WHEN FEARLESS MEETS FEAR (COMS 1)

Chapter 15

Barry's Pov :

It feels extraordinary waking up everyday besides my love while holding hands. I finally felt the feeling of living in a hospital room. But I'm making it less lonely for her with me by her side. I'm delighted to see how she's slowly changing. She's constantly smiling to everyone that she sees. She no longer lock herself up in this room. I often accompany her to lounge around the hospital and greet other patients. We often go to the small church inside the hospital to pray for her and other patients wellness. Sometimes we also play with the kids in the playground. It's fulfilling to see her slowly creating her own self and her own happiness.

After a month...

Isang buwan na kaming nandito sa hospital. Si tito at tita ay minsan lang bumisita samin. Tapos lagi nilang kasama yung doktor na tanong ng tanong sakin kung okay lang ba ako. Eh, wala naman akong sakit. Hindi rin pinapansin nina tito at tita si Marie. Madalas ako lang ang kinakausap nila pagnandito sila. Siguro dahil nasaktan pa din sila dun sa huling binitawang salita ni Marie sa kanila. At hinihintay lang nilang humingi ito ng tawad sa kanila. Naiintindihan ko naman sila, tsaka pamilya naman nila yun, kaya di na ulit ako nakikisali dahil baka magalit ulit sakin si tito.

Niyaya kong lumabas si Marie sa hospital. Kitang kita ko sa mukha niya na excited siya, sabi ko kase sa kaniya maglalaro kami sa playground. Hindi pa rin nawawala yung malawak na ngiti niya, kaya hindi ko maiwasang mas lalo siyang mahalin. Kaway siya ng kaway sa mga taong dinadaanan namin at nakangiting bimabati ang mga ito. Ginagaya ko din naman siya kaya ang mga doktor at nurse dito ay halos kilala na din ako. Di ko lang alam kung bakit sakin lang sila lagi nakatingin at ngumingiti. Siguro dahil hindi sila sanay na binabati sila ni Marie dahil dati ay tinatarayan niya lahat ng mga nakikita niya sa hospital.

Nakarating na kami sa playground at nagtataka kami kung bakit walang mga bata dito ngayon. Madalas kase marami kaming kalaro ni Marie ditong mga bata. Sila lang ang pumapansin kay Marie dito sa hospital bukod sakin. Lagi kase niyang nilalambing ang mga ito at dinuduyan sa swing.

“Nasaan kaya yung mga bata na yun? Sayang wala tayong kalaro ngayon! Pero mas maganda kase masosolo na kita! HAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHhahahhahHHhHHhaHHHH!” pagbibiro ko sa kaniya.

“Ang dami mong alam! Gusto mo lang ikaw ang lambingin ko eh dahil wala yung mga bata! Sus kilala na kita honeybunch ! HAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHA! Pero di ako papayag gusto ko ikaw manlambing sakin!” banat nito sa'kin habang lumingkis sa braso ko at nagpapacute. Shet talaga kapag nakalabas na kami dito sa hospital papakasalan ko na tong babaeng to!

“Yieehhh si honeybunch nagpapalambing halika nga dito sa duyan! Ako naman ang magduduyan sa'yo!” panlalambing ko sa kaniya habang buhat siya papuntang duyan at inupo siya sa doon. Nagsimula na akong iduyan siya yieehhh kayo ha baka kung anong pumapasok sa isip niyo! Push and pull ang ginagawa ko sa kaniya yiehhhh charot maharot.

“Sige pa! faster! HAHAHHAHAHAHAHHAHAHAHAHHAHAHAHAHHAHA!” tawang tawang sabi niya sakin.

Bumaba na siya at ako naman ang pinasakay sa kaniya. Charot lang pinasakay sa duyan talaga yun hahahahahaha.

“Oh! Ikaw naman itutulak ko, kawawa naman ang honeybunch ko pawis na pawis ka na!” pinunasan muna niya ang pawis ko. Hanggang ngayon malamig pa din talaga ang kamay niya.

“Ayoko! ng mabilis ah! Mas bet ko pa den yung mabagal pero rak! Para feel na feel! HAHAHHAHAHAHAHHAHAHAHAHHAHAHAHAHHAHA!” sabi ko naman sa kaniya. Sinunod naman niya ang sinabi ko. Sobrang saya naming dalawa para kaming mga batang mamamatay kapag hindi nakapaglaro.

Nagulat ako ng tinigil niya ang duyan at kumalong sakin. Tsaka niya pinaatras ang mga paa namin dahilan para gumalaw ang duyan. Shet! Ang saya saya. Feeling ko ang swerte, swerte ko. Niyakap ko sa maliit na  bewang niya ang mga kamay ko at ang mga kamay niya ay nakayakap sa leeg ko. Wala kaming pake na baka mahulog kami! Ay nahulog na pala ako sa kaniya yiehhh! Mainggit kayo please kase ako sinalo, kayo hindi! HAHAHAHHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHA!

Pinagtitinginan na kami ng mga tao sa labas ng hospital, pero wala kaming pake! Inggit lang sila kase wala silang jowa! Ay wala din pala kaming label!

Napagod na kami kakaduyan sa isat-isa ay charot hahahahaha. Tumigil na kami sa pagduduyan. Nang magyaya naman siya magslide.

“Honeybunch slide tayo! Ako muna, diyan ka lang sa baba para sasaluhin mo ko yieehhh HAHAHHAHAHAHA!” banat niya sakin. Kahit kailan talaga hindi siya pumapalyang pakiligin ako.

“Matagal na kitang sinalo yieehhhh HAHAHHAHAHAHAHHA!” banat ko pabalik sa kaniya. Kitang kita ko pa nagdalagang pilipina siya na parang nagpapabebe HAHAHHAHAHA ang kyot talaga niya parang baby ko ay asawa ko pala!

Umakyat na siya at binuka ko ang mga kamay ko na parang handang handa akong saluhin siya. Dumaosdos na siya at tumambad sa kaniya ang yakap ko. Mahigpit na mahigpit na yakap. Niyakap niya ako pabalik ng mahigpit na mahigpit din. Sinubsob niya ang mukha niya sa dibdib ko. Siguro naiinggit siya kase wala siya nun! HAHAHHAHAHHAHAHA

“ I love you! Honeybunch!” mahinang sabi niya habang hindi pa din siya tumitingala para tingnan ako. Kung nakatingin lang siya sakin makikita niya kung gaano ako namumula dahil sa kilig. Ngayon lang niya sinabi sakin na mahal niya ako! Shet, bye guys I'm getting married! HAHAHAHAHHAHA.

“Ano yun honeybunch? May sinasabi ka ba? Di ko marinig eh pwede mo bang isigaw?” pangaasar ko sa kaniya.

“Wala ang sabi ko ang pogi mo nga pero bingi ka! Che!” sabi niya sakin saby bumitaw na siya ng yakap at nag walkout. Ang kyot talaga niya magtantrums para siyang batang inagawan ng lollipop! HAHAHHAHA.

Hinila ko ulit siya papalapit sa akin at nilapit ang mukha ko sa kaniya. Kitang kita ang gulat sa mga mata niya pero imbis na tarayan niya ako, pinulupot niya ang mga kamay niya sa leeg ko at sumigaw ng...

“I LOVE YOU BARRY ART GRADOCE! KUNG HINDI MO PA NARINIG YAN EWA...” di ko na siya pinatuloy magsalita at hinalikan na lang sa labi. Ang halik na nagsasabing I LOVE YOU TOO. Tumugon din siya sa halik na parang nagsasabing I LOVE YOU MORE. Patuloy kaming tumutugon sa halik ng isat-isa na may pinaglalaban kung sino ang mas nagmamahal saming dalawa.

Nang bumitaw kami sa halikan, ako naman ang sumigaw! Nilapitan ko lahat ng mga nakikita kong tao na nakatingin samin para inggitin at pinagsisigawan na...

“Narinig niyo yun no? Mahal daw niya ako! Shet! Inggit kayo no wala kong honeybunch? Che! Hanap kayo sa inyo!”pangiinggit ko sa kanila. Hinila naman ako ni Marie na parang hiyang hiya sa ginagawa ko.

“Para kang timang! Alam na naman ng lahat ng tao dito na mahal natin ang isat-isa! Kawawa naman yung mga single! HAHAHAHHAHAHA!” pagsasaway niya sakin. Hindi ko talaga alam kung anong magandang nagawa ko sa premortal life at biniyayaan ako ng isang honeybunch!

Napatigil na lang kami sa kalandian namin ng sinundo na kami ng doktor para sa treatment ko daw. Ewan ko diyan kay doc ako na lang lagi chinicheck eh wala naman akong sakit. Crush yata ako niyan eh. Hoy maghunos dili kayo! Hindi ito BL Series!

“Panira ka talaga ng moment dok! Nagseselos ka ba samin? Siguro crush mo ko dok! Bawal mafall dok ah! May honeybunch na ako!” pabiro kong sabi kay dok habang naglalakad na kami papunta sa kwarto namin. Oo! kwarto na namin yun! Sabi ko HAHAHHAHAHAH!

“Palabiro ka talaga iho! Halika na nga lagi mo na lang akong tinatakasan sa treatment mo!” sabi naman nito sakin.

Marie's Pov :

It feels like a dream to be with someone I love the most. Happiness is not the word to describe this feeling. Its ecstatically elated with gladness joyful tickled pink heart that is upbeat for being merrily blessed.  It felt so unreal. I guess this is what they call magic. When you're inlove you'll be fool out of it by believing things just because you see them happening. That you don't give a damn for the trick behind it.