?

I love you! But it's not enough to take away your happiness.