The Heiress 2: The Lost World

Chapter 18: Link (Part II)

Chapter 18: Link (Part II)

Zeira's POV

I'm very happy. Ngayon lang ata ako naging ganito kasaya simula nang bumalik ako. I'm smiling from ear to ear habang nakatingin sa nakaupong si Chelsea sa harap ko. What a view. Tinaasan ko siya ng kilay at humalukipkip. "Uupo ka nalang ba d'yan?"

"D-do you really think I'd lose to you?" She said. Nakahawak siya sa kamay niyang puro dugo. I didn't bite her to drink her blood but I gave her my venom. I'm pretty sure, kumakalat na 'yon sa system niya ngayon.

"Zeira, stop this." I looked behind us and saw my father at the Great Hall's door. Nagsusumamo ang mga mata niya na tumigil ako sa ginagawa ko ngayon. But I'm still enjoying it. I just shrugged saka tumingin ulit kay Chelsea.

"Entertain me." I said for the last time and snapped my fingers to remove the invisible wall surrounding the Great Hall. Pagtapos non ay naglakad ako papalayo hanggang sa narinig ko na silang tinutulungan 'yong malanding kinagat ko. Hindi pa ako nakakalayo nang may humatak sa braso ko. "What the—Wren?" Nainis pa ako no'ng una dahil sa paghatak niya pero nawala rin nang makita ko 'yong galit na galit na mukha niya. This is the first time na tinignan niya ako nang galit na galit. Wow, just like that and I'm hurting again. Umiwas ako ng tingin sa kanya at saka cold na nagsalita. "What do you want?"

"Bakit mo ginawa 'yon?" Nagtaasan ang balahibo ko sa mga sinabi niya. He's cold as ice. Bakit ba kasi sumunod pa 'to sa'kin para kumprontahin ako? Bakit hindi nalang niya tinulungan 'yang girlfriend niya? Malakas kong hinila ang braso ko para mabitawan niya 'ko.

"I just felt like doing it." I said as I looked at him, seriously. Magsasalita pa sana siya pero inunahan ko na siya agad. "Ano, Wren? Masaya ka ba sa ginagawa mo?" I asked, shouting. Hindi ko na kayang i-contain 'yong nararamdaman ko. "Masaya ka ba na nandito ako habang nagpapakasasa ka d'yan sa girlfriend mo?!" Kumunot ang noo niya dahil sa sinabi ko. "Sagot!" I pushed him. Hindi ko na magawang umiyak. Namamanhid na rin ang buong sistema ko. All I can feel is coldness and pain... pero ayoko na ng pain. I should erase it.

"Hindi ko alam kung ano'ng gusto mong iparating," he said, puzzled.

I laughed sarcastically. "Ano nga ba'ng alam mo? E, diba kinalimutan mo 'ko?" Tinalikuran ko na siya at aalis na sana nang bigla siyang magsalita.

Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan niya, "Just heal her."

"Heal her?" Natatawa kong ulit sa sinabi niya. "I would like her to die, suffering, so why would I?" Hindi makapaniwalang tanong ko sa kanya. Nahihibang na ba siya? At paano niya nalaman na kaya kong pagalingin si Chelsea? "Nag-aalala ka bang mamamatay ang girlfriend mo?" I asked coldly. "Don't worry. Sinamahan ko naman ng spell ang venom na inilagay ko sa kanya, so it would stay for weeks bago siya mamatay." I looked at him, smiling. Nakangiti ako kahit sa loob, durog na durog ako.

"Gagawin ko lahat ng gusto mo," he said. "Just please heal her."

Napailing ako dahil sa sinabi niya. "Lahat?" He nodded. "Why don't you go die together?" And with that, I left. I left, and I cried, again.

--

"Heiress... sorry." Mangiyak-ngiyak si Yumi habang nakatingin sa'kin, ganon din si Yuki na nasa tabi niya. Mukhang nakapagdesisyon na talaga si Dad. Mas mabuti na rin 'to kesa naman mapalayas ako sa palasyo. Kung iisipin, sobra naman din talaga ang ginawa ko. I attacked the Witches' Leader, pero bakit hindi ako nakakaramdam ng pagsisisi?

"It's okay, Yumi. I deserved it." I said. Nasa labas silang lahat ng kwarto ko dahil hindi sila pwedeng pumasok. Pinag-utos ni Dad na h'wag akong papalabasin at h'wag rin papasukin ang mga kaibigan ko. Tinanggalan niya rin ako ng karapatan na mangi-alam sa mga business ng palasyo. Bukod pa do'n naglagay din sila ng invisible wall sa kwarto ko para hindi ako makalabas. Welcome home, Zeira.