GÖLGENDE ÖZGÜRLÜK

Bölüm 4

'İnsan acı çektikçe büyüyor muydu, yoksa hissizleşiyor da biz mi buna büyümek diyorduk'

Metehan salonda içiyordu. Ben ise odaya girip her zamanki köşeme geçtim. Bu gün yağmur yağıyordu. Gökyüzünde ne bir Yıldız ne de ay vardı böyle havaları hiç sevmezdim ansızın içime bir hüzün çökerdi. Yarın bu evden kaçıp kurtulacaktım evet bunu yapacaktım. Beni sadece ben kurtarabilirim değilse ne Metehan'ın beni bırakacağı nede birinin beni buradan kurtaracağı vardı.

Beni düşüncelerimden metehan'ın sesi uzaklaştırdı "dolunay buraya gel" sesi sersem çöküyordu ama yine de gürdü. Yanına gitmesem iyi olur diye düşündüm ama sonra kızıp da kendi gelirse benim için daha kötü olurdu "dolunay sana söylüyorum" sesi şimdi de sinirli geliyordu kızmaya başlamıştı bile. Üşengeç adımlarla salona indim.  Heryer içki kokuyordu ortalık dağılmıştı Metehan daha da dağılmıştı. Metehanın yanında durdum "geldim" sesimde hiç bir duygu kırıntısı yoktu. O ise bana bakmadan bardağına içki koydu "oturmak için davetiye mi bekliyorsun" çaprazındaki koltuğa oturdum. "İster misin?" Hayır anlamında başımı salladım. Nolmuştu bu adama böyle dağılmıştı.

"Sormayacak  mısın neyin var diye?" Yine cevap vermedim. "Tabi sormazsın umrunda değilim çünkü, hatta seni nasıl sevdiğim, kendimi sana sevdirmek için nasıl çırpındığım da umrunda değil dimi?" Cevap bekleyen gözlerle yüzüme baktı bense yine cevapsız kaldım. "Biliyor musun ben her gece seni özlüyorum. İnanır mısın bilmem ama sana böyle bakmayı bile özlüyorum. Habersiz çekilmiş fotoğraflarına bakıyorum, onları seviyorum. Fotoğraftaki saçlarını okşuyorum. Bir gün o saçlarına dokunup koklamak nasip olacak mı be dolunay? Bir gün o dokunmaya kıyamadığım yüzün gülecek mi bana?" Duyduklarım aklımı karıştırıyordu ben ise bundan nefret ediyordum.  Aval avla yüzüne bakmaya devam ettim o ise yüzlerce duygu yüklenmiş gözlerini gözlerime sabitlemişti. "Tabi nerden bileceksin ne çektiğimi. Hatta ben senin gözünde seni kaçırıp hapseden karı kız düşkünü mafya bozuntusuyum. Hatta şey düşünüyorsun eğer bana yüz verseydin birkaç gün eğlenip bırakacaktım seni ama sen böyle zor kadını oynayınca ısrarcı oldum dimi" bağırıyordu bu gün bişeyler olmuştu metehana korkudan titriyordum. Birden elindeki bardağı yere Fırlattı aniden ayağa kalktı "cevap versene! Sesinden de mi mahrum edeceksin beni?" Ne diyeceğimi bilemiyordum.  "Bu gün benim annem öldü beni ilk kez karşılıksız seven Kadın öldü" sesi sakindi ama bir insanı yıkacak derecedeydi. Çok üzülüyordu ben anne ne demek bilmezdim ki anlayamazdım şu an onun acısını ama dimdik duran adam çökmüştü. "Sen Meryem'e bakmak için mutfağa gittiğinde hastaneden aradılar 'gel durumu ağır vedalaşsan iyi olur' dediler bana." Sesi hala sakindi ama gözleri fırtınalı bir havayı sezdiriyordu. Birden bağırmaya başladı yerime sindim "ama ben gitmedim neden? Çünkü dolunay benimle oturup yemek yiyecek. Neden dolunay hanımın o yüzünü biraz daha göreceğim diye ben annemle vedalaşmaya gitmedim."  Duvarları yumruklamaya başladı kafasını duvara vuruyordu sinir krizi geçiriyordu şu an. "Ben nasıl bir adamım lan" daha fazla dayanamayıp yerimden kalktım evet şu an ne yaptığını bilmiyor çok sinirliydi ama onu bu halde izleyemezdim koşar adım metehan'ın yanına gittim.

Onu o duvar dibinden ayırmaya çalıştım ama olmadı. Bir yumruk daha geçirdi duvara ben de o sıra koluna sarıldım. "En kötüsü de ne biliyor musun? Bir Kadın için anneni son kez görmeye gitmiyorsun, ama o Kadın hala içten içe senden kaçmayı düşünüyor" duyduğumda kısa bir şok yaşadım nereden biliyordu böyle düşündüğümü? Ama üstüne fazla uğramadım. Hala duvar dibindeydik. Koluna hala sarılıyordum. "Gel benimle" dedim ve kolundan çekiştirerek kanapeye götürdüm.  Sol tarafımda oturuyordu başını öne eğmiş küçük bir çocuk gibi ağlıyordu. Gözlerim doldu. Hiç bişey demedim içini döksün diye sustum.